Πριν λίγο καιρό επισκέφτηκα και πάλι το Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο. Πέρασα, βιαστική, από τα «ξενιτεμένα» μάρμαρα του Παρθενώνα και πηγαίνοντας προς την μοναχική κόρη, την Καρυάτιδα, που μόνη της και απομονωμένη στέκει στο ύψος της σε μια πίσω αίθουσα του μουσείου, πήρε το μάτι μου κάτι επεξηγηματικές επιγραφές σε έναν διάδρομο, που χρησιμοποιείται μάλλον για εκπαιδευτικούς σκοπούς σε σχολικές τάξεις, που επισκέπτονται το μουσείο. Διάβασα, λοιπόν, σχετικά με την Ιστορία της Ανθρωπότητας και μεταφέρω: «Ποιά ήταν η κληρονομιά που μας άφησε η κλασική Ελλάδα; Η νίκη κατά των Περσών το 479 πΧ ήταν η απαρχή μιας άκρως δημιουργικής περιόδου για την Αθήνα. Ήταν η εποχή που έζησε ο Σωκράτης, ο Σοφοκλής και ο μεγάλος Αθηναίος πολιτικός, Περικλής. Τότε χτίστηκε ο Παρθενώνας. Παρόλο που ο Χρυσούς Αιών των Αθηνών διήρκησε πολύ λιγότερο από εκατό χρόνια η επιρροή του ήταν τεράστια. Οι ιδέες που ανέπτυξαν οι έλληνες, σ΄ αυτό το μικρό χρονικό διάστημα, για το θέατρο, την λογοτεχνία, τις επιστήμες και τα μαθηματικά κυριάρχησαν στον κόσμο για τις επόμενες δυο χιλιετηρίδες και μέχρι σήμερα αποτελούν τις διαχρονικές και αξεπέραστες σταθερές και βάσεις για τον δυτικό πολιτισμό».

Για φαντάσου, λίγα χρόνια εντατικής δουλειάς στην Αθηναϊκή Πολιτεία αλλά σε βάθος με μεράκι και φαντασία άλλαξαν, αποδεδειγμένα, ολόκληρο τον κόσμο για τις επόμενες χιλιετίες μέχρι και σήμερα! Ήταν πολύ να το κρατήσω για μένα μόνο, το καταχάρηκα που το είδα έτσι γραμμένο, ήμουν άκρως περήφανη που ήμουν ελληνίδα και ήθελα να το φωνάξω να το ακούσουν. Η παρέα μου είχε κολλήσει προφανώς στην αίθουσα του Παρθενώνα, αλλά και που ήλθε, ο αδελφός μου δεν έδειξε να εκπλήττεται ιδιαίτερα με το εύρημά μου. «Τέτοιοι υπάρχουν πολλοί και σήμερα, αρκεί να μπορεί να τους ξεχωρίζει κανείς από τους Νέο-Έλληνες», μου πέταξε και ξεκινήσαμε και πάλι μια από αυτές τις ατέλειωτες φιλοσοφικές μας συζητήσεις, όπως κάναμε και παλιά γύρω από το οικογενειακό τραπέζι με τον πατέρα μας να σιγοντάρει και την μητέρα μας να βιάζεται να σηκώσει το τραπέζι!

Τα θυμήθηκα όλα αυτά στην πρόσφατη επίσκεψή μου στην Ελλάδα. Δίκιο που είχες, αδελφέ, για τους Έλληνες και τους Νέο-Έλληνες!

Περπάτησα με καλή παρέα και πάλι τους δρόμους της Πνύκας και «συνάντησα» τον Απόστολο Παύλο στην Αθήνα των Επικουρίων και των Στωϊκών, στον Άρειο Πάγο, εκεί όπου «πάντες οι Αθηναίοι και οι επιδημούντες ξένοι εις ουδέν άλλο ηυκαίρουν, παρά εις το να λέγουσι και να ακούωσι τι νεώτερον», Πράξεις των Αποστόλων 17, 21.

Με τι ασχολείται η ελληνική κοινωνία σήμερα; Η κρίση δεν την λύγισε είναι προφανές, αλλά ποιά θα είναι η συνέχεια; Ποιο είναι το νόημα μιας κρίσης; Ο Χρήστος Ι. Κρεμμύδας, λέκτορας Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας, στο Royal Holloway University of London, εξετάζοντας περιόδους κρίσης της κλασικής Αθήνας, γιατί είχε και τέτοιες, καταλήγει ότι κάθε κρίση οδηγεί σε ενδοσκόπηση άτομα και πολιτείες («Κρίσεις και λύσεις. Αρχαίες και νέες», από το βιβλίο, «Βιώνοντας την κρίση. Υπάρχει ελπίδα;», Εκδόσεις, «Ο Λόγος», Αθήνα, 2012).

Ένα είναι σίγουρο: Αν δεν αλλάξει η νοοτροπία του καθενός μας πρώτα, ώστε να θελήσουμε να είμαστε αληθινοί, πατώντας πάνω σε στέρεες ηθικές βάσεις, τίποτα δεν θα έχουμε μάθει από την πρόσφατη κρίση. Όταν θα πάψουμε να βλέπουμε τα πράγματα επιφανειακά και μόνο τον εαυτό μας και το στενό μας περιβάλλον στην πρώτη γραμμή. Όταν θα αρχίσουμε και πάλι να έχουμε στόχους, ξεκινώντας με αισιοδοξία να δημιουργούμε, παραγκωνίζοντας, χωρίς τύψεις, κάθε τι που μέχρι σήμερα μας έφερε εδώ που είμαστε, ως άτομα και ως λαό. Οι πρόγονοί μας έλληνες, πριν 2.500, έβαλαν στον νου τους να φέρουν τα πάνω κάτω στον κόσμο και το κατάφεραν ξεκινώντας πρώτα από τον δικό τους μικρόκοσμο, με φαντασία και μεράκι. Σ΄ εμάς έλαχε σήμερα μια κρίση να είναι η αφετηρία μας. Είναι κι αυτό, όμως, ένα σοβαρό κίνητρο, ίσως η σωστή στιγμή για ένα σωστό ξεκίνημα! Πρόσω ολοταχώς, λοιπόν, αν το θέλουμε και όσοι το θέλουμε!

No tags

3 comments

<< Ο παρ΄ολίγον βασιλιάς

Το θάμα της Ανάστασης >>