Ήταν αργά το βράδυ, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Αμέσως το μυαλό πήγε σε αγαπημένα πρόσωπα, που είναι μακριά και η καρδιά φτερούγησε. Για καλό ή για κακό; Τέτοια ώρα μόνο «δικοί» σου άνθρωποι σηκώνουν το ακουστικό για να σε πάρουν.

«Θα είμαστε με τη σύζυγό μου στις Βρυξέλλες, μεθαύριο και θα θέλαμε πολύ να σας δούμε», άκουσα από την άλλη άκρη της γραμμής σε άπταιστα ελληνικά. Tους κάλεσα για φαγητό το ίδιο βράδυ, με σπανακόπιτα που ήξερα πως τους αρέσει και πολύ διάθεση για συζήτηση. Δεν θα μπορούσαν οι αρμόδιοι της Ελληνικής Προεδρίας στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο να διαλέξουν καλύτερο ξένο ομιλητή, στο πλαίσιο της Έκθεσης „Nautilus“, που παρουσιάζεται αυτόν τον καιρό στο BOZAR των Βρυξελλών, από τον παλιό καθηγητή Αρχαιολογίας της Οξφόρδης, David Blackman!

Παρεμπιπτόντως, μια έκθεση εξαιρετική, που έχει αποσπάσει τον θαυμασμό όλων, όσων την επισκέφτηκαν. 100 και πλέον αρχαιολογικά ευρήματα, πολλά από τα οποία παρουσιάζονται για πρώτη φορά εκτός Ελλάδος, παίρνουν μαζί τους τον επισκέπτη και τον πλοηγούν στο διάβα των αιώνων της ιστορίας της Ελλάδας, από την Κυκλαδική (3000 π.Χ) μέχρι και την Ελληνορωμαϊκή Εποχή (200 μ.Χ.). Ελλάδα και Μεσόγειος, δυο λέξεις, που λεν το ίδιο, θαρρείς …

Μεταξύ «τυρού και αχλαδιού», λοιπόν, ακούγαμε τον Αρχαιολόγο να μας μιλάει με ενθουσιασμό, στη γλώσσα μας, για την Έκθεση και γι’ αυτή τη χώρα που για μας είναι η Πατρίδα μας. Δεν παρέλειψε, ωστόσο, να μας εκφράσει και την ανησυχία του για τις τυχόν αποφάσεις των κυβερνώντων να θυσιάσουν, στο βωμό της Κρουαζιέρας, όπως τόνισε, το αρχαίο λιμάνι και την πόλη της Αίγινας! Δεν θα το χωρούσε ο νους του κάτι τέτοιο!

Ο παλιός καλός μας γείτονας, δεν άλλαξε καθόλου μα καθόλου, σκεφτόμουν καθώς τον άκουγα να μιλάει. Όταν πριν πολλά χρόνια μετακομίσαμε στις Βρυξέλλες, το ίδιο βράδυ τότε και πριν καλά-καλά φύγει το φορτηγό που μετέφερε τα πράγματά μας, χτύπησε την πόρτα μας, μας συστήθηκε, ως ο «άγγλος» γείτονάς μας και μας κάλεσε για φαγητό γνωριμίας. Δεν ήξεραν ότι είμαστε έλληνες και πού να το φανταστώ τότε ότι ο ευγενικός κύριος που στεκόταν μπροστά στην πόρτα μας μιλούσε άπταιστα ελληνικά. Κάτι είπα στο σύζυγό μου στα ελληνικά, τη «μυστική» μας προς τους έξω γλώσσα και ο «άγγλος γείτονας» όρμησε μέσα στο σπίτι, αφήνοντας κατά μέρος τύπους και αγγλικά φλέγματα, μας αγκάλιασε και τους δύο φωνάζοντας, «ώστε είστε έλληνες;» Αξέχαστες στιγμές σε ξένους τόπους! Όπως και αξέχαστο το πρώτο βράδυ στο σπίτι τους, ανάμεσα στα πολλά και εκείνο το, «πολλάκις», της γυναίκας του, της υπέροχης Anne, σαν απάντηση όταν την ρώτησα, αν βρέχει στις Βρυξέλλες συχνά. Μιλούσε μόνο αρχαία ελληνικά, αρχαιολόγος και η ίδια.

Όταν έφυγαν από τις Βρυξέλλες για την Αθήνα, όπου ανέλαβε Διευθυντής της Βρετανικής Αρχαιολογικής Σχολής, οι ελληνικές εφημερίδες έγραφαν σε ολοσέλιδα, «ο Αρχαιολόγος ξαναγύρισε!». Μας καλούσαν να τους επισκεφτούμε σε κάθε μας ταξίδι στην Αθήνα. Και το κάναμε με χαρά πάντα. Στην πρώτη επίσκεψη μας ξενάγησαν στο σπίτι διαμονής τους, που υπήρξε η πρώτη και μοναδική κατοικία του Ελευθερίου Βενιζέλου στην Αθήνα πριν φύγει εξόριστος για το Παρίσι. Μετά τον θάνατό του αγοράστηκε από το Βρετανικό Κράτος και στεγάζει μέχρι σήμερα την βρετανική πρεσβευτική κατοικία στην Αθήνα. Ιστορία, μνήμες, άνθρωποι …

Διάβαζα σήμερα, Κυριακή, σε πρωτοσέλιδα ελληνικών εφημερίδων, ότι η Ελλάδα ξαναγύρισε στην Ευρώπη. Μα είχε φύγει; αναρωτήθηκα. Μόνο αν τον διώξουν κάποιον, φεύγει από το σπίτι του …

Αλλά, από την άλλη, όσο η Ελλάδα ζει στις καρδιές των ευρωπαίων φίλων της και έχει πολλούς, πάρα πολλούς εδώ έξω, σαν τον Ναυτίλο θα ταξιδεύει στις θάλασσες της ιστορίας, παλιάς και αυτής που συνεχίζει να γράφεται!

Και ένα τελευταίο: Συχωρέστε μου τον πατριωτικό οίστρο, μου τον επιβάλει ο ναυτίλος, αυτό το πανέμορφο και παράξενο θαλασσινό όστρακο, που κρατώ αυτή τη στιγμή στα χέρια μου!

No tags

2 comments

<< Ανάσταση χωρίς ελπίδα;

Η Κυριακή που έφυγε >>