Να περπατάς στους ίδιους δρόμους, που περπάτησες παιδί! Να βλέπεις την πασχαλιά στο περιβόλι σου να ανθίζει και πάλι. Να σε ξυπνάει η καμπάνα της εκκλησίας του χωριού και να χαμογελάς καθώς θυμάσαι ότι στην τρίτη καμπάνα έπρεπε, σε αλλοτινούς καιρούς, να είσαι ήδη μέσα στην εκκλησία και δίπλα στο στασίδι της γιαγιάς που είχε πάει, χτυπώντας η πρώτη. Να βγαίνεις από το σπίτι σου και να μη χορταίνεις να λες, καλημέρες σε γείτονες και φίλους. Να σε πνίγει η νοσταλγία για παλιές και αγαπημένες μορφές, που έφυγαν και να χαίρεσαι τις αγκαλιές που μοιράζεσαι ακόμα με το σήμερα.

«Συ, ο των πάντων Θεός», ανέβηκε με ευγνωμοσύνη από την καρδιά μου, ανάμεσα στα άλλα εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής που σιγοψιθύρισα. Επισκέφτηκα την ίδια μέρα με την γειτόνισσα και φίλη, που είχε χάσει πρόσφατα τη μητέρα της, το κοιμητήριο του χωριού για να αποχαιρετίσω όσους στην απουσία μου έφυγαν. Μου φάνηκαν πολλοί αυτή τη φορά και μαζί τους ο ο θείος Λάμπρος, αδελφός του πατέρα μου, ο τελευταίος μου θείος …

Και γύρω η φύση να μοσχοβολά και τα χελιδόνια να σχίζουν τον γαλάζιο ουρανό, ξημερώνοντας το Μέγα Σάββατο. Η προσδοκία της Ανάστασης δεν είχε πλέον γυρισμό! Χριστός Ανέστη!

Το Πάσχα στο χωριό μου το γιορτάζουμε όλη η γειτονιά μαζί, μέχρι αργά το μεσημέρι που θα πάει ο καθένας στο σπίτι του να αποτελειώσει με τους δικούς του και τους απαραίτητους φιλοξενούμενους, τον οβελία. Έντεκα αρνιά είχαμε φέτος στο «λάκκο», έτσι λέμε το ορισμένο μέρος κάθε γειτονιάς που ψήνονται τα αρνιά και γύρω-γύρω όλη η γειτονιά, να συζητάει και να χαριτολογεί. Έχει και αυτό τη σημασία του. Άκουγα τη γιαγιά μου, παλιά να λέει: «Είμαστε απ’ τον ίδιο λάκκο, κάνουμε Πάσχα μαζί!», θεωρώντας αδιανόητο να πει ή να κάνει κάτι που θα έβλαπτε μια γειτόνισσά της. Οι νεώτερες ηλικίες έδωσαν δυναμικά το παρόν, φέτος, στη διαδικασία του ψησίματος. Καμιά εικοσαριά μέτρησα πρόχειρα, παιδιά μας και εγγόνια. Το μέλλον μας!

Στο καφενείο του χωριού, την επομένη, έτυχε να βρεθώ σε συζήτηση με θέμα αυτό ακριβώς το μέλλον, το μέλλον των παιδιών μας, το μέλλον της χώρας μας. Είδα την αγωνία στα μάτια πολλών και την απογοήτευση. Είδα ανθρώπους χωρίς ελπίδα μια μέρα μετά την Ανάσταση και το θεώρησα αβάσταχτο και ασήκωτο. Με ταρακούνησαν οι συζητήσεις με τους νέους ιδιαίτερα, που έφταναν να πιστεύουν, πως δεν υπάρχει πια ελπίδα γι αυτούς. Η ανεργία ανάμεσά τους, από καιρό, στο κόκκινο. Μούλεγαν, ότι ό,τι ήταν καλό πέρασε ανεπιστρεπτί. Ίσως και να τους τα λέμε οι μεγαλύτεροι έτσι. Ίσως και να χανόμαστε στη νοσταλγία σε συζητήσεις μαζί τους για μια άλλη εποχή, που όμως αποδείχτηκε φτιαχτή και κάλπικη! Πολλοί ήταν οι βολεμένοι της γενιάς μας με μόνη τους έγνοια, τι θα δείξουν στους άλλους και πώς θα καλοπεράσουν οι ίδιοι. Και οι υπόλοιποι τα ανεχτήκαμε όλα αυτά και για χρόνια …

Και γιορτάσαμε το Πάσχα λέγοντας, «Χριστός Ανέστη!» και μας απάντησαν φίλοι και γνωστοί, αυθόρμητα, «Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!». Όποιος, όμως το λέει οφείλει, θαρρώ, να εφαρμόσει το θαύμα αυτό της Ανάστασης και στη δική του, προσωπική ζωή. Να το ζήσει αληθινά και πέρα από αμφιβολίες, μεμψιμοιρίες και απογοητεύσεις. Όσοι γιορτάζουμε έτσι την Ανάσταση το κάνουμε με τη βεβαιότητα ότι η ελπίδα δεν χάθηκε, γιατί αυτή η ίδια η Ανάσταση φέρνει την Ελπίδα. Για την «ζωή του μέλλοντος», πρωτίστως, αλλά και για το σήμερα, το παρόν της βιοπάλης!

No tags

3 comments

<< Για μια άλλη Ευρώπη

Η επίσκεψη του Αρχαιολόγου >>