Για δεύτερη συνεχή χρονιά η καντίνα του Berlaymont, εκεί που χτυπάει η καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες, ανακαλύπτει τις ελληνικές γεύσεις και τους γαστρονομικούς θησαυρούς από διάφορες περιοχές της Ελλάδας. Για την εβδομάδα από 20 Απριλίου το μενού θα περιλαμβάνει μόνο ελληνικές συνταγές παρασκευασμένες από καθαρά ελληνικά προϊόντα, κάνοντάς τα έτσι ευρέως γνωστά και βεβαίως ανοίγοντας νέες επιχειρηματικές δυνατότητες μ’ αυτόν τον τρόπο στους έλληνες εμπόρους. Το ελληνικό ελαιόλαδο θα είναι παρόν με ισχυρή παρουσία και στο Salad Bar. Αυτό το τελευταίο μου άρεσε ιδιαίτερα και πήρα τον δρόμο, πρωί-πρωί, για τον ελαιώνα της γενέτειρας πατρίδας μου, το πρώτο στάδιο παραγωγής δηλαδή του προϊόντος, που ήταν παλιότερα και η πηγή του πλούτου της περιοχής.

Είχε ερημώσει από την δεκαετία του ΄70 και μετά, όταν οι νέοι έφευγαν για να σπουδάσουν προσδοκώντας μια καλύτερη, μάλλον πιο άνετη ζωή από αυτή των γονέων τους. Πίσω έμεναν όσοι «αποτύγχαναν», αλλά και αυτοί δεν ήθελαν να ασχοληθούν με τα γεωργικά. Είχαν φουντώσει τα λιόδεντρα με τον καιρό και δεν έδιναν πια καρπό. Μόνο κάποιοι νοσταλγοί τον επισκέπτονταν, για να θυμούνται. Έτσι με παραξένεψαν οι καπνοί που έβγαιναν εκείνο το πρωινό από τον ελαιώνα. Είναι η εποχή του κλαδέματος της ελιάς, για να φέρει μετά καρπό. Τα χοντρά κλωνάρια κόβονται και γίνονται καυσόξυλα για τον χειμώνα, τα υπόλοιπα λιόκλαρα καίγονται επί τόπου. Παλιές και αγαπημένες παραστάσεις της αγροτικής ζωής του τόπου μου, τότε που η παραγωγή ελαιολάδου αποτελούσε την φτωχική μεν αλλά βασική πηγή βιοπορισμού των κατοίκων.

Αλλά ήταν η οικονομική κρίση και η ανεργία τελικά, που ανάγκασε πολλούς, όπως φαίνεται, να επιστρέψουν. Γέμισε φέτος ο ελαιώνας κόσμο, αυτοκίνητα και … αλυσοπρίονα για το κλάδεμα. Ένα δειλό ξεκίνημα, ώστε το κάθε νοικοκυριό να εξασφαλίσει τουλάχιστον το λάδι του. Τα παρατημένα κτήματα άρχισαν να παίρνουν και πάλι νέα ζωή. Για εξαγωγή, έχει ο Θεός, όπως μου έλεγε ένας από τους παλιούς που είχε ζήσει την παραγωγή λαδιού στο φόρτε της. Σημασία έχει το ξεκίνημα, τόνισε με ικανοποίηση. Να ζωντανέψει πάλι ο τόπος, απόσωσε.

Δεν ξέρω αν έχετε βρεθεί σε ελαιώνα αυτή την εποχή. Επειδή το μέρος εδώ είναι κάπως ορεινό, όλα έρχονται με κάποια καθυστέρηση. Και η Άνοιξη το ίδιο. Άκουσα, όμως τον κούκο κατηφορίζοντας και ο τσοπανάκος μου κρατούσε συντροφιά. Τα χελιδόνια, αν και καθυστερημένα, ήρθαν και πάλι και ο τσαλαπετεινός δεν μας ξέχασε. Πανδαισία ήχων και χρωμάτων. Το μάτι δεν χόρταινε το πλούσιο χαλί από τις μαργαρίτες και σα να διέκρινα  την πρώτη παπαρούνα στα ριζά του βράχου προς τον Αι-Στάθη. Και μια πρωτόγνωρη εμπειρία: Εκεί στο χωμάτινο μονοπάτι ανάμεσα στον Άι-Βασίλη και στον Άι-Τρύφωνα, διέκρινα ίχνη φιδιών, πότε σε ευθεία γραμμή από την μια πλευρά του δρόμου ως την άλλη, πότε σε κύκλους τεμνόμενους. Παράξενα γεωμετρικά σχήματα, που δεν είχα ξαναδεί και κίνησαν την προσοχή μου. Ποιός ξέρει, τι χορούς θα είχαν τη νύχτα … Ανέκαθεν ήταν φιδοφωλιές εκεί, έμαθα αργότερα. Τα ανθισμένα δέντρα, ο ήλιος και το Απολλώνιο φως έδεναν την εικόνα. Ψηλά ο Παρνασσός κατάλευκος στο χιόνι. Η ησυχία απόλυτη!

Έχω, λοιπόν, έτοιμη την πρόταση: Του χρόνου τέτοια εποχή, την μεταπασχαλιάτικη εβδομάδα, να έρθετε, όσοι θέλετε, μια ημερήσια εκδρομή ως εδώ για περπάτημα, γιατί είναι κρίμα να τα χαίρεται κανείς όλα αυτά μόνος του … Μοιρασμένη χαρά διπλασιάζεται, λένε.

Για τους πιο τολμηρούς έχω να προτείνω τετράωρη πορεία στον ελατοσκεπασμένο Παρνασσό. Την έκανα φέτος με δύο φίλες από την Κορέα, που με επισκέφτηκαν. Είδαν από κει ψηλά τον ελαιώνα και στο βάθος την θάλασσα του Κορινθιακού και δεν έλεγαν να πάρουν το δρόμο της επιστροφής. Τόσο τους μάγεψε η θέα. Πήραν όση Ελλάδα μπόρεσαν μαζί τους φεύγοντας, κατενθουσιασμένες από όσα είδαν και γεύτηκαν. Ευλογημένος τόπος, έλεγαν.

Δέχομαι, λοιπόν, από τώρα δηλώσεις συμμετοχής για του χρόνου!

No tags

No comments yet.

<< Όταν μια ιδέα γράφει ιστορία

Ο ονειροπαρμένος ζωγράφος >>