Να κοιμηθείς, λέει, το Σαββατόβραδο και να ξυπνήσεις το άλλο πρωί και να είναι Δευτέρα! Να πρέπει να ετοιμάσεις γρήγορα τον καφέ σου, τα πράγματά σου και να πάρεις το δρόμο για τη δουλειά σου. Να αφήσεις πίσω σου την Κούκι, το σκυλάκι σου, παραπονεμένο γιατί δεν πήγε μαζί σου τον μεγάλο κυριακάτικο περίπατο στο δάσος και το ψυγείο γεμάτο με εκείνα τα νόστιμα πράγματα, που είχες αγοράσει την προηγούμενη για το οικογενειακό κυριακάτικο τραπέζι. Ναι και κείνο το ωραίο γλυκό της Κυριακής, στο πάνω-πάνω ράφι του ψυγείου! Και το κυριακάτικο απόγευμα της ραστώνης … „Lazy Sunday afternoon… I close my eyes and drift away …“ – τεμπέλικα, γλυκά απογεύματα Κυριακής … Κλείνω τα μάτια μου και πάω αλλού … παλιό τραγουδάκι της νιότης μας!

Όμως τώρα η Κυριακή έφυγε και μαζί της όλα αυτά! Έμειναν μόνο οι αναμνήσεις από αλλοτινούς καιρούς. Τότε που παίρναμε το ταψί με το ψητό από το φούρνο, γυρνώντας από την εκκλησία και που όλη η οικογένεια ήταν μαζεμένη για το μεσημεριανό, που κάποιες Κυριακές έφτανε μέχρι τον εσπερινό, αν τύχαινε να έχουμε και καλή παρέα και κείνον τον θείο, που έβγαζε τα ανέκδοτα από το τσεπάκι του γιλέκου και δεν είχαν τελειωμό. Τότε που γέμιζε το προαύλιο της εκκλησίας από παιδιά και μεγάλους, που δεν είχαν όρεξη να πάνε σπίτι τους αμέσως μετά την κυριακάτικη δοξολογία. Γιατί ήταν και αυτό η Κυριακή, ημέρα λατρείας και δοξολογίας στον Θεό. Η πρώτη ημέρα της εβδομάδας.

Πρέπει να είχαν μισοκλείσει τα μάτια μου και να χαμογελούσα γαλήνια γιατί η διπλανή μου με σκούντησε μαλακά δίνοντάς μου να υπογράψω τη λίστα συμμετεχόντων. Ήμουν σε συνέδριο, με θέμα την Κυριακή και την ανάγκη να συνεχίσει να υπάρχει, ως κοινή ελεύθερη μέρα για όλους. Είναι θέμα υγείας να υπάρχει μια μέρα την εβδομάδα, όπου ο καθένας θα κάνει ό,τι τον ευχαριστεί και χωρίς να πιέζεται, φέρνοντας έτσι σε ισορροπία, την ίσως δύσκολη εργασιακή εβδομάδα του, έλεγε ο ένας ομιλητής, γιατρός προφανώς. Γιατί η Κυριακή; – αναρωτήθηκε ο επόμενος. Μπορεί κάλλιστα να είναι μια άλλη μέρα γι’ αυτόν τον σκοπό. Εξάλλου πολλοί, λόγω επαγγέλματος, εργάζονται την Κυριακή και έχουν μια άλλη μέρα ελεύθερη. «Επιτέλους να μπορώ να κάνω τα ψώνια μου με την ησυχία μου και όχι βιαστικά μετά τη δουλειά, μιας και την Κυριακή είναι πλέον ανοιχτά τα καταστήματα στη χώρα μου», δήλωσε κάποιος στη συζήτηση. Ακόμη και την οικονομική κρίση επιστράτευσε κάποιος άλλος για να στηρίξει την επιχειρηματολογία του προκειμένου να είναι και τις Κυριακές ανοιχτά τα καταστήματα. Αν δεν έχεις, όμως χρήματα για να αγοράσεις αγαθά την Δευτέρα, πώς θα τα βρεις για τις αγορές σου την Κυριακή;

Η ημερίδα ελάμβανε χώρα στο Ευρωκοινοβούλιο, στις Βρυξέλλες, και οι συμμετέχοντες προέρχονταν από διαφορετικές χώρες, με διαφορετικά ήθη και κυριακάτικα έθιμα. Την ημερίδα έκλεισε η επίσκοπος της Ευαγγελικής Εκκλησίας στο Μόναχο, Susanne Breit-Kessler, η οποία έδωσε μια άλλη διάσταση στην Κυριακή. Ελεύθερη από εργασία, όσο είναι αυτό εφικτό για όλους, αλλά και κοινή προσπάθεια για συλλογική ανάπαυση από την βδομαδιάτικη εργασία. Για να χαρεί ο ένας τον άλλον, χαρίζοντας «χαμένο» χρόνο, θα πρέπει να υπάρχει μια κοινή μέρα ανάπαυλας και αυτή είναι μέχρι τώρα η Κυριακή. Η αξία του ανθρώπου δεν μετριέται – δεν πρέπει να μετριέται – με την εργασία που κάνει όλη την υπόλοιπη βδομάδα, τόνισε.

Αλλά, κυρίως, αναφέρθηκε στην «βιβλική» σημασία της έβδομης ημέρας, του Σαββάτου και στην τρίτη εντολή, που δόθηκε από τον Θεό στον Μωυσή: «Ενθυμού την ημέραν του σαββάτου δια να αγιάζεις αυτήν» (Έξοδος 21, 8). Για τους χριστιανούς αυτή η ημέρα είναι η Κυριακή, ημέρα της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού. Ημέρα χαράς, γαλήνης και υποχρεωτικής στάσης εργασίας, την Δευτέρα πάλι … Αλλά και κοινής δοξολογίας στον Θεό, στην εκκλησία και μαζί με άλλους που σκέφτονται, όπως εσύ. Από κει ξεκινάει η Κυριακή!

Ανάγκη μεγίστη, λοιπόν, να φέρουμε πίσω την Κυριακή «μας»! Αν έφυγε μόνη της να ψάξουμε να την βρούμε, αν μας την πήραν οι άλλοι με το ζόρι, να την διεκδικήσουμε πίσω και αν αφήσαμε οι ίδιοι, στο φόρτο εργασίας μας, να μας ξεφύγει, να αναλογιστούμε, τι είχαμε και τι χάνουμε τώρα. Δεν μπορεί τουλάχιστον κάποια γλυκά κυριακάτικα απογεύματα θα έχουν μείνει ακόμα στη μνήμη μας …

No tags

Στη χώρα που ζω, το Βέλγιο, τέσσερα άτομα στα δέκα ζουν κατά μόνας! Αυτό έδειξε μια πρόσφατη έρευνα για λογαριασμό ενός εβδομαδιαίου περιοδικού. Άνθρωποι που ζουν μονάχοι, είτε το θέλουν οι ίδιοι είτε γιατί έτσι τα έφερε η ζωή. Περιμένοντας ίσως την ιδανική «συντροφιά», που αργεί απελπιστικά να έρθει, ή θρηνώντας αυτή που μόλις έφυγε, περνούν οι μέρες και τα χρόνια και η μοναξιά γίνεται για πολλούς συνήθεια και τρόπος ζωής. Με τον καιρό πολλοί βολεύονται σ’ αυτή την κατάσταση και αρχίζει μάλιστα να τους αρέσει μιας και δεν φαίνονται καθόλου πρόθυμοι να «θυσιάσουν» την «βολή» τους για τον «οποιονδήποτε». Άλλοι αρχίζουν να γίνονται εξαιρετικά επιφυλακτικοί και δύσκολοι στην επιλογή τους και ανεβάζουν τον πήχη πολύ ψηλά. Κάποιοι άλλοι αρκούνται στο φευγαλέο και εφήμερο, χάνοντας έτσι τον χρόνο τους και τη ζωή τους όλη καμιά φορά … Απ’ την άλλη βλέπω γεμάτα τα καφέ της πόλης με μεγάλες παρέες από γυναίκες και άντρες, μετά τη δουλειά, που φαίνονται να διασκεδάζουν με τα αστεία που μοιράζονται και τις εμπειρίες τους της ημέρας. Σε καμιά άλλη εποχή, νομίζω, δεν ήταν οι άνθρωποι πιο ανοιχτοί σε παρέες και πιο εύκολοι στο να βγουν και να συναντήσουν τους άλλους έξω. Αν και τελευταία, με τα ηλεκτρονικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν χρειάζεται καν να βγει κανείς από το σπίτι του και τη «γωνιά» του. Ανοίγει τον υπολογιστή και η παρέα τον περιμένει έτοιμη για κουβεντούλα! Επιφανειακή βέβαια, γιατί όπως έγραφε τις προάλλες μια φίλη «ηλεκτρονική», τα κοινωνικά αυτά δίκτυα δεν «γεννούν» φίλους! Πόσο μάλλον συντρόφους ζωής …

Αλλά κάθε που μπαίνει ο Φεβρουάριος στέκει ante portas και εκείνος ο επίμονος καθολικός άγιος, που θυμίζει στωικά, ότι «ουκ έστι καλό ο άνθρωπος να είναι μόνος»! Και μαζί μ’ αυτόν έρχονται οι κόκκινες καρδούλες και οι προσφορές για το Σαββατοκύριακο, για τους ερωτευμένους, εννοείται. Προχθές είδα τις γλαστρούλες με τα ζουμπούλια και τις ανεμώνες στο ανθοπωλείο της γειτονιάς μου και «πέταξα» στην ανθοπώλισσα το ευχαριστώ μου, που μας φέρνει από νωρίς την άνοιξη. «Είναι για τις 14 του Φλεβάρη, τα προτιμούν οι ρεαλιστές. Για τους ρομαντικούς έχω τα τριαντάφυλλα στο βάθος του μαγαζιού», μου απάντησε με χαμόγελο.

Και περπατώντας στους δρόμους, τώρα που ανοίγει ο καιρός, αρχίζεις να χαζεύεις όλους αυτούς τους «ερωτευμένους», που σε προσπερνούν, χεράκι-χεράκι. Ρίχνεις κλεφτές ματιές στο παγκάκι του πάρκου με τον «παππού», που κρατά την «γιαγιά» σφιχτά κοντά του, από αγάπη για να μη κρυώνει. Ακούς τα πουλάκια, που αρχίζουν να μυρίζουν την άνοιξη … Φεβρουάριος και πάλι μονολογείς.

Ρυάκι η ζωή και κυλά. Όλα έρχονται και παρέρχονται. Κάποιες όμορφες στιγμές μένουν μόνο, τουλάχιστον στη σκέψη και στην καρδιά. Τις θυμάσαι και χαμογελάς. Κι αν παρ’ ελπίδα ο άλλος έχει τραβήξει πλέον τον δικό του δρόμο, μια θλίψη βαραίνει την καρδιά. Πώς να σταματήσεις τον χρόνο και γιατί άλλωστε; Αν όντως άξιζε εκείνο το «παρελθόν», δεν θα ήταν τώρα παρόν;

Ένα είναι σίγουρο: Δεν μπορεί παρά να ξανάρθουν και άλλες τέτοιες όμορφες στιγμές στο μέλλον, για όσους τις θέλουν και τις περιμένουν! Ίσως και καλύτερες, κανείς δεν ξέρει … Ποτέ δεν είναι αργά! Είναι χιλιοειπωμένο, το ξέρω, αλλά έτσι είναι! Γι’ αυτή την μία εξαιρετική ψυχή, αξίζει κανείς να μη σταματά να ψάχνει, με την καρδιά, που μόνη αυτή ακούει ψιθύρους, αλλά και με τον νου. Γιατί μετά τον Φεβρουάριο και τις καρδούλες περιμένει η πραγματική ζωή, για μια ολόκληρη ζωή!

No tags

Ποιός θα το πίστευε, ότι η Ελλάδα μας θα ενέπνεε τον μεγάλο ευρωπαίο συνθέτη του «Μεσσία», Γκέοργκ Φρίντριχ Χαίντελ, να γράψει όπερες, οι οποίες θα παίζονταν ακόμη και εκατοντάδες χρόνια αργότερα στην καρδιά της Ευρώπης, από έλληνες μουσικούς; Εκείνη την εποχή που γράφονταν, η Ελλάδα ήταν κάτω από τον οθωμανικό ζυγό, μόνη και ξεχασμένη. Δεν έπαυε όμως να μεγαλουργεί στις καρδιές κάποιων μεγάλων άλλων εποχών, που φρόντισαν τα μέγιστα ώστε να μη ξεχαστεί η πολιτιστική κληρονομιά της. Οι μύθοι της Αριάδνης, του Φαέθοντα, του Ορφέα και της Ευρυδίκης, ως και οι περιπέτειες του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ινδία, τίποτα δεν άφησε ασυγκίνητους τους μεγάλους δημιουργούς της όπερας του 18^ου αιώνα.

Και δεν ήταν καθόλου τυχαίο, που για την επίσημη έναρξη της ελληνικής προεδρίας στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιλέχτηκαν από την Armonia Atenea, την γνωστή μας Καμεράτα, έργα του Χαίντελ, του Βιβάλντι, του Χάσσε κ.ά. Η συναυλία έλαβε χώρα στο Palais des Beaux-Arts, των Βρυξελλών, με μαέστρο τον Γιώργο Πέτρου και σολίστ, τρεις κορυφαίες λυρικές φωνές, την σοπράνο Μυρσίνη Μαργαρίτη και τις μεσόφωνους Μαίρη- Έλεν Νέζη και Ειρήνη Καραγιάννη. Η χορηγία, μιας και αυτή η ελληνική προεδρία είναι από τις πιο φτωχές, ήταν του ιδρύματος, «Σταύρος Νιάρχος».

Κατάμεστη η αίθουσα από έλληνες και ξένους. Βάλσαμο για τα αυτιά μας η καταπληκτική εκτέλεση των κομματιών από τους έλληνες μουσικούς και τα θέματα, που είχαν επιλεχθεί ανόρθωση για την ελληνική ψυχή μας! Ήταν μια διαφορετική, μια δυναμική παρουσίαση στο εξωτερικό, που κατέδειξε, ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνο συρτάκι, σουβλάκι και μουσακάς …

Στο τέλος της συναυλίας, συνάντησα, όλως τυχαία, φίλους μου ξένους, που ασχολούνται με την μπαρόκ μουσική και που ήταν παρόντες στη συναυλία. Μου έσφιξαν με ενθουσιασμό το χέρι και δεν έβρισκαν λόγια να μου εκφράσουν τον θαυμασμό τους, ιδιαίτερα για τις σολίστ.

Και να σας πω το χάρηκα αυτό και με συγκίνησε πολύ! Μου άρεσε που η Ελλάδα έστειλε αυτές τις κρίσιμες στιγμές, έστω και για μια βραδιά, μήνυμα υψηλής πολιτιστικής στάθμης, σ’ ένα ευρωπαϊκό κοινό ιδιαίτερα απαιτητικό σ’ αυτό το είδος. Σίγουρα έχουμε και πολλά άλλα ακόμα να δώσουμε. Η πολιτιστική κληρονομιά μας είναι ανεξάντλητη και μοναδική. Ας μάθουμε μόνο να την διαχειριζόμαστε σωστά και στη σωστή στιγμή!

No tags

Βλέπω τη φλόγα των κεριών, στο περβάζι του παραθύρου μου, να καθρεφτίζεται στο τζάμι. Ένα, δύο, τρία κεράκια, όσα και στο ποίημα, που κρατούσα στα χέρια μου:

«Ένα κερί για την Ειρήνη, οι πόλεμοι δεν έχουν τελειωμό! Στο σταυροδρόμι με τη θλίψη, ένα κερί για δύναμη, φωτεινό. Ένα κερί για την Ελπίδα, στον φόβο και στη μοναξιά, στην πίκρα που μ΄ απελπισία, την Πίστη μας ταρακουνά! Ένα κερί μένει ακόμα, μα είναι κι από τα πιο  τρανά. Ένα κερί για την Αγάπη, γιατί μονάχα αυτή μένει και αυτή μόνο  μετρά!»

Rainer Maria Rilke (Σε ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά)

Δίκιο που είχε ο Rilke, με συγκίνησαν οι στίχοι του, απόψε! Ίσως είναι και το κλίμα των ημερών, Χριστούγεννα και πάλι! Η Γιορτή της Αγάπης! Νύχτωσε και άρχισε να βρέχει. Οι ειδήσεις στο ραδιόφωνο πλακώνουν την καρδιά. Πόλεμοι και άδικοι σκοτωμοί, πείνα και δυστυχία. Πώς τα επιτρέπει ο Θεός της Αγάπης όλα αυτά, με ρώτησε κάποιος προχθές. Δεν ξέρω να σου απαντήσω, του είπα. Σημείωσα μόνο λίγες λέξεις σε ένα χαρτάκι και του το έδωσα: «Τώρα δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. Μεγαλητέρα δε τούτων είναι η αγάπη»! Προς Κορινθίους Α΄ 13,13 Ο Θεός αγάπησε τον κόσμο, ναι, τον κόσμο μας αυτόν τον κρύο, σκληρό και άδικο και έστειλε τον Γιό Του να γεννηθεί στη γη μας και να ζήσει ανάμεσά μας για να μας διδάξει την Αγάπη. Αυτή που μένει, υπομένει, επιμένει και νικά! Καλά Χριστούγεννα, φίλοι μου και με Αγάπη στην καρδιά!

No tags

Ήταν μια από τις ατέλειωτες αυτές συναντήσεις, με ενδιαφέρουσες μεν αλλά κάπως μονότονες εισηγήσεις και συζητήσεις. Τέλος Νοεμβρίου και το πάρκο στο παλιό φραγκισκανό μοναστήρι, στο κέντρο των Βρυξελλών όπου γινόταν η τριήμερη συνάντηση, είχε το δικό του χρώμα κι εγώ δεν άφηνα ευκαιρία στα διαλείμματα να βγαίνω και να περπατάω. Ως και μια αλεπού είδα, μέρα μεσημέρι, να πετάγεται μπροστά μου στο δρομάκι! Μέσα στο κτίριο, στην αίθουσα συνεδριάσεων, εκεί όπου παλιά έτρωγαν οι φραγκισκανοί μοναχοί, κάπου 70 συνεργάτες και αντιπρόσωποι των 120 χωρών μελών του Συμβουλίου Ευρωπαϊκών Εκκλησιών (CEC), συζητούσαν για την κρίση και την επίδρασή της στην εκκλησιαστική ζωή στις χώρες τους.

Ως Ελληνίδα, που ζει στο εξωτερικό, έχω συνηθίσει πλέον στα κάθε είδους σχόλια για την πατρίδα μου, σχετικά με την οικονομική κατάσταση των τελευταίων χρόνων και σπάνια αντιδρώ γιατί, πρώτον τα οικονομικά δεν τα κατέχω καλά και δεύτερον γιατί μου έχει γίνει πλέον συνείδηση πόσο καλά είναι πληροφορημένοι οι συνομιλητές μου για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα και έτσι αποφεύγω τις άσκοπες συζητήσεις, όσο είναι εφικτό, βέβαια! Ένας από τους γνωστούς μου, για παράδειγμα, με το «καλημέρα», που μου λέει, δεν χάνει την ευκαιρία να με ρωτάει κάθε τόσο και λιγάκι, αν επιτέλους η Ελλάδα αξιοποίησε τη «Λίστα Λαγκάρντ»! Τελευταίως, του χαμογελώ και προχωρώ!

Στη συνάντηση του CEC είχαν κληθεί και πολλοί εξωτερικοί ομιλητές προκειμένου να γίνουν εισηγήσεις και να δοθεί μια σφαιρική εικόνα της κρίσης στον ευρωπαϊκό χώρο. Περιττό να αναφέρω, ότι η Ελλάδα ήταν το θλιβερό παράδειγμα. Μα δεν υπήρξε ούτε ένας ομιλητής, που να μην κάνει την αναφορά του στη χώρα μας, έτσι που στο τέλος ήταν αυτονόητη η ερώτηση εκ μέρους μου, αν η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη, που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή τέτοιου είδους προβλήματα και προς τι η συνεχής αυτή αρνητική αναφορά!

Αυτό ήταν! Οι εκπρόσωποι εκκλησιών από τρεις χώρες, συγκεκριμένα από την Ρουμανία, την Βουλγαρία και την Λετονία σηκώθηκαν αμέσως όρθιοι και συμφώνησαν μαζί μου, λέγοντας με έντονο ύφος μάλιστα, ότι οι κ.κ. ομιλητές δεν είχαν προφανώς κάνει τον κόπο να επισκεφτούν τις χώρες τους για να έχουν μέτρο σύγκρισης, πριν μιλήσουν για την Ελλάδα και την χρησιμοποιήσουν, ως παράδειγμα!

Μια εβδομάδα  αργότερα, αρχές Δεκεμβρίου, η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (Eurostat) δημοσιοποίησε στοιχεία αναφορικά με τον αριθμό των κατοίκων της Ευρώπης, ανά χώρα, που ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού το 2012. Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, το 23,5% του πληθυσμού της Ελλάδας βρίσκεται σε συνθήκες φτώχειας, το 19,5% σε συνθήκες ένδειας, ενώ το 14,1% του πληθυσμού ζει σε οικογένεια αντιμέτωπη με τον κίνδυνο της ανεργίας. Σε χειρότερη κατάσταση από την Ελλάδα, σύμφωνα με την ίδια έρευνα, ήταν και εξακολουθούν να είναι, μόνο η Ρουμανία, η Βουλγαρία και η Λετονία με ποσοστά φτώχειας, που πλησιάζουν και ξεπερνούν το 40%!

Σαφώς, η φτώχια και δυστυχία των συνανθρώπων μας, σε όποια χώρα και να ζουν, δεν μετριάζεται από τα κατά καιρούς στατιστικά στοιχεία, που δημοσιοποιούνται, όπως δεν απαλύνεται κι ο πόνος ο δικός μας, όταν ακούμε, πως κάποιος άλλος πονάει περισσότερο.

Σχεδόν τις ίδιες μέρες διάβασα κάτι που έγραψε η φίλη Σ.Κ. για την κατάσταση στην Ελλάδα: «Οι περισσότεροι ζούμε στην κόψη και ισορροπούμε επικινδύνως…»! Συγκλονιστικό, γιατί πέρα από απρόσωπες έρευνες και στατιστικές η καθημερινότητα συνεχίζει να περιφέρει το δικό της πρόσωπο τριγύρω μας με όλο και μεγαλύτερη σκληράδα. Τα απόνερα της κρίσης δεν λένε να υποχωρήσουν…

Ευτυχείς, όσοι, παρά τις αντιξοότητες, συνεχίζουν ακόμα να ελπίζουν, γιατί υπάρχουν ευτυχώς και κάποιοι τέτοιοι ανάμεσά μας, που έχουν μάθει να περιμένουν το Ξημέρωμα, που δεν θα αργήσει να έρθει!

No tags

Το Άμστερνταμ απέχει περίπου μιάμιση ώρα από τις Βρυξέλλες, με το γρήγορο τρένο. Προορισμός μου αυτή τη φορά ήταν, όμως, το γειτονικό Haarlem.  Αφιέρωσα σχεδόν όλον τον ελεύθερο χρόνο μου, γυρίζοντας στα στενά της πόλης, αλλά τα βήματά μου με έφερναν πάντα πίσω, στη Grote Markt, την κεντρική πλατεία, με τον επιβλητικό καθεδρικό ναό στη μέση. Στη γωνιά του πρώτου παράλληλου δρόμου από την πλατεία ήταν και ο λόγος που με γυρνούσε πάντα εκεί. Το σπίτι-μουσείο της Corrie Ten Boom!

Για όσους δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο της, «η Κρυψώνα», (εκδόσεις του       «Αστέρα της Ανατολής», μετάφραση στα ελληνικά, Έρση Αντωνιάδου) ή δεν έχουν δει το αντίστοιχο φίλμ, δυο λόγια για την συγγραφέα και το πατρικό της. Υπήρξε η πρώτη γυναίκα ωρολογοποιός της Ολλανδίας, μια τέχνη που την έμαθε κοντά στον πατέρα της, Casper. Δούλευαν μαζί στο μαγαζάκι που ήταν μπροστά στο ισόγειο του σπιτιού, ενώ η αδελφή της, Betsie, είχε αναλάβει το νοικοκυριό, μαζί με τις δυο ηλικιωμένες θείες που έμεναν μαζί τους. Στον πρώτο όροφο ήταν το καθιστικό της οικογένειας, που μέχρι σήμερα έχει μείνει σχεδόν ανέπαφο, με τα ίδια έπιπλα, το ίδιο επιβλητικό ρολόι πάνω από το τζάκι, αλλά εμπλουτισμένο με πολλές αναμνηστικές φωτογραφίες πλέον. Εκεί συνήθιζε η οικογένεια να μαζεύεται καθημερινά για να διαβάσουν την Αγία Γραφή και να προσευχηθούν. Σχεδόν ποτέ δεν ήσαν μόνοι, γιατί το σπίτι τους ήταν πολύ φιλόξενο και η πόρτα του για όλους ανοικτή. Πολλοί δεινοπαθούντες συμπατριώτες τους ολλανδοί ευεργετήθηκαν κατά διαστήματα και με ευγνωμοσύνη αναφέρονται σε γράμματά τους στην βαθειά πίστη των ενοίκων και την έμπρακτη αγάπη τους προς τον πλησίον.

Με την γερμανική εισβολή στην Ολλανδία, κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η οικογένεια δεν άλλαξε τις συνήθειές της και συνέχισε να προσφέρει καταφύγιο σε πολλούς κατατρεγμένους συμπολίτες της. Σε μια έφοδο των κατακτητών και μετά από προδοσία ήρθε στο φως η όλη δραστηριότητα της οικογένειας. Σε μια στενή κρυψώνα στον τοίχο του υπνοδωματίου της Corrie ανακάλυψαν και τους έξι Εβραίους που κρυβόντουσαν εκεί για περίπου ένα χρόνο. Η «είσοδος» για την κρυψώνα ήταν το κάτω πατάρι της ντουλάπας της, που άνοιγε με έναν ειδικό τρόπο με ένα κορδόνι, που κρεμόταν πάνω από κρεβάτι της. Η συνέχεια αναμενόμενη για την εποχή: εξόντωση, φυλακή, Ravensbrück. Ο πατέρας πέθανε στη φυλακή (84).Η Betsie (59) κατέληξε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης από τις κακουχίες και τα βασανιστήρια. H Corrie (54) επέζησε και, όπως είχαν συμφωνήσει με την αδελφή της, ότι όποια έμενε ζωντανή όφειλε να καταγγείλει σε όλον τον κόσμο τις απάνθρωπες καταστάσεις που βίωσαν, αφιέρωσε την υπόλοιπη ζωή της στην αλληλοκατανόηση λαών και ανθρώπων.

Χρόνια μετά, κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας της σε κάποια γερμανική (!) πόλη αναγνώρισε η Corrie στο ακροατήριο έναν από τους βασανιστές της από το στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Ταράχτηκε. Στο τέλος εκείνος την πλησίασε και της έτεινε το χέρι. Όπως η ίδια περιγράφει, άρχισε να τρέμει από το φόβο της, αν και ήξερε, πως ο άνθρωπος αυτός δεν μπορούσε πλέον να την βλάψει. Της κόπηκε η ανάσα και ήθελε να το βάλει στα πόδια. Τον άκουσε τότε να της λέει, ότι είχε μετανιώσει για όσα έκανε σε αθώους συνανθρώπους του και ότι είχε ζητήσει από τον Θεό να τον συγχωρέσει και το ίδιο ζητούσε και από κείνη. Τον έβλεπε συντετριμμένο μπροστά της και δεν πίστευε αυτό που έβλεπε. Αλλά ήταν εκεί και της έλεγε, πως η Αγκαλιά του Θεού ήταν τόσο μεγάλη, που χωρούσε ακόμη και εκείνον μέσα, ένα καινούργιο άνθρωπο, που είχε μετανιώσει πικρά για το παρελθόν του. Χωρίς να το συνειδητοποιήσει καλά-καλά του έδωσε το χέρι της, που εκείνος το έσφιξε με αληθινή ευγνωμοσύνη για την αποδοχή.

Είναι από τα θαύματα που συμβαίνουν! Άνθρωποι αλλάζουν, όταν η Αγάπη του Θεού ζεσταίνει την καρδιά τους και την καθαρίζει από πάθη και μίση. «Ο Χριστός είναι ο Νικητής», διάβασα σε ένα παλιό κάδρο, κρεμασμένο στην είσοδο του σπιτιού της Corrie, στο Haarlem. Ήταν το σύνθημα της οικογένειας τότε, σ΄ αυτό στηριζόταν, βαδίζοντας αντίθετα στο ρεύμα της εποχής, αλλά σύμφωνα με τις χριστιανικές της πεποιθήσεις. Η ίδια αυτή Αλήθεια, πως ο Χριστός είναι ο Νικητής, έδωσε δύναμη στην Corrie, όπως η ίδια αναφέρει, να συγχωρήσει αργότερα τον βασανιστή της.

Θαρρώ πως και παραμένει η διαχρονική Σταθερά μέχρι σήμερα!

No tags

Πέρασε στα ψιλά των ελληνικών εφημερίδων την περασμένη εβδομάδα, ότι αποφασίστηκε στις Βρυξέλλες η έναρξη και πάλι των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία. Δεκαετίες τώρα προσπαθεί η εκάστοτε ηγεσία του τουρκικού κράτους να πείσει τους ευρωπαίους, ότι η Τουρκία … ανήκει στη Δύση!

Για την Ελλάδα δεν θα ήταν και άσχημη, μια τυχόν θετική και με προϋποθέσεις βεβαίως εξέλιξη για την Τουρκία. Αρκεί να αναφερθεί τούτο: αυτομάτως θα μεταφερθούν τα ανατολικά εξωτερικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) από τον Έβρο, στα σημερινά τουρκικά σύνορα με το Ιράν και τη Συρία. Το γεωγραφικό κέντρο βάρους της ΕΕ θα μεταφερθεί προς ανατολάς και η Ελλάδα, θα πάρει έτσι την προστατευμένη και κατοχυρωμένη νομικά (Δουβλίνο ΙΙ) θέση που κατέχουν σήμερα χώρες της Κεντρικής Ευρώπης. Δεν θα υπάρχει θέμα παράνομων μεταναστών και όσοι επιχειρούν από ανατολάς να εισέλθουν παράνομα στη χώρα θα απελαύνονται πάραυτα και νομίμως στην χώρα, που εισήλθαν από εδάφους πρώτα στην ΕΕ, δηλαδή στην περίπτωση αυτή στην Τουρκία.

Για τους ευρωπαίους εταίρους, αντίθετα, μια τυχόν ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, για πολλούς λόγους, θα ήταν σενάριο-εφιάλτης! Κύριος παράγοντας της φοβίας των ευρωπαίων είναι η θρησκεία της προς ένταξη χώρας και όχι χωρίς λόγο. Στη «λαϊκή» Γαλλία έχει ψηφιστεί ήδη νόμος, που επιτρέπει σε δημόσιους χώρους την «μαντίλα», το κατ’ εξοχήν σημείο τριβής, για τις μουσουλμάνες γυναίκες στην Ευρώπη. Έχει γίνει αποδεκτό, ότι αποτελεί έκφανση του δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας των μουσουλμάνων γυναικών παρότι δεν είναι θρησκευτικό σύμβολο ούτε αναγράφεται στο Κοράνι ως τέτοιο. Στην Γερμανία των έξι εκατομμυρίων Τούρκων μεταναστών, σχεδόν σε κάθε γωνιά υπάρχουν επίσημα αναγνωρισμένοι τόποι λατρείας των μουσουλμάνων, τα γνωστά τζαμιά. Το γερμανικό κράτος ήταν ανέκαθεν της γνώμης, ότι καλύτερα να γνωρίζει, πού και πότε συναθροίζονται για την τέλεση των θρησκευτικών τους καθηκόντων, άνθρωποι που μένουν στην επικράτειά του, αλλά έχουν διαφορετικό θρήσκευμα, παρά να συμβαίνει αυτό σε τόπους κρυφούς και άβατους. Αυτό άλλωστε επιτάσσει ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, να υπάρχει χώρος ελευθερίας έκφρασης για όλους τους πολίτες ανεξάρτητα από φυλή, γλώσσα, φύλο και θρησκεία.

Το πρόβλημα, όμως, είναι αλλού και μάλιστα προέρχεται από τους κόλπους των ίδιων των θρησκευτικών κοινοτήτων, ιδιαίτερα του Ισλάμ. Η ισότητα των πολιτών ενώπιον του νόμου εκλαμβάνεται, από κάποιους ανάμεσά τους, ως υποχρέωση του κράτους να παρέχει, κατ’ αποκλειστικότητα, σωρεία «προνομίων», στο όνομα της θρησκευτικής ελευθερίας πάντα, στα μέλη τέτοιων θρησκευτικών οργανισμών. Στη Γερμανία, χριστιανικές εκκλησίες έχουν μετατραπεί, λόγω αχρησίας τους από τους χριστιανούς, σε τζαμιά και υπάρχει πάντα η όποια εξαίρεση σε σχολικές δραστηριότητες για μουσουλμάνους μαθητές.

Αναπόφευκτα αναρωτιέται κανείς, ποιά είναι άραγε η αντιμετώπιση των χριστιανών σε μουσουλμανικές χώρες, όπως είναι και η Τουρκία. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο, μεγάλο κεφάλαιο.

Από 1^η Ιανουαρίου 2014 αναλαμβάνει η Ελλάδα την προεδρία της ΕΕ. Παρότι δεν είναι πλέον σημαντικός ο ρόλος αυτός δεν παύει να παρέχει ορισμένα προτερήματα στην εκάστοτε χώρα. Θα πέσει άραγε ο κλήρος στην Ελλάδα να ασχοληθεί με τις ενταξιακές εργασίες για την Τουρκία στο εξάμηνο της προεδρίας της; Τι θα μπορούσε να αποκομίσει, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ως χώρα που θα έχει άμεσα αποτελέσματα από μια τέτοια ένταξη; Κι ας μη ξεχνάμε την Κύπρο, την οποία η Τουρκία δεν την αναγνωρίζει, ως κράτος μέλος της ΕΕ!

Με όλα αυτά θέλω να πω, ότι εκτός της χώρας συμβαίνουν πολλά και συνταρακτικά, που την αφορούν άμεσα, αλλά στην Ελλάδα αυτή την εποχή περί άλλων τυρβάζουν …

No tags

Ο Έλληνας του εξωτερικού! Η Place Jourdan, στις Βρυξέλλες, έχει γίνει το καινούργιο στέκι του στο Βέλγιο. Όπως κάποτε ο σταθμός του Μονάχου στη Γερμανία τα χρόνια του ΄60 και της μαζικής μετανάστευσης από την Ελλάδα. Εκεί όπου οι παλιοί καλοσώριζαν τους άρτι αφιχθέντας κι εκείνοι τους έφερναν, σε μια σφιχτοδεμένη με σχοινιά βαλίτσα, τα νέα από την πατρίδα μαζί μ’ έναν δίσκο του Καζαντζίδη μέσα. Φτωχή η Ελλάδα και δεν μπορούσε να θρέψει τα παιδιά της, τότε! Έτυχε να γνωρίσω πολλούς από τους πρώτους αυτούς μετανάστες, οι οποίοι από την αρχή ενσωματώθηκαν στην κοινωνία που ζούσαν. Εργατικοί άνθρωποι, οικογενειάρχες πλέον με παιδιά και εγγόνια, είναι εγκατεστημένοι μόνιμα στον τόπο που τους υποδέχτηκε στη φτώχια τους και τους έδωσε την ευκαιρία να επιβιώσουν και όχι μόνο. Τα παιδιά τους σπούδασαν και πρόκοψαν στον τόπο που γεννήθηκαν και έγιναν γιατροί και δικηγόροι, καθηγητές πανεπιστημίων και καταξιωμένοι επιχειρηματίες οι περισσότεροι.

Η Place Jourdan μαζεύει κάθε βράδυ επίσης γιατρούς και δικηγόρους, μηχανικούς και άλλους πτυχιούχους, τη νέα γενιά των ελλήνων μεταναστών. Έρχονται έτοιμοι από την Ελλάδα, με τα πτυχία τους και τους τίτλους σπουδών τους προς αναζήτηση εργασίας. Η Ελλάδα αδυνατεί και πάλι να θρέψει τα παιδιά της! Βέβαια αυτή η νέα γενιά ελλήνων μεταναστών δεν έχει ζήσει τις στερήσεις και τις κακουχίες της μεταπολεμικής Ελλάδας και ως εκ τούτου φτάνει με άλλον αέρα στην χώρα. Θεωρεί κάποια πράγματα αυτονόητα, όπως τα πολλά λεφτά, που υπολογίζει να κερδίζει. Δεν υπάρχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για γνωριμία με την τοπική κοινωνία. Οι περισσότεροι, όπως οι ίδιοι λένε, περιμένουν απλά να περάσει η κρίση στην Ελλάδα και να επιστρέψουν στα γνωστά. Στην Place Jourdan, εκεί που βρίσκει κανείς τις καλύτερες τηγανιτές πατάτες του κόσμου, στoυ Antoine, πίνουν στο διπλανό μαγαζί το φραπεδάκι τους το απόγευμα και αποζημιώνονται γευστικά με μια σπιτική σπανακόπιτα και την τραγανή τυρόπιτα του μαγαζιού. Έλληνας και ο μαγαζάτορας!

Τουλάχιστον 3-4 έλληνες γιατρούς ειδικευόμενους μετράω στον κύκλο γνωστών μας και φίλων στις Βρυξέλλες και άλλους τόσους μηχανικούς. «Καταρτισμένοι και εργατικοί οι Έλληνες», ακούω από συναδέλφους τους. Επαινετικά σχόλια διαβάζω και στις εφημερίδες. Και το χαίρομαι, γιατί έτσι είναι! Ο έλληνας, που ξεκινάει σωστά, διαπρέπει στο εξωτερικό, γιατί συν τοις άλλοις του επιτρέπουν και οι συνθήκες να αναδείξει τον καλύτερο εαυτό του και να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που του παρουσιάζονται για τις όποιες ιδέες του. Είναι το «σήμα κατατεθέν», χωρίς υπερβολή, μιας άλλης Ελλάδας, που σου αρέσει να την αποκαλείς πατρίδα σου! Πολυμήχανος και δουλευταράς κερδίζει την συμπάθεια και την αναγνώριση από συναδέλφους και προϊσταμένους. Γιατί αυτό το καλό το έχουν τουλάχιστον «οι ξένοι». Τον ικανό θα τον αναγνωρίσουν αμέσως αντικειμενικά και μέσα από τη δουλειά του και θα τον προωθήσουν, πέρα από συγγένειες και κουμπαριές … Ρώτησα κάποια από αυτά τα νέα παιδιά της Place Jourdan, αν έχουν σκοπό να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Μου απάντησαν οι περισσότεροι, πως είναι η επιθυμία τους, σε όποια κατάσταση και αν βρίσκεται η Ελλάδα στο μέλλον.

Το σφίξιμο, όμως, στην δική μου καρδιά μεγάλωνε, καθώς προχωρούσε η συζήτηση περί τυχόν μελλοντικού «επαναπατρισμού» τους. Όχι, γιατί δεν τους το ευχόμουν από καρδιάς, αλλά γιατί η συζήτηση με πήγαινε δεκαετίες πίσω, στους έλληνες μετανάστες του σταθμού του Μονάχου, που έφταναν με την κρυφή ελπίδα να βγάλουν γρήγορα λεφτά και να γυρίσουν πίσω στην πατρίδα. Πέντε χρόνια παραμονής έβαζαν οι περισσότεροι για στόχο, στην «ξένη γη»! Οι ίδιοι όμως και τα παιδιά τους είναι ακόμη εκεί! Και είναι ευτυχισμένοι, οι περισσότεροι, έτσι όπως τα έφερε «η μοίρα», κατά που μου λέγανε κάποιοι, χωρίς να λείπει, βέβαια, ο βαθύς αναστεναγμός, αυτός του ξενιτεμού και της μετανάστευσης, στο τέλος.

Σε τελική ανάλυση και τότε και τώρα χαμένη είναι μόνο η Ελλάδα!

No tags

Ήταν η πρώτη πρόσκληση, αφότου γυρίσαμε από την Ελλάδα. Οι «Φίλοι του Νίκου Καζαντζάκη», καλούσαν σε μια φιλολογική βραδιά, στην αίθουσα εκδηλώσεων της Ελληνικής Πρεσβείας στις Βρυξέλλες. Επετειακή η χρονιά φέτος για τον μεγάλο κρητικό συγγραφέα, 130 χρόνια από την γέννησή του! Είδα την πρόσκληση, ως πρόκληση και δεν παρέλειψα να πάω. Χρόνια είχα να ασχοληθώ με τον Καζαντζάκη, είχε, άραγε, κάτι καινούργιο ακόμα να μου δώσει;

«Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω» (Ασκητική, 1923). Το είχα καρφιτσώσει, τότε, στον τοίχο του φοιτητικού μου δωματίου, γιατί το έβρισκα πολύ επαναστατικό και θαρραλέο. Στον ίδιο τοίχο και αποσπάσματα από βιβλία της Σιμόν ντε Μπωβουάρ. Αυτοί οι δυο μου είχαν κρατήσει καλή συντροφιά και με έκαναν να παριστάνω στον εαυτό μου, από την μια την επαναστάτρια που δεν ήμουν και από την άλλη την φεμινίστρια που δεν ήθελα να γίνω … Έψαχνα να ακουμπήσω στους καιρούς της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα. Μου άρεσε στον Καζαντζάκη αυτή η λατρεία που είχε με τις λέξεις, κάθε λέξη και μια σκέψη. Αγαπούσε την Ελλάδα, τόσο όσο εκείνη τον πλήγωνε. Η τότε Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας, με έγγραφό της προς την Ελληνική Κυβέρνηση ζητούσε την απαγόρευση των βιβλίων του γιατί διασυρόταν, τάχα, η Εκκλησία με τα γραφόμενά του. Τον καταράστηκε και τον αφόρεσε και δεν επέτρεψε σε ιερωμένο να τον θάψει. Όσο για τα βιβλία του, ποιός ήταν άξιος να τον κρίνει, καταλήγαμε στις ατέλειωτες φοιτητικές μας συζητήσεις, για τον Θεό και για τον κόσμο …

Για την Ελληνική Πρεσβεία των Βρυξελλών, είχε ο ίδιος γράψει σε φίλο του, ότι «του είναι εχθρικό έδαφος». Ειρωνεία του χρόνου, να γίνει φέτος η εκδήλωση στους χώρους της!

Στο πάνελ ήταν και η κόρη ενός φίλου του Καζαντζάκη από την Ελβετία. Τον φιλοξενούσαν συχνά, είπε, από τότε που ο Καζαντζάκης είχε διοριστεί στην UNESCO. Παιδούλα η ίδια είχε συνηθίσει την παρουσία στο σπίτι τους αυτού του επιβλητικού άνδρα, που ο πατέρας της εκτιμούσε και θαύμαζε απεριόριστα. Θυμόταν τις ατέλειωτες συζητήσεις στο σπίτι τους μαζί του και τις περιγραφές από τα ταξίδια του. Λίγο πριν τον θάνατό του, τον Οκτώβρη του 1957, ξαναβρέθηκαν και τον ρώτησε με περιέργεια: „Tu as trouvé, Dieu?“ (Βρήκες τον Θεό;), και η απάντησή του, όπως μας την μετέφερε: „Non, mais quelqu’un d‘autre le trouvera“ (Όχι, αλλά κάποιος άλλος θα τον βρει).

Η τελευταία αυτή φράση, έτσι όπως την άκουσα από το στόμα της ομιλήτριας, ήταν καταπέλτης στ‘ αυτιά μου! «Ξεκαρφίτσωσα», πάραυτα από τον «τοίχο» του πάλαι ποτέ φοιτητικού μου δωματίου, τελεσίδικα και αμετάκλητα, το χαρτάκι με τις γενναίες, όπως τις αντιλαμβανόμουν τότε, προτροπές περί προσωπικής ευθύνης. Στα τέλη της ζωής του, άρρωστος και καταβεβλημένος μετέφερε, φαίνεται, την ευθύνη αυτή στους άλλους να ψάξουν να βρουν Αυτόν, που εκείνος μια ζωή έψαχνε!

Έφυγα από την αίθουσα της Ελληνικής Πρεσβείας προβληματισμένη αλλά και σίγουρη για τον εαυτό μου. Είχα βρει, άλλωστε, προ πολλού τον δρόμο μου, μου ήταν άχρηστες οι προτροπές του καθενός. Ένιωθα να είμαι ο «κάποιος άλλος» του Νίκου Καζαντζάκη, που είχε βρει από καιρό Αυτόν που ζητούσε! Ήμουν πραγματικά ελεύθερη!

No tags

Και σε όλα τα επείγοντα, που δεν μπορούν να περιμένουν! Φίλοι και συνάδελφοι κάνουν σιγά-σιγά την εμφάνισή τους. Φαίνεται πως κανείς στις Βρυξέλλες δεν βιάζεται να έλθει, στα αλήθεια, ο χειμώνας. Μας υποδέχτηκε η βροχή αλλά κι αυτή πλέον θέμα συνήθειας είναι … Αποφάσισα να βλέπω μόνο τη θετική πλευρά των πραγμάτων και η βροχή με βοηθάει να γράφω. Χάσαμε το απέραντο γαλάζιο του ουρανού, όμως τα άλλα χρώματα, το πράσινο του κοντινού δάσους και το κίτρινο των θερισμένων χωραφιών, έχουν βαλθεί να μας θυμίζουν ότι γυρίσαμε. Βρήκα την κουφοξυλιά μας φορτωμένη με τους καρπούς της. Το Σαββατοκύριακο έχει δουλειά … Στα φραγκοστάφυλα δεν είχε μείνει ούτε ρώγα, είχαν τσιμπούσι, φαίνεται, τα πουλιά όσο λείπαμε. Η έκπληξη ήταν το κλωνάρι με τα ήμερα μούρα που είχαμε φυτέψει από χρόνια σε μια γωνιά του κήπου. Φέτος έδωσε τον καρπό του σε αφθονία! Αλλά και τα αγριόμουρα του φράχτη δεν έμειναν πίσω. Να νιώσεις την διαφορά στη γεύση του ήμερου και ζουμερού μούρου από αυτή του άγριου! Ήπια η πρώτη και χορταστική, έντονη, λιγοστή και αχόρταστη η άλλη … Η δαμασκηνιά μας περίμενε με τα πρώτα εφτά δαμάσκηνα. Μου φάνηκαν στη γεύση τα ίδια μ΄ αυτά, που είχαμε παλιά στο πατρικό και τα λέγαμε, νταουσάνια! Οι γεύσεις τελικά μένουν και μας ακολουθούν μια ζωή, γνέθοντας μια κόκκινη κλωστή ανάμεσα στα γεγονότα και τις εμπειρίες μας! Ευκολύνουν έτσι και το πέρασμα, για μένα σήμερα, ανάμεσα στο μπλε του ουρανού, που άφησα πίσω και στα άλλα τα γήινα χρώματα που βρήκα να με περιμένουν.

Την μεγάλη αλλαγή στη ζωή μας, την έφερε για φέτος, η Cooky! Δεν ήταν καν στο πρόγραμμα παρότι από χρόνια το συζητούσαμε και ήμασταν όλοι σύμφωνοι, ότι κάποια στιγμή θα κάναμε την υπέρβαση. Περιμέναμε την κατάλληλη στιγμή, όταν θα είχαμε τον χρόνο για μια τέτοια ευθύνη. Πώς τα πράγματα ήλθαν, όμως, αλλιώς! Απόφαση της στιγμής ήταν ή η ιδέα ωρίμασε, σαν τα φρούτα του κήπου που μας περίμεναν να τα γευτούμε; Ό, τι κι αν ήταν, είναι τώρα εδώ, το καινούργιο μέλος της οικογένειας, ανάμεσά μας, απαιτητική αλλά γλυκιά και ανεπανάληπτη! Δεν είχαμε άλλη επιλογή, την απαντήσαμε, μας κοίταξε και την πήραμε μαζί μας! Την βλέπω να κοιμάται κουλουριασμένη δίπλα μου στον καναπέ, ένα τρισχαριτωμένο κουταβάκι δέκα εβδομάδων και ας όψεται ο Δάσκαλός μου και η εμμονή του στην αποστήθιση, απαγγέλω στον εαυτό μου δυνατά και με αυτοπεποίθηση:

«Για να ξέρουν οι κακοί- που γυρνούν εδώ κι εκεί – κάτι να σουφρώσουν, – πως σαν έμπουν στην αυλή – θα τους φάει το σκυλί – δεν θα την γλυτώσουν!». Θα πρέπει, όμως, να της το μάθουμε αυτό με τους «κακούς» και πώς να τους αντιμετωπίζει …

Καλώς ήλθαμε  στην αληθινή ζωή!

No tags