Να κοιμηθείς, λέει, το Σαββατόβραδο και να ξυπνήσεις το άλλο πρωί και να είναι Δευτέρα! Να πρέπει να ετοιμάσεις γρήγορα τον καφέ σου, τα πράγματά σου και να πάρεις το δρόμο για τη δουλειά σου. Να αφήσεις πίσω σου την Κούκι, το σκυλάκι σου, παραπονεμένο γιατί δεν πήγε μαζί σου τον μεγάλο κυριακάτικο περίπατο στο δάσος και το ψυγείο γεμάτο με εκείνα τα νόστιμα πράγματα, που είχες αγοράσει την προηγούμενη για το οικογενειακό κυριακάτικο τραπέζι. Ναι και κείνο το ωραίο γλυκό της Κυριακής, στο πάνω-πάνω ράφι του ψυγείου! Και το κυριακάτικο απόγευμα της ραστώνης … „Lazy Sunday afternoon… I close my eyes and drift away …“ – τεμπέλικα, γλυκά απογεύματα Κυριακής … Κλείνω τα μάτια μου και πάω αλλού … παλιό τραγουδάκι της νιότης μας!

Όμως τώρα η Κυριακή έφυγε και μαζί της όλα αυτά! Έμειναν μόνο οι αναμνήσεις από αλλοτινούς καιρούς. Τότε που παίρναμε το ταψί με το ψητό από το φούρνο, γυρνώντας από την εκκλησία και που όλη η οικογένεια ήταν μαζεμένη για το μεσημεριανό, που κάποιες Κυριακές έφτανε μέχρι τον εσπερινό, αν τύχαινε να έχουμε και καλή παρέα και κείνον τον θείο, που έβγαζε τα ανέκδοτα από το τσεπάκι του γιλέκου και δεν είχαν τελειωμό. Τότε που γέμιζε το προαύλιο της εκκλησίας από παιδιά και μεγάλους, που δεν είχαν όρεξη να πάνε σπίτι τους αμέσως μετά την κυριακάτικη δοξολογία. Γιατί ήταν και αυτό η Κυριακή, ημέρα λατρείας και δοξολογίας στον Θεό. Η πρώτη ημέρα της εβδομάδας.

Πρέπει να είχαν μισοκλείσει τα μάτια μου και να χαμογελούσα γαλήνια γιατί η διπλανή μου με σκούντησε μαλακά δίνοντάς μου να υπογράψω τη λίστα συμμετεχόντων. Ήμουν σε συνέδριο, με θέμα την Κυριακή και την ανάγκη να συνεχίσει να υπάρχει, ως κοινή ελεύθερη μέρα για όλους. Είναι θέμα υγείας να υπάρχει μια μέρα την εβδομάδα, όπου ο καθένας θα κάνει ό,τι τον ευχαριστεί και χωρίς να πιέζεται, φέρνοντας έτσι σε ισορροπία, την ίσως δύσκολη εργασιακή εβδομάδα του, έλεγε ο ένας ομιλητής, γιατρός προφανώς. Γιατί η Κυριακή; – αναρωτήθηκε ο επόμενος. Μπορεί κάλλιστα να είναι μια άλλη μέρα γι’ αυτόν τον σκοπό. Εξάλλου πολλοί, λόγω επαγγέλματος, εργάζονται την Κυριακή και έχουν μια άλλη μέρα ελεύθερη. «Επιτέλους να μπορώ να κάνω τα ψώνια μου με την ησυχία μου και όχι βιαστικά μετά τη δουλειά, μιας και την Κυριακή είναι πλέον ανοιχτά τα καταστήματα στη χώρα μου», δήλωσε κάποιος στη συζήτηση. Ακόμη και την οικονομική κρίση επιστράτευσε κάποιος άλλος για να στηρίξει την επιχειρηματολογία του προκειμένου να είναι και τις Κυριακές ανοιχτά τα καταστήματα. Αν δεν έχεις, όμως χρήματα για να αγοράσεις αγαθά την Δευτέρα, πώς θα τα βρεις για τις αγορές σου την Κυριακή;

Η ημερίδα ελάμβανε χώρα στο Ευρωκοινοβούλιο, στις Βρυξέλλες, και οι συμμετέχοντες προέρχονταν από διαφορετικές χώρες, με διαφορετικά ήθη και κυριακάτικα έθιμα. Την ημερίδα έκλεισε η επίσκοπος της Ευαγγελικής Εκκλησίας στο Μόναχο, Susanne Breit-Kessler, η οποία έδωσε μια άλλη διάσταση στην Κυριακή. Ελεύθερη από εργασία, όσο είναι αυτό εφικτό για όλους, αλλά και κοινή προσπάθεια για συλλογική ανάπαυση από την βδομαδιάτικη εργασία. Για να χαρεί ο ένας τον άλλον, χαρίζοντας «χαμένο» χρόνο, θα πρέπει να υπάρχει μια κοινή μέρα ανάπαυλας και αυτή είναι μέχρι τώρα η Κυριακή. Η αξία του ανθρώπου δεν μετριέται – δεν πρέπει να μετριέται – με την εργασία που κάνει όλη την υπόλοιπη βδομάδα, τόνισε.

Αλλά, κυρίως, αναφέρθηκε στην «βιβλική» σημασία της έβδομης ημέρας, του Σαββάτου και στην τρίτη εντολή, που δόθηκε από τον Θεό στον Μωυσή: «Ενθυμού την ημέραν του σαββάτου δια να αγιάζεις αυτήν» (Έξοδος 21, 8). Για τους χριστιανούς αυτή η ημέρα είναι η Κυριακή, ημέρα της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού. Ημέρα χαράς, γαλήνης και υποχρεωτικής στάσης εργασίας, την Δευτέρα πάλι … Αλλά και κοινής δοξολογίας στον Θεό, στην εκκλησία και μαζί με άλλους που σκέφτονται, όπως εσύ. Από κει ξεκινάει η Κυριακή!

Ανάγκη μεγίστη, λοιπόν, να φέρουμε πίσω την Κυριακή «μας»! Αν έφυγε μόνη της να ψάξουμε να την βρούμε, αν μας την πήραν οι άλλοι με το ζόρι, να την διεκδικήσουμε πίσω και αν αφήσαμε οι ίδιοι, στο φόρτο εργασίας μας, να μας ξεφύγει, να αναλογιστούμε, τι είχαμε και τι χάνουμε τώρα. Δεν μπορεί τουλάχιστον κάποια γλυκά κυριακάτικα απογεύματα θα έχουν μείνει ακόμα στη μνήμη μας …

No tags

2 comments

<< Η επίσκεψη του Αρχαιολόγου

Ο άγιος του Φεβρουαρίου >>