“Η χώρα μας έφτασε στο χείλος της αβύσσου”, ήταν η κραυγή του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, κ. Παπούλια, σε προχθεσινή του δήλωση. “Όλες οι σκέψεις των Ευρωπαίων είναι σήμερα στραμμένες στα θύματα της Αθήνας”, απάντησε ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, κ. Χέρμαν βαν Ρομπάι, αμέσως μετά τις βιαιότητες οι οποίες ακολούθησαν την πορεία διαμαρτυρίας χιλιάδων πολιτών για τα οικονομικά μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης και οδήγησαν στον τραγικό θάνατο τριών ατόμων και ενός αγέννητου μωρού, στο κέντρο της Αθήνας. Ήταν μια στυγερή δολοφονική επίθεση, που άφησε άναυδη την ελληνική κοινωνία. Η οργή, η αγανάκτηση, η απόγνωση, η θλίψη και η οδύνη έβγαιναν αβίαστα μέσα απ΄ όλα τα δημοσιεύματα του τύπου αμέσως μετά το αποκρουστικό συμβάν. Η χώρα έδειχνε πράγματι να βρίσκεται γερμένη στο κενό!

Η Ευρώπη δεν την άφησε, όμως ούτε στιγμή από τα μάτια της, ίσως γιατί παιζόταν και παίζεται ακόμη αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές και το δικό της μέλλον… Το γαλλικό κοινοβούλιο ομοφώνως και από τα πρώτα ψήφισε την βοήθεια στήριξης προς την Ελλάδα, ενώ στην Γερμανία το αρνητικό κλίμα των προηγούμενων ημερών άλλαξε άρδην και η γερμανίδα καγκελάριος κ. Μέρκελ δήλωσε την ημέρα των γεγονότων στην Αθήνα,αποφασισμένη να αναλάβει τις ευθύνες της. Μόλις λίγα εικοσιτετράωρα πριν από τις κρίσιμες εκλογές-κλειδί στο πιό πολυάνθρωπο κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, με πάθος, αν και τραγικά καθυστερημένα, υπερασπίστηκε το νομοσχέδιο για την πίστωση της βοήθειας προς την Ελλάδα, που τελικά και ψηφίστηκε, το ίδιο βράδυ από την γερμανική Βουλή.

Παρεπιμπτόντως, εμείς οι έλληνες της διασποράς, εκούσιας ή ακούσιας, περάσαμε αυτό το διάστημα μέσα από “χίλια κύματα”, στην προσπάθειά μας, όταν οι συζητήσεις δεν μπορούσαν να αποφευχθούν, να αποδείζουμε ότι οι έλληνες δεν είναι όλοι στο σύνολό τους, απατεώνες, φοροφυγάδες και ό,τι άλλο μας στόλιζαν, μήνες τώρα, ως λαό. Προσωπικά είδα στα μάτια συναδέλφων όλη την απαξίωση που μπορεί να δείξει κάποιος για τους απογόνους ενός λαού, ένδοξου στον πολιτισμό και στην ιστορία αλλά που σήμερα, “προτιμούν να ζουν εις βάρος άλλων”, όπως τόνιζαν. Σε κάποιους του συναφιού τόνιζα, ότι σαφώς και δεν αποτελούσε ποτέ η δημόσια διοίκηση το ισχυρότερο χαρτί της Ελλάδος. Σε άλλους θύμιζα την ζεστασιά και την φιλοξενία, το χαμόγελο και την ανιδιοτελή αγάπη που εισέπραξαν και που δεν τα βρίσκεις σε άλλη χώρα, όταν, κατά δική τους ομολογία, επισκέφτηκαν την Ελλάδα. Οφείλω, όμως να ομολογήσω, ότι οι εκδηλώσεις συμπαράστασης ήταν απείρως περισσότερες και αυτές ήταν που με προβλημάτιζαν όλο αυτό το διάστημα. Γιατί γνώριζα από πρώτο χέρι τα τρωτά σημεία και πόσο είχαν δίκιο σε κάποια θέματα οι επικριτές. Έτσι χάρηκα για την στροφή του “Spiegel“, ενός από τα μεγαλύτερα γερμανικά περιοδικά, που προέτρεπε τους αναγνώστες του να επισκεφτούν το καλοκαίρι την Ελλάδα, γιατί έτσι θα συνέβαλαν στην οικονομική αναδιάρθρωση της χώρας μας, μιάς και ο τουρισμός είναι μαζί με την ναυτιλία τα δυό καλά χαρτιά μας. Το χαμόγελο, όμως πάγωσε στα χείλη μου, όταν ανοίγοντας τις ελληνικές εφημερίδες, διάβασα για κλειστά αεροδρόμια, τρένα στο σταθμό, πλοία δεμένα στα λιμάνια, τουρίστες να μη μπορούν να μπουν στα ξενοδοχεία τους. Δεν συνάδει με το ξεκίνημα αυτής της ενότητας αλλά παρακαλώ ας μη εκληφθεί, ως βεβήλωση στο κλίμα οδύνης των ημερών, το γράμμα αναγνώστη από τον Βόλο, σε κυριακάτικη εφημερίδα, το οποίο και αντιγράφω, χωρίς σχόλια δικά μου: “Μια και όλοι επιμένουν ότι η σημερινή κρίση μας δίνει και ευκαιρίες, προτείνω την δημιουργία στον Πειραιά κάτι αντίστοιχου με αυτό που γίνεται στην Παμπλόνα της Ισπανίας. Εκεί όπου αμολάνε ταύρους που κυνηγάνε μέσα στην πόλη τους αναρίθμητους τουρίστες που συρρέουν για το γεγονός αυτό. Μόνο που εδώ αντί για ταύρους θα στέλνουμε συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ”.

Στις Βρυξέλλες σήμερα, η Σύνοδος των Αρχηγών της Ευρωζώνης, γράφει τον επίλογο σ΄ένα θέμα, που μήνες τώρα ήταν η πρώτη είδηση στα διεθνή μέσα ενημέρωσης και όχι πάντα με ευμενή σχόλια για την χώρα μας. Έστω και με αντάλλαγμα ”δρακόντειες περικοπές”, η βοήθεια στην Ελλάδα από την μεριά της Ευρώπης θα δοθεί.

Αρχίζω να ονειρεύομαι την δυνατή Ελλάδα, που θα προκύψει από την κρίση, γιατί αλλοίμονο, αν σ΄αυτή την συγκυρία πρυτανεύσει το μικροπολιτικό και ιδιωτικό συμφέρον. Αλλοίμονο αν η κρίση δεν σταθεί η αφετηρία για την ευρωπαϊκή Ελλάδα, με όλη την σημασία του όρου.

No tags

5 comments

<< Μεσούσης της κρίσης

Η καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς στην Κύπρο >>