Greek
English
French
German
Italian
Spanish
Στις 25 Ιανουαρίου με προσκάλεσαν φίλοι να επισκεφτώ μια εκδήλωση του Συνδέσμου Ευρωπαϊκών Περιφερειών για την προβολή ποιοτικών αγροτικών προϊόντων από διάφορες περιοχές της Ευρώπης. Ολόκληρος ο πέμπτος όροφος του κτηρίου της Επιτροπής των Περιφερειών, στις Βρυξέλλες, είχε μετατραπεί σε ένα περιβόλι χρωμάτων και γεύσεων. Η συμμετοχή της Κρήτης, ως Περιφέρεια, ήταν η μοναδική παρουσία από την Ελλάδα, ανάμεσα σε 26 άλλες από την Γαλλία, την Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Ρουμανία, Κροατία και Πολωνία.
Έτρεξα με λαχτάρα, κατά πρώτον, στην ελληνική γωνιά. Στον πάγκο κάτω δεξιά, δύο μεγάλες βαθειές λεκάνες με τριμένο στον τρίφτη τυρί, νομίζω γραβιέρα, που ο καθένας μπορούσε να το δοκιμάσει, αν έχωνε, βέβαια, τη χούφτα του μέσα! Πίσω 2-3 μπουκάλια με λάδι, κλειστά. Παραδίπλα μπουκάλια με κρασί κρητικό, ευτυχώς αυτά ανοιχτά. Στο αριστερό μέρος του πάγκου μια στίβα με χαρτιά και διαφημιστικά για την κρητική διατροφή στα ελληνικά και στα αγγλικά. Δίπλα τους μια μισάνοιχτη σακούλα με κρητικά παξιμάδια στην πλαστική τους συσκευσία και στη συνέχεια ένα μπολάκι με ελιές Αμπαδιάς Ρεθύμνης. Πίσω από τον πάγκο μια κοπελίτσα αμίλητη και φανερά έξω από τα νερά της. Ο πάγκος είχε επί πλέον την ατυχία να βρεθεί ανάμεσα στην ιταλική Τοσκάνη και στην γαλλική Βρετάνη. Συχωρέστε μου τον πειρασμό, αλλά στον πάγκο της Τοσκάνης, δεξιά, βιάστηκα να βουτήξω την μπουκίτσα το ψωμάκι, που μου πρότεινε η ευγενική ιταλίδα, σ΄ένα από τα τρία μπολάκια με λάδι, που ήταν καλαίσθητα τοποθετημένα μπροστά μου, για να της πω την προτίμησή μου. Η παρμεζάνα σε κομματάκια, παραδίπλα, περίμενε να την δοκιμάσω μαζί με άλλες τοπικές λιχουδιές. Την ιταλική σημαιούλα, επάνω στο κομματάκι το τυρί, μπορούσα να την κρατήσω για ενθύμιο, συμπλήρωσε η κοπελιά χαμογελώντας.
Στον πάγκο της Βρετάνης, αριστερά, δεν πίστευα στα μάτια μου. Ένας σεφ με τα όλα του, σκούφο, άσπρη ποδιά κλπ., ήλθε δίπλα μου, με δύο στρείδια ολόφρεσκα στο χέρι του, τα άνοιξε, έσταξε δυό σταγόνες λεμόνι μέσα και μου τα πρόσφερε, με όση γαλλική φινέτσα μπορεί κανείς να το κάνει αυτό. Ξέρω, δεν τρελαίνονται και όλοι για τα οστρακοειδή, αλλά περί ορέξεως …
Αν είχα να διαλέξω εκείνο το βράδυ τις καλοκαιρινές μου διακοπές σε συνδιασμό με τις γαστρονομικές μου επιθυμίες, σίγουρα θα το είχα πρόβλημα, Τοσκάνη ή Βρετάνη; Σε τι διλήμματα μπορεί να σε φέρει μια μπουκίτσα ψωμί στο λαδάκι και η φινέτσα ενός σεφ …
Το μάτι αγκάλιαζε τα χρώματα στους άλλους ξένους πάγκους και όσα δεν γεύτηκα, εκείνο το βράδυ, τα πήρα στη μνήμη μου και ευφράνθηκε η καρδιά μου. Μόνο στον δικό μας πάγκο, της Κρήτης, ένοιωσα την μιζέρια, την προχειρότητα και τον κάποιο «ωχαδερφισμό». Και θύμωσα! Θύμωσα μ΄όλους αυτούς που εκούσια ή ακούσια δείχνουν μια τέτοια εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό. Εικόνα που δεν εμπνέει και δεν σε καλεί να γνωρίσεις τη χώρα. Και είμαι σίγουρη ότι κάπως έτσι θα σκέφτονταν και οι εκατοντάδες ευρωπαίοι επισκέπτες της εκδήλωσης εκείνο το βράδυ του Γενάρη στις βροχερές Βρυξέλλες. Θύμωσα με όλους αυτούς τους αρμόδιους αναρμόδιους που αβασάνιστα φτωχαίνουν την Ελλάδα. Γιατί η Ελλάδα είναι ένας ευλογημένος τόπος, με του «Αβραάμ και του Ισαάκ» τα αγαθά. Με λάδι κεχριμπάρι, που μένει σε κλειστά μπουκάλια και μοναδικά ροδάκινα που κάποιες φορές βέβαια κάποιοι τα στέλνουν στις χωματερές. Πού ήταν τα σύκα Βραβρώνας, Κύμης, Καλαμάτας; Η σταφίδα Ηλείας και η Κορινθιακή; Το φυστίκι Αιγίνης και ο Κρόκος Κοζάνης; Όλα αυτά είναι καθαρά ελληνικά προϊόντα και δεν τα είδα σε κανέναν άλλον πάγκο εκείνο το βράδυ. Τι να πρωτοκάνουν και οι φτωχές ελίτσες της Αμπαδιάς μόνες τους στις Βρυξέλλες …
Αγαπημένη φίλη Π., όταν μας φιλοξένησες στον όμορφο τόπο σου, γευτήκαμε, χαρήκαμε και θυμόμαστε μια άλλη Κρήτη, την Κρήτη των χρωμάτων, την Κρήτη της καρδιάς σου!
No tags
Ioanna Sahinidou · 20/02/2011 at 18:36
Αλτάνα μου, είδες κανέναν να σκέφτεται, να προβληματίζεται, να οργανώνει, να βάζει τάξη στα κακώς κείμενα, να δουλεύει άοκνα;
Ακούς την τηλεόραση και όλοι έχουν στο τσεπάκι λύσεις για να πάμε μπροστά. Δίνονται λύσεις βιαστικές, πρόχειρες για να λυθεί ένα πρόβλημα και δημιουργούνται άλλα, εμείς λεφτά θέλουμε να πληρώσουμε τα χρέη μας, και μετά να πάρουμε και άλλα δάνεια και ο χορός καλά κρατεί…
Ποντιακό ρητό: Χρωστώ και κι χρωστούνε με κι α θέλω παίρω κι άλλα
Μάλλον δεν αξίζει ούτε να θυμώνουμε…ή τα αλλάζουμε όλα και στη θεολογία αυτό λέγεται conversion του εαυτού μας, του πολιτισμού μας, των αξιών μας για να ξαναγεννηθούμε σε μια counter-reality σε αντίθεση με τον ανταγωνισμό, τον εγωκεντρισμό, τον ωχαδερφισμό, τον καταναλωτισμό….
Μια counter-reality όπου η ‘αυτάρκεια’ η ‘καλή διαχείριση των πόρων και των ταλάντων’ η ‘για τον πλησίον και για τη δημιουργία του Θεού’ που καταστρέψαμε είναι η οικονομία που αναγνωρίζει ότι, ότι έχουμε ακόμα και η ζωή μας είναι δώρα Θεού. “Η γη και το πλήρωμα αυτής είναι του Κυρίου και κατοικεί και ο Θεός ανάμεσά μας.” Δεν έχουμε δικαίωμα να τα σπαταλάμε, να τα καταστρέφουμε. Αυτή είναι η “Οικονομία του Θεού, Οικονομία δωρεάς”.
Αυτή είναι η πρότασή μου.
Η μπαλώματα;;;;; δεν είναι η λύση.
Altana Filos · 20/02/2011 at 21:11
Mou αρέσει πολύ η πρότασή σου Ιωάννα μου και την συμμερίζομαι απόλυτα. Αυτό όμως δεν με εμποδίζει να μη θυμώνω για κάποια μικρά και …ανθρώπινα που συμβαίνουν…
Ioanna Sahinidou · 20/02/2011 at 21:18
Να θυμώνεις όσο θέλεις Αλτάνα μου, γιατί έχεις δίκιο. Το ερώτημα είναι γιατί δεν θυμώνουν αυτοί που πρέπει να θυμώσουν και δεν σηκώσουν τα μανίκια, μα δεν τους καίγεται καρφί..
Η πρότασή μου είναι το καταστάλαγμα της διατριβής μου και μετά το unique όπως πάντα κείμενό σου στο αφιερώνω σε περίληψη. Καληνύχτα φιλενάδα
Pelagia Spanaki · 22/02/2011 at 11:27
Αλτάνα μου, καλώς σε βρίσκω!
Είναι τόσο εναργής ο λόγος και τόσο γλαφυρή η ξενάγησή σου στους πάγκους της Ευρώπης, που μου δημιούργησε την ψευδαίσθηση πως ήμουν παρούσα. Μόνο…που εγώ κόλλησα στο “μίζερο” πάγκο της Ελλάδας, της Κρήτης. Και το συναίσθημα: λύπη – απέραντη λύπη, Ίδια με τη λύπη της μάνας μπροστά στο παιδί της που δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της, ίδια με τη λύπη της θυγατέρας μπροστά στην “ξεπεσμένη” μητέρα της.
Πονάω γι’ αυτή την πατρίδα που ξεκίνησε για τις αυλές και τις αγορές της Ευρώπης, παρασυρμένη από το όραμα μιάς άλλης ζωής, χωρίς στοιχειώδη μαθήματα Styling, Marketing κ.π.λ. και το χειρότερο που στη διαδρομή απώλεσε την ταυτότητά της, την εκμεταλλεύτηκαν τα ίδια τα παιδιά της προς ίδιον όφελος και την έσυραν στην δυσχέρεια, την χρεωκοπία, περίγελως σε στόματα ανόμων.
Παρακάμπτοντας την φινέτσα του γάλλου σεφ, καθηλώθηκα πάνω από τις ελίτσες τις Αμπαδιάς Ρεθύμνης και οσφραίνομαι το συμπυκνωμένο άρωμα του καθαρού γαλάζιου του ουρανού, του φλοίσβου του Λιβυκού Πελάγους, του χαμομηλιού, του κυπαρισιού, της ταπεινής γης που τις έθρεψε. Και μέσα μου βαθειά νοιώθω πως αυτή η πατρίδα θα ζήσει, γιατί ό,τι είναι ελληνικά αυθεντικό καταλήγει πάντα να γίνει Πνεύμα. Το Πνεύμα συνιστούσε πάντα, γιατί όχι και τώρα, το ιερό μυστικό αντοχής της Ελλάδας μέσα στις εμπλοκές της ιστορίας του κόσμου .
Δεν διαφωνώ με όσα γράφεις, μια άλλη οπτική του πράγματος σου δίνω. Γιατί το ξέρω πολύ καλά πόσο αγαπάς και συ αυτή την πατρίδα, που μας πληγώνει……………
Altana · 23/02/2011 at 17:41
Πελαγία μου, ακούστηκε ξεκάθαρα η φωνή της Κρήτης, με το σχόλιό σου. Της Κρήτης, που πρωτογνώρισα από τις διηγήσεις σου, στα φοιτητικά μας χρόνια και από την φιλοξενία σου και το θερμό αγκάλιασμα των δικών σου αγαπημένων προσώπων. Της Κρήτης που αγαπάς!
Δεν με απογοήτευσαν οι “φτωχές ελίτσες της Αμπαδιάς” εκείνο το βράδυ στις Βρυξέλλες. Ίσα-ίσα είναι μέσα στην καρδιά μου, μου έφεραν φως και ήλιο κρητικό και με ταξίδεψαν και τους το χρωστάω χάρη! Ευλογημένος καρπός η ελιά! Ευλογημένο το χώμα που τις μεγάλωσε και τα χέρια που τις μάζεψαν.
Με άλλα θύμωσα, ίσως και με άλλα σταθμά μέτρησα και η μέτρηση βγήκε λειψή…
Ενώ μπορούμε να αναδείξουμε το αυθεντικό και το μεγάλο, που ΄χουμε μέσα στην καρδιά μας, τι μας βάσκανε και αρκούμαστε στις μετριότητες;
P.Spanaki · 23/02/2011 at 18:48
Άλτα μου, δεν ήταν λειψή η δική σου η μέτρηση. Η δική μου η αγωνία είναι υπερβαλλόντως μεγάλη , γιατί μέσα σ’ αυτή την απαξία των καιρών , που η χώρα μας και εμείς βαλλόμαστε πανταχόθεν , όχι πάντα βέβαια αδίκως, ψηλαφούμε ερείσματα , γύρω μας και μέσα μας, να σταθούμε όρθιοι και να βοηθήσουμε αυτό τον τόπο να ανυψωθεί προς τον ιστορικό του προορισμό. Πάντα χαίρομαι όταν συνομιλώ μαζί σου και σ’ ευχαριστώ για την ευκαιρία. Καλό σου βράδυ
Afroditi Paliokosta · 23/02/2011 at 20:53
Δυστυχως το κλίμα του ωχαδερφισμού και της μετριότητας ειναι στο πετσι του Ελληνα…και το πιο ανησυχητικο είναι οτι ειναι κολλητικό, επικρατέστερο και σε μερικες περιπτώσεις μη αναστρέψιμη κατάσταση.Ο ζήλος και το μεράκι για ότι κάνουμε διατηρούνται άσβεστα όταν το περιβάλλον που μας περιβάλλει μας εμπνέει και συντελεί στη διατήρησή τους.Και τέτοιες θετικές περιβαλλοντικές επιδράσεις είναι σπάνιες….