Πολλοί δεν θα μπορούσαν να το προσδιορίσουν γεωγραφικά παρά μόνο με το γενικό, «κάπου στην Αφρική»! Παλιά η χώρα αυτή λεγόταν «Βελγικό Κονγκό», όπως τουλάχιστον μαθαίναμε, στην εποχή μου, στο σχολείο. Γι αυτό και ο βελγικός τύπος συνεχίζει με αμείωτο ενδιαφέρον να ενημερώνει σχεδόν καθημερινά, για τα όσα συμβαίνουν εκεί. Και δεν βρίσκονται εύκολα οι λέξεις για να τα περιγράψει κανείς.

Διάβαζα  για τον Denis Mukwege, έναν κονγκολέζο γιατρό, ο οποίος «επισκευάζει κατεστραμμένες γυναίκες» (για τους γαλλομαθείς, το βιβλίο της Colette Braeckman, L´homme qui répare les femmes). Γιός πάστορα στο Κονγκό, συνόδευε από μικρός τον πατέρα του στις επισκέψεις του κατ΄ οίκον. Παραξενευόταν, όταν ο πατέρας του προσευχόταν στο προσκεφάλι των άρρωστων παιδιών για να γίνουν καλά, αλλά δεν τον άκουγε να μιλάει για φάρμακα, που θα μπορούσαν να τα θεραπεύσουν άμεσα. Όταν τον ρώτησε, γιατί όταν αυτός, ο γιός του, είναι άρρωστος του δίνει το απαραίτητο φάρμακο για να γίνει καλά, δεν κάνει το ίδιο και στα άλλα άρρωστα παιδάκια. Η απάντηση του πατέρα: «γιατί είμαι μόνο ένας απλός πάστορας και όχι γιατρός». Έτσι ο γιός αποφάσισε να σπουδάσει ο ίδιος γιατρός, όπως και έγινε. Ως παιδίατρος τον συνόδευε πλέον στις επισκέψεις του. «Εσύ θα κάνεις αυτό που ξέρεις και θα με αφήνεις κι εμένα να κάνω την δουλειά μου» συμφώνησε με τον πατέρα του. Σύντομα όμως ανακάλυψε μια άλλη τραγωδία στα σπίτια των ασθενών του, αυτή των βιασμένων κοριτσιών και των γυναικών που πέθαιναν οι περισσότερες στη γέννα, χωρίς βοήθεια. Άλλαξε ειδικότητα και έγινε γυναικολόγος. Παράλληλα άρχισε να υψώνει την φωνή του και να καταγγέλλει δημόσια, όσα έβλεπε και άκουγε. Όχι χωρίς κόστος για τον ίδιο…

Σε συνέντευξή του, την περασμένη εβδομάδα στις Βρυξέλλες, ανέφερε για κοριτσάκια, έξι με δώδεκα χρόνων, που αρπάζονται βίαια μέσα από τα ίδια τους τα σπίτια πολλές φορές, βιάζονται κατά συρροή και αφήνονται στη μέση του δρόμου κατόπιν να τα μαζέψουν οι δικοί τους. Λίγα είναι τα περιστατικά που φτάνουν στο νοσοκομείο και ακόμα λιγότερα αυτά που αναφέρονται στην αστυνομία. Η «ντροπή» για την οικογένεια μεγάλη, η απόρριψη από την κοινότητα σχεδόν δεδομένη, όσο για το μέλλον των παιδιών αυτών κομμένο απότομα. Οι συχνοί βιασμοί ανήλικων κοριτσιών, ο αριθμός ανέρχεται σε δεκάδες χιλιάδες (!), είναι μέρος της στρατηγικής πολέμου, γιατί από το 1994 που διαρκεί η εμπόλεμη κατάσταση στην περιοχή και έχει επιφέρει τον θάνατο και τον εκτοπισμό εκατομμυρίων ανθρώπων συνεχίζεται στα ανατολικά της χώρας μέχρι σήμερα! Και συνεχίζεται με τον πιο βάρβαρο και απάνθρωπο τρόπο και με συνέπειες που τρομάζουν. Τα κοριτσάκια, όσα επιζούν μετά το μαρτύριο, είτε νοσούν με AIDS, είτε τα μεγαλύτερα φέρνουν στα σπλάχνα τους ένα παιδί, που δεν πρόκειται ποτέ να το αγαπήσουν, είτε καταλήγουν στη γέννα, που τις περισσότερες φορές συμβαίνει στα κρυφά και χωρίς την αναγκαία ιατρική βοήθεια, ενώ οι δράστες χαίρουν ατιμωρησίας. Σ΄ ένα από τα χωριά, 300 νέες γυναίκες βιάστηκαν και κακοποιήθηκαν σε μια βραδιά, ανέφερε.

Επίκαιρο το θέμα καθότι στις 20 του Νοέμβρη κάθε χρόνο έχει οριστεί να γιορτάζεται παγκοσμίως η Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού σε ενθύμηση της υπογραφής της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που υπέγραψαν 191 χώρες, στις 20 Νοέμβρη 1989. Ανάμεσά τους και το Κονγκό. Όχι, ότι οι συμβάσεις με το που υπογράφονται βάζουν και τέρμα στις καταστάσεις που ρυθμίζουν, αλλά, να, καλό είναι να υπάρχουν, για να θυμίζουν και να αποτρέπουν, όσο γίνεται! Αυτή η συνθήκη, λοιπόν, απαγορεύει μεταξύ των άλλων την σεξουαλική εκμετάλλευση των ανηλίκων. Σελίδες και τόμους έχουν γράψει, κατά καιρούς, οι «ειδικοί απεσταλμένοι» των Ηνωμένων Εθνών για την κατάσταση αυτή στο Κονγκό, η οποία χαρακτηρίζεται, ως η χειρότερη παγκοσμίως. Με ψήφισμά του το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο από τη μεριά του καταδικάζει δημόσια αυτή την απαράδεκτη κατάσταση στην Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και μάλιστα  καταδικάζει τον βιασμό εκεί, ως έγκλημα πολέμου. Αλλά στο Κονγκό φαίνεται δεν φτάνουν τέτοια ψηφίσματα ούτε οι εκθέσεις των απεσταλμένων του ΟΗΕ.

«Να μάθει ο κόσμος έξω και να υψώσει κραυγή, ότι αυτό που γίνεται σ΄ εκείνο εκεί το κομμάτι γης είναι απάνθρωπο και δεν το δεχόμαστε για τον πολιτισμό μας! Αλλά ποιός νοιάζεται για το Κονγκό;» κλείνει την συνέντευξή του ο Δρ. Mukwege.

Χρέος μου, τουλάχιστον, να το επαναλάβω… Γιατί ό,τι συμβαίνει εκεί πληγώνει όλη την ανθρωπότητα.

No tags

1 comment

<< Ω, έλατο!

Δεσμοί αίματος >>