Με το που μπαίνει ο Δεκέμβρης θαρρείς και όλα αλλάζουν μονομιάς! Χθες είχαμε την πρώτη παγωνιά, σήμερα το πρώτο χιόνι – δεν είναι και ό,τι το καλύτερο να καθαρίζεις πρωί-πρωί τα τζάμια του αυτοκινήτου για να μπορέσεις να κινηθείς και να πας στη δουλειά σου. Άσε που μέχρι τις οκτώ είναι ακόμα νύχτα εδώ! Όμως τα πρώτα φωτάκια στα παράθυρα των σπιτιών και οι φωτεινές φιγούρες στους κήπους δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία, ότι οδεύομε ολοταχώς προς την καρδιά του χειμώνα και τα Χριστούγεννα. Δεν θάθελα να είμαι σε κανέναν άλλον τόπο αυτόν τον καιρό!

Από σήμερα ξεκινάνε αυτές οι τέσσερις μοναδικές Κυριακές που οδηγούν στα Χριστούγεννα και γιορτάζονται, γύρω μου, δεόντως. Κυριακές του Ερχομού και της Προσδοκίας, αλλά και ευκαιρίας για όμορφες συναντήσεις με καλούς φίλους για όσους ζούμε μακριά από τους δικούς μας. Ο κόσμος πηγαίνει συχνότερα στις εκκλησίες και ο Μπαχ με τον Μότσαρτ έχουν την τιμητική τους στο εκκλησιαστικό όργανο. Συναυλίες, κοντσέρτα, παζάρια για έναν καλό σκοπό, όλα αυτά δίνουν τον τόνο στις μέρες και μας αναγκάζουν να βγαίνουμε από τον συνηθισμένο ρυθμό μας.

Στις Βρυξέλλες το έναυσμα δίνεται με το στήσιμο του έλατου στην Grand‘ Place, στην πιο όμορφη – κατ΄ εμέ! – πλατεία του κόσμου. Ερχόταν κάθε χρόνο από τον Βορρά, δώρο στην πόλη και στους κατοίκους της. Το θυμάμαι από τα πρώτα χρόνια να δεσπόζει πελώριο στο χώρο με τα πολύχρωμα φωτάκια του και τα αστεράκια του, αν δεν με απατά η μνήμη μου. Σιγά – σιγά τα αστεράκια «έφυγαν» και τα φωτάκια έγιναν μόνο μπλέ, το ίδιο χρώμα βέβαια έβλεπα και στη γειτονιά μου. Δεν μου άρεσε καθόλου, αλλά, είπα, μόδα είναι θα περάσει…

Φέτος, όμως, το έλατο από τον Βορρά δεν ήλθε και στη θέση του τοποθετήθηκε ένα ηλεκτρονικό κατασκεύασμα, που θέλει, λέει, να είναι δένδρο! Με τέσσερα ευρώ μάλιστα μπορείς να το φωτίζει αποκλειστικά για σένα και φυσικά –όπως είθισται σ΄ αυτές τις περιπτώσεις – για έναν καλό κοινωνικό σκοπό.

Μπορεί να είναι οικολογικά σωστή η κίνηση, αλλά θα έλειπε πράγματι από τα απέραντα δάση του Βορρά το ένα έλατο που μας έδινε τόση –έστω παροδική- χαρά; Χάιδευα κάθε χρόνο τα κλαδιά του και ήταν σα να ήμουν κοντά στο δικό μου βουνό, τον Παρνασσό, και στα δικά του τα έλατα.

Δεν μου αρέσει που όλα αρχίζουν να γίνονται αυτόματα, ηλεκτρονικά και ουδέτερα. Δεν μου αρέσει που στην πόλη μου εδώ, οι τόσες δημόσιες εκδηλώσεις που ξεκινούν σήμερα, άλλαξαν ακόμη και το όνομά τους: Από «Χριστουγεννιάτικο Παζάρι» έγιναν «Χαρές του Χειμώνα». Δεν είχα δώσει σημασία. Όπως δεν το βασάνισα ιδιαίτερα και τότε που τα λαμπιόνια από κόκκινα, το χρώμα των Χριστουγέννων, έγιναν ουδέτερα μπλε. Τι παίζεται εδώ;

Λέω να μη πάω στην Πλατεία φέτος… Το έλατο θα λείπει και θα μου λείψει!

No tags

1 comment

<< Περιμένοντας φως

Ποιός νοιάζεται για το Κονγκό; >>