Greek
English
French
German
Italian
Spanish
Ήμουν στις τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου, όταν γνώρισα την Ίνγκε. Είχε έρθει με τους γονείς και την αδελφή της από το Βέλγιο για να επισκεφτούν τους Δελφούς και έκαναν στάση στην πλατεία μπροστά στο πατρικό μου. Έτυχε να ήμουν έξω και από περιέργεια τους ρώτησα από πού έρχονταν. Ήταν τα χρόνια που η μόνη ξένη γλώσσα που μαθαίναμε στο ελληνικό γυμνάσιο ήταν τα γαλλικά και στην Ευρώπη ανθούσαν παράλληλα τα ουμανιστικά γυμνάσια, όπου μάθαιναν αρχαία ελληνικά. Κάθε καθώς πρέπει οικογένεια έφερνε επίσκεψη τους τελειόφοιτους για να γνωρίσουν από κοντά την χώρα στην οποία άνθισε η φιλοσοφία και το θέατρο, όπως τα διάβαζαν στα σχολεία τους, στο πρωτότυπο εννοείται.
Αρχίσαμε την αλληλογραφία και κάθε που ερχόταν γράμμα από το Βέλγιο το διάβαζα μεγαλόφωνα στην τάξη, στην ώρα των γαλλικών. Δεν ξέρω αν έκανε κι εκείνη το ίδιο στη δική της. Για μένα πάντως ήταν κάτι το ξεχωριστό, το κάθε γράμμα της. Τα χρόνια πέρασαν προστέθηκαν σύζυγοι και παιδιά και τα γράμματα αραίωσαν, μέχρι που σταμάτησαν. Ο δικός μας δρόμος μετά μας έφερε οικογενειακώς στο Βέλγιο και την θυμήθηκα πάλι. Είχαν περάσει, όμως κοντά είκοσι χρόνια από το τελευταίο γράμμα της Ίνγκε. Δεν περίμενα να πάρω απάντηση αλλά της έγραψα σ΄ εκείνη την παλιά διεύθυνση που είχα. Απάντησε αμέσως και από τότε βλεπόμαστε όσο συχνά θέλουμε και το επιτρέπουν οι ασχολίες μας.
Όταν μας καλεί τις Κυριακές στο σπίτι της, ξέρουμε ότι το απόγευμα θα το περάσουμε με εικαστικά. Γνωστή πλέον ζωγράφος η ίδια στην πατρίδα της βρίσκει ό,τι πιο όμορφο βελγικό, στην τέχνη, για να μας ξεναγήσει και να μας το μεταδώσει με την μοναδική φιλική αλλά άκρως επαγγελματική ζεστασιά της. Έτσι και την τελευταία Κυριακή μας ξενάγησε στο ίδρυμα Verbeke, έναν πολυχώρο λίγο έξω από την Αμβέρσα, όπου ο Theo Jansen και ο Zoro Feigl παρουσίαζαν τα έργα τους σε κίνηση. Με εντυπωσίασε ένα από αυτά, η κινούμενη παπαρούνα, του δεύτερου, στην παρακείμενη φωτογραφία. Η έκθεση έγινε σε συνέχεια της πρώτης διεθνούς έκθεσης στο είδος της που είχε γίνει πριν από 55 χρόνια σε μουσείο στο Άμστερνταμ. Αξίζει!
Λίγο πριν την έξοδο, το βλέμμα μου έπεσε σε μια σκοτεινή αίθουσα και θέλησα να δω τι έκρυβε. Διακριτικά η φίλη μου με τράβηξε να προχωρήσουμε. Δεκάδες παλιές ταφόπλακες, από μαύρο γρανίτη κείτονταν ανάκατα ριγμένες στο πάτωμα, με τα ονόματα των αποθανόντων γραμμένα πάνω τους. Ο βέλγος καλλιτέχνης δεν μου έδινε περιθώρια να τον προσπεράσω: Γιάν Φαμπρ! Μυστήριος, προκλητικός, ακαταλαβίστικος τουλάχιστον για μένα και απωθητικός στην πρώτη αυτή του δημιουργία που είδα με τα μάτια μου και εκ του σύνεγγυς. «Είναι και στο Βέλγιο αμφισβητούμενος και πολύ ψηλομύτης» με πρόφτασε η φίλη μου γνωρίζοντας την αντίδραση που προκάλεσε στην Ελλάδα η απόφαση που είχε ληφθεί να γινόταν ο καλλιτεχνικός διευθυντής στο Φεστιβάλ Αθηνών. «Καλύτερα που δεν έγινε! Δεν θα ταίριαζε στην Ελλάδα», συνέχισε η φίλη μου και με έπιασε αποφασιστικά αγκαζέ να προχωρήσουμε έξω στον λιγοστό ήλιο του βελγικού απογεύματος.
Αχ, αυτά τα ουμανιστικά γυμνάσια της Ευρώπης, που έδωσαν αφορμές για φιλίες που κρατούν δεκαετίες σταθερά και για αμφίδρομες αγάπες προς μια άλλη χώρα που δεν είναι η πατρίδα σου, αλλά την νιώθεις δική σου επειδή κάποιοι γκαρδιακοί σου έτυχε να γεννηθούν εκεί!
No tags
Μάρκος Μπούσιος · 18/04/2016 at 15:50
Ωραία περιγραφή, όπως πάντα!
Anonymous · 18/04/2016 at 16:41
N.F. :Μπράβο πολύ ωραίο!
Anonymous · 18/04/2016 at 18:55
K.S.:A good one !!
Βίκυ Κάλφογλου · 18/04/2016 at 19:18
Αχ, τα ουμανιστικά γυμνάσια που πια εκλείπουν και αχ η ελληνική Μέση Εκπαίδευση που, πέρα από εξαιρέσεις, ούτε σ’ αυτό που έχει αληθινή αξία από τον Κλασσικό πολιτισμό μας μυεί τα παιδιά, ούτε τους ανοίγει την καρδιά στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Πόσο καταλαβαίνω αυτή τη συγγένεια που περιγράφεις! Πρόσφατα η αγαπητή Hanne Braun, η ελληνομαθής κοινωνική λειτουργός της Στουτγάρδης που τόσα πρόσφερε και προσφέρει στους Έλληνες και σε κάθε ξένο, μου περιέγραφε πώς αισθάνθηκε όταν πρώτη φορά, νέα, ήρθε στην Ελλάδα. “Σαν να ερχόμουν σπίτι μου! Στο σχολείο μεγάλωσα με την αγάπη του Ομήρου και της ελληνικής αρχαιότητας”. Ο Patrick Leigh Fermor περιγράφει μια εξαίσια σκηνή ανάμεσα σ’ αυτόν και στον Γερμανό αιχμάλωτο στρατηγό πάνω στα βουνά της Κρήτης, στη διάρκεια του πολέμου. Ξημέρωμα μέσα στα χιονισμένα δέντρα. Ο στρατηγός βλέπει τα κλαδιά να γέρνουν απ’ το βάρος του χιονιού και αρχίζει να απαγγέλλει μια ωδή του Οράτιου που “ζωγραφίζει” μια παρόμοια εικόνα. Σε μια παύση ο Άγγλος τη συνεχίζει “The general’s blue eyes had swivelled away from the mountain-top to mine – and when I’d finished, after a long silence, he said: :Ach ja, Herr Major!” It was very strange. As though, for a long moment, the war had ceased to exist. We had both drunk at the same fountains long before; and things were different between us for the rest of our time together”. Για τον Φαμπρ, είναι αυτονόητο ότι θα συμφωνήσω. Ο Λευτέρης μου είχε γράψει “έφεραν τον Μαρκορά του Βελγίου” (αν είχες δει μια συγκεκριμένη ελληνική τηλεοπτική σειρά, θα καταλάβαινες). Όμως και η μεθόδευση της αποπομπής του εκ μέρους των Ελλήνων ηθοποιών δεν ήταν νομίζω και η κομψότερη. Έναν επαρχιωτισμό κι ένα κόμπλεξ τα έβγαζε – γνώμη μου πάλι. Αν διαβάσεις την επιστολή του, θα παραδεχθείς ότι ένα δίκιο το έχει. Και στο κάτω κάτω άλλοι τον έφεραν…. και γι’ αυτούς καλύτερα να μην αρχίσω…. και να μη σχολιάσω
Anonymous · 18/04/2016 at 22:19
A.K.: Altana,ποσο ωραια τα γραφεις – παντα ενδιαφεροντα θεματα- και με μια μοναδικη λογικη και γλαφυροτητα και με ενα ωραιο μηνυμα στο τελος.
Anonymous · 20/04/2016 at 10:25
Y.M.: fantastic!
I also have similar friendships
which last to this day
and they are deep and meaningful and loving
plus, i can trust them!!!!!!!!!!!!!
Ioanna Sahinidou · 07/05/2016 at 19:55
Χαίρομαι πολύ που βρήκες μια φίλη από τα παλιά και ταιριάζετε και έχετε ωραίες αναμνήσεις. Να χαρείτε τώρα τη δεύτερη ευκαιρία που έχετε για να αναπτύξετε τη φιλία σας. Εδώ το καλοκαίρι μπαίνει, να σε περιμένουμε;
Anonymous · 10/05/2016 at 10:52
Katerina Grantzioti : Μια παράλληλη ιστορία Αλτάνα μου ! ΄Οταν ταξίδεψα στην Αμερική,επεδίωξα να συναντήσω συμμαθήτριά μου, που ζει εκεί! Είχα να την δω είκοσι ολόκληρα χρόνια! Θέλοντας να της κάνω έκπληξη, δεν είχα επιτρέψει στη μαμά της να την ενημερώσει! ΄Οταν της είπα ποιά είμαι και αναγνώρισε ότι το τηλεφώνημα ήταν τοπικό, δεν μπορώ να σου περιγράψω ! Περάσαμε απίστευτα μαζί ! Σαν σχολική εκδρομή !