Μετά από 541 μέρες χωρίς κυβέρνηση στο Βέλγιο, ο καλός Saint Nicolas των Βαλόνων σε αγαστή συνεργασία με τον Sint Niklaas των Φλαμανδών έφερε μια καινούργια στον βαρύ του σάκο, αυτή τη νύχτα, ανήμερα στη γιορτή του, που μοίραζε στα παιδιά τα δώρα τους. Την ακούμπησε στα χέρια του Έλιο ντι Ρούπο και τον έχρησε Πρωθυπουργό. Εκείνος έτρεξε αμέσως στον Βασιλιά της χώρας, ο οποίος με τη σειρά του και μη κρύβοντας τη χαρά του τον διέταξε επιτόπου να διαλέξει τους υπουργούς του. Όχι πάνω από 19, πάντως! Η κορώνα στο κεφάλι του Βασιλιά μπήκε και πάλι στη θέση της και το μεταξένιο παπιγιόν του νέου Πρωθυπουργού άρχισε να κάνει τους γύρους του. Είναι το οικόσημό του, τρόπος του λέγειν, μιας και ο ανθρακωρύχος πατέρας του, ιταλός μετανάστης στα σκληρά χρόνια του ΄50, πέθανε όταν ο Έλιο ήταν σε προσχολική ηλικία και η μητέρα του είχε να θρέψει 9 παιδιά στο σύνολο. Όλοι είναι ευχαριστημένοι πλέον που η χώρα ξέφυγε από το μάτι της κρίσης. Τι μπορεί να καταφέρει ο συμπαθέστατος Άγιος που στη χώρα που με φιλοξενεί «παίζει» τον ρόλο του δικού μας Άη Βασίλη! Θα σας έλεγα ψέματα, αν μέσα μου δεν έκανα αθέλητα τις συγκρίσεις με την δίκη μου πατρίδα, που υποφέρει και βασανίζεται αυτόν τον καιρό … Με το χέρι στην καρδιά, όμως, θα δεχόταν η ελληνική κοινωνία, αυτή τη στιγμή, γιό μετανάστη για πρωθυπουργό; Και οι 49 υπουργοί μας;

Δεν είχαμε πάρει και χαμπάρι βέβαια οι περισσότεροι, ότι δεν είχαμε τόσο καιρό κυβέρνηση στο Βέλγιο, γιατί απλούστατα, όλα δούλευαν ρολόι. Μόνο όταν άκουσα στο ραδιόφωνο, ότι καλούνται όλοι να βοηθήσουν τη χώρα τους, η οποία κινδύνευε να πέσει στα νύχια των διεθνών οίκων αξιολόγησης, αγοράζοντας κρατικά ομόλογα, ανησύχησα κάπως. Εντυπωσιάστηκα όμως, όταν λίγο αργότερα άκουσα, ότι σε χρόνο μηδέν συγκεντρώθηκαν γύρω στα 300 εκ. ευρώ από τους ίδιους του βέλγους προκειμένου να σωθεί η χώρα τους! Με την οικονομική κρίση ante portas ξεχνιούνται και παλιές έχθρες και τα μίση. Γιατί είναι γνωστή η αντιπαλότητα μεταξύ των γαλλόφωνων  Βαλόνων του Νότου και των ολλανδόφωνων Φλαμανδών του Βορρά για τη κυριαρχία της γλώσσας και όχι μόνο!

Την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, Κυριακή απόγευμα, η πάλαι ποτέ «δι’ αλληλογραφίας» φίλη μου, Ίνγκε κι εγώ μετά των συζύγων βεβαίως, περιδιαβαίνουμε τους χώρους της έκθεσης για τους Indios, τους πρώτους κατοίκους της Βραζιλίας, που λαμβάνει χώρα στο μουσείο στο Cinquantennaire, στις Βρυξέλλες. Η Ινγκε έχει γεννηθεί και ζει στον φλαμανδικό Βορρά με την οικογένειά της, αλλά όταν, μαθήτριες και οι δυο, ξεκινήσαμε την αλληλογραφία μας στα γαλλικά, ούτε εγώ ήξερα τα τοπικά προβλήματα, αλλά ούτε κι εκείνη ότι κάποια μέρα θα έρθω να ζήσω στη χώρα της. Έψαξα και την βρήκα και οι μαθητικοί μας προβληματισμοί έδωσαν τη θέση τους σε άλλα, πιο κοντά στην ηλικία μας. Τα σχέδια στο χαρτί με μολύβι, που μου έστελνε στα γράμματά της τότε, έδωσαν και αυτά την θέση τους σε πίνακες, που κρέμονται σε γνωστές γκαλερί. Ακόμα και η γλώσσα μας μεταλλάχτηκε. Δεν μας πήγαινε, εκ μέρους μας, να συνομιλούμε μαζί τους στα γαλλικά, που είναι, καλώς ή κακώς, κόκκινο πανί για τους Φλαμανδούς. Έμαθα να λέω την μητέρα του καλού μας Πιτ, του άνδρα της Ινγκε, «Μούκε», όπως εκείνος τη φωνάζει και κατά τα άλλα, μιας και μόνο παθητικά καταλαβαίνουμε τα φλαμανδικά, σε όποια άλλη γλώσσα ήθελε προκύψει. Πάντως συνεννοούμαστε θαυμάσια! Το ηλεκτρονικό μήνυμα της Ινγκε χθες, για να επιβεβαιώσει τη σημερινή συνάντηση, το ξεκίνησε πάντως με „Nos chers amis“…

Παλιές συνήθειες δεν ξεχνιούνται!

No tags

2 comments

<< Υπάρχει Θεός;

Χαρές του Χειμώνα >>