Πριν λίγες μέρες βρεθήκαμε ένα βράδι με ένα φιλικό ζευγάρι γερμανών για φαγητό. Πρότειναν να πάμε στον «έλληνα της γειτονιάς», που είναι και το αγαπημένο τους στέκι. Ευχάριστο το περιβάλλον, με φιλόξενους και εξυπηρετικούς ιδιοκτήτες και κυρίως χωρίς το κιτς (αρχαίες κολόνες και αγάλματα σε όλο τους το μεγαλείο, περιτυλιγμένα με πλαστικό κισσό και μπόλικη σκόνη!), που συναντά κανείς σε άλλα παρόμοια ελληνικά μαγαζιά στο εξωτερικό.

Πριν ακόμη έλθουν τα ορεκτικά είχαμε μπει ήδη για καλά στη συζήτηση για την κατάσταση στην Ελλάδα. Ο Γκέρχαρτ, πολιτικό πρόσωπο ο ίδιος με καριέρα στα ευρωπαϊκά όργανα, ήταν βέβαια πολύ καλά ενημερωμένος για όλες τις τελευταίες εξελίξεις στην χώρα μας. Μια χώρα, που την έχει επισκεφτεί και επίσημα λόγω της ιδιότητάς του, αλλά και ως καλεσμένος μας. Και που την αγαπάει! Γιατί την πρωτογνώρισε, ως μαθητής σε Ουμανιστικό Γυμνάσιο στη Γερμανία και τον γοήτευσε ο πολιτισμός της, όπως μας τόνισε. Κάπου ο τόνος στην φωνή του ήταν απολογητικός για την αρχική στάση της Γερμανίας απέναντι στο πρόβλημα. Ζήτησε συγγνώμη για την απαράδεκτη στάση των γερμανικών μέσων ενημέρωσης και των ηγετών της χώρας του. Δεν νοείται Ευρώπη, χωρίς Ελλάδα, έλεγε.

Κλείνοντας την βραδιά, στο σφίξιμο των χεριών μας, έννοιωσα όλη την συμπαράστασή τους για τις κρίσιμες στιγμές που περνάει ο τόπος μας, αλλά και περηφάνεια για την πατρίδα μου, μέσα από τα λόγια τους εκείνο το βράδι. Danke, Γκέρχαρτ, Ιρένε!

Και η αλληλεγγύη συνεχίζεται! Αυτή τη φορά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με την διοργάνωση ημερίδας, την Τρίτη, 8 Ιουνίου. Θα συζητηθεί μεταξύ άλλων και κατά πόσον η αρχή της αλληλεγγύης είναι εφαρμόσιμη στην ΕΕ των 27. Διοργανωτές θα είναι από κοινού επιστημονικοί φορείς από την Ελλάδα (ΕΛΙΑΜΕΠ) και την Γερμανία. Περισσότερα περί αυτού, όμως, την Τρίτη.

No tags

2 comments

<< Η Ευρώπη μας, τα χρήματά μου!

Περιπέτειες … >>