Στη χώρα που ζω, το Βέλγιο, τέσσερα άτομα στα δέκα ζουν κατά μόνας! Αυτό έδειξε μια πρόσφατη έρευνα για λογαριασμό ενός εβδομαδιαίου περιοδικού. Άνθρωποι που ζουν μονάχοι, είτε το θέλουν οι ίδιοι είτε γιατί έτσι τα έφερε η ζωή. Περιμένοντας ίσως την ιδανική «συντροφιά», που αργεί απελπιστικά να έρθει, ή θρηνώντας αυτή που μόλις έφυγε, περνούν οι μέρες και τα χρόνια και η μοναξιά γίνεται για πολλούς συνήθεια και τρόπος ζωής. Με τον καιρό πολλοί βολεύονται σ’ αυτή την κατάσταση και αρχίζει μάλιστα να τους αρέσει μιας και δεν φαίνονται καθόλου πρόθυμοι να «θυσιάσουν» την «βολή» τους για τον «οποιονδήποτε». Άλλοι αρχίζουν να γίνονται εξαιρετικά επιφυλακτικοί και δύσκολοι στην επιλογή τους και ανεβάζουν τον πήχη πολύ ψηλά. Κάποιοι άλλοι αρκούνται στο φευγαλέο και εφήμερο, χάνοντας έτσι τον χρόνο τους και τη ζωή τους όλη καμιά φορά … Απ’ την άλλη βλέπω γεμάτα τα καφέ της πόλης με μεγάλες παρέες από γυναίκες και άντρες, μετά τη δουλειά, που φαίνονται να διασκεδάζουν με τα αστεία που μοιράζονται και τις εμπειρίες τους της ημέρας. Σε καμιά άλλη εποχή, νομίζω, δεν ήταν οι άνθρωποι πιο ανοιχτοί σε παρέες και πιο εύκολοι στο να βγουν και να συναντήσουν τους άλλους έξω. Αν και τελευταία, με τα ηλεκτρονικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν χρειάζεται καν να βγει κανείς από το σπίτι του και τη «γωνιά» του. Ανοίγει τον υπολογιστή και η παρέα τον περιμένει έτοιμη για κουβεντούλα! Επιφανειακή βέβαια, γιατί όπως έγραφε τις προάλλες μια φίλη «ηλεκτρονική», τα κοινωνικά αυτά δίκτυα δεν «γεννούν» φίλους! Πόσο μάλλον συντρόφους ζωής …

Αλλά κάθε που μπαίνει ο Φεβρουάριος στέκει ante portas και εκείνος ο επίμονος καθολικός άγιος, που θυμίζει στωικά, ότι «ουκ έστι καλό ο άνθρωπος να είναι μόνος»! Και μαζί μ’ αυτόν έρχονται οι κόκκινες καρδούλες και οι προσφορές για το Σαββατοκύριακο, για τους ερωτευμένους, εννοείται. Προχθές είδα τις γλαστρούλες με τα ζουμπούλια και τις ανεμώνες στο ανθοπωλείο της γειτονιάς μου και «πέταξα» στην ανθοπώλισσα το ευχαριστώ μου, που μας φέρνει από νωρίς την άνοιξη. «Είναι για τις 14 του Φλεβάρη, τα προτιμούν οι ρεαλιστές. Για τους ρομαντικούς έχω τα τριαντάφυλλα στο βάθος του μαγαζιού», μου απάντησε με χαμόγελο.

Και περπατώντας στους δρόμους, τώρα που ανοίγει ο καιρός, αρχίζεις να χαζεύεις όλους αυτούς τους «ερωτευμένους», που σε προσπερνούν, χεράκι-χεράκι. Ρίχνεις κλεφτές ματιές στο παγκάκι του πάρκου με τον «παππού», που κρατά την «γιαγιά» σφιχτά κοντά του, από αγάπη για να μη κρυώνει. Ακούς τα πουλάκια, που αρχίζουν να μυρίζουν την άνοιξη … Φεβρουάριος και πάλι μονολογείς.

Ρυάκι η ζωή και κυλά. Όλα έρχονται και παρέρχονται. Κάποιες όμορφες στιγμές μένουν μόνο, τουλάχιστον στη σκέψη και στην καρδιά. Τις θυμάσαι και χαμογελάς. Κι αν παρ’ ελπίδα ο άλλος έχει τραβήξει πλέον τον δικό του δρόμο, μια θλίψη βαραίνει την καρδιά. Πώς να σταματήσεις τον χρόνο και γιατί άλλωστε; Αν όντως άξιζε εκείνο το «παρελθόν», δεν θα ήταν τώρα παρόν;

Ένα είναι σίγουρο: Δεν μπορεί παρά να ξανάρθουν και άλλες τέτοιες όμορφες στιγμές στο μέλλον, για όσους τις θέλουν και τις περιμένουν! Ίσως και καλύτερες, κανείς δεν ξέρει … Ποτέ δεν είναι αργά! Είναι χιλιοειπωμένο, το ξέρω, αλλά έτσι είναι! Γι’ αυτή την μία εξαιρετική ψυχή, αξίζει κανείς να μη σταματά να ψάχνει, με την καρδιά, που μόνη αυτή ακούει ψιθύρους, αλλά και με τον νου. Γιατί μετά τον Φεβρουάριο και τις καρδούλες περιμένει η πραγματική ζωή, για μια ολόκληρη ζωή!

No tags

3 comments

<< Η Κυριακή που έφυγε

Εκτός από συρτάκι >>