Εκεί που λέγαμε ότι στην Ευρώπη έχουν ξεπεραστεί αυτά και ότι τα έθνη και οι λαοί έμαθαν να συμβιώνουν ειρηνικά και ήσυχα, έρχεται μια «κακιά» στιγμή και όλα πάνε στράφι. Σα να έγινε στροφή επί τόπου και πίσω ολοταχώς. Πίσω στην μισαλλοδοξία και στον εθνικισμό, στα «δικά μας» και στα «δικά τους», στην δύναμή μας, στα λεφτά μας, στα αναφαίρετα δικαιώματά μας, και στην εθνική μας αξιοπρέπεια.

Δεν καταλαβαινόμαστε πλέον μεταξύ μας και δεν φταίει μόνο η τυχόν λάθος μετάφραση γι αυτό. Απλά δεν μας νοιάζει, τι γνώμη έχουν οι άλλοι για μας και επιμένουμε να ακούμε μόνο τη δική μας φωνή. Δεν μας αγγίζει το δράμα του πολίτη της γειτονικής μας χώρας, αρκεί να ικανοποιηθούν πρώτα οι δικές μας απαιτήσεις. Οι υποχρεώσεις μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα και μόνο τα δικαιώματα ακούγονται. Οι συναντήσεις των αρμοδίων δίνουν και παίρνουν στις Βρυξέλλες και το ένα ανακοινωθέν διαδέχεται το άλλο. Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει ο εγχώριος τύπος και αυτός είναι καθαρά εθνικός. Έτσι η ενημέρωση είναι μονομερής και τρέφει κυρίως τις αισθήσεις και τα κατώτερα αισθήματα του ανθρώπου.

Την περασμένη Κυριακή πήγαμε, με φιλικό μας ζευγάρι, στη Γερμανία σε ελληνικό εστιατόριο για φαγητό. Ούτε ίχνος ξενικής προφοράς στα γερμανικά του έλληνα ιδιοκτήτη, που από μικρό παιδάκι ζει σ’ αυτή τη χώρα, που την θεωρεί δεύτερη πατρίδα του. Ποτέ δεν είχε πρόβλημα, ως έλληνας στον ξένο τόπο, το αντίθετο μάλιστα συνέβαινε. Τελευταίως τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ, μας έλεγε και φοβάται για τον ίδιον και την οικογένειά του. Έχει αρχίσει να λαβαίνει απειλητικά γράμματα, ότι θα του κάψουν το μαγαζί, αποτέλεσμα του αρνητικού κλίματος που έχουν πάρει οι σχέσεις Ελλάδας-Γερμανίας και που μεταφέρεται, δυστυχώς ατόφιο, στον λαό. «Καλά δεν μας σκέφτονται εμάς εδώ, αυτοί εκεί πάνω; Τι φταίμε εμείς να βρεθούμε έτσι στα ξαφνικά στο μάτι του κυκλώνα;» ήταν η απορία του.

Πάντα και σε κάθε χώρα θα υπάρχουν οι θερμόαιμοι «υπέρ-πατριώτες», θα υπάρχουν τα μίση και τα πάθη που δεν θέλουν να ξεχαστούν. Στην Ευρώπη του Σούμαν και του Μονέ αυτό ακριβώς ήταν το ζητούμενο και γι’ αυτό ακριβώς αγωνίστηκαν μαζί με τους άλλους, πάνω στα αποκαΐδια ενός πολέμου που ταλάνισε την Ευρώπη.

Λες και άνοιξε το κουτί της Πανδώρας ξαφνικά και ξεχύθηκαν από μέσα, όσα νομίζαμε ότι είχαμε δαμάσει και φυλακίσει βαθειά για να ξεχαστούν. Τα ευγενή αισθήματα για τον «διπλανό» πάνε περίπατο στη δίνη μιας κρίσης που θέλουν, λαθεμένα, να την λένε μόνο οικονομική και όχι πρωτίστως ηθική. Οι συνέπειες ανυπολόγιστες γιατί πλέον δεν μαζεύεται, ότι μισητό και κακό ξέφυγε προς τα έξω, όπως διδάσκει και ο μύθος. Μέσα έμεινε κλεισμένη, όπως και τότε, η Ελπίδα!

No tags

No comments yet.

<< Ο ονειροπαρμένος ζωγράφος

Όταν παίζουν τα όργανα >>