Αμοργός ή το απέραντο γαλάζιο!

Λένε, πως η Χώρα της Αμοργού είναι η ομορφότερη των Κυκλάδων. Από όσες έχω δει μέχρι τώρα δεν θα το αρνιόμουν. Ανεβαίνοντας τον δρόμο από τα Κατάπολα η εικόνα που αντικρίζεις μαγεύει το μάτι. Στο βάθος οι ανεμόμυλοι -όσο έχει μείνει από τη δόξα τους -, τα γραφικά άσπρα σπιτάκια κουρνιασμένα κάτω από τον βράχο και ψηλά το κάστρο. Τριγυρίσαμε τα σοκάκια, ήπιαμε καφεδάκι κάτω από τον πλάτανο στην πιο όμορφη πλατεία, γευτήκαμε για βραδινό γνήσια αμοργιανά προϊόντα και απολαύσαμε τη δροσιά και την ησυχία της βραδιάς. Δίπλα μας πέντε-έξι της γειτονιάς αντάλλαζαν, καθισμένοι στο κάτασπρο πεζούλι της εκκλησίας, τα νέα της ημέρας. Μου έφεραν στο νου εικόνες του χωριού μου μιας άλλης εποχής. Μας καληνύχτισαν φεύγοντας για τα σπίτια τους και έτσι θυμηθήκαμε πως έπρεπε κι εμείς να γυρίσουμε στο κατάλυμά μας, στα Κατάπολα.

Για το καλοκαίρι αγαπώ να μένω κοντά στη θάλασσα, να ανοίγω το παράθυρο το πρωί και να την βλέπω, να την μυρίζω και αν είναι δυνατό να την ακούω. Βουνήσια εγώ μούχει μείνει φαίνεται καημός που δεν μπορεί να καταλαγιάσει μέσα μου.

Είχαμε προγραμματίσει για το επόμενο πρωινό πεζοπορία ως το Μαλτέζι. Μετά το πλούσιο πρωινό – κυρία Ιωάννα, ευχαριστούμε για τα αμοργιανά τυροπιτάκια, τις σπιτικές μαρμελάδες, το μυρωμένο με βασιλικό και πορτοκάλι νερό, μα πάνω απ΄ όλα για το χαμόγελο που έβγαινε αυθεντικό και πλούσιο – τραβήξαμε μέσα από γραφικά δρομάκια, αυλές μοσχοβολιστές και βράχια στην ακροθαλασσιά για την όμορφη αυτή παραλία του νησιού. Προφτάσαμε και κάναμε το μπάνιο μας πριν τις 10 που άρχισαν να καταφτάνουν κατάμεστες οι βάρκες από τα Κατάπολα.

Ο Χρήστος, λάτρης του νησιού και φίλος διαδικτυακός, θαρρείς και είχε βαλθεί όλον τον περασμένο χειμώνα να με σπρώχνει προς τα κει με τις απίθανα όμορφες φωτογραφίες του νησιού που ποστάριζε. Οι συμβουλές του επίσης πολύτιμες, όπως να επισκεφτούμε το Μοναστήρι της Χοζοβιώτισσας που είναι κτισμένο στην πιο απόκρημνη πλευρά του νησιού επάνω στο βράχο, μετά τις πέντε το απόγευμα, που ο ήλιος δεν το έβλεπε. Πού να βγει η ανηφόρα και με τον ήλιο κατακούτελα, είχε δίκιο! Η θέα από κει πάνω όμως σε αποζημίωνε: το απέραντο γαλάζιο μπροστά σου και πάνω ο ουρανός …

Με το λεωφορείο πήγαμε και προς τον νότο και από κει περάσαμε με ένα βαρκάκι απέναντι στη Γραμβούσα, το ακατοίκητο νησάκι, για μπάνιο. Τέτοια νερά μόνο εκεί! Στην παραλία στρογγυλεμένα βοτσαλάκια άσπρο μάρμαρο, εδώ βρήκα και την φετινή άσπρη καρδούλα για την συλλογή μου την καλοκαιρινή. Την έφερε το κύμα μπροστά στα πόδια μου.

Περάσαμε και χαιρετίσαμε το Αρκεσίνι το πιο όμορφο χωριό, όπως μας το περιέγραψε ο οδηγός του λεωφορείου το περασμένο βράδυ, που τον ρωτούσαμε για τα δρομολόγια. «Άκρως αντικειμενικά και όχι επειδή είναι το χωριό μου», βιάστηκε να προσθέσει. Και να προσθέσω και εγώ με τη σειρά μου για το πόσο καταδεκτικοί και φιλόξενοι είναι οι κάτοικοι του νησιού.

«Αυτό το λες κάθε χρόνο και για κάθε νησί!» βιάστηκε να με αποπάρει μαλακά η κόρη μου, με την οποία εξορμούμε μόνες μας την κάθε φορά, ξεκλέβοντας τρεις-τέσσερις μέρες από τις οικογενειακές διακοπές. Είμαστε και οι δυο της περιπέτειας και λάτρεις του απρόβλεπτου, είτε αυτό είναι γεύση, είτε προορισμός.

Το ελληνικό καλοκαίρι είναι μακρύ και πάλι όμως πού να χωρέσουν όλα τα όμορφα και μοναδικά νησιά μας. Για φέτος η Αμοργός που με μάγεψε και υποσχέθηκα να ξαναπάω την Άνοιξη να την περπατήσω. Για του χρόνου, ποιός ξέρει…

ΥΓ: Για πληροφορίες παντός είδους για το νησί, μη διστάσετε να μου γράψετε!

Comments Closed

Comments are closed.