Κάθε χρόνο, την προ-τελευταία Κυριακή του Ιουλίου, ο Δήμος Καραϊσκάκη του Νομού Άρτας, με τα 16 χωριά του, γιορτάζει με μεγαλοπρεπείς εκδηλώσεις, τον Γεώργιο Καραϊσκάκη, στη Σκουληκαριά, που είναι και ο τόπος, όπως λέγεται, γέννησης του ήρωα.

Ήταν ένα κρύο βράδυ του περασμένου χειμώνα, στις Βρυξέλλες, όταν ο φίλος Αριστείδης Λαυρέντζος, ο θεατράνθρωπός μας της Ελληνικής Κοινότητας Βρυξελλών, ξεδίπλωνε στην παρέα τα σχέδιά του για την επόμενη θεατρική σαιζόν. Ανέφερε το όνομα του Καραϊσκάκη και εγώ σαν γέννημα θρέμμα της Αράχωβας που είμαι, πετάχτηκα από τη θέση μου … Ούτε ο καλός μου φίλος είχε τόσα χρόνια συνειδητοποιήσει ότι η καταγωγή μου ήταν από την Αράχωβα, ούτε εγώ ήξερα για την ύπαρξη του Δήμου Καραϊσκάκη, απ΄ όπου κατάγεται ο ίδιος. Έγινε εκ μέρους του η πρόταση στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου και βρέθηκα επίσημη προσκαλεσμένη του Δήμου, για την εκφώνηση του πανηγυρικού της ημέρας. Εν μέσω «κορωνοϊού» και με δυσκολία στις πτήσεις από το εξωτερικό, τελικά τα καταφέραμε και βρεθήκαμε στη Σκουληκαριά!

Ήταν για μένα βαθύ ιστορικό προσκύνημα. Δεν μεγαλώσαμε εμείς στην Αράχωβα με παραμύθια για νεράιδες και βασιλοπούλες, αλλά τα χειμωνιάτικα βράδια γύρω από το τζάκι οι παππούδες μας μας έλεγαν και μας ξανάλεγαν για τη νικηφόρα μάχη της Αράχωβας, με αρχιστράτηγο τον Γεώργιο Καραϊσκάκη, έτσι που θρεφτήκαμε μαζί του και βλέποντας την μαρμάρινη προτομή του να μας ατενίζει αφ΄ υψηλού στα παιχνίδια μας, τον θεωρούσαμε δικό μας και ένα μ΄ εμάς.

Α, πόσα επεισόδια της μάχης φέρνει ο νους μου
Περήφανος και γελαστός μου τάλεγε ο παππούς μου,

γράφει ο Αραχωβίτης ποιητής, Γ. Αργυρίου.

Όταν είχε πέσει το Μεσολόγγι, τον Απρίλιο του 1826, η Επανάσταση έπνεε τα λοίσθια στη Ρούμελη. Ο Κιουταχής πολιορκούσε ασφυκτικά την Ακρόπολη των Αθηνών και ο Μουστάμπεης παρέλαυνε νικητής και τροπαιούχος από τον Μαλιακό κόλπο προς τον Νότο. Ο Καραϊσκάκης με τα παλικάρια του έπιασαν την εκκλησία του Αι-Γιώργη, ψηλά στην Αράχωβα και επί μέρες πολεμούσαν τον εχθρό, μέχρι που περικύκλωσαν στρατηγικά τους Τούρκους, στο ύψωμα πάνω από την εκκλησία. Ξημερώνοντας η 24^η Νοεμβρίου 1826 θύμωσε και ο Παρνασσός και έστειλε το πρωτοπαλίκαρό του, τον Κατεβατό, όπως τον λένε οι ντόπιοι αυτόν τον φοβερό άνεμο και με χιονόνερο «επαπειλούσε να τους ενταφιάσει ζωντανούς», όπως γράφει ο Δημήτριος Αινιάν, γραμματέας, συμπολεμιστής και πρώτος βιογράφος του Καραϊσκάκη. Τέτοια φθορά δεν είχαν ξαναπάθει οι Τούρκοι από τον καιρό της νίλας του Δράμαλη στα Δερβενάκια.

Αδελφωμένο πολεμά της Λιάκουρας το χιόνι,
Θερίζει τ’ άσπλαχνο σπαθί κι ο πάγος σαβανώνει,

θα γράψει ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης.

Στη Σκουληκαριά, λοιπόν, σηκώθηκα πρωί-πρωί και πήγα στην πλατεία του χωριού, που ήταν εορταστικά σημαιοστολισμένη για την εκδήλωση, το απόγευμα της ίδιας μέρας. Ψυχή δεν ήταν γύρω και καθώς πλησίασα, πήρε το μάτι μου τη λέξη «Αράχωβα», σκαλισμένη σε μάρμαρο, στο μνημείο, και σε ευθεία γραμμή την μαρμάρινη προτομή του Καραϊσκάκη. Σα γνήσια κόρη της Αράχωβας, τι να σας πω, συγκινήθηκα και φώναξα δυνατά το ευχαριστώ μου και την ευγνωμοσύνη μου στον ήρωα του ΄21, που έδωσε ό,τι κι αν είχε και την ίδια του τη ζωή στον αγώνα για την ελευθερία της πατρίδας μας. Ακούγεται ίσως πολύ πατριωτικό, αλλά έτσι το ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Κι όλες τις μέρες που μείναμε στην Σκουληκαριά, η αδελφή μου η κόρη μου κι εγώ, τύχαμε τέτοιας ζεστής φιλοξενίας και τιμής από όλους τους ντόπιους που θα μας μείνουν αξέχαστες, με επικεφαλής τον Δήμαρχο Περικλή Μίγδο και τον πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου, Γιώργο Κουρτέσα. Και πιότερο γιατί είμασταν από την Αράχωβα, που δόξασε και δοξάστηκε ο ήρωας. Επισκεφτήκαμε το μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, λίγο πιο έξω από το χωριό, όπου στο μεσαίο κελί του υπογείου, γεννήθηκε ο Καραϊσκάκης, πριν φύγουν, λεχώνα η μάνα του, Ζωή Ντιμισκή, για το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, στο Μαυρομάτι Καρδίτσης, όπου τους έστειλε ο ηγούμενος του μοναστηριού, Καλλίνικος, από φόβο να μη ξεσπάσει η οργή των Ντιμισκαίων, αδελφών της Ζωής, που ήταν διάσημοι κλέφτες στην περιοχή, επάνω τους για το εξώγαμο της αδελφής των, που την φιλοξενούσαν στο μοναστήρι. Ο Νίκος Πλακιάς, ο πατέρας, όπως λένε,  του Καραϊσκάκη, από την Σκουληκαριά και αυτός, ήταν σε πόλεμο οικογενειακό από παλιά με τους Ντιμισκαίους, αλλά, βλέπετε, την αγάπησε, όπως φαίνεται, τη Ζωή. Η βεντέτα όμως δεν σταμάτησε και επτά νοματαίοι σκοτώθηκαν και από τις δύο πλευρές, όπως μου έλεγαν το βράδυ στην πλατεία, με πρώτο θύμα τον ίδιο τον Νίκο Πλακιά.

«Γύρνα με τρόπο πίσω σου και πες μου, τι βλέπεις», μου ψιθύρισε στο αυτί, ο καλός μου φίλος.

«Τον …Καραϊσκάκη!», του απαντώ με φανερή έκπληξη.

«Είναι απόγονος, εκ της οικογενείας Πλακιά», μου απάντησε με νόημα. Υπάρχουν και κάποιες άλλες παραλλαγές για την πατρότητα του Γεωργίου Καραϊσκάκη. Ένα είναι βέβαιο. Ο τόπος αυτός, που ευτύχησα να περπατήσω στις 19 Ιουλίου 2020, εκεί στα όμορφα βουνά της Άρτας, γέννησε έναν μοναδικό Ήρωα και ήταν έντονη η ψυχική ανάταση που ένιωσα εγώ, η πρώτη Αραχωβίτισσα που πάτησε εκεί το πόδι της, να τον περπατώ και να μιλώ για τη μεγαλύτερη νίκη του στους απλούς κατοίκους και στους τόσους επισήμους που ήρθαν στην εκδήλωση.

Αν δεν το πιστεύετε, ελάτε στην αυλή του πατρικού μου, όπου θα ξεκαλοκαιριάσω, να τα συζητήσουμε και να σας δείξω και φωτογραφίες. Με καφεδάκι, κρύο νερό και γλυκό του κουταλιού για κέρασμα!

No tags

7 comments

<< Στη Βρωμόβρυση του Παρνασσού

Τα σύκα είναι μαγιάτικα >>