Όσο μικραίνουν οι μέρες στις Βρυξέλλες, τόσο πιο ενδιαφέροντα γίνονται τα βραδινά. Νυχτώνει, βλέπετε εδώ, από τις τέσσερις πλέον. Φως στο σκοτάδι, κυριολεκτικά και μεταφορικά, οι συναντήσεις σε σπίτια με φίλους και οι δημόσιες συνάξεις της ομογένειας, με την ανάλογη αφορμή κάθε φορά. Την περασμένη Τρίτη, με πρωτοβουλία του «Ελληνικού Κύκλου Βρυξελλών» είχε κληθεί από την Ελλάδα ο Συνταγματολόγος, Νίκος Αλιβιζάτος, να συζητήσει μαζί μας, όπως τόνισε, για την μετά την κρίση Ελλάδα. Ο Καθηγητής, με αφοπλιστική ειλικρίνεια και με περίσσεια ευγένεια στο τόνο της φωνής του, άπλωσε μπροστά μας όλες τις αμφιβολίες του και τους φόβους του για την Ελλάδα της κρίσης: «…έχω χάσει και εγώ βεβαιότητες μιας ολόκληρης ζωής και δεν μπορώ να εξηγήσω πώς, χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουμε, φτάσαμε ως το χείλος της αβύσσου», διάβαζα στο οπισθόφυλλο του καινούργιου του βιβλίου, «Ποιά Δημοκρατία για την Ελλάδα, μετά την κρίση;». Κι εμείς, το ακροατήριο, κρεμόμασταν από τα χείλη του και του ζητούσαμε επιμόνως να μας δώσει απάντηση, για το πόσο φταίνε και οι θεσμοί και αν είναι οι θεσμοί που πρέπει πρωτίστως να αλλάξουν στην πατρίδα μας προκειμένου να αποκατασταθούν κάποια πράγματα και να μπουν σωστά στη θέση τους, ή μήπως βαρύνει η ευθύνη και τον καθένα μας προσωπικά, στο πεδίο δράσης του.

«Σε προσωπικό επίπεδο», διάβαζα και πάλι στο οπισθόφυλλο, «η κρίση άλλαξε τον τρόπο με τον οποίον βλέπω τον εαυτό μου ως νομικό που θέλει να λέει τη γνώμη του για τα κοινά. Κατάλαβα ότι δεν αρκεί, όπως παλιά, να καταγγέλλει κανείς τα κακώς κείμενα, για να έχει τη συνείδησή του ήσυχη. Αισθάνομαι όλο και περισσότερο ότι οφείλω να υπερασπιστώ εξίσου τα ‘βασικά’ της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου».

Κατανοώ τον προβληματισμό του, κάτι θα ξέρει παραπάνω, είναι καθηγητής της Νομικής εδώ και τριάντα χρόνια, αλλά κάπως έτσι θα μιλούσαμε κι εμείς, όσοι ανησυχούμε, που βλέπουμε την Ελλάδα της κρίσης να χάνεται στον φανατισμό των πολιτικών κομμάτων και σε ατέρμονες συζητήσεις για μεγάλες συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, που χωρίς αμφιβολία κάποιες είναι απόλυτα αναγκαίες τώρα, άλλες ίσως αργότερα σε πιο ήρεμες και νηφάλιες εποχές. Χωρίς την ανεργία να χτυπάει στο κόκκινο και χωρίς ίσως, την δημόσια και ιδιωτική διαφθορά που δεν λέει να σταματήσει. Τι ωφελεί να αλλάξει το περιτύλιγμα μόνο, αν το περιεχόμενο μείνει το ίδιο; Αν η εμπιστοσύνη των πολιτών στους πολιτικούς δεν αποκατασταθεί; Αν ποτέ αποκατασταθεί …

Πάντως, όπως γράφει και ο κ. Αλιβιζάτος στις πρώτες σελίδες του βιβλίου του, «Την ανάκαμψη δεν θα την φέρουν φθαρμένα, αλλά φρέσκα μυαλά»! Μυαλά που θα έχουν και τα κότσια να μην υποτάσσονται στους όποιους άνωθεν εκβιασμούς, θα πρόσθετα. Είναι πρωτίστως θέμα συνείδησης και παιδείας δηλαδή, προσωπικά του καθενός και αλλαγής νοοτροπίας στη συμβολή του στο πολιτικό γίγνεσθαι και στην πορεία του, ως άτομο, στην κοινωνία και με γνώμονα το κοινό καλό. Αυτό ήταν και το καταστάλαγμα της συζήτησης, την περασμένη εβδομάδα στις Βρυξέλλες.

No tags

No comments yet.

<< O Μιθριδάτης του Ρακίνα

Απόγευμα Κυριακής με τον Van Gogh >>