Ή αλλιώς, ο αγώνας του ατομικού δικαιώματος για αναγνώριση στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου. Το Δίστομο είναι ένα μικρό χωριό στον νομό Βοιωτίας, όπου τον Ιούνιο του 1944 τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής, σκότωσαν με απάνθρωπο τρόπο 218 άμαχους εκ των οποίων 57 ήσαν παιδιά. Ήταν, ισχυρίστηκαν, αντίποινα σε προηγούμενη επίθεση ανταρτών κατά ενός γερμανικού αγήματος, που διερχόταν από την περιοχή.

Η Χάγη, πρωτεύουσα των Κάτω Χωρών, είναι η έδρα, του Διεθνούς Δικαστηρίου, Οργάνου των Ηνωμένων Εθνών για υποθέσεις Διεθνούς Δικαίου.

Από το Δίστομο στη Χάγη, ο δρόμος ήταν πολύ μακρύς καθώς η υπόθεση πέρασε ενδιαμέσως και από την Ιταλία. Γιατί η Ιταλία πρώτα; Αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο της ελληνικής πολιτικής, που ήθελε την ελληνική κυβέρνηση να αρνείται επανειλημμένως να εκτελέσει τις αντίστοιχες θετικές αποφάσεις που είχαν εκδώσει τα ελληνικά δικαστήρια, ακόμη και ο Άρειος Πάγος. Έτσι η υπόθεση έφτασε ενώπιον των ιταλικών δικαστηρίων τα οποία με βάση έναν ευρωπαϊκό κανονισμό επέτρεψαν την αναγνώριση εκτέλεσης αποφάσεων ενός κράτους μέλους, δηλαδή της Ελλάδας, στο έδαφος άλλου, δηλαδή της Ιταλίας. Να το ακούν όσοι τελευταίως θέλουν επιτακτικά την Ελλάδα εκτός της Ενωμένης Ευρώπης!

Η Γερμανία έφερε την υπόθεση στο Διεθνές Δικαστήριο επικαλούμενη το προνόμιο της ετεροδικίας για να παρεμποδίσει νομικά την εκτέλεση δικαστικών αποφάσεων ελληνικών και ιταλικών δικαστηρίων που δικαίωσαν τα θύματα ναζιστικών εγκλημάτων πολέμου, στην Ελλάδα και Ιταλία, μεταξύ αυτών και τους κατοίκους του Διστόμου. Επικαλούμενη η Γερμανία το προνόμιο της ετεροδικίας, δηλαδή τη θεμελιώδη αρχή του Διεθνούς Δικαίου με την οποία ένα κράτος δεν μπορεί να δικαστεί στα δικαστήρια ενός άλλου κράτους, ισχυρίστηκε ότι η Ιταλία παραβίασε τις διεθνείς της υποχρεώσεις. Στην υπόθεση η Ελλάδα είχε το ρόλο του παρατηρητή.

Η συγκυρία το έφερε να είμαι στην αίθουσα του Διεθνούς Δικαστηρίου, στο επιβλητικό Παλάτι της Ειρήνης, την περασμένη εβδομάδα, όπου ακούστηκαν από στόματα, καταξιωμένων καθηγητών του Διεθνούς Δικαίου πράγματα που έκαναν τους σεβαστούς δικαστές να βγαίνουν κάθε τόσο και λιγάκι από την παροιμιώδη «απάθειά τους». Την μια φορά, όταν ο ομότιμος γερμανός καθηγητής κ. Tomuschat μαζί με το επιτελείο του, έναν ιταλό και έναν ελβετό καθηγητή, ισχυρίστηκε αλαζονικά, ότι «εκ προθέσεως» οι ιταλοί δικαστές αποφάσισαν, ότι η Γερμανία δεν μπορεί να διεκδικήσει το προνόμιο της ετεροδικίας και ότι την «κερκόπορτα» που άνοιξαν τα ελληνικά και τα ιταλικά δικαστήρια οφείλει να την κλείσει η Χάγη, αν δεν θέλουμε να οδηγηθεί η διεθνής κοινότητα στο χάος! Μειδίασαν άπαντες οι δικαστές …

Αλλά κούνησαν καταφατικά το κεφάλι τους οι περισσότεροι, όταν η ελληνική αντιπροσωπεία, με τους καθηγητές κ. Σ. Περράκη, κ. Α. Μπρεδήμα και κα M. Μαρούδα, στην παρέμβασή της χαρακτήρισε τουλάχιστον «υποκριτικό» το γερμανικό επιχείρημα, αφού πρόκειται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως στην συγκεκριμένη υπόθεση, τα οποία και επιβάλλουν την εξαίρεση από τον κανόνα. Ούτε μπορούν να λυθούν τέτοιες διαφορές με διακρατικές συμφωνίες, όπως προσπάθησε η γερμανική πλευρά να περάσει.

Εν αναμονή της απόφασης του Δικαστηρίου της Χάγης δεν φεύγει από το μυαλό μου η ρήση σεβαστού καθηγητού μου στο πρώτο έτος της Νομικής: Στο δικαστήριο εφαρμόζονται οι νόμοι και κάπου – κάπου αποδίδεται και Δικαιοσύνη!

No tags

4 comments

<< Το πέταγμα

Αφάνταστη θλίψη >>