Greek
English
French
German
Italian
SpanishΕίναι πολλοί! Ζουν και διαπρέπουν σε κάθε γωνιά της γης, τιμώντας συγχρόνως τη χώρα που τους γέννησε. Εκ των πραγμάτων, μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα δεν μπορεί να δώσει τις ευκαιρίες σε κάποιον, που έχει τις δυνατότητες μυαλού και θέλησης, να ξεχωρίσει, να γίνει μπροστάρης στον τομέα του και να κάνει να μιλούν διεθνώς για «τον Έλληνα»! Να, όπως ο Γεώργιος Παπανικολάου, ο οποίος αφού τελείωσε την Ιατρική στην Αθήνα, τον περασμένο αιώνα, το ανήσυχο πνεύμα του τον οδήγησε στις ΗΠΑ, όπου εκμεταλλεύτηκε όλες τις ευκαιρίες, που του δόθηκαν, με γνώμονα, όπως λέγεται, πάντα και το καλό της κοινωνίας. Το αποτέλεσμα ήταν να δώσει το όνομά του σε ένα ιατρικό τέστ, που είναι παγκόσμια γνωστό, ως «Τέστ Παπανικολάου» και έχει σώσει από τότε εκατομμύρια γυναίκες σε όλον τον κόσμο. Στις τόσες δεκαετίες που ζω και εργάζομαι εκτός Ελλάδος, έχω γνωρίσει πάμπολλους τέτοιους, λίγο-πολύ, «Παπανικολάου», που ξεπερνώντας τον εαυτό τους και τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, συνετέλεσαν ώστε «έξω» και εξ αιτίας τους να μιλούν θετικά και με ενθουσιασμό για την Ελλάδα. Έτσι με βεβαιότητα μπορώ να πω, πως αν κάποιος πραγματικά το θέλει, θα αγωνιστεί και θα ψάξει την ευκαιρία που θα τον βοηθήσει να ξεχωρίσει από την μετριότητα. Επιτρέψτε μου, όμως να πω επίσης, ότι το τίμημα για κάτι τέτοιο είναι συνήθως, πολύ μεγάλο και δεν μπορούν όλοι να το αντέξουν, ιδιαίτερα στον ξένο και αφιλόξενο τόπο, αν δεν το «λέει η καρδιά τους»! Γιατί «έξω» θα πρέπει να στηριχθεί κάποιος κατά κανόνα στα δικά του πόδια, να προχωρήσει «με την αξία του» και να την αποδείξει επίσης. Η αξιοκρατία λογίζεται πάνω απ΄όλα, κάτι που στην Ελλάδα λείπει …
Στη Γενεύη της Ελβετίας είναι σε λειτουργία ο μεγαλύτερος επιταχυντής στον κόσμο, γνωστός με το όνομα CERN. Τα πειράματα, που διεξάγονται εκεί, μέσα σε μια σήραγγα είκοσι επτά περίπου χιλιομέτρων, κάτω από βουνά και σύνορα, απειλούν, όπως λέγεται, να «τορπιλίσουν τον Άινσταϊν και την θεωρία του περί σχετικότητας».
Βρέθηκα πρόσφατα εκεί, ως συνοδός, μέλους της οικογένειας που ασχολείται μ΄αυτά. Παρά τα ιδιαίτερα μαθήματα καθ΄οδόν, λίγα συγκράτησα από την παράξενη συμπεριφορά των νετρινίων και των φωτονίων στην ιλιγγιώδη πορεία τους!
Φτάσαμε πολύ αργά το βράδυ και τα μάτια μας κλείναν από τη κούραση. Μετά τον εξονυχιστικό έλεγχο στην εξωτερική πύλη του Ερευνητικού Κέντρου, μας έδειξαν το δρόμο προς τον Ξενώνα για την διανυκτέρευση. Ο πλατύς δρόμος που ξεκινούσε από την πύλη είχε το όνομα «Άινσταϊν», άλλος ένας που διέπρεψε εκτός πατρίδας, για άλλους όμως λόγους! Το όνομα του πρώτου κάθετου δρόμου δεξιά, έκανε την καρδιά μου να χοροπηδήσει: «Δημόκριτος»! Νάτος, «ο «Έλληνας»! Θα πρέπει εδώ να σας εξομολογηθώ την «διαστροφή» μου, όπου βρεθώ και σταθώ να ψάχνω αυτό το κάτι «ελληνικό» και να μην ησυχάζω μέχρι να το βρω! Έτσι κοιμήθηκα ήσυχα εκείνο το βράδυ, παρά την γνώση, ότι κάτω από το κρεβάτι μου έκαναν αγώνα δρόμου τα νετρίνια στην ξέφρενη πορεία τους.
Ο αρμόδιος στον Ξενώνα, μας πληροφόρησε ευγενικά ότι το εστιατόριο ήταν ανοιχτό, αν θέλαμε κάτι. Κοιτάξαμε τα ρολόγια μας, κόντευαν μεσάνυχτα. Δύσπιστοι αλλά και περίεργοι πήραμε τον δρόμο για κει. Δεν είμασταν μόνοι! Πολλοί νέοι, φοιτητές, από όλο τον κόσμο, γιατί τα προγράμματα εκεί συν-χρηματοδοτούνται από πολλές χώρες του κόσμου, αλλά και μεγαλύτεροι, προφανώς καθηγητές, συζητούσαν τρώγοντας σε παρέες. Ένας «τρελός» μικρόκοσμος, που εκτός από το «σπάσιμο» της ταχύτητας, «σπάει» και το παραδοσιακό ωράριο εργασίας, προφανώς και αυτό της βάρδιας. Δεν τους βλέπαμε να πολυνοιάζονται για το πιάτο μπροστά τους. Ήταν ολοφάνερα, αλλού! Είμαι σίγουρη, ότι το τράβηξαν μέχρι τα ξημερώματα, παρέα με τα νετρίνια – πολύ όμορφη λέξη παρεμπιπτόντως!
Την άλλη μέρα το πρωί, ο ίδιος κόσμος, σε διαφορετική όμως σύνθεση, απολάμβαναν το πρωινό τους με θέα την επιβλητική οροσειρά του Mont Blanc, στο βάθος. Η συζήτηση κυριαρχούσε πάλι και όλο και κάποιες σημειώσεις έβγαιναν από τα απαραίτητα σακίδια στο πλάι τους. Έμαθα, ότι εκεί πάνε λίγοι αλλά οι καλύτεροι στον τομέα τους! Τους χάζευα, τους χαιρόμουν και … τους ζήλευα! Σίγουρα και οι ίδιοι θα θεωρούσαν τον εαυτό τους «τυχερό». Την ευκαιρία, που τους παρουσιάστηκε, στον δύσκολο δρόμο της έρευνας,«την έπιασαν από τα μαλλιά»! Η θεά, που οι Αρχαίοι Έλληνες την είχαν ονομάσει Ευκαιρία είχε μια τούφα μαλλιά μόνο μπροστά στο κούτελό της. Αν σου παρουσιαζόταν και την άφηνες να σε προσπεράσει, πάει την έχανες, γιατί ήταν άπιαστη πια για σένα … Μου το έλεγε ένας ξένος δάσκαλός μου, εκτός Ελλάδος, που είχε «λόξα», με την Ελλάδα και την αρχαία ιστορία της.
Φεύγοντας από το CERN την άλλη μέρα, πήρα μαζί μου την είδηση, ότι σ΄αυτό το φιλόδοξο ερευνητικό πρόγραμμα συμμετέχουν ενεργά – και με πρωτοποριακές ιδέες – και τέσσερις Έλληνες Φυσικοί, καταξιωμένοι καθηγητές ήδη από δεκαετίες, σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Νάτο πάλι, το ελληνικό στοιχείο!
Στο δρόμο της επιστροφής σκεφτόμουν όλα τα νέα παιδιά που κυριολεκτικά τα διώχνει η Ελλάδα από τον τόπο τους, στην συγκεκριμένη σκληρή για όλους συγκυρία. Αλλά για κάποιους, όσοι το θέλουν πραγματικά, και θα μοχθήσουν γι΄αυτό, ίσως είναι η ευκαιρία να ξεχωρίσουν ακόμα στον τομέα τους, στο κατάλληλο περιβάλλον που τυχόν θα βρεθούν. Η ιστορία, πάντως, αυτό δείχνει. Αρκεί να υπάρχουν οι στόχοι που κάνουν να ξεπερνιούνται τα προσωπικά και τα της στιγμής για την βόλεψη. Τότε κερδίζουν οι ίδιοι, και μαζί τους σίγουρα η Κοινωνία. Αλλά όλο και κάτι επιστρέφει και στην Ελλάδα!
No tags
ΓΩΓΩ ΚΑΡΚΑΝΙΔΟΥ · 16/10/2011 at 16:30
Oμορφο το άρθρο όπως πάντα.Είναι αλήθεια πάρα πολλά ελληνόπουλα σε όλο τον κόσμο διαπρέπουν “σπρώχνοντας” λίγο τη σκόνη της δυσφήμισης που κάποιοι άλλοι έλληνες έριξαν με αφθονία πάνω στο όνομα της πατρίδας μας.Ομως Αλτάνα μου εμπιστεύομαι την καλή σου “γραφή”κι επειδή έχεις ζήσει άλλο τόσο και “μέσα”αφιέρωσε λίγα λόγια και σε πολλούς άλλους που επέλεξαν να δώσουν τον δικό τους αγώνα “μέσα”.Τους συναντάμε κάθε μέρα σε ανύποπτα σημεία και χωρίς αυτούς η ζωή σ’αυτή τη χώρα θα ήταν απίστευτα πιο μαύρη και μελαγχολική απ’οτι ήδη είναι.
Ioanna Sahinidou · 16/10/2011 at 17:39
Αλτάνα σε χαίρομαι πάντα γιατί ψάχνεις σπίθες που μπορούν να ανάψουν φωτιές μέσα στο σκοτάδι, αλάτι που μπορεί να νοστιμίζει την ανοστιά΄που γευόμαστε γύρω μας. Είναι ενθαρρυντικό να ψάχνουμε το καλό και να αφήνουμε ότι άσχημο και κακό να φεύγει από το κόσκινο μας. Έχεις φέρει παραδείγματα ανθρώπων που ‘εντός’ αφήνουν σημάδια ανθρωπιάς και φροντίζουν τις ανάγκες όσων συναντούν και στην υπηρεσία τους. Καινούργια ερωτήματα όπως πάντα προκύπτουν για να μην εφησυχάζουμε:
* Τις τελευταίες δεκαετίες πολλοί Έλληνες στέλνουν τα παιδιά τους έξω για μεταπτυχιακά σε χώρα ευρωπαϊκή ή υπερατλαντική. Υποτροφίες διευκολύνουν παιδιά που οι οικογένειές τους δεν έχουν οικονομική δυνατότητα. Αυτά τα παιδιά μαθαίνουν να αποκτούν γνώση με κάθε τρόπο, καινούριες τεχνολογίες, αναζητούν την αξιοκρατία. Πολλά και ανάμεσα σε αυτούς οι περισσότεροι πολιτικοί μας έρχονται στην Ελλάδα. Γιατί αντί να αναδιοργανώσουν την πατρίδα μας μπαίνουν στα ‘συστήματα’ και βολεύονται;;;
* Πολλά γερά μυαλά ελληνικά διέπρεψαν στο εξωτερικό με ευρεσιτεχνίες κλπ. Κάποια στιγμή, μιλώ με πραγματικά περιστατικά πολλοί κατάλαβαν ότι ο κόπος, οι ευρεσιτεχνίες, οι μελέτες τους οδηγούνταν στη βιομηχανία των όπλων και του πολέμου, έγιναν φαρμαδόροι, καλλιεργούσαν τη γη και έτρεφαν ζώα.
*** Υπάρχουν Έλληνες του εξωτερικού που έδωσαν πολλά στην ανθρωπότητα, και Έλληνες ‘εντός’ που κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Μπορούμε να είμαστε ‘καλοί Σαμαρείτες’, το αλάτι και ένα κερί στον σκοτεινό κόσμο που ζούμε. Το κακό που έχει μπει στα συστήματα πως θα το αντιμετωπίσουμε;
*** Το τελευταίο ερώτημα έθεσε σε συνέδριο για τη φροντίδα του περιβάλλοντος στην Κρήτη που πήρα μέρος νέος επιστήμονας: Οι άνθρωποι με φόβο Θεού είπε, μπορούμε να είμαστε καλοί Σαμαρείτες.” Το κακό που φωλιάζει στα συστήματα πώς θα το αντιμετωπίσουμε;” Καταχειροκροτήθηκε και παραξενεύτηκε. “Είπα κάτι πολύ απλό και καθημερινό γιατί χειροκροτάτε ρώτησε;;;”.
Αλτάνα · 16/10/2011 at 23:10
Σήμερα, Κυριακή απόγευμα, στο δεύτερο κανάλι της ολλανδικής τηλεόρασης είχε την ελληνίδα Μαρία Μαρκεσίνη σε συνέντευξη με ζωντανή μουσική που συνοδευόταν από πολλά κολακευτικά λόγια για την πορεία της στην Ολλανδία και γενικά στο εξωτερικό, ως ελληνίδα. Ένα ακόμα παράδειγμα μόχθου και επιβράβευσης έλληνα στο εξωτερικό.Απολαύστε την!
http://www.youtube.com/watch?v=yD270Eg9-qA&feature=related
Αλτάνα · 20/10/2011 at 11:24
Με την άδεια της κ. Πόλλυς Μπούκη, αντιγράφω: “Αλτάνα μου, ευχαριστώ. Διάβασα τα πολύ ενδιαφέροντα που γράφεις στο μπλογκ σου, αλλά καθώς δέν έχω ιδέα πως να το χειριστώ, θέλω να σου γράψω δυό σκέψεις μου εδώ. Θά αναφερθώ στούς Μινώταυρους. Σου αρέσει η μυθολογία; Εμένα από μικρό κοριτσάκι με μάγευε, όπως και κάθε παραμύθι. ‘Ομως, πιστεύω ότι η μυθολογία κάθε λαού αντανακλά τη ψυχοσύνθεση και το χαρακτήρα του. Οι θεοί του Ολύμπου, λοιπόν, ήταν μπερμπάντιδες (βλέπε Ζεύς), έκλεβαν τον αδελφό τους (βλέπε Ερμής ως βρέφος), και γενικά ο καθένας δούλευε για το συμφέρον του. Σήμερα, τα χαρακτηριστικά αυτά μεταφράζονται σέ ‘εξυπνάδα’ για το πως να αποφεύγεις την εφορία, τη δουλειά (να δουλέψει ο Αλβανός και ο Πακιστανός στα χωράφια, στο μάζεμα της ελιάς και των άλλων καρπών) και γενικά για το πώς να περάσεις καλά. Η ευημερία, κι ας μη το συνειδητοποιούν οι νεότεροι ότι την απολαμβάνουν, δημιούργησε μια ψεύτικη κατάσταση ευδαιμονίας,και αίσθησης ασφάλειας . Η απληστία θέριεψε και πολλές ηθικές και πνευματικές αξίες ατόνισαν. Ίσως αυτή η κρίση να ειναι τό έλεος του Θεού, μια “ευλογία εν μεταμφιέσει” που θα ταρακουνήσει τους συμπατριώτες μας ωστε να επανεξετάσουν τις θέσεις τους απέναντι στη ζωή.
Είμαι ευγνώμων στο Θεό για τα χρόνια που μου επέτρεψε να ζήσω ώστε να μπορώ να βλέπω πιό ψύχραιμα και πιό ρεαλιστικά τα πράγματα. Έζησα τη δεκαετία του σαράντα και του πενήντα σαν παιδί και σαν έφηβη, όταν δούλευε μόνο ένας γονιός στην οικογένεια, το ιδιωτικό σχολείο ήταν για τους πλούσιους και έτρωγες κρέας μία φορά την εβδομάδα, συνήθως Κυριακή. Το κοτόπουλο ήταν είδος δυσεύρετο-εκτός κι αν είχες οικογένεια σε κάποιο χωριό- και το κολατσιό ήταν θρεψίνη με ταχίνι σε μια φέτα ψωμί. Πως λοιπόν να αισθανθώ στερημένη σήμερα; Καταλαβαίνω όμως τους σύγχρονους σαραντάρηδες και πενηντάρηδες που την ευημερία την θεωρούν δεδομένη άρα ειναι η αφετηρία της σύγκρισης που θα κάνουν με οποιεσδήποτε μελλοντικές καταστάσεις προκύψουν.
Σε τελική ανάλυση, ο Μινώταυρος που πρέπει να πολεμήσουμε ειναι η συνισταμένη των θηρίων που κατοικούν εντός μας. Αν ο καθένας μας γίνει Θησέας για τον εαυτό του και εξοντώσει, ή έστω καταστείλει τον Μινώταυρο του DNA του, θα άποδυναμώσει και τον εθνικό Μινώταυρο.
Εγώ, βέβαια, Θησέας δέν μπορώ να γίνω. Ειναι όμως κάποιος άλλος που έχει αναλάβει αυτό το έργο: Το Πνεύμα του Θεού το Άγιο, που ο Θεός Πατέρας απέστειλε, και ο Χριστός Σωτήρας που με σηκώνει κάθε φορά που το θηρίο με λυγίζει.
Καλό μεσημέρι!”