Στην πρωινή πτήση της Aegean για Βρυξέλλες. Άψογο το καλωσόρισμα των αεροσυνοδών, ζεστή και καθησυχαστική η φωνή του πιλότου στις πρώτες πληροφορίες για την πτήση. Τακτοποιήθηκα στη θέση μου και άνοιξα την εφημερίδα να ενημερωθώ για τα τρέχοντα. Συνειδητοποίησα άμεσα, ότι τριγύρω μου και μπρος μου και πίσω κάθονταν άνθρωποι, που γνωρίζονταν καλά μεταξύ τους και φυσικά το έκαναν αμέσως και με κάθε τρόπο γνωστό. Δεν έδωσα σημασία και βυθίστηκα στο άρθρο σχετικά με τις δηλώσεις Καζάκου, ο οποίος «επετίμησε αυστηρότατα τους νέους που βρίσκουν δουλειά στο εξωτερικό και φεύγουν από την Ελλάδα … Αυτό που κάνουν είναι στην ουσία προδοσία, είπε», κατά τα γραφόμενα της εφημερίδας.

Τυχαίνει να γνωρίζω πολλούς νέους και νέες, που ήρθαν από την Ελλάδα για δουλειά στον τόπο που ζω. Με πανεπιστημιακά διπλώματα και μεταπτυχιακά. Πονεμένες ιστορίες γιατί κανείς δεν θέλει να ξεριζώνεται από τον τόπο του και τους δικούς του. Θα μπορούσαν να μείνουν στην Ελλάδα και να μη τους κολλήσει η ρετσινιά του «προδότη», από τον κάθε άσχετο και βολεμένο εκεί, αλλά προτίμησαν να φύγουν, γιατί «δεν αρκούνταν στην απλή χαρά που βρίσκει το ζώο στο κοπάδι του: σπουδές της πλάκας, χαρτί της πλάκας και θέση στο Δημόσιο», όπως τόνιζε ο συγγραφέας του άρθρου στη συνέχεια. Θυμήθηκα τα δικά μου πρώτα βήματα στο εξωτερικό, πάνε δεκαετίες τώρα. Παρόλες τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες, μια λέξη και μόνο θα μπορούσε να περιγράψει εκείνη την δύσκολη προσπάθεια στον ξένο τόπο: Αξιοκρατία, έτσι όπως με αντιμετώπισαν στο χώρο εργασίας μου! Την έζησα και δεν ξεχνώ.

Θα πρέπει να ήμουν πολύ νοσταλγικά βυθισμένη στις σκέψεις μου για εκείνη την εποχή, γιατί με ενόχλησε αφάνταστα η τσιριχτή φωνή ακριβώς πίσω από το αριστερό μου αυτί και ο θόρυβος της νάυλον σακούλας που ξεδιπλωνόταν: «Παιδιά, ποιός θέλει σοκογκοφρετάκια ρυζιού;». Ο διπλανός μου είπε πως δεν θα πάρει γιατί περίμενε τον καφέ. Η σακούλα άρχισε να περιοδεύει και εγώ ξαναβρέθηκα στην πρωινή πτήση της Aegean για Βρυξέλλες, που άρχισε πιά να μου θυμίζει σχολική εκδρομή του Δημοτικού με λεωφορείο, τον παλιό εκείνο καιρό και εμάς πίσω στη γαλαρία να ανοίγουμε ταπεράκια με κεφτεδάκια, τυροπιτάκια, και όλα τα εις -άκια. Δεν μπορεί, από κάπου θα ξεφύτρωνε και μια Θεανώ με τα γεμιστά της, γέλασα πικρόχολα. Εν τω μεταξύ οι φωνές και τα πειράγματα του ενός προς τον άλλον της παρέας είχαν αρχίσει να γίνονται ενοχλητικά και ανυπόφορα. Όλα τα είχε ο μπαχτσές, την «θειούλα» με τις λιχουδιές για όλη την παρέα, τον «αρχηγό» με την πορτοκαλί μπλούζα, τσίτα στην κοιλιά, να γλιστράει από σειρά σε σειρά, μπρος-πίσω, για να μη μείνει κανείς παραπονεμένος από τα γλοιώδη αστειάκια του. Τον «αγαθούλη» της παρέας, που είχε γείρει να κοιμηθεί και μόλις πήγε να γλαρώσει το μάτι του τον σκούντηξε η αεροσυνοδός να δει αν είναι καλά κλεισμένη η ζώνη του. Την είχαν φωνάξει οι κολλητοί του γιατί τάχα δεν κούμπωνε η ζώνη του. …

«Ρε σύ, στις 3 έχουμε την πρώτη συνάντηση, τι θα τους πούμε; Έχει προετοιμαστεί κανείς;», ρώτησε ρητορικά ο «αρχηγός». «Κανονίστε το μεταξύ σας, γιατί εγώ λέω να την κάνω για κάνα-δυο ώρες, μόλις φτάσουμε. Έχω ξυπνήσει από τα χαράματα», ακούστηκε βαριεστημένα κάπου στις πίσω σειρές.

«Α τέλεια, προφταίνουμε να πάμε ένα spa, μέχρι να αρχίσουμε», αποφάνθηκε το μανεκέν της παρέας. «Γιατί έχεις φέρει και μαγιό;» ρωτάει με περιέργεια ο «άσχετος». «Δεν χρειάζεσαι μαγιό για τα spa, ρε ούφο» ήρθε κοφτή η απάντηση. Είχα βγάλει πλέον μπλοκάκι και έγραφα…

Κατεβάζοντας την χειραποσκευή μου πάνω από το κεφάλι της «θειούλας», την ρώτησα αδιάφορα κοιτώντας γύρω μου, τι ομάδα είναι, εννοώντας την παρέα της. «Ολυμπιακός», μου απάντησε. Α, κι εγώ το ίδιο της χαμογέλασα. Αντιλαμβανόμενος την κατρακύλα της κατάστασης ο «σοβαρός» της παρέας, που καθόταν δίπλα της ανέλαβε την ανάκαμψή της: «Είμαστε από διαφορετικές ομάδες, μη το ψάχνετε».

Έλα όμως που εμένα με έτρωγε η περιέργεια, ποιοί ήταν όλοι αυτοί, γιατί μιλάμε για μια ομάδα 15-20 ατόμων, που όπως κατάλαβα από τις συζητήσεις τους, έρχονταν στις Βρυξέλλες με επίσημη αποστολή από τον φορέα που εκπροσωπούσαν. «Είμαστε βουλευτές», μου απάντησε τελικά με στόμφο η «θειούλα». «Και δημοσιογράφοι», συμπλήρωσε ο ασπρομάλλης με το σκουλαρικάκι στο αριστερό αυτί. Δεν με ικανοποίησε πλήρως η απάντηση, αλλά ένα μεγάλο χωριό είναι οι Βρυξέλλες και μια τέτοια ομάδα δεν θα περνούσε απαρατήρητη, σκέφτηκα. Αύριο-μεθαύριο θα το ερευνούσα το θέμα.

Φτάνοντας όμως στην έξοδο των αφίξεων έπεσα κυριολεκτικά επάνω σ΄ έναν κύριο, που κρατούσε μια πελώρια επιγραφή: «GROUPE KYRKOS» έγραφε και προφανώς περίμενε τους νεοαφιχθέντες της πτήσης από Αθήνα για να τους συνοδεύσει στον προορισμό τους. Λες να είναι για το Ευρωκοινοβούλιο, είπα μέσα μου, ενθυμούμενη την απάντηση που είχα πάρει, «βουλευτές και δημοσιογράφοι» …

Μπορεί όμως και όχι. Το εύχομαι, γιατί θα ήταν κατάντια αλλιώς. Για το Ελληνικό Κοινοβούλιο, μιλάω …

No tags

6 comments

<< Μεγαλοπρέπεια και δύναμη

Σχεδόν καθημερινότητα >>