«Ήρθα στη χώρα πριν 15 χρόνια γιατί ο σύζυγός μου ζούσε εδώ. Δεν βγήκα ούτε μια φορά από το σπίτι. Δεν έχω χαρτιά και δεν γνωρίζω τη γλώσσα ούτε και κανέναν άνθρωπο εδώ. Όλα αυτά τα χρόνια ζούσα παράνομα στη χώρα γιατί ο σύζυγός μου δεν με είχε δηλώσει και οι αρχές ποτέ δεν τον υποχρέωσαν, παρότι γνώριζαν την κατάσταση. Κάθε μέρα και χωρίς λόγο με κτυπούσε βάναυσα ακόμη και μπροστά στα παιδιά. Με απειλούσε, ότι αν μιλούσα θα είχα πρόβλημα γιατί ήμουν γυναίκα και χωρίς χαρτιά. Και ήξερα, ότι στη χώρα από την οποία προέρχομαι, όταν μια γυναίκα ανοίξει το στόμα της για να καταγγείλει τη βία εναντίον της, οι αρχές τιμωρούν την ίδια και όχι τον άνδρα. Μέχρις ότου η κόρη μου ανέφερε στην τάξη της στο σχολείο το τι συνέβαινε στο σπίτι».

«Ήρθα παράνομα στη χώρα ψάχνοντας ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μου και για μένα. Μου είχαν υποσχεθεί δουλειά σε σπίτια, οικιακή βοηθός. Δεν είχα χαρτιά και έτσι ήμουν ανύπαρκτη, ένα τίποτα. Ο άνθρωπος που με έφερε με ανάγκασε στη συνέχεια και με τη βία να πουλώ τον εαυτό μου και να του δίνω τα χρήματα».

Αυτές είναι δύο από τις πλέον ήπιες γραπτές αναφορές που ακούστηκαν στην ημερίδα που διοργανώθηκε σε αίθουσα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου την περασμένη εβδομάδα, με θέμα τις γυναίκες, που ζουν σε ευρωπαϊκές χώρες παρακαλώ, χωρίς χαρτιά. Να είσαι γυναίκα σε μια ξένη χώρα, να μη καταλαβαίνεις τη γλώσσα του τόπου και να μην έχεις επαφή με τον έξω κόσμο είναι ήδη η πρώτη τιμωρία σου. Χωρίς επίσημα χαρτιά επί πλέον δεν είσαι τίποτα και  δεν απέχει πολύ από το να γίνει η ζωή σου αβίωτη. Πολλές φορές μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, γιατί η βία έχει πολλά πρόσωπα και «ευδοκιμεί» παντού!

Το Συμβούλιο της Ευρώπης είχε την πρωτοβουλία να δημιουργήσει τον πρώτο, διεθνώς, μηχανισμό για την πρόληψη και την καταπολέμησης της βίας κατά των γυναικών και της οικογενειακής βίας, με την ομώνυμη Σύμβαση, που παρουσιάστηκε στην Κωνσταντινούπολη τον Μάιο του 2011 και έχει υπογραφεί μέχρι σήμερα σχεδόν από όλα τα Μέρη. Για την έναρξη της ισχύος απαιτείται και η επικύρωσή της.

Είναι κι αυτό μια κάποια αρχή γιατί ποτέ μέχρι σήμερα θέματα, όπως αυτό της βίας εις βάρος των γυναικών, δεν γράφτηκαν στην πολιτική ατζέντα των Ευρωπαϊκών Οργάνων. Με τη νέα αυτή σύμβαση, όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης μαζί με αυτές βέβαια που είναι επίσης μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης, υποχρεούνται με την έναρξη της ισχύος να λάβουν όλα τα απαραίτητα νομοθετικά και άλλα μέτρα για την διασφάλιση και την πρακτική εφαρμογή της αρχής της ισότητας. Αυτό ξεκινάει για παράδειγμα και με την σωστή ενημέρωση και την ευρεία διάδοση στο κοινό, όπως και με εκπαιδευτικά προγράμματα σε όλα τα επίπεδα εκπαίδευσης. Ανεξάρτητα απ΄ αυτό, οι Εκκλησίες έχουν το δικό τους μερίδιο στην ευθύνη, εφαρμόζοντας το βιβλικό, «ουκ ένι άρσεν ή θήλυ» και ο ρόλος ιδιωτικών πρωτοβουλιών από διάφορες ομάδες και οργανισμούς είναι αναντίρρητα μεγάλος. Όλα όμως ξεκινούν από το σπίτι και από όσα διδάσκεται κανείς στο στενό του περιβάλλον και τον βαθμό ευαισθησίας, που αποκτά για τέτοια οριακά ζητήματα. Σε διεθνές επίπεδο, η νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο έχει θέσει μέχρι σήμερα σημαντικά πρότυπα στον τομέα της βίας κατά των γυναικών. Γιατί αυτού του είδους η βία μπορεί να αποτελεί απόδειξη των ιστορικά άνισων σχέσεων ισχύος ανάμεσα στις γυναίκες και στους άνδρες που οδήγησαν στην κυριαρχία έναντι και στην διάκριση κατά των γυναικών δεν παύει όμως να είναι σήμερα πρωτίστως βάναυση παραβίαση Θεμελιωδών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και δεν αμφισβητείται, φαντάζομαι, από κανέναν, ότι όλοι έχουν το δικαίωμα να μπουν κάτω από την ομπρέλα προστασίας τους.

Και όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι και ΟΛΕΣ!

No tags

No comments yet.

<< Πού πας;

Ο κύβος ερρίφθη >>