Προχτές το βράδυ ο αστυνόμος Κώστας Χαρίτος έκανε την βόλτα του  στις Βρυξέλλες! Τον συνάντησα, – πού αλλού; – σε ένα υπόγειο χαμηλοτάβανο, λίγα μέτρα μακρυά από τον κόμβο Schuman, στην ευρωπαϊκή συνοικία της πόλης. Φτάσαμε με την φίλη μου, Σόφη, στην ώρα μας, αλλά δεν βρήκαμε ψυχή στην απάνω αίθουσα του γνωστού βιβλιοπωλείου. Κοιταχτήκαμε απορημένες, κάναμε πως χαζεύαμε τις πλούσιες εσωτερικές βιτρίνες και στο τέλος το αποφασίσαμε και τραβήξαμε προς το ταμείο. Με «συνωμοτικό» βλέμμα, η ταμίας, μας έγνεψε να πάρουμε δεξιά την σκάλα για το υπόγειο. Κάτω βέβαια το αδιαχώρητο! Αγαπητός στο κοινό του, ο ήρωας του συγγραφέα Πέτρου Μάρκαρη! Ή μήπως ήταν ο τίτλος του τελευταίου του βιβλίου, «Ληξιπρόθεσμα Δάνεια», το πρώτο από την τριλογία της κρίσεως, που τράβηξε τόσο κόσμο; Σε τέτοιους καιρούς που ζούμε …

Απλός και καταδεκτικός ο συγγραφέας, απάντησε στο τέλος της παρουσίασης του βιβλίου, υπομονετικά, σε όλες μας τις ερωτήσεις. Μας είπε για τα παιδικά του χρόνια στην Πόλη, για το Πέραν, αλλά και για την θεία του, την Φωφώ, που γεννήθηκε στη Χάλκη, εκεί όπου τελείωσε κι εκείνος το δημοτικό. «Μιλούσαμε όλοι μόνο ελληνικά, στην Πόλη, ακόμη και έξω στους δρόμους, παρά την απαγόρευση της τουρκικής αστυνομίας», τόνισε για να συμπληρώσει με νόημα «και στην Αθήνα που ήρθαμε, μετά τον διωγμό, μιλούσαμε πάλι μεταξύ μας τουρκικά!». «Για διασφάλιση της μειοψηφίας και αποδοχή της πλειοψηφίας», κατέληξε. Μου άρεσε ο τρόπος που εξηγούσε, έτσι απλά, άλυτα μειονοτικά προβλήματα.

Εγκατεστημένος στην Κυψέλη, με το 60 % των κατοίκων της να είναι αλλοδαποί, κυρίως γαλλόφωνοι αφρικανοί, παρατηρεί και καταγράφει, είπε, εξού και το έντονο μεταναστευτικό στοιχείο στα βιβλία του, τα οποία έχουν μέχρι στιγμής μεταφραστεί σε δεκατέσσερις γλώσσες και κυκλοφορούν σε είκοσι χώρες. Τις προάλλες, μας έλεγε, έξω από το Δημοτικό Σχολείο στην Φωκίωνος Νέγρη (το πάλαι ποτέ ελίτ στέκι για καφέ!), άκουσε μια μικρή αφρικάνα να λέει στη ελληνίδα συμμαθήτριά της, «καλά, εσύ είσαι αλλού, τελείως αλλού», χωρίς ίχνος ξενικής προφοράς και με τον αέρα, που έχει κάποιος μιλώντας στην μητρική του γλώσσα. Είναι φυσικό επακόλουθο, μαθαίνοντας με το στανιό μια γλώσσα, μισείς και την χώρα που ζεις, ενώ αν το κάνεις αβίαστα και απλά, αγαπάς κι όλον τον κόσμο …

Με τη συζήτηση φτάσαμε και στο θέμα της ημέρας: Χρειάζεται η Αθήνα Τζαμί;

Έχουν δίκιο οι χιλιάδες μουσουλμάνοι μετανάστες στην Αθήνα να ζητούν έναν τόπο λατρείας; Έχουν άδικο από την άλλη, να μας κατηγορούν τα ξένα μέσα ενημέρωσης, ότι δεν προστατεύουμε, ως οφείλουμε, την θρησκευτική ελευθερία των άλλων; Γιατί θα πρέπει να στερούνται οι μουσουλμάνοι των Αθηνών από έναν επίσημο τόπο λατρείας και να αναγκάζονται να καταφεύγουν σε εκατοντάδες, αμφιβόλου «ποιότητας», τεμένη, σπαρμένα στις πίσω αυλές εργοστασίων και πολυκατοικιών; Ή μήπως είναι η πλατεία Αττικής λύση;

Ποιός θα μούλεγε, ότι πηγαίνοντας να «συναντήσω» τον αστυνόμο Χαρίτο, στο υπόγειο ενός καταστήματος, θα βρισκόμουν να συζητάω για προσφιλή μου θέματα, περί θρησκευτικής ελευθερίας και περί συνταγματικής κατοχύρωσης του δικαιώματος όλων να μπορούν να τελούν ακώλυτα τα λατρευτικά τους καθήκοντα!

Σα να μου φαίνεται, πως θα ξανα-αρχίσω το αστυνομικό μυθιστόρημα!

No tags

2 comments

<< P.I.G.S.

Το κόστος της επιλογής >>