Πέρασε στα ψιλά των ελληνικών εφημερίδων την περασμένη εβδομάδα, ότι αποφασίστηκε στις Βρυξέλλες η έναρξη και πάλι των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία. Δεκαετίες τώρα προσπαθεί η εκάστοτε ηγεσία του τουρκικού κράτους να πείσει τους ευρωπαίους, ότι η Τουρκία … ανήκει στη Δύση!

Για την Ελλάδα δεν θα ήταν και άσχημη, μια τυχόν θετική και με προϋποθέσεις βεβαίως εξέλιξη για την Τουρκία. Αρκεί να αναφερθεί τούτο: αυτομάτως θα μεταφερθούν τα ανατολικά εξωτερικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) από τον Έβρο, στα σημερινά τουρκικά σύνορα με το Ιράν και τη Συρία. Το γεωγραφικό κέντρο βάρους της ΕΕ θα μεταφερθεί προς ανατολάς και η Ελλάδα, θα πάρει έτσι την προστατευμένη και κατοχυρωμένη νομικά (Δουβλίνο ΙΙ) θέση που κατέχουν σήμερα χώρες της Κεντρικής Ευρώπης. Δεν θα υπάρχει θέμα παράνομων μεταναστών και όσοι επιχειρούν από ανατολάς να εισέλθουν παράνομα στη χώρα θα απελαύνονται πάραυτα και νομίμως στην χώρα, που εισήλθαν από εδάφους πρώτα στην ΕΕ, δηλαδή στην περίπτωση αυτή στην Τουρκία.

Για τους ευρωπαίους εταίρους, αντίθετα, μια τυχόν ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, για πολλούς λόγους, θα ήταν σενάριο-εφιάλτης! Κύριος παράγοντας της φοβίας των ευρωπαίων είναι η θρησκεία της προς ένταξη χώρας και όχι χωρίς λόγο. Στη «λαϊκή» Γαλλία έχει ψηφιστεί ήδη νόμος, που επιτρέπει σε δημόσιους χώρους την «μαντίλα», το κατ’ εξοχήν σημείο τριβής, για τις μουσουλμάνες γυναίκες στην Ευρώπη. Έχει γίνει αποδεκτό, ότι αποτελεί έκφανση του δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας των μουσουλμάνων γυναικών παρότι δεν είναι θρησκευτικό σύμβολο ούτε αναγράφεται στο Κοράνι ως τέτοιο. Στην Γερμανία των έξι εκατομμυρίων Τούρκων μεταναστών, σχεδόν σε κάθε γωνιά υπάρχουν επίσημα αναγνωρισμένοι τόποι λατρείας των μουσουλμάνων, τα γνωστά τζαμιά. Το γερμανικό κράτος ήταν ανέκαθεν της γνώμης, ότι καλύτερα να γνωρίζει, πού και πότε συναθροίζονται για την τέλεση των θρησκευτικών τους καθηκόντων, άνθρωποι που μένουν στην επικράτειά του, αλλά έχουν διαφορετικό θρήσκευμα, παρά να συμβαίνει αυτό σε τόπους κρυφούς και άβατους. Αυτό άλλωστε επιτάσσει ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, να υπάρχει χώρος ελευθερίας έκφρασης για όλους τους πολίτες ανεξάρτητα από φυλή, γλώσσα, φύλο και θρησκεία.

Το πρόβλημα, όμως, είναι αλλού και μάλιστα προέρχεται από τους κόλπους των ίδιων των θρησκευτικών κοινοτήτων, ιδιαίτερα του Ισλάμ. Η ισότητα των πολιτών ενώπιον του νόμου εκλαμβάνεται, από κάποιους ανάμεσά τους, ως υποχρέωση του κράτους να παρέχει, κατ’ αποκλειστικότητα, σωρεία «προνομίων», στο όνομα της θρησκευτικής ελευθερίας πάντα, στα μέλη τέτοιων θρησκευτικών οργανισμών. Στη Γερμανία, χριστιανικές εκκλησίες έχουν μετατραπεί, λόγω αχρησίας τους από τους χριστιανούς, σε τζαμιά και υπάρχει πάντα η όποια εξαίρεση σε σχολικές δραστηριότητες για μουσουλμάνους μαθητές.

Αναπόφευκτα αναρωτιέται κανείς, ποιά είναι άραγε η αντιμετώπιση των χριστιανών σε μουσουλμανικές χώρες, όπως είναι και η Τουρκία. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο, μεγάλο κεφάλαιο.

Από 1^η Ιανουαρίου 2014 αναλαμβάνει η Ελλάδα την προεδρία της ΕΕ. Παρότι δεν είναι πλέον σημαντικός ο ρόλος αυτός δεν παύει να παρέχει ορισμένα προτερήματα στην εκάστοτε χώρα. Θα πέσει άραγε ο κλήρος στην Ελλάδα να ασχοληθεί με τις ενταξιακές εργασίες για την Τουρκία στο εξάμηνο της προεδρίας της; Τι θα μπορούσε να αποκομίσει, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ως χώρα που θα έχει άμεσα αποτελέσματα από μια τέτοια ένταξη; Κι ας μη ξεχνάμε την Κύπρο, την οποία η Τουρκία δεν την αναγνωρίζει, ως κράτος μέλος της ΕΕ!

Με όλα αυτά θέλω να πω, ότι εκτός της χώρας συμβαίνουν πολλά και συνταρακτικά, που την αφορούν άμεσα, αλλά στην Ελλάδα αυτή την εποχή περί άλλων τυρβάζουν …

No tags

1 comment

<< Μια απίστευτη ιστορία

Σήμα κατατεθέν >>