Αναφαίρετο δικαίωμα στο όνειρο και στην αγάπη έχουν οι ποιητές και μάλιστα χωρίς σύνορα. Το ίδιο και οι ζωγράφοι, μόνο που εδώ μπαίνουν και τα χρώματα στη μέση και σε μπερδεύουν. Και είχε ευτυχώς πολλούς τέτοιους ο περασμένος αιώνας, παρά τους πολέμους και όλο το κακό που άφησε πίσω του.

Στο Βασιλικό Μουσείο των Καλών Τεχνών, στις Βρυξέλλες, «τρέχει» αυτή τη στιγμή και μέχρι τον Ιούνιο, η έκθεση 200 έργων του Marc Chagall, που ανήκει σ’ αυτή την υπέροχη ομάδα των ονειροπαρμένων, που αφήνουν την αγάπη να τους δίνει φτερά να δουν πιο πέρα από την καθημερινότητα και την μαυρίλα της. Τα έργα του είναι μάρτυρες της ανεκτικότητας προς τον διπλανό και του σεβασμού της διαφορετικότητας σε κάθε επίπεδο. Όλη του η ζωή αυτό καταγράφει άλλωστε. Γεννημένος στην Λευκορωσία από εβραίους γονείς, ο μεγαλύτερος από τα εννέα αδέλφια, έφυγε νωρίς από το πατρικό του ταγμένος στη ζωγραφική, πρώτα στην Αγία Πετρούπολη και μετά στο Παρίσι, στην Μονμάρτη. Αυτές είναι και οι πατρίδες του οι πολιτιστικές μαζί με την ταυτότητά του, ως Εβραίου, που αντανακλούνται στα έργα του και τα κάνουν να ξεχωρίζουν.

Με μια βίζα τριών μηνών γύρισε το 1914 από το Παρίσι στην πατρίδα του για το γάμο της αδελφής του, αλλά και για να ξαναδεί την πρώτη του αγάπη, που την είχε αφήσει πίσω φεύγοντας και που ποτέ δεν την είχε ξεχάσει. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος τον καθηλώνει στη Ρωσία για οκτώ χρόνια. «Παγιδευμένος» και στην αγάπη παντρεύεται την αγαπημένη του Μπέλλα και αυτή η αγάπη είναι που του δίνει πλέον φτερά. Με τον τρόπο του αποθανατίζει τη στιγμή, στο έργο του, «L´Anniversaire», και μαζί μ’ αυτό την αγαπημένη του Μπέλλα με την οποία κατάφερε το 1922 να εγκαταλείψει την Ρωσία. Πρώτος σταθμός το Βερολίνο και μετά το Παρίσι και πάλι, αλλά ήταν εβραίος και για τους εβραίους πλέον δεν υπήρχε τόπος στην Ευρώπη. Ο ναζισμός δεν ευνοούσε ονειροπαρμένους ποιητές και ζωγράφους σαν κι αυτόν που έβλεπαν το άδικο και του έδιναν χρώμα. Πολύ τον επηρέασε στα έργα του το δράμα των εβραίων και με πρωτοφανή διορατικότητα, αυτός ένας εβραίος, απέδωσε στον Χριστό τον ρόλο του, ως Αμνό του Θεού. Σαν από θαύμα γλύτωσε φεύγοντας για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην Ευρώπη ξαναγύρισε το 1948 καταξιωμένος πλέον ως ζωγράφος, αλλά μόνος, η Μπέλλα είχε πεθάνει. Συνέχιζε, όμως, να του δίνει φτερά η θύμηση της αγάπης της κι εκείνος τα έκανε χρώματα και απίθανα σχήματα και μ’ αυτά έδινε χαρά σ’ όσους σαν κι αυτόν δεν ήθελαν να αφήσουν την όποια μαυρίλα να τους γεμίζει την καρδιά. Αυτή είναι και η ενθάρρυνση για όσους επιμένουν να βλέπουν πίσω από το σήμερα και το φαινομενικό.

Όταν και ο ίδιος πέθανε, το 1985, είπαν, πως έφυγε από τον κόσμο ένας μύθος …

No tags

No comments yet.

<< Ελληνικές γεύσεις και ελαιόλαδο

Το κουτί της Πανδώρας >>