Και σε όλα τα επείγοντα, που δεν μπορούν να περιμένουν! Φίλοι και συνάδελφοι κάνουν σιγά-σιγά την εμφάνισή τους. Φαίνεται πως κανείς στις Βρυξέλλες δεν βιάζεται να έλθει, στα αλήθεια, ο χειμώνας. Μας υποδέχτηκε η βροχή αλλά κι αυτή πλέον θέμα συνήθειας είναι … Αποφάσισα να βλέπω μόνο τη θετική πλευρά των πραγμάτων και η βροχή με βοηθάει να γράφω. Χάσαμε το απέραντο γαλάζιο του ουρανού, όμως τα άλλα χρώματα, το πράσινο του κοντινού δάσους και το κίτρινο των θερισμένων χωραφιών, έχουν βαλθεί να μας θυμίζουν ότι γυρίσαμε. Βρήκα την κουφοξυλιά μας φορτωμένη με τους καρπούς της. Το Σαββατοκύριακο έχει δουλειά … Στα φραγκοστάφυλα δεν είχε μείνει ούτε ρώγα, είχαν τσιμπούσι, φαίνεται, τα πουλιά όσο λείπαμε. Η έκπληξη ήταν το κλωνάρι με τα ήμερα μούρα που είχαμε φυτέψει από χρόνια σε μια γωνιά του κήπου. Φέτος έδωσε τον καρπό του σε αφθονία! Αλλά και τα αγριόμουρα του φράχτη δεν έμειναν πίσω. Να νιώσεις την διαφορά στη γεύση του ήμερου και ζουμερού μούρου από αυτή του άγριου! Ήπια η πρώτη και χορταστική, έντονη, λιγοστή και αχόρταστη η άλλη … Η δαμασκηνιά μας περίμενε με τα πρώτα εφτά δαμάσκηνα. Μου φάνηκαν στη γεύση τα ίδια μ΄ αυτά, που είχαμε παλιά στο πατρικό και τα λέγαμε, νταουσάνια! Οι γεύσεις τελικά μένουν και μας ακολουθούν μια ζωή, γνέθοντας μια κόκκινη κλωστή ανάμεσα στα γεγονότα και τις εμπειρίες μας! Ευκολύνουν έτσι και το πέρασμα, για μένα σήμερα, ανάμεσα στο μπλε του ουρανού, που άφησα πίσω και στα άλλα τα γήινα χρώματα που βρήκα να με περιμένουν.

Την μεγάλη αλλαγή στη ζωή μας, την έφερε για φέτος, η Cooky! Δεν ήταν καν στο πρόγραμμα παρότι από χρόνια το συζητούσαμε και ήμασταν όλοι σύμφωνοι, ότι κάποια στιγμή θα κάναμε την υπέρβαση. Περιμέναμε την κατάλληλη στιγμή, όταν θα είχαμε τον χρόνο για μια τέτοια ευθύνη. Πώς τα πράγματα ήλθαν, όμως, αλλιώς! Απόφαση της στιγμής ήταν ή η ιδέα ωρίμασε, σαν τα φρούτα του κήπου που μας περίμεναν να τα γευτούμε; Ό, τι κι αν ήταν, είναι τώρα εδώ, το καινούργιο μέλος της οικογένειας, ανάμεσά μας, απαιτητική αλλά γλυκιά και ανεπανάληπτη! Δεν είχαμε άλλη επιλογή, την απαντήσαμε, μας κοίταξε και την πήραμε μαζί μας! Την βλέπω να κοιμάται κουλουριασμένη δίπλα μου στον καναπέ, ένα τρισχαριτωμένο κουταβάκι δέκα εβδομάδων και ας όψεται ο Δάσκαλός μου και η εμμονή του στην αποστήθιση, απαγγέλω στον εαυτό μου δυνατά και με αυτοπεποίθηση:

«Για να ξέρουν οι κακοί- που γυρνούν εδώ κι εκεί – κάτι να σουφρώσουν, – πως σαν έμπουν στην αυλή – θα τους φάει το σκυλί – δεν θα την γλυτώσουν!». Θα πρέπει, όμως, να της το μάθουμε αυτό με τους «κακούς» και πώς να τους αντιμετωπίζει …

Καλώς ήλθαμε  στην αληθινή ζωή!

No tags

No comments yet.

<< Φωνές από το παρελθόν

Ρέκβιεμ για το καλοκαίρι >>