Δεν είχα μπει καλά-καλά στο σπίτι και άρχισαν τα τηλεφωνήματα. «Πες μας,τι είδες; Τι άκουσες;»

Κάθε ταξίδι επιστροφής από την Ελλάδα με γιομίζει μελαγχολία, τουλάχιστον για τις πρώτες μέρες. Να αφήνεις πίσω πρόσωπα αγαπημένα και στιγμές μαζί τους ξεχωριστές είναι την κάθε φορά η ίδια στεναχώρια. Τώρα προστέθηκαν και τα άλλα, τα τόσα που είδα και άκουσα. Και είναι άλλο πράγμα να τα βιώνεις από πρώτο χέρι!

Είδα μια χώρα να ψυχορραγεί και να απλώνει το χέρι της ζητιανιάς σε πόρτες που δεν ανοίγουν εύκολα, «εάν η χρεία ταις κουρταλεί». Είδα τον πόνο και την μιζέρια στους δρόμους και διάβασα την ανασφάλεια στα μάτια πολλών. Είδα τον φόβο να σφίγγει καρδιές και την αγωνία για το αύριο, που δεν ομολογείται με τις λέξεις. Είδα την καταπίεση αυτών που μοχθούν για τον επιούσιο, χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν στο άδικο, γνωρίζοντας, ότι μπορεί και να απολυθούν από τη δουλειά τους. Αποχαιρέτησα νοικοκυραίους που πήραν τον δρόμο του ξενιτεμού και έκλαψε η ψυχή μου για τους δικούς που έμειναν πίσω. Δεν υπάρχει πιο πικρό από το να είσαι ξένος, μακριά από τον τόπο σου και τους δικούς σου, όταν δεν έχεις άλλη επιλογή!

Δεν είδα τηλεόραση παρά μόνο μια-δυο μέρες στην αρχή. Οι ειδήσεις είχαν πάψει από καιρό να με ενδιαφέρουν έτσι, όπως τις παρουσίαζε το κάθε κανάλι. Και θεώρησα κατάντια όλες αυτές τις «σειρές», τύπου «Σουλεϊμάν» και «Σιλά» για την ελληνική τηλεόραση. Ο δημόσιος διάλογος με απογοήτευσε εντελώς, ό,τι τέλος πάντων μπορεί να θεωρηθεί διάλογος σ΄ αυτή τη χώρα, όπου το «εγώ» έχει αντικαταστήσει πλήρως το «εμείς».

Όσο για τους εκλεγμένους από τον λαό για να κυβερνήσουν, οι περισσότεροι από δαύτους αποδείχθηκαν, εκ του αποτελέσματος, λειψοί και κατώτεροι κατά πολύ των περιστάσεων. Όπου βρέθηκα και στάθηκα, το «φορολογικό» ήταν στην ημερησία διάταξη των συζητήσεων. Στην αρχή μου λέγανε, οι συνομιλητές μου, για ένα σάπιο σύστημα και εγώ τους αντέτεινα, αφελώς, το άρθρο 4 του Συντάγματος, όπου ορίζεται, ότι όλοι οι έλληνες οφείλουν να συνεισφέρουν αδιακρίτως στα δημόσια βάρη αναλόγως των δυνάμεών τους. Μου έλεγαν για τη δύσκολη συγκυρία και ότι δεν αντέχονται άλλα βάρη και εγώ προσπαθούσα να τους περάσω το νόημα πίσω από το γράμμα του νόμου. Ώσπου μια μέρα «θυροκολλήθηκε» στην πόρτα μου, στην άρνηση βεβαίως να γίνει αποδεκτή, απόφαση με την οποία, βάσει του φόρου που είχε ήδη πληρωθεί το 2007, η οικεία εφορία υπολόγιζε το τεκμαρτό εισόδημα της χρονιάς εκείνης και καταλόγιζε, βάσει αυτού, το πληρωτέο ποσό με πρόστιμο επί πλέον εκατό τοις εκατό επί του ποσού, για έναν ειδικό φόρο, που εγώ και οι οικείοι μου αγνοούσαμε μέχρι εκείνη τη στιγμή την ύπαρξή του, χωρίς να έχει προηγηθεί και κάποια σχετική ενημέρωση! Τη θεωρήσαμε τουλάχιστον άδικη αυτή, την πρώτη στα οικογενειακά μας χρονικά «θυροκόλληση», με δεδομένη και την εκπλήρωση των φορολογικών υποχρεώσεών μας προ πενταετίας. Γιατί δεν μας ενημέρωσε κανείς τα τελευταία πέντε χρόνια και γιατί τώρα; «Σάρωμα» επί δικαίων και αδίκων, το εκλάβαμε …

Δεν θέλω να σκέφτομαι τις «χαμένες» λίστες των αποδεδειγμένα ελλήνων φοροφυγάδων και λίγο μ΄ ενδιαφέρει αν οι καταθέσεις τους σε ελβετικές τράπεζες, αυτών και των περισσοτέρων που ασκούν εξουσία σ΄ αυτή τη χώρα είναι παχυλές ή όχι. Οι φήμες για τεραστίου μεγέθους φοροδιαφυγή απλά με καταθλίβουν, όμως δεν αλλάζουν την πραγματικότητα.

Αλλά με εξοργίζουν κινήσεις εκ μέρους των «αρμοδίων» σαν κι αυτές, όταν δηλαδή εφαρμόζουν τον νόμο και τις διατάξεις κατ΄ επιλογήν και κατά περίστασιν, χρησιμοποιώντας άλλα μέτρα και άλλα σταθμά την κάθε φορά. Όταν βλέπουν τα μυρμήγκια και τα κυνηγούν αλλά αφήνουν τους ελέφαντες ελεύθερους να αλωνίζουν!

No tags

3 comments

<< Δεσμοί αίματος

Ταξίδι στο παρελθόν >>