Greek
English
French
German
Italian
SpanishΕίναι, κάποια από αυτά, κλεισμένα στις φυλακές ανηλίκων Αυλώνα! Πολλά άρχισαν στα δέκα-δώδεκα να χτυπούν, έτσι για πλάκα, έναν συμμαθητή τους στο σχολείο. Βλέποντας ότι οι υπόλοιποι της παρέας το διασκέδαζαν συνέχισαν «την πλάκα» βασανίζοντας σκληρά πολλές φορές το θύμα τους. Το παγίδευαν για παράδειγμα στην τουαλέτα του σχολείου αναγκάζοντάς το να κάνει πράγματα, για τα οποία θα ντρεπόταν, αν γίνονταν πάρα έξω γνωστά. Πολλές φορές κατέγραφαν τις σκηνές στο κινητό τους. Έτσι άρχιζε συνήθως το δράμα, με πρωταγωνιστή ένα αθώο θύμα, που δεν προκάλεσε σε τίποτα και ίσως από την φύση του ήταν χαμηλών τόνων και με έμφυτη ευγένεια. Ο θύτης σ΄ αυτές τις περιπτώσεις ανήκει στους επιθετικούς τύπους ανθρώπων, που τους αρέσει να επιβάλλονται και να αντιμετωπίζουν τους άλλους με εμπάθεια. Κομπάρσοι στο έργο οι παρατρεχάμενοι του «αρχηγού», που τον «εμψυχώνουν» στην «πλάκα», αλλά και κάποιοι παρατηρητές από μακριά, αυτοί δηλαδή που λένε, «τί δουλειά έχω εγώ να ανακατευτώ». Έτσι ξεκινάει ένας φαύλος κύκλος, μια ομερτά, όπου κανείς δεν είδε και δεν άκουσε τίποτα, αλλά, παραδόξως, όλοι είναι ενήμεροι και μάλιστα το καλαμπουρίζουν το πράγμα. Οι επιπτώσεις είναι άμεσες βαριές και ασήκωτες. Για μεν τα θύματα ξεκινάει ένας ανήφορος απομόνωσης και κατάθλιψης, που πολλές φορές οδηγεί στην αυτοκτονία, για δε τους θύτες, ο κατήφορος της εγκληματικότητας, της βίας και η φυλακή.
Στην ημερίδα που διοργανώθηκε την περασμένη Δευτέρα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με πρωτοβουλία του έλληνα ευρωβουλευτή κ. Γ. Κουμουτσάκου, ήταν καλεσμένος, ως κύριος ομιλητής, ο διεθνούς φήμης καθηγητής ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του Bergen της Νορβηγίας και ειδικός επί του θέματος, κ. Olweus, ο οποίος και έδωσε τον ορισμό αυτού του φαινομένου που κάθε άλλο παρά νέο είναι. Εκφοβισμός (bullying), είπε, είναι η εσκεμμένη επαναλαμβανόμενη βίαιη συμπεριφορά προς ένα άτομο το οποίο δεν μπορεί να υπερασπίσει τον εαυτό του. Διακρίνεται δε σε σωματική βία, λεκτική, σεξουαλική, διαδικτυακή και πάει λέγοντας. Στην Νορβηγία, ανέφερε, η εκστρατεία κατά του εκφοβισμού και της βίας στα σχολεία ξεκίνησε επίσημα, όταν τρία αγόρια οκτώ ετών αυτοκτόνησαν, πριν από χρόνια, μη αντέχοντας τα μαρτύρια που υφίσταντο από τους συμμαθητές τους στο σχολείο. Η κυβέρνηση της Νορβηγίας, το έθεσε αμέσως, ως πρώτο θέμα στην πολιτική ατζέντα της με τα ανάλογα θετικά αποτελέσματα μέχρι σήμερα.
Ο σοφός καθηγητής ανέφερε επίσης ότι με ένα σωστό πρόγραμμα πρόληψης και βέβαια σωστή εφαρμογή του προγράμματος στα σχολεία, επιτυγχάνεται μείωση του φαινομένου κατά 50% μέσα σε 8 μήνες. Μίλησε επίσης για την ανάγκη ανοιχτής συζήτησης μέσα στην τάξη και με την συμβολή των εκπαιδευτικών. Να λένε και να κουβεντιάζουν, είπε, μεταξύ τους για όσα συμβαίνουν γύρω τους. Οι γονείς λίγα πράγματα μπορούν να καταφέρουν από μόνοι τους σ΄ αυτή τη φάση, γιατί είναι ελάχιστα τα παιδιά που τολμούν να αναφέρουν στο σπίτι, τι υφίστανται καθημερινά στο σχολείο!
Στη συζήτηση που ακολούθησε πήραν μέρος μαθητές και μαθήτριες από ελληνικά σχολεία, τα οποία βραβεύτηκαν φέτος στο διαγωνισμό για τις καλύτερες σχολικές εφημερίδες, που διοργανώνει κάθε χρόνο η εφημερίδα «Τα Νέα». Το ταξίδι στις Βρυξέλλες ήταν μέρος του βραβείου. Παραβρέθηκαν και άλλοι πολλοί. Ο Πρόεδρος από το «Χαμόγελο του Παιδιού» αναφέρθηκε στην ειδική τηλεφωνική γραμμή, 1056, που ισχύει για όλη την Ελλάδα και προσφέρει άμεση βοήθεια σε περίπτωση εκφοβισμού και βίας. Ακόμη και ελικόπτερο είναι διαθέσιμο από εθελοντές, είπε, σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Η χώρα μας κατέχει και εδώ, δυστυχώς, υψηλή θέση στη λίστα κρατών με το πρόβλημα. Ήταν και ο Διευθυντής του σχολείου των φυλακών ανηλίκων Αυλώνα, ο οποίος, μίλησε με αγάπη και ενδιαφέρον για τα παιδιά του σχολείου του, που ως κοινωνία δεν τα προλάβαμε, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά. Φαντάζομαι, ότι θα είναι ο μόνος διευθυντής που θα ευχόταν να κλείσει το σχολείο του …
Στην ημερίδα αποφασίστηκε να κατατεθεί ένα σχετικό ψήφισμα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στην προσπάθεια να τεθεί το μεγάλο αυτό πρόβλημα της σχολικής βίας στην ευρωπαϊκή ατζέντα. Θα χρειαστούν γι΄ αυτό οι υπογραφές 365 ευρωβουλευτών από τους 750 που έχει το Ευρωκοινοβούλιο αυτή τη στιγμή. Ευτυχώς, όμως, που η πλειοψηφία εκεί δεν έχει μόνο την ιδιότητα του ευρωβουλευτή, αλλά επίσης και αυτή του μπαμπά και της μαμάς. Το ψήφισμα θα αφορά όλους τους Αργύρηδες και τους Σπύρους, τις Μορφούλες και τις Λάουρες απανταχού στην Ευρώπη, τόνισε με ζωηρό ενδιαφέρον ο έλληνας ευρωβουλευτής.
Κι έτσι πρέπει να γίνει! Δεν μπορεί η Ευρώπη να κλείσει τα μάτια σ΄ αυτόν τον εφιάλτη που βιώνουν καθημερινά χιλιάδες οικογένειες. Δεν μπορεί να αγνοήσει το δράμα που παίζεται σε βάρος νέων και απροστάτευτων παιδιών σε όλα τα σχολεία, χωρίς διάκριση. Και βέβαια ακόμα και σε καιρούς κρίσης, όπως αυτούς που βιώνουμε, μπορεί να δώσει λύσεις! Γιατί η παρούσα κρίση δεν είναι μόνο οικονομική και γιατί αυτά τα παιδιά θα είναι οι αυριανοί πολίτες της.
No tags
Αλτάνα · 15/07/2012 at 16:56
From Christos Nakis: Εξαιρετικη ενημερωση . Κρισιμο θεμα… Ευχαριστουμε πολυ.
Αλτάνα · 18/07/2012 at 22:54
Απόσμασμα από κείμενο της Βίκυ Κάλφογλου-Καλοτεράκη
« Ο Άρχοντας των Μυγών»
Και θυμήθηκα το μυθιστόρημα του Γουίλιαμ Γκόλντιγκ ( 1911 – 1993, Σερ Γ. Γκόλντιγκ μετά το 1988, βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας 1983 ) « Ο Άρχοντας των Μυγών» ( The Lord of the Flies – κυκλοφορεί και σε Ελληνική μετάφραση από τις εκδόσεις Γράμματα ), – ένα κλασσικό έργο της Αγγλικής Λογοτεχνίας που, νομίζω, θα μπορούσε να παρουσιάζεται και να γίνεται αντικείμενο συζήτησης στις εφηβικές τάξεις του Κυριακού Σχολείου. Από τη δική μου πείρα μπορώ να πω πόσο σημαντικό είναι για τον έφηβο και τον νέο, είτε μέσα από τον σχολιασμό γεγονότων της ανθρώπινης ιστορίας και της επικαιρότητας, είτε μέσα απ’ την ανάλυση κλασσικών κειμένων, όπως αυτό του Γκόλντιγκ, ν’ ανακαλύπτει πως η εικόνα της ανθρώπινης φύσης, όπως τη σκιαγραφεί ο Λόγος του Θεού, επιβεβαιώνεται απόλυτα από την παρατήρηση των ανθρώπινων πραγμάτων. Βλέπει έτσι ότι οι αλήθειες της Αγίας Γραφής, τα εδάφια που του δίδαξαν γονείς και δάσκαλοι του Κυριακού δεν είναι απλοϊκές, παιδικές ιστοριούλες και όμορφα ρητά, κώδικες επικοινωνίας χρήσιμοι μόνο στον ευαγγελικό μικρόκοσμο. Δεν πρόκειται για ένα σύστημα ιδεών που πρέπει ν΄ αφήσει πίσω του μαζί με την παιδική ηλικία. Αντίθετα – είναι ο αμείλικτος καθρέφτης που αποκαλύπτει τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής.
Η υπόθεση του « Άρχοντα των Μυγών» ( ο τίτλος ενδεικτικός, αποτελεί την ελληνική απόδοση του « Βεελζεβούλ» – ή « Βεελζεμπούμπ» – , ενός από τα ονόματα του Διαβόλου ) αφορά μια ομάδα αγοριών, Αγγλόπαιδων, που μεταφέρονται μακριά από τη χώρα τους , όπου μαίνεται ο πόλεμος ( το έργο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1954, όχι πολύ μετά το τέλος του Β’ Π.Πολέμου ). Το αεροπλάνο όμως καταρρίπτεται, ο πιλότος χάνει τη ζωή του και τα παιδιά βρίσκονται μόνα, χωρίς την προστασία και την επίβλεψη ενηλίκων σ’ ένα έρημο νησί. Δύο ηγετικές μορφές ξεχωρίζουν μέσα στη μικρή ομάδα, ο Ραλφ και ο Τζακ. Αρχικά ο Ραλφ, ένα παιδί που φαίνεται πως διαθέτει ασυνήθιστη ωριμότητα και ψύχραιμη κρίση μαζί με τον επίσης « σοφό» φίλο του Πίγκυ κατορθώνουν να επιβάλλουν τη γραμμή τους. Πείθουν τα περισσότερα παιδιά να οργανωθούν με βάση κάποιους κανόνες και δημοκρατικές πρακτικές : συζήτηση με ευπρέπεια,, σεβασμός σ’ αυτόν που εκφέρει τη γνώμη του, αποφάσεις ζυγισμένες με λογική και σύνεση. Αποφασίζεται όλοι με τη σειρά να κρατούν αναμμένη μια μεγάλη φωτιά, για να μπορέσουν αυτοί που τους αναζητούν να τους εντοπίσουν.
Στην αρχή το σχήμα αυτό οργάνωσης μέσα στη μικρή κοινωνία των παιδιών λειτουργεί. Γρήγορα όμως αρχίζει να κλονίζεται και τελικά καταρρέει, καθώς όλο και περισσότερο επικρατεί η επιρροή του άλλου αγοριού, του Τζακ και του φίλου του Ρότζερ. Τα παιδιά τους ακολουθούν, είτε τρομοκρατημένα από τις απειλές τους, είτε γιατί θεωρούν πως το δικό τους « πρόγραμμα» προσφέρει μεγαλύτερη απόλαυση – αρχίζουν να κυνηγούν χοίρους που κυκλοφορούν στο νησί. Εξασφάλιση τροφής στην αρχή, κι ύστερα αναζήτηση της μέθης που φέρνουν οι αυτοσχέδιες τελετουργίες της θανάτωσης του ζώου, το αίμα που ρέει, η δύναμη.
Σύντομα οι κανόνες αποδεικνύονται ανίσχυροι, η λογική και η νηφαλιότητα λέξεις χωρίς νόημα, η ομάδα των παιδιών παγιδεύεται μέσα σ’ ένα παρανοϊκό « παιχνίδι» βίας και τρόμου, – κάποιες στιγμές μάλιστα ακόμη και οι συνετοί παρασύρονται. Τα όρια της πολιτισμένης συμβίωσης καταλύονται. Δυο παιδιά χάνουν τη ζωή τους, ο ευγενικός Σάιμον, ο σοφός Πίγκυ. Στην κορύφωση του έργου ο συγγραφέας έχει καταφέρει πια να δημιουργήσει έναν εφιαλτικό μικρόκοσμο με τον Ραλφ να τρέχει αλαφιασμένος να σωθεί από τα ακόντια των παιδιών– κυνηγών. Ξέρει και ξέρουμε πως δεν έχει να περιμένει βοήθεια από πουθενά. Είναι μόνος σ’ ένα σύμπαν χωρίς νόμους, χωρίς κανόνες, χωρίς δίκαιο. Κι ο αναγνώστης έχει προ πολλού χάσει την αίσθηση πως διαβάζει τις περιπέτειες μικρών παιδιών – εκείνο που « βλέπει» είναι μια ομάδα ανήλεων κυνηγών με τρομακτικά βαμμένα πρόσωπα να τρέχουν πίσω από το ανυπεράσπιστο θήραμα. Και κάπου κρυμμένος μέσα στο ζοφερό πλάνο ο « Άρχοντας των μυγών» μορφάζει απαίσια. Είχε συναντηθεί με τον μικρό Σάιμον, λίγο πριν το παιδί χάσει τη ζωή του, και τον είχε προειδοποιήσει : « Δεν είμαι το Θηρίο που θα νικήσετε με τα όπλα σας. Βρίσκομαι μέσα σας ,είμαι κομμάτι του εαυτού σας ». Έφυγαν μακριά, για να γλυτώσουν από τον πόλεμο των ενηλίκων και τώρα μόνοι τους πάνω στο νησί ανακαλύπτουν τον πόλεμο μέσα τους.
( Αξίζει να σημειωθεί η διαπίστωση του σκηνοθέτη μιας από τις μεταφορές του έργου στον κινηματογράφο – είναι τρομακτικό, έλεγε, αλλά από ένα σημείο και πέρα οι μικροί ηθοποιοί δεν είχαν ανάγκη από σκηνοθετικές οδηγίες ! ).
Και ξαφνικά, καθώς ο Ραλφ φτάνει στην παραλία, βλέπει μπροστά του έναν αξιωματικό του Ναυτικού και πίσω το πλοίο του. Η σωτηρία ήρθε μαζί με τον εκπρόσωπο των ενηλίκων. Με την εμφάνισή του πρόσωπα και πράγματα αρχίζουν σιγά σιγά να παίρνουν και για μας τις πραγματικές τους διαστάσεις. Ο φακός του συγγραφέα μας δείχνει τώρα τα παιδιά, τον Ραλφ και τους « κυνηγούς», όπως ακριβώς είναι, ένα τσούρμο βρώμικα, κακοπαθημένα αγοράκια. Πως είναι δυνατόν στην προηγούμενη ενότητα να μας προκάλεσαν τόσο τρόμο ;
« Τι γίνεται εδώ ; Έχετε πόλεμο ;», ρωτάει γελώντας ο αξιωματικός. Και μετά το καταφατικό νεύμα του Ραλφ συνεχίζει με την ίδια ανάλαφρη, περιπαικτική διάθεση : « Πιστεύω να μην υπάρχουν νεκροί, έτσι; Έχουμε τίποτα πτώματα; ». «Δύο», απαντά το παιδί. Ο αξιωματικός σοβαρεύει. Πίσω απ’ τη διακοπτόμενη αφήγηση του παιδιού αρχίζει να διαγράφεται μια εικόνα τρομακτική όσο κι απίστευτη.
Και μπροστά στην καθησυχαστική παρουσία του ενήλικα που πρόκειται πια ν’ αναλάβει όλα τα προβλήματα ο Ραλφ ξεσπά σε ασυγκράτητα αναφυλλητά – για πρώτη φορά από τότε που άρχισε η μεγάλη τους περιπέτεια αφήνει ελεύθερο τον εαυτό του και η θλίψη για όσα έγιναν τον κατακλύζει. Το σώμα του ολόκληρο τραντάζεται από τους λυγμούς. « Έκλαιγε για το τέλος της αθωότητας, για το σκοτάδι της ανθρώπινης καρδιάς…………» σημειώνει ο συγγραφέας.
Βλέποντάς τον και τα άλλα αγόρια, το ένα μετά το άλλο, βάζουν τα κλάμματα.
Φως στο σκοτάδι
Αυτό το σκοτάδι της ανθρώπινης καρδιάς έφερε γι’ άλλη μια φορά στην επιφάνεια η ιστορία του μικρού Άλεξ. Και γι’ άλλη μια φορά το μήνυμα του Ευαγγελίου αποδεικνύεται αληθινό, το μόνο που παρουσιάζει την ανθρώπινη φύση όπως πραγματικά είναι, το μόνο ικανό όχι μόνο ν’ αναδείξει το σκοτάδι αλλά και να οδηγήσει σ’ Εκείνον, που μπορεί να το φωτίσει κα να το διαλύσει.
Και βέβαια ένα υγιές κοινωνικό περιβάλλον, μια πολιτεία κι ένα σχολείο σε επαγρύπνηση, μια δεμένη αρμονική οικογένεια αποτελούν παράγοντες ανασταλτικούς για την εμφάνιση τέτοιων κρουσμάτων. Και βέβαια κι εμείς ως πιστοί πρέπει να συνεισφέρουμε στη δημιουργία τέτοιων συνθηκών. Ακόμα όμως κι αν όλα λειτουργήσουν άψογα, πάντα, κάπου κρυμμένος, ο « Άρχοντας των Μυγών» παραμονεύει. Γιατί είναι « μέσα μας, κομμάτι του εαυτού μας». Μόνον η συνάντηση με τον Ιησού Χριστό μπορεί να τον νικήσει.
Τελικά έχουμε στα χέρια μας αυτό που κάπου ο C.S.Lewis αποκαλεί « το μεγαλύτερο μυστικό του Σύμπαντος». Και η ευθύνη μας είναι ανυπολόγιστη, η ευθύνη της οικογένειας των πιστών, αυτό το Φως που έλαμψε στη δική μας σκοτεινή καρδιά, να Το αφήνουμε να καταυγάζει καθημερινά τη ζωή μας κι αυτή να δείχνει καθαρά τον δρόμο προς Εκείνον που είναι το Φως. Το ερώτημά Του ηχεί ακόμα. Απευθύνεται στον καθένα μας : « Εάν το φως το εν σοι είναι σκότος, το σκότος πόσον;».
Βίκυ Κάλφογλου – Καλοτεράκη
Αλτάνα · 19/07/2012 at 14:38
ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ από την Ιωάννα Σαχινίδου:
Ευχαριστούμε Αλτάνα που άνοιξες ένα θέμα καυτό της σχολικής βίας και χαίρομαι όταν διαβάζω ότι “τι χαμόγελο του παιδιού” το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με πρωτοβουλία του έλληνα ευρωβουλευτή κ. Γ. Κουμουτσάκου, ο Διευθυντής του σχολείου των φυλακών ανηλίκων στην Αυλώνα φέρνουν αυτά τα θέματα στο τραπέζι και στο φως. Ακόμα μέχρι σήμερα είμαστε περήφανοι οι Έλληνες για τη συνοχή της ελληνικής οικογένειας αφήνοντας στο σκοτάδι, εγκλήματα βίας σε παιδιά, γυναίκες και όχι μόνο. Ο εκφοβισμός προς τα παιδιά εκτείνεται σε εκφοβισμό των γυναικών και γενικά των αδυνάτων. Ιστορίες ενδο-οικογενειακής βίας σχολικής και γενικότερης, εγκλήματα ‘τιμής’ είχε καταγράψει την προηγούμενη γενιά ο Παύλος Παλαιολόγος. Η ελληνική οικογένεια που έκρυβε την ανύπαντρη εγκυμονούσα, το άρρωστο παιδί, το παιδί με παραβατική συμπεριφορά….
Μια ιστορία δημοσιεύτηκε πριν καιρό και παίχτηκε στην τηλεόραση. Κοπέλα μετανάστρια, αριστούχος, σημαιοφόρος, βιάστηκε από συμμαθητές της στις τουαλέτες του σχολείου. Ένα παιδί κατέγραψε στο κινητό τα γεγονότα. Σχολεία ‘οίκοι ανοχής’; Ο σύλλογος γονέων, ο Διευθυντής, ο σύλλογος καθηγητών, η τοπική κοινωνία, προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τα αγόρια. Η μάνα αγοριού, στην τηλεόραση δήλωσε: “Δεν με ενδιαφέρει ποια είναι η κοπέλα και από που, το όνομα του παιδιού μου να μη σπιλωθεί με ενδιαφέρει.” Η ιστορία είχε πολλούς αναγνώστες, τηλεθεατές, μετά;
Όταν δίδασκα στο Κατηχητικό μια μάνα ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες με πλησίασε και μου είπε ότι τα άλλα παιδιά κοροϊδεύουν, ειρωνεύονται και πειράζουν το παιδί της. Πώς θα βοηθήσουμε τα παιδιά μας το μήνυμα του ευαγγελίου που τους διδάσκουμε να το ‘ζήσουν’; Μήπως εφησυχάζουμε;