Πολίτικος αέρας φύσηξε στις Βρυξέλλες την περασμένη εβδομάδα, καθώς στην ημερίδα που πραγματοποιήθηκε στην έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, με θέμα: «Η Αποκατάσταση και οι Επανορθώσεις προς την Ελληνική Κοινότητα της Κωνσταντινούπολης: Θεμελιώδες Ζήτημα Δικαιωμάτων του Ανθρώπου»,η αίθουσα ήταν κατάμεστη. Καταξιωμένοι ομιλητές πέτυχαν να μας πάνε νοσταλγική βόλτα στην Πόλη του χθες, αλλά και να μας «ακουμπήσουν» με τα προβλήματα που συνεχίζουν να ταλανίζουν σήμερα την εκεί Ελληνορθόδοξη Κοινότητα.

Σε όλους είναι γνωστό, ότι η Κωνσταντινούπολη είναι η έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Λίγοι όμως γνωρίζουν, ότι ο Πατριάρχης οφείλει, σύμφωνα με τον τουρκικό νόμο, να είναι τούρκος υπήκοος και να έχει γεννηθεί σε τουρκικό έδαφος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον! Ακόμη δε λιγότεροι γνωρίζουν, ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν έχει νομική προσωπικότητα, ούτε βέβαια οι ελληνικές κοινότητες της Πόλης. Τα προβλήματα και εξ αιτίας αυτής της έλλειψης είναι τεράστια. Θέματα, όπως η επιστροφή των ακινήτων που κατασχέθηκαν στο παρελθόν και ανήκουν στα ελληνικά ευαγή ιδρύματα ή το αίτημα επαναλειτουργίας της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, παραμένουν σε εκκρεμότητα, παρά τις κατά καιρούς υποσχέσεις των τουρκικών αρχών. Ιδιαίτερα σοβαρή περίπτωση αποτελούν τα παράνομα «κατειλημμένα – μαζμπούτ» ιδρύματα, όπως τα 17 ιστορικά Μοναστήρια και οι 3 εκκλησίες με τα ακίνητα τους της περιοχής Γαλατά που πρέπει πάραυτα να επιστραφούν στον νόμιμο ιδιοκτήτη τους, το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Η «λεπτομέρεια», όμως, που με τάραξε προσωπικά και με την ευγενή παραχώρηση του προέδρου της Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών, Δρα Νικολάου Ουζούνογλου, παραθέτω, είναι ο κάτωθι πίνακας:

Είναι η γραφική απεικόνιση της πορείας του ελληνισμού της Πόλης, μετά την Συνθήκη της Λωζάννης, το 1923. Στο πλαίσιο της υποχρεωτικής ανταλλαγής πληθυσμού από την Τουρκία προς την Ελλάδα, κάπου ενάμισι εκατομμύριο συνολικά, εξαιρέθηκαν τότε περίπου 130.000 έλληνες της Πόλης. Σύμφωνα με ειδική διάταξη της Συνθήκης και χάριν της αμοιβαιότητας έμειναν στην Δυτική Θράκη, μουσουλμάνοι το θρήσκευμα, πολίτες που αριθμούσαν τότε περί τα 100.000 άτομα.

Στην Ευρώπη έχει γίνει πλέον συνείδηση ότι, ο βαθμός του σεβασμού των δικαιωμάτων των μειονοτήτων σε μια χώρα αποτελεί τον δείκτη/βαθμό της εφαρμογής της Δημοκρατίας σε όλους τους πολίτες. Στην ημερίδα λοιπόν, ζητήθηκε η υποστήριξη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου, για τα αναφαίρετα δικαιώματα του ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης, πριν καταλήξει αυτή η πάλαι ποτέ πλούσια σε ιστορία και δράση «μειονότητα» να απεικονίζεται σε μελλοντικές στατιστικές με μια ίσια γραμμή!

ΥΓ. Όλως τυχαίως έμαθα ότι σήμερα Κυριακή παίζεται σε επανάληψη από την ελληνική τηλεόραση η ταινία, «Πολίτικη Κουζίνα». Θα σας ταξιδέψει εκεί που χτυπούσε δυνατά η καρδιά της Πόλης …

No tags

Τα πρώτα χρόνια στις Βρυξέλλες, όταν με ρωτούσαν με τι ασχολούμαι επαγγελματικά και τους απαντούσα γενικά, «με τα ανθρώπινα δικαιώματα», έβλεπα την έκπληξη στα μάτια των απέναντι. Όταν στη συζήτηση κατόπιν, αν τύχαινε να υπάρχει ενδιαφέρον, γινόταν η αναφορά σε αυτό της Θρησκευτικής Ελευθερίας, «διάβαζα» στα μάτια τους την απορία: Νομικός και να ασχολείται με θρησκείες κλπ. και μάλιστα στις Βρυξέλλες!

Έχουν περάσει από τότε κοντά δυο δεκαετίες. «Οι θρησκείες» έχουν γίνει πλέον του σαλονιού! Δεν υπάρχει εφημερίδα εδώ, που να μην έχει ένα τουλάχιστον άρθρο καθημερινά, σχετικά με θέματα εκκλησιών ή θρησκευτικών δραστηριοτήτων.

Οι Ευρωπαίοι Επίτροποι μέχρι και το 2005 δεν είχαν ασχοληθεί καν με θέματα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Σήμερα μια Επίτροπος, η κυρία Viviane Reding, ασχολείται αποκλειστικά με τέτοια θέματα. Ως και η Συνθήκη της Λισαβόνας, σε ισχύ από το 2009, συμπεριέλαβε την Χάρτα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο κείμενό της. Έτσι το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Λουξεμβούργο, ως ανώτατο δικαιοδοτικό όργανο επαγρυπνεί πλέον, σε αγαστή συνεργασία με το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο και για την πλήρη εφαρμογή των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, όπως αυτό της Θρησκευτικής Ελευθερίας, σε όλα τα κράτη μέλη της Ένωσης. Καμιά φορά σκέφτομαι, ότι εκεί που τέτοια θέματα ανήκαν παλιά σε στενά εκκλησιαστικούς κύκλους, τώρα δυο ολόκληρα ευρωπαϊκά δικαστήρια στον ανώτατο βαθμό ασχολούνται μαζί τους για την δίκαιη και πλήρη εφαρμογή τους στον ευρωπαϊκό χώρο. Σ΄ έναν χώρο που βίωσε ήδη έναν ανήλεο τριακονταετή πόλεμο (1618-1648 ), ακριβώς εξ αιτίας της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας των ανθρώπων και που έληξε τότε με την Συνθήκη της Βεστφαλίας το 1648.

Αφορμή για τις σκέψεις αυτές μου έδωσε ένα συνέδριο στις Βρυξέλλες, που μόλις έληξε, συνδιοργάνωση του Συμβουλίου Ευρωπαϊκών Εκκλησιών (CEC) και της Αντιπροσωπείας της Γερμανικής Ευαγγελικής Εκκλησίας στις Βρυξέλλες, με θέμα: «Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Εκκλησίες». Απευθυνόταν κυρίως στους νομικούς των εκκλησιών για ενημέρωση και ανταλλαγή απόψεων. Έγινε όμως από την αρχή του συνεδρίου επιτακτική η ανάγκη δημιουργίας ενός άτυπου δικτύου πληροφόρησης μεταξύ μας. Όπερ και εγένετο!

Από τη στιγμή που η εκκλησία, επιτελώντας και το κοινωνικό της έργο, είναι κοντά στους ανθρώπους και στις ανάγκες τους, θέματα, όπως η προστασία προσωπικών δεδομένων ή η καταπολέμηση των διακρίσεων, λόγω φύλου, φυλής, γλώσσας, θρησκείας κλπ., είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη. Ο χριστιανός πολίτης δεν παύει να είναι μέλος μιας κοινωνίας, που στηρίζεται στην ελευθερία και στην δημοκρατία, για την κατάκτηση των οποίων χύθηκε πολύ αίμα στον χώρο που ζούμε και τις απολαμβάνουμε εμείς σήμερα.

Για τις πνευματικές του αναζητήσεις και τις εκκλησιαστικές του τοποθετήσεις είναι ο καθένας ελεύθερος να διαλέξει. Τα Ευρωπαϊκά Όργανα σε ανώτατο βαθμό τον προστατεύουν σ΄ αυτή την ελευθερία επιλογής του. Και όχι μόνο αυτό αλλά του παρέχουν και όλα τα μέσα να διεκδικεί ελεύθερα και προς πάσαν κατεύθυνση το δικαίωμά του να διακηρύττει, ιδιωτικά ή δημόσια με άλλους μαζί, τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις.

Αυτό είναι αυτονόητο, θα πει κάποιος. Μα αυτός είναι και ο ευρωπαϊκός στόχος: να μην δίνονται μάχες πλέον για τα αυτονόητα!

No tags

Φωτό: Alessandro di Meo/dpa

Και αλήθεια να ήταν δεν θα το πίστευα, ότι ο Πάπας Βενέδικτος ο 16^ος, διαβάζει τάχα το μπλογκ που γράφω… Αλλά η κόρη μου επέμενε προχθές, ότι έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί, πώς αλλιώς εξηγείται, συνέχισε, η αιφνιδιαστική απόφασή του Πάπα να παραιτηθεί από την κεφαλή της Καθολικής Εκκλησίας; Πού ξανακούστηκε κάτι τέτοιο, ένας Πάπας να απέχει των καθηκόντων του, λόγω του προχωρημένου της ηλικίας του! Χωρίς άλλο, μου έλεγε μισοαστεία-μισοσοβαρά, ακολούθησε κατά γράμμα αυτά που έγραφες τις προάλλες περί «υψηλών παραιτήσεων» και «υπερηλίκων εκκλησιαστικών ανδρών»!

Εγώ πάλι φέρνω στο νου μου την συλλογική υστερία των γερμανών, όταν πριν οκτώ χρόνια ανακοινώθηκε επίσημα, ότι ο γερμανός Καρδινάλιος Joseph Ratzinger, εκλέχθηκε ανέλπιστα από το Κονκλάβιο να είναι ο καινούργιος Πάπας στη Ρώμη. «Είμαστε όλοι, Πάπας!», άκουγες από κάθε γωνιά. Μόνο ένας γεροντάκος από την Βαυαρία ξάφνιασε τους δημοσιογράφους που πήγαν να τον βρουν για να τους πει τη γνώμη του για τον νέο Ποντίφικα: «Τι τα θέλει αυτά γέρος άνθρωπος… Αρκετά προσέφερε. Να γυρίσει στον τόπο του και να ησυχάσει. Έχει κι εδώ δουλειά, αν θέλει». Ήταν ο αδελφός του, καθολικός ιερέας και ο ίδιος σε ένα μικρό χωριουδάκι εκεί, συνταξιούχος πλέον. Κοντά στα ογδόντα τότε και οι δύο.

Δύσκολη η απόφαση να αφήσεις το όποιο έργο ζωής σου σε ξένα χέρια, όταν μάλιστα νιώθεις και τις δυνάμεις σου ακόμα ακμαίες. Ακόμη όμως δυσκολότερο να παραδεχθείς, ότι πρέπει να αποχωρήσεις γιατί οι δυνάμεις σου πλέον δεν είναι επαρκείς για την εκπλήρωση των καθηκόντων σου, ως έδει! Να όμως που έγινε κι αυτό!

Partir, c´est mourir un peu! Ναι, το να αποχαιρετάς και να φεύγεις είναι, ίσως, λίγο και σα να πεθαίνεις. Αυτό διάβασα στην πρόσκληση, που ήρθε την ίδια μέρα της παραίτησης του Πάπα, με το ταχυδρομείο. Ήταν από τον καλό μας φίλο, Fritz Weidemann, πάστορα σε μια από τις πιο ζωντανές και δραστήριες ευαγγελικές εκκλησίες που έχω γνωρίσει. Έφτασε τα 65 και οι νόμοι της πατρίδας του τον στέλνουν στη όχθη των απομάχων, χωρίς ούτε στιγμή βέβαια ο ίδιος να νιώθει έτσι. Μετά την μεγάλη γιορτή του αποχαιρετισμού που η εκκλησία του προγραμματίζει σε ένα μήνα, ο ίδιος θα συνεχίσει ακάθεκτος, αλλά από άλλο μετερίζι. Η ατζέντα του είναι ήδη γεμάτη από δραστηριότητες για τα επόμενα δύο χρόνια, έτσι που η γυναίκα του μας παρακάλεσε, να του μιλήσουμε φιλικά και να τον … λογικέψουμε! Το κάναμε, αλλά να τι προέκυψε: Χαίρεται, μας είπε, που δεν θα έχει πλέον την ευθύνη μιας εκκλησίας, γιατί ο κόσμος και τα ενδιαφέροντά του αλλάζουν και είναι οι νεώτεροι, που θα πρέπει να ασχοληθούν μ΄ αυτά. Ο ίδιος θέλει να έχει χρόνο να επισκέπτεται άλλες εκκλησίες, ως ακροατής και να σταθεί δίπλα σε νέους πάστορες και με την πείρα του να τους βοηθήσει στις όποιες δυσκολίες τους. Θέλει να ασχοληθεί με θέματα καθημερινά αλλά και «καυτά», να βοηθήσει οικογένειες και ζευγάρια, στα όποια προβλήματα αντιμετωπίζουν, πάντα με πυξίδα το Ευαγγέλιο. Ως τώρα μέλημά του ήταν κυρίως η εκκλησία του, ως σύνολο, στο εξής χαίρεται, που θα έχει καιρό για τον έναν, αυτόν που θα έχει την ανάγκη του για μια συμβουλή ή απλά για συζήτηση. Αλλά πρώτα-πρώτα θέλει να μάθει στον μικρό εγγονό του να ψαρεύει, μας ψιθύρισε συνωμοτικά. Εκεί χρειάζεται υπομονή και χρόνο, συμπλήρωσε …

Ο Πάπας Βενέδικτος ο 16^ος θα αποσυρθεί, άκουσα, σε μοναστήρι στο Βατικανό. Στη μοναξιά του. Ποιός ξέρει και για ποιούς άλλους πραγματικούς λόγους αποχωρεί … Αυτό που με ανησύχησε πάντως ήταν ο κεραυνός που έπεσε πάνω στον τρούλο του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη, λίγο μετά την δημόσια ανακοίνωσή του. Λέτε να το εκλάβει ως αντίθετη γνώμη άνωθεν και να πάρει την παραίτησή του πίσω;

No tags

From www.daanbrouwer.com

Δεν είναι ότι κουράστηκε από τα καθήκοντά της, είπε, ώστε να θέλει να τα παρατήσει. Έφτασε όμως 75 χρόνων και μετά από 33 χρόνια στο καθήκον, θα επιθυμούσε στο εξής να έχει περισσότερο χρόνο για τα εγγονάκια της. Αυτά είπε η βασίλισσα της Ολλανδίας, Βεατρίκη, στο τηλεοπτικό διάγγελμα προς τον λαό της, πριν λίγες μέρες. Έτσι απλά, λοιπόν, παραιτήθηκε του θρόνου υπέρ του πρωτότοκου γιού της, που θα είναι σύντομα και ο μελλοντικός βασιλιάς των Κάτω Χωρών. Chapeau à Sa Majesté!

Κατ΄αρχάς να πω, ότι δεν είμαι καθόλου νοσταλγός της βασιλείας, κάθε άλλο μάλιστα. Απλά έτυχε, τελευταίως, να γίνονται πρωτοσέλιδα, στον τόπο που μένω, κάποια βασιλικά νέα, που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον και με οδήγησαν σε κάποιους συνειρμούς, αυτό είναι όλο!

Εκτός αυτού, είναι να μη χαίρεται κανείς που κοτζάμ βασιλική γιαγιά ανακοινώνει επίσημα ότι θέλει να έχει χρόνο για τα εγγονάκια της! Χρόνο για απλές καθημερινές κι ανθρώπινες χαρές δηλαδή, που τις απολαμβάνει βασιλικά και ο κάθε θνητός, σε αναλογία βέβαια κι αν ο ίδιος το θέλει!

Το επί πλέον ενδιαφέρον στην είδηση ήταν, ότι ακόμη και μια βασίλισσα κατάφερε να «ξεκολλήσει» από τον θρόνο της και να «κάνει τόπο» στην νεότερη γενιά!

Παρατηρώ απ΄την άλλη, κυρίως στον ελλαδικό εκκλησιαστικό χώρο κάθε δόγματος, γηραιούς ιεράρχες και άλλους εκκλησιαστικούς άνδρες να προβαίνουν δημόσια σε βαρύγδουπες δηλώσεις, που πόρρω απέχουν από το αντικείμενό τους και, το σημαντικότερο, δεν ενδιαφέρουν το λαό, που για άλλα πονάει αυτή τη στιγμή και άλλα θέλει να ακούσει από τους ποιμενάρχες του.

Δεν λέει κανείς να παραγκωνιστούν, αλλά να παραμερίσουν και να σταθούν αρωγοί στο πλάι της νεότερης γενιάς, με την γνώση και την εμπειρία τους. Να πάψουν να δίνουν τη «γραμμή» στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, για θέματα που όσο εκείνοι με πείσμα τα βάζουν πάνω-πάνω στην ατζέντα – η πραγματικότητα τα σπρώχνει προς τα κάτω – αλλά οι ίδιοι, για τον άλφα ή βήτα λόγο, δεν το καταλαβαίνουν αυτό.

Ή μήπως αυτά είναι «ψιλά γράμματα» και τα αντιλαμβάνονται μόνο «βασιλικά» μυαλά;

No tags

Ο βασιλιάς του Βελγίου, Αλβέρτος Β΄, ανήλθε στον θρόνο μετά τον ξαφνικό θάνατο του αδελφού του, Μποντουέν, το 1993. Μαζί με την βασιλική κορώνα «κληρονόμησε» και την βασιλική σύζυγο του αποθανόντος, Φαμπιόλα, η οποία διατήρησε τον τίτλο της ως βασίλισσα, παράλληλα με την Παόλα, την σύζυγο του νυν βασιλιά. Για τις όποιες δραστηριότητές της η 84χρονη εστεμμένη δημιούργησε τελευταίως ένα ίδρυμα, το οποίο όμως επιμελώς απέκρυψε από τον κουνιάδο της, βασιλιά Αλβέρτο και το χειρότερο, όπως έγινε γνωστό, και από την εφορία του Βελγίου. Ήθελε, λέει η ανεπίσημη ενημέρωση, να «τακτοποιήσει» με το ίδρυμα αυτό τους κληρονόμους της στην Ισπανία, καθότι κόρη της ισπανικής αριστοκρατίας πριν τον γάμο της. Και όλα αυτά με τα χρήματα του βελγικού λαού, μέσω της κρατικής επιχορήγησης στο πρόσωπό της των 1,4 εκ. ευρώ, ετησίως. Η ίδια, με ανακοίνωσή της, ισχυρίστηκε δημόσια, ότι η κρατική επιχορήγηση πηγαίνει όλη στο νοικοκυριό της και στους μισθούς του προσωπικού της, δηλαδή είναι τρόπος του λέγειν το «χαρτζιλίκι» της για να πορεύεται. Οι ψύλλοι, όμως μπήκαν στα αυτιά της Κυβέρνησης και σε τέτοιους καιρούς κρίσης ψάχνοντας ανακάλυψε, ότι το ετήσιο επίδομα της βασίλισσας Φαμπιόλα, είναι διπλάσιο από αυτό που λαμβάνει ο διάδοχος του θρόνου, πρίγκιπας Φίλιππος. Αυτό δεν δικαιολογείται, απεφάνθη ο Πρωθυπουργός και αμέσως και χωρίς δεύτερη κουβέντα εξομοίωσε την κρατική επιχορήγηση της βασίλισσας με αυτή του πρίγκιπα-διαδόχου, «κόβοντας» έτσι το επίδομά της κάπου στο μισό. Χωρίς ανάμιξη του βασιλικού εισαγγελέα ούτε των δικαστηρίων και κυρίως χωρίς επιτροπές και πραγματογνωμοσύνες για το επιτρεπτό ή όχι αυτής της κυβερνητικής «αυθαιρεσίας»!

Πριν λίγα χρόνια μια άλλη εξομοίωση έλαβε χώρα, στην Ελλάδα αυτή τη φορά. Οι δικαστικοί λειτουργοί της χώρας «ανακάλυψαν», ότι ο μισθός του τότε προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ), ενός μετακλητού κρατικού λειτουργού δηλαδή, ήταν σχεδόν διπλάσιος από τον μισθό των προέδρων των Ανωτάτων Δικαστηρίων. Αυτό δεν είναι δυνατό να συνεχιστεί, αποφάνθηκαν, καθότι το Σύνταγμα, ερμηνευμένο καταλλήλως και σε συνδυασμό με ειδικούς επ΄ αυτού νόμους, απαγορεύει να λαμβάνει κάποιος άλλος, εκτός βέβαια του Προέδρου της Δημοκρατίας, υψηλότερο μισθό από τον δικό τους. Το θεώρησαν «αντισυνταγματικό» και προσέφυγαν στο Ειδικό Μισθολογικό Δικαστήριο, το οποίο με απόφασή του το 2006 τους δικαίωσε! Έτσι εξομοιώθηκαν προς τα πάνω οι μισθοί 6.000 δικαστικών λειτουργών με αυτόν του ενός της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων. Τα κάποια εκατομμύρια ευρώ για την εφαρμογή της απόφασης του δικαστηρίου έπρεπε να εκταμιευτούν από τον ετήσιο κρατικό προϋπολογισμό μέχρι και το 2011. Το ότι οι αμοιβές των δικαστών οφείλουν να είναι ανάλογες του λειτουργήματός των, δεν χωράει αντίρρηση και δεν είναι εδώ το θέμα.

Πρόσφατα και σε συνέχεια της παλιάς αυτής ιστορίας, οι έλληνες δικαστές απεφάσισαν και πάλι να διεκδικήσουν το όποιο «δίκιο» τους με κάθε τρόπο και όπως κάνουν όλοι, απέχοντας από τα καθήκοντά τους στα δικαστήρια κόντρα στο Σύνταγμα, που ρητά απαγορεύει κάτι τέτοιο και με ανυπολόγιστη ζημιά για το κράτος και τους πολίτες. Η απαξίωση δηλαδή του ίδιου του εαυτού τους εφόσον έχουν ορκιστεί να υπηρετούν την Δικαιοσύνη τηρώντας το Σύνταγμα και τους νόμους. Εκτός και αν δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι διεκδίκησης πέραν των απεργιακών κινητοποιήσεων …

Ας μείνω, όμως, στη σύγκριση των δύο «εξομοιώσεων» με την θλιβερή επισήμανση ότι και «εις Παρισίους» τα ίδια συμβαίνουν. Η διαφορά και η παθογένεια συνάμα στην Ελλάδα είναι μόνο, ότι δεν έχουμε φτάσει ακόμη σε ώριμες συμπεριφορές για την σωστή καταπολέμησή τους.

No tags

Το τελευταίο τρένο για τις Βρυξέλλες μου έδειχνε τα πίσω φώτα, καθώς έβγαινε από τον σταθμό της Κολωνίας με κατεύθυνση τα βελγικά σύνορα. Δεν ήταν δικό μου το σφάλμα που το έχασα, ήμουν, όμως, η χαμένη εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ. Όπως αποδείχτηκε ήμουν και η μόνη επιβάτης της ανταπόκρισης από Φρανκφούρτη με τελικό προορισμό τις Βρυξέλλες.

Φυσικά και έτρεξα κατά πρώτον από πίσω του… Μετά πέρασα από τον πίνακα δρομολογίων, που ήταν αναρτημένος στην αποβάθρα, με την ελπίδα να δω το επόμενο να αναχωρεί σύντομα. Το τρένο που μόλις έφυγε όμως ήταν δυστυχώς το τελευταίο για κείνη τη μέρα!

Κάθισα στο παγκάκι του σταθμού και άρχισα να συλλογίζομαι τις δυνατότητες που μου έμεναν. Κατ΄ αρχάς σκέφτηκα να ψάξω για ένα άλλο τρένο, που θα με έφερνε κάπως πιο κοντά στον προορισμό μου. Αλλά το επόμενο τρένο προς την κατεύθυνση που ήθελα σταματούσε στα γερμανικά σύνορα, τι θα έκανα από κει και μετά μέσα στη νύχτα; Σκέφτηκα να πάρω το ίδιο τρένο και να γυρίσω πίσω από κει που ξεκίνησα και την άλλη μέρα πρωί-πρωί να επαναλάβω το δρομολόγιο. Στο κάτω-κάτω είχα και κατάλυμα για τη νύχτα εκεί. Μου πέρασε και η σκέψη να τηλεφωνήσω και να πάω σε φίλους στην περιοχή, θα ήταν και η πιο ευχάριστη λύση για μένα. Έμεναν όμως στην αντίθετη κατεύθυνση και αυτό θα με έβγαζε εντελώς από τον δρόμο μου.

Μάζεψα το θάρρος μου και με τη βαλίτσα στο χέρι κατευθύνθηκα στα κεντρικά γραφεία πληροφοριών του σταθμού. Τους είπα την περιπέτειά μου καθώς και το αδιέξοδο που βρισκόμουν. Η υπάλληλος χαμογέλασε σαν νάταν κάτι συνηθισμένο γι αυτή. «Σας περιμέναμε», μου είπε ευγενικά. «Ο οδηγός του τρένου από την Φρανκφούρτη μας ειδοποίησε για την καθυστέρηση, αλλά δεν μπορούσαμε να κρατήσουμε το τρένο για Βρυξέλλες». Μου πρότεινε, τέλος, μια διανυκτέρευση, με δικά τους έξοδα εφόσον βαρύνονταν για την καθυστέρηση, σε παρακείμενο ξενοδοχείο, ώστε την άλλη μέρα το πρωί να μπορώ να πάρω το πρώτο τρένο για τον προορισμό μου. Μάλιστα με συνόδευσε ως το ξενοδοχείο γιατί η περιοχή γύρω από σταθμούς τρένων δεν είναι και η ασφαλέστερη τις νύχτες, όπως τόνισε.

Πιστεύω, πως ήταν η καλύτερη επιλογή και με τη μικρότερη καθυστέρηση άφιξης στον τελικό προορισμό μου! Το θυμήθηκα σήμερα και ήταν η επιβεβαίωση γι΄ αυτό, καθώς έπεσε το μάτι μου στο εξής, που διάβαζα του Dietrich Bonhoeffer: «Αν επιβιβαστεί κανείς σε λάθος τρένο δεν ωφελεί σε τίποτα να τρέχει στο διάδρομο προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή του τρένου»!

Τι κι αν το όποιο «τρένο» στη ζωή μας έφυγε και το χάσαμε, πολλά ακόμα περιμένουν να ξεκινήσουν στην ώρα τους για κει που θέλουμε. Αρκεί εμείς να φροντίσουμε να επιβιβαστούμε στο σωστό!

No tags

Ήταν μόνο μια καλοκαιρινή καταιγίδα. Η παραλία άδειασε ξαφνικά από τον κόσμο και μείναμε μόνοι εμείς να χαζεύουμε τα μαύρα σύννεφα στον θαλασσινό ορίζοντα. Βολευτήκαμε όπως-όπως κάτω από το κιόσκι, όταν άρχισε η βροχή, που ομολογουμένως δεν την περιμέναμε τόσο γρήγορα. Το τοπίο γύρω μας άλλαξε στη στιγμή. Ο ουρανός σκοτείνιασε και η θάλασσα έγινε μαύρη, τόσο όσο δεν την είχα δει ποτέ μέχρι τότε. Αστραπές βροντές και κεραυνοί έκαναν τα τέσσερα παιδικά πρόσωπα δίπλα μου να αλλοιώνονται από το φόβο κι εμένα να αναρωτιέμαι, πώς άφησα να παρασυρθώ από το αρχικό φυσικό μεγαλείο και να παραβλέψω τον κίνδυνο. Δέος μας κατέλαβε όλους! Αγκαλιαστήκαμε σφιχτά και περιμέναμε να ανοίξει ο ουρανός.

Το ίδιο δέος νιώθω και σήμερα στο ξεκίνημα της καινούργιας χρονιάς! Μαύρα και βαριά σύννεφα από παντού στον ορίζοντα απειλούν κράτη και κοινωνίες. Οι ανθρώπινες σχέσεις στο ναδίρ. Οι αρρώστιες θερίζουν και η μοναξιά χτυπά στο κόκκινο. Όση κακία μπορεί να χωρέσει η ανθρώπινη καρδιά ξεχύνεται με ορμή προς τα έξω και όποιον πάρει η μπόρα …

Ευτυχείς όσοι έχουν ένα «κιόσκι» να απαγκιάσουν και μια αγκαλιά να ζεσταθούν. Έναν «άνθρωπο» να πουν τον πόνο τους και μια πόρτα ανοιχτή στην καταιγίδα, που σίγουρα θα ξανάρθει. Έναν «δικό» να χαρεί μαζί τους στη χαρά τους και έναν φίλο να κάτσει στο πλευρό τους, όταν όλα δείχνουν πως έχουν χαθεί. Προτείνω το αυτονόητο και την ίδια στιγμή αναγνωρίζω, ότι είναι το δυσκολότερο, ίσως!

Διαβάζω αυτές τις μέρες το βιβλίο του Έρικ Μεταξά, «Dietrich Bonhoeffer», και στέκομαι νοερά με δέος μπροστά στην ευγενική αυτή ψυχή, τον ποιμένα, τον αγωνιστή, τον μάρτυρα αλλά και προφήτη, που αντιστάθηκε στη λαίλαπα του ναζισμού και πλήρωσε με τη ζωή του αυτό του το τόλμημα. Από την φυλακή που ήταν κλεισμένος έγραψε στους δικούς του, την τελευταία Πρωτοχρονιά του 1945 για να τους ενθαρρύνει (σε ελεύθερη απόδοση): «Προστατευμένοι γύρω-γύρω από ουράνιες δυνάμεις και σε ασφάλεια θα περιμένουμε με θάρρος και εγκαρτέρηση ό,τι κι αν έρθει. Ο Θεός είναι μαζί μας κάθε βράδυ και κάθε πρωί και σίγουρα την κάθε καινούργια μέρα».

Τα λόγια μελοποιήθηκαν αργότερα. Σιγοψιθύριζα την νοσταλγική μελωδία τους καθώς άλλαζε ο χρόνος. Ομολογώ ότι μου ζέσταναν την καρδιά και την γέμισαν προσμονή και ελπίδα για το καινούργιο που μόλις ξεκίνησε.

Καλή Χρονιά! Όλα να πάνε καλά!

No tags

Τα καλύτερα πράγματα στον κόσμο δεν είναι … πράγματα! Δεν πουλιούνται και επομένως ούτε να τα αγοράσει κανείς μπορεί. Όσο βαθαίνει ο χειμώνας τόσο γίνεται και η ανάγκη πιο επιτακτική, τουλάχιστον σε μένα, για την ουσία. Λίγο το φως της μέρας για να χαρεί το μάτι και αυτό αγκαζέ με κρύο απαγορευτικό για έξοδο.

Είπα να μη χαθώ φέτος σε επουσιώδη, στη βιτρίνα. Να κάνω μόνο αυτό που ο χρόνος μου επιτρέπει και η καρδιά μου το λαχταρά. Πήγα με καλή παρέα στην Notre Dame de Sablon, σε μια συναυλία με την χορωδία του Ανόβερου της Γερμανίας. Είχαν στο ρεπερτόριό τους χριστουγεννιάτικα τραγούδια και άλλα. Τους συνόδευε το εκκλησιαστικό όργανο της εκκλησίας, που μαζί με τα βιτρώ παράθυρα κάνουν την εκκλησία αυτή, στο κέντρο των Βρυξελλών, μοναδική.

Δέχτηκα φίλους και γιόρτασα μαζί τους μια από αυτές τις υπέροχες Κυριακές πριν από τα Χριστούγεννα. Γέμισε το σπίτι και πάλι παιδιά και στο φως του δεύτερου κεριού τραγουδήσαμε με την καρδιά μας, ακούσαμε τη Μυρτούλα να μας παίζει στο πιάνο και χαρήκαμε ο ένας τον άλλον. Ταξίδεψα εκατοντάδες χιλιόμετρα για να κάνω έκπληξη σε μια καλή φίλη που γιόρταζε γενέθλια. Δεν θα ξεχάσω τη χαρά στα μάτια της, όταν με είδε ξαφνικά μπροστά της ενώ δεν με περίμενε. Την άλλη μέρα το πρωί, στην εκκλησία, καθισμένες μετά των συζύγων πλάι-πλάι, αφεθήκαμε στα λόγια του „O Du Fröhliche“, με τα μάτια στραμμένα στα Χριστούγεννα και τις καρδιές χορτάτες από τις μεστές συζητήσεις της προηγούμενης βραδιάς. Ανεκτίμητος θησαυρός οι φίλοι!

Οι μέρες πλησιάζουν για την Άγια Νύχτα και ο κύκλος στενεύει στα απολύτως απαραίτητα και ουσιώδη. Στη φλόγα ενός κεριού ο εαυτός μου κι εγώ με μια κούπα ζεστή σοκολάτα στο χέρι. Οι καμπάνες των Χριστουγέννων θα ηχήσουν σε λίγο μέσα στη νύχτα, όπως αυτές των παιδικών μου χρόνων στο αγαπημένο χωριό, που βουίζουν ακόμη στα αυτιά μου. Η οικογένεια και πάλι μαζί, αυτή κι αν είναι ανεκτίμητη χαρά!

Μόνο για βιβλία ξόδεψα φέτος. Μεγάλος πειρασμός τα πολλά – ευτυχώς! – παζάρια βιβλίων. Αγόρασα κάμποσα. Βιβλία αποφάσισα να χαρίσω στους αγαπημένους μου φέτος!

Καλά Χριστούγεννα! Επί γης Ειρήνη, αλλά και στις καρδιές, από καρδιάς!

No tags

Ήταν η πέμπτη φορά που ο Όλουφ μας καλούσε στο σπίτι του να γιορτάσουμε μαζί το πρώτο Σαββατοκύριακο του Δεκέμβρη. Η πρόσκληση ήταν για το απόγευμα του Σαββάτου στις 4 ακριβώς, «sharp» έγραφε! Καλούσε κάθε χρόνο, εκτός από τους πέντε-έξι σταθερούς φίλους, άλλους τόσους νέους στην παρέα. Έτσι βρεθήκαμε γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι, τρεις συμπατριώτες του από την Δανία, μια Ισπανίδα, μια Γαλλίδα, ένα ζευγάρι Ιταλών, μια Ιρλανδέζα και μια παρέα Φλαμανδών («όχι Βέλγοι», μου συστήθηκαν!). Η Σάνυ, η γυναίκα του Όλουφ ήταν σε αποστολή στη χώρα της και η θέση της στο τραπέζι έμεινε άδεια όλο το βράδυ, αλλά δεν έλειψε η πρόποση στο όνομά της! Η παράδοσή τους το θέλει να ξεκινάνε στις δώδεκα το μεσημέρι, που στη Δανία είναι σουρουπώματα αυτή την εποχή και να σηκώνονται από το τραπέζι στις δώδεκα τα μεσάνυχτα. Σ΄ εμάς έκανε υπέρβαση στην ώρα ξεκινώντας στις τέσσερις, κατά που νυχτώνει εδώ, αλλά όλα τα υπόλοιπα κύλησαν απαράλλαχτα, όπως κάθε φορά και κατά την παράδοση. Το σπίτι στολισμένο χριστουγεννιάτικα μ΄ αυτόν το ιδιαίτερο τρόπο, που στολίζουν τα σπίτια τους στην Βόρεια Ευρώπη. Ο οικοδεσπότης στην κορυφή του τραπεζιού με ένα μικρό καμπανάκι για να αναγγέλλει το καινούργιο πιάτο αλλά και για την επιβολή της τάξης αν κάποιος ξέφευγε από τον ρυθμό. Τα εδέσματα ήταν …ρέγκα! Ρέγκα ψητή, ρέγκα σε μουστάρδα, ρέγκα με κρεμμύδια, ρέγκα μέσα σε γλυκιά ζύμη στο φούρνο, ρέγκα σε άσπρη σάλτσα, ρέγκα γλυκόξυνη και ουκ έστιν αριθμός των παραλλαγών της ρέγκας! Είναι το εθνικό τους έδεσμα και το τιμούν δεόντως, όπως φαίνεται. Ακολούθησαν και άλλα πολλά τυπικά και παράξενα, αλλά από όλους μας καλοδεχούμενα, για να κλείσουμε λίγο πριν τις δώδεκα με το επιδόρπιο από τα χέρια του οικοδεσπότη, ζεστή κομπόστα μήλου από τα φρούτα του κήπου του με μπόλικη σαντιγί! Αν και έπεσα στην παρέα των Φλαμανδών στο τραπέζι, με τους οποίους συζήτησα πολλά και ενδιαφέροντα για την Φλάνδρα, πήρα σε κάποια στιγμή τον Όλουφ παράμερα να τον ρωτήσω, τι ακριβώς γιορτάζουν στην πατρίδα του την πρώτη του Δεκέμβρη. Ο Όλουφ όμως άρχισε να μου μιλάει για την αγάπη του για την Ελλάδα και για την τύχη μας την αγαθή να ζούμε κάτω από τον ήλιο και στο φως. Ήθελε μάλιστα κάποια στιγμή, όταν τα παιδιά του ήταν μικρά, να αγοράσει και εξοχικό στον τόπο μας, μου έλεγε. Αυτά δεν τα έχουν στη βόρεια πατρίδα του και σε πολλούς λείπουν και υποφέρουν και μαζί τους όλη η κοινωνία.

Από την πρώτη του Δεκέμβρη λοιπόν και μέχρι τις 24 οι μέρες στη Δανία μικραίνουν δραματικά, κατά 58 λεπτά. Νυχτώνει πριν καλά-καλά ξημερώσει. Κλεισμένοι ο καθένας στο σπίτι του δεν είναι και ό,τι το καλύτερο, όπως θα συμβούλευαν και οι ψυχολόγοι. Έτσι μαζεύονται παρέες-παρέες, πότε στο σπίτι του ενός και πότε στου άλλου, τρώνε ρέγκες και άλλα τυπικά, λένε ιστορίες, παίζουν μουσική και περιμένουν τα Χριστούγεννα που θα φέρουν το φως! Γιατί από τις 25 Δεκεμβρίου οι μέρες μεγαλώνουν κατά 4 λεπτά και το σκοτάδι αρχίζει να γίνεται πλέον παρελθόν! Το φως θα νικήσει και πάλι, μου δήλωσε θριαμβευτικά, «Skål» (Σκολ)!

Λένε, ότι το πιο βαθύ σκοτάδι είναι κοντά στην αυγή, λίγο πριν χαράξει η μέρα. Το Φως, όμως, θα φανεί και ο Ήλιος θα ζεστάνει! Πρώτα στις καρδιές, όσες το θέλουν και το ζητούν, γιατί από κει ξεκινάνε όλα…

No tags

Με το που μπαίνει ο Δεκέμβρης θαρρείς και όλα αλλάζουν μονομιάς! Χθες είχαμε την πρώτη παγωνιά, σήμερα το πρώτο χιόνι – δεν είναι και ό,τι το καλύτερο να καθαρίζεις πρωί-πρωί τα τζάμια του αυτοκινήτου για να μπορέσεις να κινηθείς και να πας στη δουλειά σου. Άσε που μέχρι τις οκτώ είναι ακόμα νύχτα εδώ! Όμως τα πρώτα φωτάκια στα παράθυρα των σπιτιών και οι φωτεινές φιγούρες στους κήπους δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία, ότι οδεύομε ολοταχώς προς την καρδιά του χειμώνα και τα Χριστούγεννα. Δεν θάθελα να είμαι σε κανέναν άλλον τόπο αυτόν τον καιρό!

Από σήμερα ξεκινάνε αυτές οι τέσσερις μοναδικές Κυριακές που οδηγούν στα Χριστούγεννα και γιορτάζονται, γύρω μου, δεόντως. Κυριακές του Ερχομού και της Προσδοκίας, αλλά και ευκαιρίας για όμορφες συναντήσεις με καλούς φίλους για όσους ζούμε μακριά από τους δικούς μας. Ο κόσμος πηγαίνει συχνότερα στις εκκλησίες και ο Μπαχ με τον Μότσαρτ έχουν την τιμητική τους στο εκκλησιαστικό όργανο. Συναυλίες, κοντσέρτα, παζάρια για έναν καλό σκοπό, όλα αυτά δίνουν τον τόνο στις μέρες και μας αναγκάζουν να βγαίνουμε από τον συνηθισμένο ρυθμό μας.

Στις Βρυξέλλες το έναυσμα δίνεται με το στήσιμο του έλατου στην Grand‘ Place, στην πιο όμορφη – κατ΄ εμέ! – πλατεία του κόσμου. Ερχόταν κάθε χρόνο από τον Βορρά, δώρο στην πόλη και στους κατοίκους της. Το θυμάμαι από τα πρώτα χρόνια να δεσπόζει πελώριο στο χώρο με τα πολύχρωμα φωτάκια του και τα αστεράκια του, αν δεν με απατά η μνήμη μου. Σιγά – σιγά τα αστεράκια «έφυγαν» και τα φωτάκια έγιναν μόνο μπλέ, το ίδιο χρώμα βέβαια έβλεπα και στη γειτονιά μου. Δεν μου άρεσε καθόλου, αλλά, είπα, μόδα είναι θα περάσει…

Φέτος, όμως, το έλατο από τον Βορρά δεν ήλθε και στη θέση του τοποθετήθηκε ένα ηλεκτρονικό κατασκεύασμα, που θέλει, λέει, να είναι δένδρο! Με τέσσερα ευρώ μάλιστα μπορείς να το φωτίζει αποκλειστικά για σένα και φυσικά –όπως είθισται σ΄ αυτές τις περιπτώσεις – για έναν καλό κοινωνικό σκοπό.

Μπορεί να είναι οικολογικά σωστή η κίνηση, αλλά θα έλειπε πράγματι από τα απέραντα δάση του Βορρά το ένα έλατο που μας έδινε τόση –έστω παροδική- χαρά; Χάιδευα κάθε χρόνο τα κλαδιά του και ήταν σα να ήμουν κοντά στο δικό μου βουνό, τον Παρνασσό, και στα δικά του τα έλατα.

Δεν μου αρέσει που όλα αρχίζουν να γίνονται αυτόματα, ηλεκτρονικά και ουδέτερα. Δεν μου αρέσει που στην πόλη μου εδώ, οι τόσες δημόσιες εκδηλώσεις που ξεκινούν σήμερα, άλλαξαν ακόμη και το όνομά τους: Από «Χριστουγεννιάτικο Παζάρι» έγιναν «Χαρές του Χειμώνα». Δεν είχα δώσει σημασία. Όπως δεν το βασάνισα ιδιαίτερα και τότε που τα λαμπιόνια από κόκκινα, το χρώμα των Χριστουγέννων, έγιναν ουδέτερα μπλε. Τι παίζεται εδώ;

Λέω να μη πάω στην Πλατεία φέτος… Το έλατο θα λείπει και θα μου λείψει!

No tags