Ή αλλιώς, το όνειρο για την πατρίδα! Εκατό Έλληνες του Βελγίου, κλείνουν τα μάτια και ονειρεύονται την Ελλάδα, στο Λεύκωμα „Daydreaming“ (εκδόσεις Fata Morgana) του φωτογράφου και συγγραφέα Σπύρου Παλούκη (γεν. 1980). Παρουσιάστηκε τον περασμένο μήνα στην αίθουσα Yehudi Menuhin του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες με την παρουσία της «ιστορικής» κοινότητας του Βελγίου, που «άπλωσε ρίζες από την δεκαετία του ΄50», όπως χαρακτηριστικά αναφέρθηκε. Ήταν η εποχή που το Βέλγιο χρειαζόταν ανθρακωρύχους και η Ελλάδα δεν μπορούσε να θρέψει τα παιδιά της. Πολλοί έπαιρναν τον δρόμο της ξενιτιάς. Κάπου 35.000 συμπατριώτες μας απαρτίζουν τις οκτώ ή εννέα ελληνικές κοινότητες στο Βέλγιο σήμερα. Είναι ενεργά μέλη της κοινωνίας και μάλιστα έχουμε και ελληνικής καταγωγής υπουργό σε βελγική κυβέρνηση, ο οποίος και παραβρέθηκε στην εκδήλωση. Όπως παραβρέθηκε και ο κ. Γεώργιος Κεστεκίδης, που το όνομα μπορεί να μη σας λέει και πολλά πράγματα, αλλά για όσους ζουν στο Βέλγιο τους παραπέμπει στο «Κεστεκίδειο», το ελληνικό σχολείο που ίδρυσε τον περασμένο αιώνα ο ευπατρίδης, Λεωνίδας Κεστεκίδης, στις Βρυξέλλες για τις ανάγκες των συμπατριωτών του τότε. Αλλά και για όλα τα ελληνόπουλα που ζουν στις Βρυξέλλες σήμερα! Σίγουρα, όμως θα έχετε κλείσει κι εσείς κάποια στιγμή τα μάτια σας, γυρίζοντας απολαυστικά στον ουρανίσκο σας ένα άλλο «επίτευγμα» του Λεωνίδα Κεστεκίδη, ένα από τα σοκολατάκια Leonidas, από το 1913 παρακαλώ!

«Ονειρεύομαι το χώμα το ελληνικό», λέει ο Γ.Χ., εργάτης στο Βέλγιο. «Ονειρεύομαι να εφαρμόσω στην Ελλάδα τις γνώσεις που απέκτησα στο εξωτερικό», συνεχίζει ο Κ. Α., γιατρός. «Ονειρεύομαι η πατρίδα μου να κατορθώνει να ανακάμπτει πάντοτε από τις κατά καιρούς κρίσεις που περνά, γιατί όταν η Ελλάδα είναι καλά είμαστε κι εμείς καλά εδώ στην ξενιτιά», τονίζει ο Γ. Σ. παλιός ανθρακωρύχος. «Ονειρεύομαι τον ήλιο, που λείπει από δω και μας κάνει πιο χαρούμενους», λέει ο Τ. Μ. μπροστά στο λεωφορείο του, «που θα στεγνώσει την υγρασία του Βελγίου από το σώμα μου», συνεχίζει η Α. Π. ιδιοκτήτρια παντοπωλείου. «Ονειρεύομαι να πετύχω τον στόχο για τον οποίον ήρθα στο Βέλγιο δηλαδή την άνετη-καλύτερη ζωή και την επιστροφή μαζί με την οικογένειά μου πίσω στην πατρίδα, υγειής και αβλαβής, Γ. Μ. αρτοποιός. «Ονειρεύομαι να γυρίσω στην Ελλάδα, στον Άγιο Γεώργιο Γρεβενών», Γ. Μ., γουναράς. «Να πάω πίσω στην πατρίδα μου την Μάνη και να θαφτώ στη σκιά του Ταϋγέτου», Ε. Μ.-Δ., εκδότρια της Ομογενειακής Εφημερίδας. «Να κάθομαι με τα παιδιά και τα εγγόνια μου στο μπαλκόνι μας στην Κρήτη και να βλέπουμε τη θάλασσα και το νησάκι των Αγίων Θεοδώρων», Ε. Μ. ιδιοκτήτρια καντίνας με τηγανητές πατάτες. «Όταν κλείνω τα μάτια φοβάμαι να τα ξανανοίξω …», Θ. Κ. η Κυρία «χρυσή ζύμη» των Βρυξελλών. «Ονειρεύομαι τον ήλιο στην Ελλάδα, το παιχνίδι στη θάλασσα, τον παππού και τη γιαγιά», Α. Σ., μαθητής. «Ονειρεύομαι να ξαναβρεί η Ελλάδα τη δόξα της και τη θέση που της αξίζει στον κόσμο», Μ. Σ., Πρώην Πρόεδρος Ένωσης Γυναικών Ευρώπης. «Ονειρεύομαι να πάψει η πατρίδα μου να με πληγώνει», Γ. Δ., Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. «Ονειρεύομαι η θεατρική έκφραση και δημιουργία από τον Θέσπι και τον Αισχύλο μέχρι τον Αριστοφάνη … να τρέφει διαρκώς όλα τα κοινωνικά στρώματα», Α. Λ., Ευρωπαϊκή Επιτροπή και θεατρικός σκηνοθέτης. «Ονειρεύομαι, όταν γυρνάω στην Ελλάδα, να μην ακούω να λένε, ήρθε ο ξένος!», Δ. Ντ., βιομηχανικός εργάτης. «Ξέμεινα στο Βέλγιο… Εύχομαι τα παιδιά των παιδιών μου να γίνουν καλοί χριστιανοί και να βοηθούν με την ψυχή τους, όσους το χρειάζονται», Σ. Π, νεοκόρος. «Ονειρεύομαι τη θάλασσα με χταποδάκι, ούζο και φυσικά μπακλαβά», Θ.Φ., διευθυντής επιχείρησης ζαχαροπλαστικής.

Κάθε φωτογραφία κι ένα όνειρο, μαζί κι ένας κρυφός καημός! Άλλοτε τα πορτραίτα ήταν προνόμιο των λίγων. Η φωτογραφία είναι η ισονομία στο όνειρο!

No tags

3 comments

<< Advent

Habemus Papadimam >>