«Τι είν΄η πατρίδα μας; Μην είναι οι κάμποι, μην είναι τ΄άσπαρτα ψηλά βουνά; Μην είναι ο ήλιος της που χρυσολάμπει; Μην είναι τ΄άστρα της τα φωτεινά;» Με πόση τρυφερότητα αποστηθίζαμε μικροί στο Δημοτικό το ποιηματάκι αυτό του Ιωάννη Πολέμη! Και κρύβει τόση αλήθεια μέσα του. Όσες χώρες κι αν γύρισα σαν την Ελλάδα καμιά! Κι άλλες έχουν χάρες κι ομορφιές, μα η δική μας χώρα τα έχει όλα μαζί και με το παραπάνω. Να τα εξαγάγουμε μόνο δεν μπορούμε! Πώς να πείσεις τον ήλιο και τις ελληνικές θάλασσες να πάνε αλλού; Να μετοικίσει το μοναδικό γαλάζιο του ουρανού μας δεν γίνεται! Τα απολαμβάνουν μόνο όσοι έρχονται να μας επισκεφτούν. «Προς εξαγωγήν», έχουμε άλλα, που δεν τα ήξερα, το ομολογώ.

Κυριακή πρωί στο πατρικό, με το ραδιόφωνο συντονισμένο στη Θεία Λειτουργία, κατά επιθυμία της σχεδόν ανήμπορης να περπατήσει μητέρας, ευχαριστιόμουν και η ίδια τα ατόφια κομμάτια από τους Ψαλμούς και τα Ευαγγέλια. Κάπου προς το τέλος ήλθε και η ομιλία του «επιχώριου» Μητροπολίτη. Αναφέρθηκε στο πρόσφατο ταξίδι μιας αντιπροσωπείας ιερωμένων, που συνόδευσε τον «Τίμιο Σταυρό του Αγίου Ανδρέα» στη Ρωσία και σε άλλες γειτονικές χώρες και προέτρεψε το εκκλησίασμα να πάρει στο τέλος της λειτουργίας τις «εικονίτσες», όπως είπε, του Αγίου Ανδρέα, που είχαν τυπωθεί ειδικά για το ταξίδι και προφανώς περίσσεψαν. Μίλησε για τις εμπειρίες που είχαν στη Ρωσία και για τον θαυμασμό των Ρώσων για την «πίστη των Ελλήνων», την «ατόφια» και την «μόνη αληθινή», όπως συνεχώς επαναλάμβανε ο ομιλητής. «Αυτός είναι ο θησαυρός μας, το πλήθος  των  Αγίων της εκκλησίας μας, που  δεν πρέπει να τους κρατάμε μόνο για μας, αλλά να τους προσφέρουμε και σε άλλους εκτός Ελλάδος, για να τους προσκυνήσουν και να ευλογηθούν», κάπως έτσι τελείωσε την ομιλία του ο ομιλητής.  Πρόταση δηλαδή για εξαγωγή και περιφορά ανά τον κόσμο Αγίων «μας» και με το αζημίωτο, αν κατάλαβα καλά …

Αμέσως μετά την ομιλία ακούστηκε, σε υπέροχο βυζαντινό ρυθμό: «Εύρομεν πίστην αληθή, … αδιαίρετον Τριάδα προσκυνούμεν …». Τα λόγια αυτά της Λειτουργίας ήρθαν σε ευθεία αντίθεση με τα λόγια της ομιλίας του Μητροπολίτη και ομολογώ, ότι κάπου με θύμωσε σφόδρα το «εξαγώγιμο προσκύνημα» και τα λόγια ενός δημοσίου λειτουργού περί «μόνης αληθινής πίστης των Ελλήνων» και μάλιστα ως προϊόν εξαγωγής!

Είναι κατανοητό βέβαια, ότι χωρίς εξαγωγές και μάλιστα σε καιρούς οικονομικής κρίσης μια χώρα αργοπεθαίνει. Και η Εκκλησία της Ελλάδος, ως αναπόσπαστο – κακώς! – κομμάτι του κρατικού μηχανισμού επίσης! Είναι ανάγκη, όμως, να βγουν και τα όποια «ασημικά» μας στο παζάρι;

Εμένα πάλι γιατί να πάει ο νους μου – με αφόρητη θλίψη! – στον Μεσαίωνα και στα «συγχωροχάρτια»;

No tags

No comments yet.

<< Ρέκβιεμ για το καλοκαίρι

Ευτελισμός εννοιών >>