Greek
English
French
German
Italian
SpanishΑυτό βέβαια αφορά μόνο τον Ουμπέρτο Έκο και το γνωστό βιβλίο του, τον τίτλο του οποίου δανείζομαι εδώ. Γιατί τον Αύγουστο μπορούν να συμβούν τα πιό απίθανα πράγματα! Όπως το περιστατικό το χθεσινό, στη γενέθλια γη.
Από πέρισυ τον Αύγουστο προσπαθούσε μέλος της οικογένειας να αποκτήσει δελτίο ταυτότητας. Είχαμε το πιστοποιητικό γέννησης και τα λοιπά σχετικά για την έκδοση και επισκεφτήκαμε το τοπικό Αστυνομικό Τμήμα. Εκείνη την μέρα, όμως, είχε αποδράσει ένας γνωστός κακοποιός και τα ίχνη του είχαν εντοπιστεί στον Παρνασσό και όλες οι αστυνομικές δυνάμεις της περιοχής είχαν ξεχυθεί προς αναζήτησή του. “Μα τι μου λέτε τώρα, ν΄αφήσουμε τον Παλαιοκώστα να αλωνίζει ελεύθερος και εγώ να μείνω εδώ να παίρνω στοιχεία για ταυτότητες!”, ήταν η απάντησή του Διοικητή, πέρισυ τον Αύγουστο. Όταν μετά από λίγους μήνες το επιχειρήσαμε και πάλι, αφού βεβαιωθήκαμε ότι όλοι οι κακοποιοί ήσαν στη θέση τους, μείναμε και πάλι με τη χαρά, όταν ο ίδιος ο Διοικητής του Τμήματος μας είπε, ότι είχε λήξει, δυστυχώς, η ισχύς του πιστοποιητικού γέννησης και θα έπρεπε να κάνουμε καινούργια αίτηση!
Έτσι φέτος τον Αύγουστο με καινούργιο πιστοποιητικό είμασταν σίγουροι ότι αυτή τη φορά θα είχαμε σύντομα και την ταυτότητα στα χέρια μας. Μόλις μας είδε ο Διοικητής μας θυμήθηκε, αλλά από την έκφραση του προσώπου του καταλάβαμε, ότι κάτι στράβωνε και πάλι. “Ατυχία, παιδιά” μας είπε, “από σήμερα παίρνει την άδεια του ο Υπαστυνόμος, που είναι ο αρμόδιος για τις ταυτότητες. Αύγουστος βλέπετε!”. Στο άκουσμα αυτό ο Υπαστυνόμος δίπλα του, φοβούμενος για την τυχόν αγγαρεία, παίρνει το καπέλο του και φεύγει βιαστικός προς την έξοδο, μουρμουρίζοντας, πως μόλις και προφταίνει το τρένο των διακοπών του. Ο Διοικητής μας καθησύχασε, ότι προς το τέλος Αυγούστου που θα γυρίσει στη θέση του θα ασχοληθεί μαζί μας. Αλλά Αύγουστος είναι αυτός.. Δεν ξέρεις τι μπορεί να προκύψει…Τον παρακαλέσαμε για μια πιό γρήγορη λύση. Πήγε στο γραφείο του έκανε κάποια τηλεφωνήματα και γυρίζοντας μας ανακοίνωσε θριαμβευτικά, ότι τα κανόνισε με το αστυνομικό τμήμα του διπλανού χωριού, να πάμε εκεί για την ταυτότητα. Μας έκλεισε και ραντεβού για τις πέντε το απόγευμα. Εκεί μας υποδέχτηκε ένας ευγενέστατος Υπαστυνόμος, πήρε τα στοιχεία, που χρειαζόταν, παρότι δεν ήταν υποχρεωμένος να μας εξυπηρετήσει και μας έστειλε, μέχρι να ετοιμάσει την ταυτότητα, για μπάνιο στην κοντεινή παραλία! Ούτε που μας γνώριζε!
Κατά τις επτά μας πήρε στο κινητό να μας πληροφορήσει, ότι δεν είναι έτοιμη ακόμη η ταυτότητα, όπως μας είχε υποσχεθεί, λόγω εκτάκτου περιστατικού. Μας παρότρεινε να απολαύσουμε τη βόλτα μας στην παραλία και θα μας ειδοποιούσε μόλις θα την ετοίμαζε, πράγμα που έκανε κατά τις εννέα το βράδι. Στις δέκα περάσαμε από το Τμήμα, αφού είχαμε απολαύσει το μπάνιο μας, τα θαλασσινά μας και τη βόλτα μας στην παραλία. Είχε ήδη αλλάξει η βάρδια, ο ευγενέστατος και εξυπηρετικότατος αστυνομικός είχε αντικατασταθεί από έναν εξίσου ευγενή συνάδελφό του και η ταυτότητα ήταν εκεί έτοιμη και μας περίμενε!
Όσο και να βασάνισα τη μνήμη μου δεν μπόρεσα να θυμηθώ παρόμοια εξυπηρέτηση από δημόσια υπηρεσία αλλού στην Ευρώπη ! Ούτε στην πιό τρελή μου φαντασία! Να “φταίει” η ραστώνη του Αυγούστου; Να τύχαμε σε “καλό” άνθρωπο; Να μας συμπάθησε τόσο; Ό,τι και να είναι, για μας είναι πάντως, η είδηση του Αυγούστου! Ο ανθρώπινος παράγοντας, στη θετική του έκφραση, στην Ελλάδα σε όλο του το μεγαλείο!
No tags
Ioanna Sahinidou · 06/08/2010 at 15:55
Αγαπημένη μας Αλτάνα όλη μας την ζωή κάθε μέρα που τρέχουμε στις υπηρεσίες για να μας προφέρουν εξυπηρέτηση περιμένουμε να βρεθεί ένας ‘καλός άνθρωπος’ με λίγη τσίπα που δεν θα μας βρίσει, που θα σηκώσει το κεφάλι να μας δει στα μάτια, που θα ακούσει το πρόβλημά μας, που θα σηκωθεί από την καρέκλα του, που θα κάνει κάτι για μας….
Έτσι λειτουργούν τα ξένα κράτη;
Έτσι οι πολίτες της Ευρώπης περιμένουν έναν ‘καλό’ άνθρωπο να τους εξυπηρετήσει;
Πήγαμε με το Γιώργο Παπαδόπουλο ταξίδι, δεν θυμάμαι σε ποια χώρα. Μπήκαμε σε τράπεζα μπουλούκι, ανοικτό 1 ταμείο. Σε δευτερόλεπτα ήρθαν υπάλληλοι σε όλα τα ταμεία
Όταν διάβασα ‘καλός άνθρωπος’ ήρθε στο νου μου ο ωραίος εκείνος Ανώτατος Δημόσιος Υπάλληλος, ο Χάρης Καρτερούλης. Σε δύσκολη στιγμή της οικογένειάς μου έκανε τα πάντα για να βοηθήσει τον πατέρα μου να λύσει το πρόβλημά μας. Αυτό το έκανε για κάθε ένα που έμπαινε στο γραφείο του και το έκανε χωρίς ανταλλάγματα, φακελάκια, με ανιδιοτέλεια. Είχε φόβο θεού εκφρασμένο σε αγάπη προς τον ΚΑΘΕ ΠΛΗΣΙΟΝ…
Αλτάνα · 07/08/2010 at 09:48
Καλή μου Ιωάννα, σκέφτηκα να γράψω για το περιστατικό, γιατί είναι από τα σπάνια, που μου έχουν συμβεί σε συνδιαλλαγή μου με δημόσια υπηρεσία. Ο Διοικητής ήθελε απλά να μας ξεφορτωθεί και το έκανε όσο “ευγενικά” μπορούσε, παραπέμποντάς μας στο διπλανό χωριό και φορτώνοντας τη δουλειά σε άλλον. Ο τελευταίος μου έκανε εντύπωση, γιατί, χωρίς να έχει δεχτεί καν τηλεφώνημα από τον Διοικητή, όπως εκ των υστέρων αποδείχτηκε, μας άκουσε προσεχτικά και παρότι ήταν μόνος του στη βάρδεια, προσπάθησε να μας εξυπηρετήσει, εκτός αρμοδιότητός του και ωραρίου για έκδοση δελτίων ταυτότητας. Και κυρίως χωρίς να πρέπει να κάνει εξυπηρέτηση σε κάποιον “γνωστό γνωστού”, όπως συνήθως γίνεται. Σε χώρες εκτός Ελλάδος που έχω ζήσει, η εξυπηρέτηση είναι άψογη, αλλά εντός ωραρίου και αρμοδιοτήτων. Η υπέρβαση με εντυπωσίασε στην προκειμένη περίπτωση!
Θα αναφέρω ένα παράδειγμα από τον οικογενειακό μας γιατρό στις Βρυξέλλες. Δεχόταν με ραντεβού, που μπορεί να τα κάνει κανείς και αυτοπροσώπως, περνώντας το πρωί από το ιατρείο του και γράφοντας το όνομά του δίπλα σε μια συγκεκριμένη ώρα, που ο γιατρός είναι ελεύθερος, στο πλαίσιο πάντα συγκεκριμένου και γνωστού ωραρίου. Είχε έλθει ο γιός μου για μια μέρα στις Βρυξέλλες και χρειάστηκε μια συνταγή. Πέρασα λοιπόν από το ιατρείο εκείνο το πρωί και έγραψα το όνομά του (τονίζω και πάλι ότι ήταν ο οικογενειακός μας γιατρός!) στο τέλος της λίστας, που δυστυχώς είχε συμπληρωθεί για εκείνο το απόγευμα, στο σύνηθες ωράριο του γιατρού 3-6. Όταν πήγαμε στο ιατρείο, με έκπληξη ανακαλύψαμε, ότι το όνομά μας είχε σβυστεί, γιατί ήταν γραμμένο στο περιθώριο, μετά τις 6! Ο ίδιος ο γιατρός ευγενικά και άκρως επαγγελματικά μας “εξαπέστειλε”, χωρίς καν να ρωτήσει αν ήταν κάποια επείγουσα ανάγκη, γνωρίζοντας βεβαίως, ότι για τα επείγοντα περιστατικά, τα “εκτός ωραρίου” του, υπάρχουν τα εφημερεύοντα νοσοκομεία. Ήταν θράσος δικό μας, που πιστέψαμε, ότι θα διέθετε, ως γιατρός, 20 λεπτά μετά τις έξι, όσο και διαρκεί κατά κανόνα η ιατρική επίσκεψη στο ιατρείο του; Πάντως η έκπληξη ήταν μεγάλη και η εμπειρία τραυματική για μένα. Τον γιατρό φαντάζομαι, ούτε που θα τον απασχόλησε, γιατί γι΄αυτόν η συμπεριφορά του ήταν “αυτονόητη και εντός των ορίων”.
Πληροφοριακά, αλλάξαμε αμέσως οικογενειακό γιατρό!
Όσο για τον Χάρη Καρτερούλη, στον οποίον αναφέρεσαι, ως υπόδειγμα δημοσίου υπαλλήλου, θάθελα στη μνήμη του να αναφέρω το εξής: Πηγαίνοντας στο Ελληνικό Προξενείο της Στουτγάρδης για να δηλώσουμε τον νεογέννητο τότε γιό μας (έχει την τιμητική του σήμερα στο μπλόγκ…) εξεπλάγημεν ευχάριστα. Η υπάλληλος του Προξενείου σημειώνοντας τα στοιχεία μας, έφτασε στην εκκλησία που τελέστηκε ο γάμος μας, που ήταν και η εκκλησία του Χ.Κ. Φωτίστηκε το πρόσωπό της και με περίσσεια χαρά και εκτίμηση στο πρόσωπο του Χ.Κ. μας ρώτησε αν τον είχαμε γνωρίσει. Ήταν, μας είπε, ο προιστάμενός της για ένα διάστημα στο υπουργείο και θα της έμενε για πάντα αξέχαστη η συμπεριφορά του τόσο απέναντι στους συναδέλφους του, όσο και σε όσους ζητούσαν τις υπηρεσίες του, ως υπαλλήλου. Έτσι χρόνια μετά τον θάνατό του, το φωτεινό παράδειγμά του σε μια άχαρη κατά τα άλλα δημοσιουπαλληλική θέση, έφερνε κοντά, ξένους μεταξύ τους ανθρώπους και έδεινε την ευκαιρία για μια πιό βαθειά συζήτηση.
Ioanna Sahinidou · 07/08/2010 at 15:28
Αλτάνα μου υπερβατική και αγαπητή σε χαίρομαι γιατί εντοπίζεις την υπέρβαση ως παράδειγμα ζωής. Το ‘δε βαριέσαι’ δεν λέει τίποτα, ο νόμος είναι τσίμα τσίμα, η υπέρβαση είναι που κάνει τη διαφορά, η αγάπη και το άπλωμα του χεριού είναι υπέρβαση του νόμου. Για την υπέρβαση αξίζει να ζούμε.
Άσε με να κάνω τη ‘δικηγόρο του διαβόλου’!!