Το Άμστερνταμ απέχει περίπου μιάμιση ώρα από τις Βρυξέλλες, με το γρήγορο τρένο. Προορισμός μου αυτή τη φορά ήταν, όμως, το γειτονικό Haarlem.  Αφιέρωσα σχεδόν όλον τον ελεύθερο χρόνο μου, γυρίζοντας στα στενά της πόλης, αλλά τα βήματά μου με έφερναν πάντα πίσω, στη Grote Markt, την κεντρική πλατεία, με τον επιβλητικό καθεδρικό ναό στη μέση. Στη γωνιά του πρώτου παράλληλου δρόμου από την πλατεία ήταν και ο λόγος που με γυρνούσε πάντα εκεί. Το σπίτι-μουσείο της Corrie Ten Boom!

Για όσους δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο της, «η Κρυψώνα», (εκδόσεις του       «Αστέρα της Ανατολής», μετάφραση στα ελληνικά, Έρση Αντωνιάδου) ή δεν έχουν δει το αντίστοιχο φίλμ, δυο λόγια για την συγγραφέα και το πατρικό της. Υπήρξε η πρώτη γυναίκα ωρολογοποιός της Ολλανδίας, μια τέχνη που την έμαθε κοντά στον πατέρα της, Casper. Δούλευαν μαζί στο μαγαζάκι που ήταν μπροστά στο ισόγειο του σπιτιού, ενώ η αδελφή της, Betsie, είχε αναλάβει το νοικοκυριό, μαζί με τις δυο ηλικιωμένες θείες που έμεναν μαζί τους. Στον πρώτο όροφο ήταν το καθιστικό της οικογένειας, που μέχρι σήμερα έχει μείνει σχεδόν ανέπαφο, με τα ίδια έπιπλα, το ίδιο επιβλητικό ρολόι πάνω από το τζάκι, αλλά εμπλουτισμένο με πολλές αναμνηστικές φωτογραφίες πλέον. Εκεί συνήθιζε η οικογένεια να μαζεύεται καθημερινά για να διαβάσουν την Αγία Γραφή και να προσευχηθούν. Σχεδόν ποτέ δεν ήσαν μόνοι, γιατί το σπίτι τους ήταν πολύ φιλόξενο και η πόρτα του για όλους ανοικτή. Πολλοί δεινοπαθούντες συμπατριώτες τους ολλανδοί ευεργετήθηκαν κατά διαστήματα και με ευγνωμοσύνη αναφέρονται σε γράμματά τους στην βαθειά πίστη των ενοίκων και την έμπρακτη αγάπη τους προς τον πλησίον.

Με την γερμανική εισβολή στην Ολλανδία, κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η οικογένεια δεν άλλαξε τις συνήθειές της και συνέχισε να προσφέρει καταφύγιο σε πολλούς κατατρεγμένους συμπολίτες της. Σε μια έφοδο των κατακτητών και μετά από προδοσία ήρθε στο φως η όλη δραστηριότητα της οικογένειας. Σε μια στενή κρυψώνα στον τοίχο του υπνοδωματίου της Corrie ανακάλυψαν και τους έξι Εβραίους που κρυβόντουσαν εκεί για περίπου ένα χρόνο. Η «είσοδος» για την κρυψώνα ήταν το κάτω πατάρι της ντουλάπας της, που άνοιγε με έναν ειδικό τρόπο με ένα κορδόνι, που κρεμόταν πάνω από κρεβάτι της. Η συνέχεια αναμενόμενη για την εποχή: εξόντωση, φυλακή, Ravensbrück. Ο πατέρας πέθανε στη φυλακή (84).Η Betsie (59) κατέληξε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης από τις κακουχίες και τα βασανιστήρια. H Corrie (54) επέζησε και, όπως είχαν συμφωνήσει με την αδελφή της, ότι όποια έμενε ζωντανή όφειλε να καταγγείλει σε όλον τον κόσμο τις απάνθρωπες καταστάσεις που βίωσαν, αφιέρωσε την υπόλοιπη ζωή της στην αλληλοκατανόηση λαών και ανθρώπων.

Χρόνια μετά, κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας της σε κάποια γερμανική (!) πόλη αναγνώρισε η Corrie στο ακροατήριο έναν από τους βασανιστές της από το στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Ταράχτηκε. Στο τέλος εκείνος την πλησίασε και της έτεινε το χέρι. Όπως η ίδια περιγράφει, άρχισε να τρέμει από το φόβο της, αν και ήξερε, πως ο άνθρωπος αυτός δεν μπορούσε πλέον να την βλάψει. Της κόπηκε η ανάσα και ήθελε να το βάλει στα πόδια. Τον άκουσε τότε να της λέει, ότι είχε μετανιώσει για όσα έκανε σε αθώους συνανθρώπους του και ότι είχε ζητήσει από τον Θεό να τον συγχωρέσει και το ίδιο ζητούσε και από κείνη. Τον έβλεπε συντετριμμένο μπροστά της και δεν πίστευε αυτό που έβλεπε. Αλλά ήταν εκεί και της έλεγε, πως η Αγκαλιά του Θεού ήταν τόσο μεγάλη, που χωρούσε ακόμη και εκείνον μέσα, ένα καινούργιο άνθρωπο, που είχε μετανιώσει πικρά για το παρελθόν του. Χωρίς να το συνειδητοποιήσει καλά-καλά του έδωσε το χέρι της, που εκείνος το έσφιξε με αληθινή ευγνωμοσύνη για την αποδοχή.

Είναι από τα θαύματα που συμβαίνουν! Άνθρωποι αλλάζουν, όταν η Αγάπη του Θεού ζεσταίνει την καρδιά τους και την καθαρίζει από πάθη και μίση. «Ο Χριστός είναι ο Νικητής», διάβασα σε ένα παλιό κάδρο, κρεμασμένο στην είσοδο του σπιτιού της Corrie, στο Haarlem. Ήταν το σύνθημα της οικογένειας τότε, σ΄ αυτό στηριζόταν, βαδίζοντας αντίθετα στο ρεύμα της εποχής, αλλά σύμφωνα με τις χριστιανικές της πεποιθήσεις. Η ίδια αυτή Αλήθεια, πως ο Χριστός είναι ο Νικητής, έδωσε δύναμη στην Corrie, όπως η ίδια αναφέρει, να συγχωρήσει αργότερα τον βασανιστή της.

Θαρρώ πως και παραμένει η διαχρονική Σταθερά μέχρι σήμερα!

No tags

4 comments

<< Στα απόνερα της κρίσης

Δύση και ανατολή >>