Πολλοί δεν θα μπορούσαν να το προσδιορίσουν γεωγραφικά παρά μόνο με το γενικό, «κάπου στην Αφρική»! Παλιά η χώρα αυτή λεγόταν «Βελγικό Κονγκό», όπως τουλάχιστον μαθαίναμε, στην εποχή μου, στο σχολείο. Γι αυτό και ο βελγικός τύπος συνεχίζει με αμείωτο ενδιαφέρον να ενημερώνει σχεδόν καθημερινά, για τα όσα συμβαίνουν εκεί. Και δεν βρίσκονται εύκολα οι λέξεις για να τα περιγράψει κανείς.

Διάβαζα  για τον Denis Mukwege, έναν κονγκολέζο γιατρό, ο οποίος «επισκευάζει κατεστραμμένες γυναίκες» (για τους γαλλομαθείς, το βιβλίο της Colette Braeckman, L´homme qui répare les femmes). Γιός πάστορα στο Κονγκό, συνόδευε από μικρός τον πατέρα του στις επισκέψεις του κατ΄ οίκον. Παραξενευόταν, όταν ο πατέρας του προσευχόταν στο προσκεφάλι των άρρωστων παιδιών για να γίνουν καλά, αλλά δεν τον άκουγε να μιλάει για φάρμακα, που θα μπορούσαν να τα θεραπεύσουν άμεσα. Όταν τον ρώτησε, γιατί όταν αυτός, ο γιός του, είναι άρρωστος του δίνει το απαραίτητο φάρμακο για να γίνει καλά, δεν κάνει το ίδιο και στα άλλα άρρωστα παιδάκια. Η απάντηση του πατέρα: «γιατί είμαι μόνο ένας απλός πάστορας και όχι γιατρός». Έτσι ο γιός αποφάσισε να σπουδάσει ο ίδιος γιατρός, όπως και έγινε. Ως παιδίατρος τον συνόδευε πλέον στις επισκέψεις του. «Εσύ θα κάνεις αυτό που ξέρεις και θα με αφήνεις κι εμένα να κάνω την δουλειά μου» συμφώνησε με τον πατέρα του. Σύντομα όμως ανακάλυψε μια άλλη τραγωδία στα σπίτια των ασθενών του, αυτή των βιασμένων κοριτσιών και των γυναικών που πέθαιναν οι περισσότερες στη γέννα, χωρίς βοήθεια. Άλλαξε ειδικότητα και έγινε γυναικολόγος. Παράλληλα άρχισε να υψώνει την φωνή του και να καταγγέλλει δημόσια, όσα έβλεπε και άκουγε. Όχι χωρίς κόστος για τον ίδιο…

Σε συνέντευξή του, την περασμένη εβδομάδα στις Βρυξέλλες, ανέφερε για κοριτσάκια, έξι με δώδεκα χρόνων, που αρπάζονται βίαια μέσα από τα ίδια τους τα σπίτια πολλές φορές, βιάζονται κατά συρροή και αφήνονται στη μέση του δρόμου κατόπιν να τα μαζέψουν οι δικοί τους. Λίγα είναι τα περιστατικά που φτάνουν στο νοσοκομείο και ακόμα λιγότερα αυτά που αναφέρονται στην αστυνομία. Η «ντροπή» για την οικογένεια μεγάλη, η απόρριψη από την κοινότητα σχεδόν δεδομένη, όσο για το μέλλον των παιδιών αυτών κομμένο απότομα. Οι συχνοί βιασμοί ανήλικων κοριτσιών, ο αριθμός ανέρχεται σε δεκάδες χιλιάδες (!), είναι μέρος της στρατηγικής πολέμου, γιατί από το 1994 που διαρκεί η εμπόλεμη κατάσταση στην περιοχή και έχει επιφέρει τον θάνατο και τον εκτοπισμό εκατομμυρίων ανθρώπων συνεχίζεται στα ανατολικά της χώρας μέχρι σήμερα! Και συνεχίζεται με τον πιο βάρβαρο και απάνθρωπο τρόπο και με συνέπειες που τρομάζουν. Τα κοριτσάκια, όσα επιζούν μετά το μαρτύριο, είτε νοσούν με AIDS, είτε τα μεγαλύτερα φέρνουν στα σπλάχνα τους ένα παιδί, που δεν πρόκειται ποτέ να το αγαπήσουν, είτε καταλήγουν στη γέννα, που τις περισσότερες φορές συμβαίνει στα κρυφά και χωρίς την αναγκαία ιατρική βοήθεια, ενώ οι δράστες χαίρουν ατιμωρησίας. Σ΄ ένα από τα χωριά, 300 νέες γυναίκες βιάστηκαν και κακοποιήθηκαν σε μια βραδιά, ανέφερε.

Επίκαιρο το θέμα καθότι στις 20 του Νοέμβρη κάθε χρόνο έχει οριστεί να γιορτάζεται παγκοσμίως η Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού σε ενθύμηση της υπογραφής της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που υπέγραψαν 191 χώρες, στις 20 Νοέμβρη 1989. Ανάμεσά τους και το Κονγκό. Όχι, ότι οι συμβάσεις με το που υπογράφονται βάζουν και τέρμα στις καταστάσεις που ρυθμίζουν, αλλά, να, καλό είναι να υπάρχουν, για να θυμίζουν και να αποτρέπουν, όσο γίνεται! Αυτή η συνθήκη, λοιπόν, απαγορεύει μεταξύ των άλλων την σεξουαλική εκμετάλλευση των ανηλίκων. Σελίδες και τόμους έχουν γράψει, κατά καιρούς, οι «ειδικοί απεσταλμένοι» των Ηνωμένων Εθνών για την κατάσταση αυτή στο Κονγκό, η οποία χαρακτηρίζεται, ως η χειρότερη παγκοσμίως. Με ψήφισμά του το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο από τη μεριά του καταδικάζει δημόσια αυτή την απαράδεκτη κατάσταση στην Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και μάλιστα  καταδικάζει τον βιασμό εκεί, ως έγκλημα πολέμου. Αλλά στο Κονγκό φαίνεται δεν φτάνουν τέτοια ψηφίσματα ούτε οι εκθέσεις των απεσταλμένων του ΟΗΕ.

«Να μάθει ο κόσμος έξω και να υψώσει κραυγή, ότι αυτό που γίνεται σ΄ εκείνο εκεί το κομμάτι γης είναι απάνθρωπο και δεν το δεχόμαστε για τον πολιτισμό μας! Αλλά ποιός νοιάζεται για το Κονγκό;» κλείνει την συνέντευξή του ο Δρ. Mukwege.

Χρέος μου, τουλάχιστον, να το επαναλάβω… Γιατί ό,τι συμβαίνει εκεί πληγώνει όλη την ανθρωπότητα.

No tags

Στη συγκεκριμένη αίθουσα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου γίνονται, συνήθως, συσκέψεις των Επιτροπών Εξωτερικού και Μεταφορών. Χωράει άνετα πάνω από 350 άτομα και είναι η πρώτη αριστερά, στον τρίτο όροφο της πτέρυγας «Κωνσταντίνος Καραμανλής», όπως γράφει ψηλά στην είσοδο του κεντρικού διαδρόμου, με μεγάλα γράμματα στα ελληνικά παρακαλώ!

Προχθές το βράδυ ήταν «κλεισμένη» για την avant première μιας ταινίας. Δεν θυμόμαστε να έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο σε αίθουσα του Κοινοβουλίου, σχολιάζαμε με την φίλη μου τη Σόφη. Στο φαρδύ διάδρομο πετύχαμε τον έλληνα Πρωθυπουργό και μια ντουζίνα υπουργούς και ευρωβουλευτές να μπαινοβγαίνουν σε διπλανές αίθουσες καθότι συνεδρίαζε εκείνη τη μέρα το Eurogroup, όπου και πάλι η Ελλάδα κρατούσε, δυστυχώς, πρωταγωνιστικό ρόλο…

Μετά δυσκολίας βρήκαμε μια θέση, φτάνοντας στην αίθουσα, τόσος ήταν ο κόσμος, σημάδι και επιτυχίας της βραδιάς! Στο πάνελ των ομιλητών, ο Ελληνοκύπριος σκηνοθέτης της ταινίας, Μάρκος Μάρκου, ο γνωστός ηθοποιός Γιώργος Χωραφάς, ο οποίος και κρατούσε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία και ο διοργανωτής της βραδιάς, ο έλληνας ευρωβουλευτής κ. Κουμουτσάκος. Πιάσαμε τα τελευταία του λόγια για τη δύναμη της τέχνης, η οποία, σε δύσκολες εποχές, όταν φαίνεται να χάνεται η κατεύθυνση και η προοπτική, μπορεί να δώσει ανάσες ελπίδας, ειδικά όταν «μιλάει» απλά και κατανοητά για τα θεμελιώδη, τα μεγάλα ζητήματα της ζωής.

Η ταινία ιστορούσε τη ζωή δυο αδελφών, που ξεκίνησαν μαζί στο Λονδίνο να τηγανίζουν ψάρια και να τα πουλάνε στο χαρτί με πατάτες τηγανητές. Ήταν οι μόνοι από την οικογένεια που γλύτωσαν, τότε που ο Αττίλας εισέβαλε με όλη του την ορμή στην Κύπρο. Παιδάκια ακόμη οι ίδιοι βρέθηκαν σ΄αυτήν εδώ την πρωτεύουσα του Βορρά. Δούλεψαν σκληρά και τα κατάφεραν! Ο ένας έφτασε να κάνει δική του εταιρία, την „Papadopoulos & Sons“, που έδωσε και τον τίτλο στην ταινία. Παντρεύτηκε αγγλίδα, έκανε οικογένεια και ξέχασε να μιλάει ελληνικά! Ο άλλος πήρε τον δρόμο του έλληνα Ζορμπά. Κάπου εκεί χώρισαν οι δρόμοι τους και έπαψαν να μιλιούνται μεταξύ τους. Ώσπου η κρίση τους έφερε και πάλι κοντά. Για την ακρίβεια, όταν ο πλούσιος αδελφός έχασε όλη την περιουσία του, παίρνοντας παρακινδυνευμένα δάνεια και κάνοντας άσκοπα επιχειρησιακά ανοίγματα, θυμήθηκε το μαγαζάκι, το πρώτο που είχαν ανοίξει μαζί με τον αδελφό του και του τηλεφώνησε. Ο άλλος ανταποκρίθηκε αμέσως και έφτασε αυθημερόν, στο μέγαρο του αδελφού, τη μέρα ακριβώς που ήταν σε εξέλιξη ο πλειστηριασμός για τα έπιπλα.

«Όσο ζούσε η Ελίζαμπεθ, η γυναίκα σου, η πόρτα ήταν πάντα για μένα ανοιχτή, σ΄αυτό το σπίτι, παρά τα τόσα που μας χώριζαν», ήταν τα πρώτα λόγια του, με το που μπήκε. Απ΄την πλευρά του ο άλλος άρχισε τις συστάσεις στα τρία παιδιά του, που τον ρωτούσαν, ποιος ήταν ο ξένος. «Ο θείος σας», τους είπε, με σκυμμένο κεφάλι. Ανοίγοντας και πάλι το μικρομάγαζο –δεν είχαν και άλλη επιλογή – στη λαϊκή συνοικία επέστρεψαν στις ρίζες τους και άρχισαν να θυμούνται με νοσταλγία τα πρώτα χρόνια και τους δυνατούς δεσμούς αίματος που τους ένωναν. Γύρισαν στα λίγα και απαραίτητα δηλαδή. Τα παιδιά έμαθαν, από τον θείο τους, να φιλετάρουν το ψάρι για το „Fish and Chips“ και να τραγουδάνε ελληνικά. Οι δυο αδελφοί κατάλαβαν επιτέλους, πως δεν είναι δα και τόσο σοβαρά αυτά που τους έκαναν να χαθούν στη διαδρομή. Άρχισαν να νοιάζονται ο ένας για τον άλλον πραγματικά, σαν τότε τον πρώτο καιρό και όπως μόνο αδέρφια μπορούν να το κάνουν. Κατάλαβαν πως τους δένουν πολλά και σημαντικά και ένιωσαν και οι δυο τους άρχοντες! Αλλά και τα παιδιά απολάμβαναν την οικογένεια, ζούσαν για πρώτη φορά τον ελληνικό μύθο τους. Κάπου εκεί, όμως… Η συνέχεια στην οθόνη!

Μόνο ένα τελευταίο: Η σκηνή του τέλους βρίσκει τα δύο αδέλφια σφιχταγγαλιασμένα και με δακρυσμένα τα μάτια του ενός… Το αίμα νερό δεν γίνεται, έτσι δεν λέμε; Τόσα χρόνια χαμένα όμως, τόσες χαμένες αγκαλιές…

No tags

Δεν είχα μπει καλά-καλά στο σπίτι και άρχισαν τα τηλεφωνήματα. «Πες μας,τι είδες; Τι άκουσες;»

Κάθε ταξίδι επιστροφής από την Ελλάδα με γιομίζει μελαγχολία, τουλάχιστον για τις πρώτες μέρες. Να αφήνεις πίσω πρόσωπα αγαπημένα και στιγμές μαζί τους ξεχωριστές είναι την κάθε φορά η ίδια στεναχώρια. Τώρα προστέθηκαν και τα άλλα, τα τόσα που είδα και άκουσα. Και είναι άλλο πράγμα να τα βιώνεις από πρώτο χέρι!

Είδα μια χώρα να ψυχορραγεί και να απλώνει το χέρι της ζητιανιάς σε πόρτες που δεν ανοίγουν εύκολα, «εάν η χρεία ταις κουρταλεί». Είδα τον πόνο και την μιζέρια στους δρόμους και διάβασα την ανασφάλεια στα μάτια πολλών. Είδα τον φόβο να σφίγγει καρδιές και την αγωνία για το αύριο, που δεν ομολογείται με τις λέξεις. Είδα την καταπίεση αυτών που μοχθούν για τον επιούσιο, χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν στο άδικο, γνωρίζοντας, ότι μπορεί και να απολυθούν από τη δουλειά τους. Αποχαιρέτησα νοικοκυραίους που πήραν τον δρόμο του ξενιτεμού και έκλαψε η ψυχή μου για τους δικούς που έμειναν πίσω. Δεν υπάρχει πιο πικρό από το να είσαι ξένος, μακριά από τον τόπο σου και τους δικούς σου, όταν δεν έχεις άλλη επιλογή!

Δεν είδα τηλεόραση παρά μόνο μια-δυο μέρες στην αρχή. Οι ειδήσεις είχαν πάψει από καιρό να με ενδιαφέρουν έτσι, όπως τις παρουσίαζε το κάθε κανάλι. Και θεώρησα κατάντια όλες αυτές τις «σειρές», τύπου «Σουλεϊμάν» και «Σιλά» για την ελληνική τηλεόραση. Ο δημόσιος διάλογος με απογοήτευσε εντελώς, ό,τι τέλος πάντων μπορεί να θεωρηθεί διάλογος σ΄ αυτή τη χώρα, όπου το «εγώ» έχει αντικαταστήσει πλήρως το «εμείς».

Όσο για τους εκλεγμένους από τον λαό για να κυβερνήσουν, οι περισσότεροι από δαύτους αποδείχθηκαν, εκ του αποτελέσματος, λειψοί και κατώτεροι κατά πολύ των περιστάσεων. Όπου βρέθηκα και στάθηκα, το «φορολογικό» ήταν στην ημερησία διάταξη των συζητήσεων. Στην αρχή μου λέγανε, οι συνομιλητές μου, για ένα σάπιο σύστημα και εγώ τους αντέτεινα, αφελώς, το άρθρο 4 του Συντάγματος, όπου ορίζεται, ότι όλοι οι έλληνες οφείλουν να συνεισφέρουν αδιακρίτως στα δημόσια βάρη αναλόγως των δυνάμεών τους. Μου έλεγαν για τη δύσκολη συγκυρία και ότι δεν αντέχονται άλλα βάρη και εγώ προσπαθούσα να τους περάσω το νόημα πίσω από το γράμμα του νόμου. Ώσπου μια μέρα «θυροκολλήθηκε» στην πόρτα μου, στην άρνηση βεβαίως να γίνει αποδεκτή, απόφαση με την οποία, βάσει του φόρου που είχε ήδη πληρωθεί το 2007, η οικεία εφορία υπολόγιζε το τεκμαρτό εισόδημα της χρονιάς εκείνης και καταλόγιζε, βάσει αυτού, το πληρωτέο ποσό με πρόστιμο επί πλέον εκατό τοις εκατό επί του ποσού, για έναν ειδικό φόρο, που εγώ και οι οικείοι μου αγνοούσαμε μέχρι εκείνη τη στιγμή την ύπαρξή του, χωρίς να έχει προηγηθεί και κάποια σχετική ενημέρωση! Τη θεωρήσαμε τουλάχιστον άδικη αυτή, την πρώτη στα οικογενειακά μας χρονικά «θυροκόλληση», με δεδομένη και την εκπλήρωση των φορολογικών υποχρεώσεών μας προ πενταετίας. Γιατί δεν μας ενημέρωσε κανείς τα τελευταία πέντε χρόνια και γιατί τώρα; «Σάρωμα» επί δικαίων και αδίκων, το εκλάβαμε …

Δεν θέλω να σκέφτομαι τις «χαμένες» λίστες των αποδεδειγμένα ελλήνων φοροφυγάδων και λίγο μ΄ ενδιαφέρει αν οι καταθέσεις τους σε ελβετικές τράπεζες, αυτών και των περισσοτέρων που ασκούν εξουσία σ΄ αυτή τη χώρα είναι παχυλές ή όχι. Οι φήμες για τεραστίου μεγέθους φοροδιαφυγή απλά με καταθλίβουν, όμως δεν αλλάζουν την πραγματικότητα.

Αλλά με εξοργίζουν κινήσεις εκ μέρους των «αρμοδίων» σαν κι αυτές, όταν δηλαδή εφαρμόζουν τον νόμο και τις διατάξεις κατ΄ επιλογήν και κατά περίστασιν, χρησιμοποιώντας άλλα μέτρα και άλλα σταθμά την κάθε φορά. Όταν βλέπουν τα μυρμήγκια και τα κυνηγούν αλλά αφήνουν τους ελέφαντες ελεύθερους να αλωνίζουν!

No tags

Για να το πραγματοποιήσω, κατέβηκα στο υπόγειο του πατρικού. Δήλωσα διαθέσιμη, μιας και βρέθηκα για λίγο στον τόπο μου, να επιστατήσω στα απαραίτητα μερεμέτια εν όψει του χειμώνα. Έπρεπε να μετακινηθούν σεντούκια και μπαούλα προκειμένου να γίνουν οι δουλειές. «Καλά, λίρες έχεις μέσα;», με ρώτησε ο ένας μάστορας πιάνοντας το βαρύ μπαούλο από το χερούλι. Κάτι πιο πολύτιμο, του απάντησα και τον έκανα να σκύψει περίεργος στο άνοιγμα. Εκείνος είδε βιβλία και χαρτικά και χαμογελώντας μου είπε ότι τα δικά του τα είχε κάνει προσάναμμα για το τζάκι. Εγώ από την μεριά μου είδα τα σχολικά μου χρόνια, τα δικά μου και αυτά της αδελφής μου και του αδελφού μου. Με τάξη βαλμένα και στη σειρά, το Συντακτικό της Αρχαίας Ελληνικής, η Απολογία Σωκράτους και η Φυσική του Μάζη. Τετράδια Εκθέσεων και σημειώσεις με τρεις διαφορετικούς γραφικούς χαρακτήρες, άκρως αναγνωρίσιμους μεταξύ των. Ξεχώρισα ένα τετράδιο ντυμένο με κόλλα μπλε, «Ομήρου», έγραφε στην άσπρη ετικέτα, «Της μαθητρίας …»! Πώς βρέθηκε ανάμεσα στα άλλα τα δικά μας, ο «Όμηρος» της καλής μου παιδικής φίλης και γειτονοπούλας, Λειτουργού της Θέμιδος σήμερα … Ξέροντας ότι θα μας επισκεφτεί το Σαββατοκύριακο, της το κράτησα για έκπληξη!

Τυλιγμένη προσεκτικά κάπου εκεί και η μπλε σχολική ποδιά με τον άσπρο γιακά. «Τι είναι αυτό;» ρώτησαν περίεργα τα ανήψια μου, γυρνώντας από το σχολείο. Άντε να εξηγήσεις σε έναν σημερινό μαθητή Λυκείου και σε μια μαθήτρια Γυμνασίου, πώς πηγαίναμε εμείς στο σχολείο παλιά! Οι μάστορες, όμως, δεν είχαν καιρό για τέτοιες «χαζομάρες» και με συνοπτικές διαδικασίες μας εξαπέστειλαν και τους τρεις από το υπόγειο για να κάνουν την δουλειά τους!

Χθες βράδυ πέρασε ο άλλος μάστορας, πριν βγει στην αγορά, να δει αν το τσιμέντο στη γωνία στέγνωσε. Είχε στα χέρια του τρία πακετάκια με αλουμινόχαρτο. «Από την μάνα μου, για τα Χρόνια Πολλά», με πρόφτασε στην απορία μου. Έπιασε το αυτί της κυρά-Δήμητρας, φαίνεται, πως θα περνούσε από το σπίτι και μου έστελνε, «δυο» κομμάτια τυρόπιτα και χορτόπιτα με φύλλο πλαστό και κουραμπιέδες με μπόλικο καβουρδιστό αμύγδαλο. Συνήθεια αυτή από παλιά στα μέρη μας, να πηγαινοέρχονται γλυκά και φαγητά …

Πήγα μαζί του, ως την αγορά, εκεί που αποβραδίς κλείνονταν από παλιά οι συμφωνίες εργασίας για την άλλη μέρα. Χρειαζόμασταν μαραγκό, τον Νικόλα, καλλιτέχνης στη δουλειά του. Ήταν εκεί στη θέση του και βιαστικά του είπα το πρόβλημα. «Δεν έμαθες;» με έκοψε μουδιασμένος, «από Δευτέρα φεύγω για Καναδά, στην αδελφή μου». Και η οικογένεια; «Θα ακολουθήσει σε έξι μήνες», με πρόφτασε. Δεν έβγαινε πια το μεροκάματο και εκεί τον περίμενε στρωμένη δουλειά, συμπλήρωσε μ΄ έναν κόμπο στη φωνή. Εύγε στον Καναδά, κρίμα για την Ελλάδα να χάνει τέτοιους τεχνίτες, μουρμούρισα φεύγοντας. Απότομη στροφή στο παρόν, που ομολογώ με πόνεσε πολύ.

Συνέχεια στο δικό μου ταξίδι ήλθε να προστεθεί μια παλιά, φθινοπωρινή γεύση, το κυδωνόπαστο! Είδε η καλή μας γειτόνισσα τα κυδώνια στην τραπεζαρία μας και ανασκουμπώθηκε, χωρίς δεύτερη κουβέντα, για το καθάρισμα. Είναι ακόμα, ευτυχώς όπως παλιά, αυτονόητο ότι δεν περιμένει ιδιαίτερη πρόσκληση για να μας επισκεφτεί, ούτε και χωράει δεύτερη σκέψη, ότι δεν θα βοηθήσει στη διαδικασία του γλυκίσματος. Έτσι θέλοντας και μη έκλεισα τη μέρα μου στρώνοντας προσεκτικά τη μυρωδάτη ζύμη στο ταψί με το αντικολλητικό χαρτί.

Άλλες εποχές, σίγουρα, που τα σπίτια δεν τα κλείδωναν, ούτε για τη νύχτα και που το δικό μας σπίτι ιδιαίτερα ήταν πάντα ολάνοιχτο. «Γραφείο Πληροφοριών και Παραπόνων» της γειτονιάς, το έλεγε, χαριτολογώντας, ο παππούς μου ο Χρήστος, που καθηλωμένος από γεράματα στην πολυθρόνα του, διασκέδαζε πολύ αυτό το αλισβερίσι με τις γειτόνισσες.

Σαφώς και δεν ήταν όλα ρόδινα «τότε», ούτε και με έπνιξε η νοσταλγία για μια εποχή που έχει, ανεπιστρεπτί, περάσει. Αλλά να, μου φαίνεται, ότι οι άνθρωποι ήταν «τότε» όντως πιο «ανθρώπινοι» και νοιάζονταν για τον διπλανό τους πραγματικά. Τουλάχιστον έτσι το βίωσα εγώ και έτσι κάπως συνεχίζεται!

Κοίτα σε τι ταξίδι σε σεργιανάνε, κάποια αναγκαία μερεμέτια στο υπόγειο …

No tags

Πριν πάνω από εξήντα χρόνια, όταν στην Ευρώπη ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος άφηνε μόνο μίσος, στάχτη και ερείπια πίσω του και όπου το κάθε σπίτι προσμετρούσε τους νεκρούς του, κάποιοι φωτισμένοι πολιτικοί της εποχής όπως ο γάλλος Σούμαν, ο βρετανός Τσώρτσιλ, ο γερμανός Άντεναουερ, ο ιταλός Γκασπέρι, τα έβαλαν κάτω και πήραν τις αποφάσεις τους. Νικητές και νικημένοι παραμέρισαν, ό, τι τους χώριζε και κοίταξαν μπροστά. Δεν είχαν και άλλη επιλογή!

Έκαναν το ιστορικό βήμα και αποφάσισαν, ότι στο εξής, ό, τι και όσα τους χώριζαν θα τα έλυναν ειρηνικά και με διάλογο μεταξύ τους. Όχι ότι έπαψαν να έχουν, ως κράτη, διαφορές ούτε ότι έγιναν ξάφνου φίλοι καρδιακοί. Φίλοι γίνονται μόνο οι άνθρωποι όχι τα κράτη. Επένδυσαν όμως όλες τις ελπίδες τους και τις προσδοκίες τους στην ειρήνη. Άφησαν πίσω τη λογική του παρελθόντος που ήταν μια λογική πολέμου και οδηγούσε στην αυτοκαταστροφή και ένωσαν τις δυνάμεις τους για να συνυπάρξουν ειρηνικά προσδοκώντας καλύτερες μέρες από αυτές που έζησαν μέχρι τότε. Και το πέτυχαν!

Έτσι η απόφαση της Ακαδημίας να δοθεί το Νομπέλ Ειρήνης για φέτος, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν ξένισε, όσους ζουν και απολαμβάνουν αυτά για τα οποία κάποιοι παλιά αγωνίστηκαν σκληρά. Αποδέκτες είμαστε όλοι εμείς, δηλαδή. Η Ευρώπη λογίζεται σήμερα, ως η πλουσιότερη ήπειρος του πλανήτη και ο ρόλος της είναι αδιαμφισβήτητος στην παγκόσμια αρένα. Ανέπτυξε θεσμούς και θέσπισε κανόνες, έτσι που κανένα ευρωπαϊκό κράτος δεν θα σκεφτόταν σήμερα να διεκδικήσει με τα όπλα το δίκιο του εναντίον του γείτονα. Ενωμένη κατάφερε να σταθεί. Και αυτό, νομίζω, είναι το μήνυμα της βράβευσης: Υπενθύμιση, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ξεκίνησε με στόχο την ειρήνη ανάμεσα στα κράτη που την συγκροτούσαν και πέτυχε! Αλλά και μια πρόκληση για το μέλλον: Να μείνει ενωμένη και να σταθεί στο πλευρό των πολιτών της. Γιατί τα κράτη μεν έμαθαν σ’ αυτά τα εξήντα χρόνια να λύνουν ειρηνικά τις διαφορές τους, όχι όμως οι άνθρωποι!

Καλείται, λοιπόν, σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση να σκύψει πάνω από τον πολίτη και να του εμπνεύσει και πάλι κάποιες αδιαμφισβήτητες αξίες ύπαρξης και συνύπαρξης. Αλλά και οι πολίτες οφείλουν να σταθούν πίσω της και να προχωρήσουν με ενότητα και αλληλεγγύη για την έξοδο από αυτή την κρίση, που την έχει πνίξει και την οδηγεί σε αδιέξοδα.

Όσο για την βράβευσή της από την Ακαδημία Νομπέλ, η Ευρωπαϊκή Ένωση την κέρδισε ειρηνικά, αλλά με το σπαθί της!

No tags

Η Δίκη, θυγατέρα του Δία και της Θέτιδας, είχε δυο κόρες, την Ειρήνη και την Ευνομία. Οι συνειρμοί που δημιουργούν αυτοί οι συσχετισμοί είναι αυτονόητοι. Η «ευνομία», όπως την καταλαβαίνουμε σήμερα δηλώνει το πλαίσιο εκείνων των κανόνων και νόμων που εξασφαλίζουν δικαιοσύνη, ισότητα και ομαλές συνθήκες διαβίωσης. Στην αρχαϊκή εποχή το περιεχόμενό της ήταν ευρύτερο και περισσότερο σύνθετο και δήλωνε την αρμονία που χαρακτήριζε τη ζωή μιας κοινότητας, όταν απουσίαζαν εντελώς η αδικία και η καταπίεση σε βάρος του αδυνάτου, η «ύβρις» και απληστία του δυνατού, όταν ο πλούσιος και ισχυρός προστάτευε τον μη προνομιούχο και όταν όλες οι κοινωνικές ομάδες σέβονταν εξίσου και απόλυτα το Δίκαιο.

Φτάνοντας στον Σόλωνα, περί τα 594 π.Χ., όταν κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια «στάσιν», όπως θα λέγαμε σήμερα «κρίση», συναντάμε πάλι τη λέξη «Ευνομία», γιατί έτσι ονόμασε το μεγάλο προγραμματικό του κείμενο ψάχνοντας για τα αίτια που την προκάλεσαν:

«Αν καταστραφεί η πόλη μας, δεν θα ΄ναι από βουλή του Δία ή γιατί έτσι το σχεδίασαν οι αθάνατοι θεοί. Οι ίδιοι οι πολίτες είναι που θέλουν να καταστρέψουν τη μεγάλη μας πόλη με τις ανοησίες τους, κινημένοι από την επιθυμία του πλούτου κι ακόμη οι ηγέτες με τον άδικο νου που πολλές συμφορές τους περιμένουν από την αλαζονεία τους, καθώς δεν ξέρουν, πώς να δαμάσουν την απληστία τους και με μέτρο να απολαύσουν τα αγαθά του τραπεζιού τους … πλουτίζουν με άδικα έργα και άδικους τρόπους … δεν υπολογίζουν ούτε ιερή ούτε δημόσια περιουσία – κλέβουν και αρπάζουν ο ένας από τον άλλον κι ούτε σέβονται τα ιερά θεμέλια της Δικαιοσύνης που, αν και σιωπά, ξέρει καλά και όσα γίνονται και όσα γίνηκαν και κάποια στιγμή θα έρθει να τιμωρήσει … πολλοί φτωχοί φεύγουν στην ξενητειά σαν δούλοι, έχοντας χάσει ελευθερία και αξιοπρέπεια… και έτσι το κακό που πλήττει τον Δήμο έρχεται και στου καθενός το σπίτι … Αυτό μου λέει η καρδιά μου να διδάξω στους Αθηναίους, πως η ΄δυσνομία΄ φέρνει αναρίθμητα δεινά στην πόλη, ενώ η ΄ευνομία΄ φέρνει παντού τάξη και αρμονία…».

Τα παραπάνω είναι αποσμάσματα από ένα καλογραμμένο και άκρως εμπεριστατωμένο άρθρο της φίλης Βίκυς Κάλφογλου-Καλοτεράκη, Λέκτορος Αρχαίας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, η οποία ευγενώς μου επέτρεψε να τις μεταφέρω εδώ.

Να ήταν τυχαίο, που αυτές τις μέρες ξεφυλλίζοντας την Παλαιά Διαθήκη και συγκεκριμένα τον Εκκλησιαστή, «έπεσα» πάνω σε ένα κομμάτι που με «έφερε» κατευθείαν στο σήμερα: «Ό,τι έγινε, τούτο πάλιν θέλει γίνει και ό,τι συνέβη τούτο πάλιν θέλει συμβεί. Και δεν είναι ουδέν νέον υπό τον ήλιον»(Εκκλ. 1, 9)!

Σκέψεις προς περισυλλογή στις μέρες που έρχονται …

No tags

Όσο τα πράγματα πήγαιναν οικονομικά καλά και οι επιδοτήσεις έρρεαν αφειδώς από τις Βρυξέλλες, θαρρώ πως λίγους τους απασχολούσε το θέμα, τι είναι η Ευρώπη. Λίγοι επίσης θα αναρωτήθηκαν ποτέ για τα τόσα σημαντικά που άλλαξαν στη χώρα τους, στη νομοθεσία για παράδειγμα, επειδή η ώθηση δόθηκε από τις Βρυξέλλες γιατί εκεί πρώτα κερδήθηκε και η μάχη. Μα θαρρώ, πως όλοι από την αρχή απολάμβαναν τα ταξίδια χωρίς σύνορα, το κοινό νόμισμα, τις σπουδές σε όποια χώρα ήθελαν και την εργασία σε όλο τον ευρωπαϊκό χώρο, χωρίς ιδιαίτερες διατυπώσεις. Καλοδεχούμενο, ό,τι ερχόταν από δω πάνω δηλαδή και χωρίς δεύτερη σκέψη! Και δεν μιλάω μόνο για την Ελλάδα.

Με την κρίση όλα άλλαξαν. Οι Βρυξέλλες έγιναν συνώνυμες με επαχθή δάνεια, με παράλογες απαιτήσεις για περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, με «χαμηλόβαθμους» υπαλλήλους, που περιοδεύουν ανά τας Ευρώπας και παιδεύουν ανυποψίαστους υπουργούς και άλλα τέτοια. Για ατομική ευθύνη ούτε λέξη. Απ’ την άλλη κάπου και η Ευρώπη άρχισε να μη νιώθει και η ίδια καλά. Τα ερωτήματα άρχισαν να υψώνονται αμείλικτα. Αυτό λοιπόν ήταν, το εγχείρημα «Ευρώπη»; Αυτό είχε κατά νου, ο Jean Monnet, ένας από τους πρώτους στοχαστές της Ευρωπαϊκής Ιδέας, όταν τόνιζε: «Η ευρωπαϊκή ενοποίηση θα είναι η συνεισφορά για έναν καλύτερο κόσμο»;

Αυτά συζητούσαμε την προηγούμενη εβδομάδα, στην φθινοπωρινή συνάντηση της Ομάδας Εργασίας για Ευρωπαϊκή Νομοθεσία, του Συμβουλίου Ευρωπαϊκών Εκκλησιών. Πρώτο θέμα στην ατζέντα, η κρίση και για την ενημέρωσή μας είχε κληθεί ένας από τους αρμόδιους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Οι αναφορές του για την Ελλάδα συχνές και όχι κολακευτικές … Ήμουν ευγνώμων στους υπόλοιπους γύρω από το τραπέζι, που γνωρίζοντας ότι είμαι ελληνίδα, δεν έστριψαν ούτε μια φορά το κεφάλι τους προς το μέρος μου. Στο τέλος βέβαια … αποκαλύφθηκα από μόνη μου φέρνοντας τον εισηγητή και σε κάποια αμηχανία! Άρπαξε όμως την ευκαιρία ο συντονιστής της συζήτησης, για να με ρωτήσει, με πολύ καλοπροαίρετο τρόπο ομολογώ, αν θέλω να τοποθετηθώ επί του θέματος. Αφήνοντας στην άκρη τα οικονομικά που δεν τα κατέχω κιόλας καλά, τους μίλησα για τους έρημους δρόμους της Αθήνας που είδα και για τα κλειστά μαγαζιά στη Σταδίου, για τις οικογένειες που κινδυνεύουν να βγουν από το σπίτι τους γιατί δεν έχουν πλέον να πληρώσουν τη δόση από το δάνειο και για τους ανθρώπους που είδα με τα μάτια μου να ψάχνουν στα σκουπίδια για κάτι φαγώσιμο. Για τους νέους που ξενιτεύονται και για την χαμένη γενιά που μένει. Για τον χειμώνα που έρχεται και για την απόγνωση στα μάτια οικείων, γνωστών και φίλων. «Άλλο να ασχολείσαι με νούμερα στα χαρτιά και άλλο να τα ακούς από πρώτο χέρι», μου είπε στο τέλος μουδιασμένος ο εισηγητής, σε κατ’ ιδίαν συζήτηση.

Όσο όμως η κρίση διαρκεί τόσο γίνεται και πιο έντονη η διαπίστωση, ότι οι ελλείψεις δεν είναι μόνο οικονομικές. Αντίθετα, αυτές είναι η κορυφή του παγόβουνου, της αδικίας, της απληστίας και της διχοστασίας, της εγωιστικής και άκαρδης συμπεριφοράς μεταξύ μας. Ξεφύγαμε δηλαδή, άνθρωποι και λαοί από τον στόχο. Ομόφωνα συμφωνήσαμε, ότι εδώ καλούνται οι μεγάλες εκκλησίες της Ευρώπης αλλά και όλες οι θρησκευτικές κοινότητες, έτσι όπως αναφέρονται στη Συνθήκη της Λισαβόνας, να πρωτοστατήσουν, ώστε οι χριστιανικές αξίες, τις οποίες οι πρωτεργάτες της Ευρωπαϊκής Ιδέας είχαν ενστερνιστεί κάνοντάς τες ατμομηχανή του εγχειρήματος «Ευρώπη», να γίνουν και πάλι η αφορμή για μια Ευρώπη ηθικών αξιών και αλληλεγγύης των λαών, μια Ευρώπη που θα μιλά τέλος πάντων στην καρδιά των πολιτών της και όχι στο πορτοφόλι τους κατά πρώτον. Η νομική σύμβουλος της Ευαγγελικής Λουθηριανής Εκκλησίας της Φινλανδίας μοίρασε στο τέλος της συνάντησης ένα φυλλάδιο με τις προτάσεις της Εκκλησίας της για την συνεργασία των εκκλησιών στην Ευρώπη με στόχο τη δημιουργία ενός κοινού πνευματικού ιστού για την πρακτική στήριξη της κοινωνίας σε τέτοιες κρίσιμες εποχές.

Ο κοινωνικός ρόλος της κάθε Εκκλησίας σε όποια χώρα αυτή και αν δραστηριοποιείται είναι καίριος αρκεί να μη χάνει τον στόχο της ξεφεύγοντας της αποστολής της και σκοντάφτοντας σε στερεότυπα και προκαταλήψεις άλλων εποχών. Η Ευρώπη χρειάζεται μια φλόγα, μια ψυχή, όπως έλεγε και ο Jacques Delors, πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, κι αυτή θαρρώ μπορούν να την προσφέρουν οι Εκκλησίες της Ευρώπης μόνο σε συνεργασία μεταξύ τους. Αρκεί να το τολμήσουν!

No tags

Ο δήμαρχος Βρυξελλών, κ. Τίλεμανς, σε  πλήρη συνεννόηση με άπαντες τους δημοτικούς συμβούλους της πόλης καθώς και με τις εισαγγελικές αρχές πέτυχε ώστε να τεθεί σε ισχύ από την 1^η Σεπτεμβρίου ένας νόμος, που θα επιβάλει πρόστιμο ως και 250 Ευρώ σε άτομα που συμπεριφέρονται με απρέπεια σε δημόσιους χώρους. Δεν αφορά μόνο σε συνηθισμένες περιπτώσεις καυγάδων και συμπλοκών μετά ή άνευ τραυματισμού στους δρόμους, αυτά συμβαίνουν σε κάθε μεγαλούπολη και είναι θέμα της αστυνομίας να τους μαζέψει σηκωτούς ή να καλέσει το ασθενοφόρο. Τον Δήμαρχο άλλα τον ενόχλησαν και σαν καλός νοικοκύρης έβαλε τα δυνατά του, όσο περνάει από το χέρι του βέβαια, να βάλει τάξη στα του οίκου του. Δεν άδει, σκέφτηκε, σε μια πόλη που θέλει να ονομάζεται πρωτεύουσα της Ευρώπης, να ακούγονται ύβρεις στους δρόμους και απρεπείς χαρακτηρισμοί που προσβάλουν το δημόσιο αίσθημα και κάνουν τους διερχόμενους να κοκκινίζουν από ντροπή και τις μαμάδες μετά περισσής σπουδής να κλείνουν τα αυτιά των παιδιών τους. Αφήστε πια τα άσεμνα πειράγματα προς τις γυναίκες και δεν πρόκειται για τα αθώα «κομπλιμέντα».  Πρέπει να διορθωθεί η κατάσταση, τόνισε. Όλα αυτά τα απαράδεκτα δεν εμφανίστηκαν βέβαια ξαφνικά και αιφνιδίως, ώστε να γίνει άμεση και συλλογική προσπάθεια να κατασταλούν με την θέσπιση ειδικού νόμου. Αλλά να, οι τόσοι αστυνομικοί στις Βρυξέλλες δεν είχαν το κίνητρο να τα καταπολεμήσουν γιατί παρέμειναν ατιμώρητα μέχρι σήμερα … λόγω φόρτου εργασίας των Δικαστηρίων! Αυτό το αίσθημα ατιμωρησίας λοιπόν για τα μικρά και καθημερινά, που συμβαίνουν στους δρόμους και στις πλατείες των Βρυξελλών και προσβάλουν την πόλη και τους κατοίκους της, θέλησε, συν τοις άλλοις, ο Δήμαρχος να ικανοποιήσει.

Αλλαγή σκηνικού τώρα: Σ΄ ένα μπαλκόνι , σε κωμόπολη της Ελλάδας , με καλή παρέα και στο φόρτε της η συζήτηση. Κάτω στην πλατεία εισβάλει ξαφνικά ένα τσούρμο από αγόρια και κορίτσια δώδεκα-δεκατριών χρόνων. Ήταν κοντά μεσάνυχτα και μας παραξένεψε το θέαμα, αλλά το αποδώσαμε στο καλοκαίρι και στην γλυκιά βραδιά. Ξεσήκωναν τον κόσμο από τις φωνές, αλλά και πάλι είπαμε, παιδιά είναι. Δεν πιάναμε τι συζητούσαν μόνο σκόρπιες λέξεις έφταναν στα αυτιά μας. Και ξέρετε από αυτές που ακούγονται σε κάθε δρόμο και πλατεία. Το ένα παιδί ονομάτιζε το άλλο με την μία και μόνη «γνωστή» απανταχού της Ελλάδας λέξη λες και όλοι είχαν το ίδιο όνομα. Τα «κοσμητικά» επίθετα έδιναν και έπαιρναν, μα όταν άρχισαν να παίζουν καρπαζιές μεταξύ τους, έτσι για πλάκα και μάλιστα αγόρια να χειροδικούν κατά των κοριτσιών, που κι εκείνα βέβαια ανταπέδιδαν, δεν κρατήθηκα και ήμουν έτοιμη, «αφ΄ υψηλού» να επέμβω. Με συγκράτησαν οι υπόλοιποι της παρέας με το επιχείρημα, «είσαι καλά, θα τους έχεις μετά κάθε βράδυ εδώ, έτσι από αντίδραση»!

Μπορεί ο νόμος του Δημάρχου των Βρυξελλών να πετύχει και το εύχομαι ολόψυχα, ίσως να γίνει παράδειγμα και σε κάποιους δήμους στην Ελλάδα, γιατί όχι! Από φόβο για το πρόστιμο να προσέχει ο καθείς το στόμα του, λοιπόν. Νόμος και φόβος δηλαδή σε αγαστή συνεργασία; Μήπως αυτό δεν γίνεται παντού; Αλλά εκεί θα στηριχθεί η κοινωνία; Πού ήταν, μεσάνυχτα, οι γονείς των παιδιών της πλατείας, δεν τα αναζήτησαν; Τι γλώσσα να μιλάνε, άραγε, στο σπίτι τους και ποιες οι συμπεριφορές μεταξύ τους; Γιατί, ας μη γελιόμαστε, από το σπίτι ξεκινάει η διδασκαλία της σωστής συμπεριφοράς και ο σεβασμός προς το άτομο. Είναι θέμα παιδείας να μη θέλεις, εν προκειμένω, να βρίζεις και να προτιμάς να προσφωνείς τον άλλον με το όνομά του αντί για το πασίγνωστο και προσβλητικότατο ελληνικό επίθετο. Είναι θέμα παιδείας να είσαι ευγενής και να μη προσβάλεις τον διπλανό σου. Είναι θέμα παιδείας να μη θέλεις να κρύβεσαι πίσω από την ανωνυμία για να απειλήσεις και να βλάψεις, χωρίς λόγο. Είναι θέμα παιδείας να θέλεις να είσαι σωστός πολίτης και χρήσιμος στην κοινωνία που ζεις. Σου γίνεται με το χρόνο τρόπος ζωής κι ας σου κοστίζει κάποιες φορές αυτό. Αξίζει όμως, για τη δική σου αξιοπρέπεια προπάντων!

No tags

Περπάτησα βουνά κι ακρογιαλιές με ήλιο και φεγγάρι, το ελληνικό καλοκαίρι δεν είχε φέτος τελειωμό! Αρχίζοντας να απαριθμώ τα καλά αρνούμαι να θυμηθώ τα κακά. Τι ευλογία αυτή η απλή αφαιρετική! Λοιπόν, μύρισα άγρια ρίγανη και άγρια μέντα και την τριανταφυλλιά στην αυλόπορτα του πατρικού και πάλι. Γεύτηκα το πρώτο ρόδι της ροδιάς που φυτέψαμε πέρισυ στην αυλή και κολοκυθοκορφάδες, μια σπεσιαλιτέ του τόπου, από τον κήπο μας. Σεργιάνισα στα στενά δρομάκια της γενέθλιας γης παρέα με τον Άνθιμο Γαζή, ναι αυτόν της Φιλικής. Τον χειμώνα πριν την Επανάσταση τον πέρασε στην Αράχωβα κατηχώντας στο μυστικό της Εταιρείας πολλούς. Τυχαία έπεσε το μάτι μου και το διάβασα στο βιβλίο του Αραχωβίτη Γ. Χαρίτου «η Αράχωβα Βοιωτίας στον Αγώνα του 1821» καθώς «ξεσκόνιζα» την βιβλιοθήκη του πατρικού.

Φέτος το καλοκαίρι είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου φίδι ζωντανό, δυο βήματα από μένα. Να σούρνεται αργά στα ριζά ενός βράχου σηκώνοντας κάπου-κάπου το κεφάλι του προς το μέρος μου και μετά να χάνεται σε μία σχισμή του. Θάταν γύρω στο ένα μέτρο και ο σοφούλης ο ανεψιός μου, ο Κωνσταντίνος, αποφάνθηκε σύμφωνα με την περιγραφή μου, ότι δεν μπορεί παρά να ήταν δενδρογαλιά! Αλλά και μια ζαργάνα, το μοναδικό ψάρι με την πράσινη βελόνα, είδα την ίδια μέρα, από μια πρόχειρη εξέδρα καθώς ετοιμαζόμουν να βουτήξω, να σκίζει σπαθωτή τα γαλανά νερά του Σαρωνικού. Ομορφιά και πλούτος η ελληνική γη, σε στεριά και θάλασσα …

Στον προαύλιο χώρο του Αγίου Γεωργίου στο Παλαιό Φρούριο, στην Κέρκυρα, είδαμε την δεύτερη Πανσέληνο του φετινού Αυγούστου και μας ταξίδεψαν το ίδιο βράδυ στο φεγγαρόφωτο μουσικές διαχρονικές, Μότσαρτ κ.ά. Ανεβήκαμε με τα πόδια στο Αχίλλειο από τις Μπενίτσες. Περάσαμε μέσα από περιβόλια με λεμονιές, πορτοκαλιές και ελιές αιώνων. Μοσχοβολούσαν οι συκιές στο ζεστό αεράκι και οι φραγκοσυκιές, φράχτες ολόκληροι στις αυλές των αρχοντικών. Στο πάλαι ποτέ εξοχικό ανάκτορο της Αυτοκράτειρας Ελισάβετ της Αυστρίας, θαυμάσαμε τα απαράμιλλα έργα τέχνης στο περιστύλιο και στον κήπο. Περιττεύουν τα λόγια για την θέα από κει πάνω στο όμορφο νησί του Ιονίου …

Μια υπέροχη μουσική βραδιά μας χάρισαν, λίγες μέρες πριν, νέοι καλλιτέχνες από όλον τον κόσμο, στο πλαίσιο της Μουσικής Ακαδημίας, που διοργανώθηκε φέτος για τρίτη φορά στον Πόρο. Οι δυο νεαρές Γιαπωνέζες μόνο στο πιάνο που δεν ανέβηκαν εκείνο το βράδυ προκειμένου να μας πείσουν για το πάθος τους γι΄ αυτό που έκαναν. Αληθινά όμορφες εκδηλώσεις για έναν κόσμο που ψάχνει και αφήνεται να ενθουσιάζεται μ΄ αυτό που του προσφέρεται. Ποιός είπε ότι λείπει η ποιότητα από τέτοιες εκδηλώσεις στο προαύλιο ενός σχολείου; Κάθε άλλο μάλιστα!

Συναντήσαμε ξανά ανθρώπους γνωστούς και άγνωστους και ανοίξαμε ατέλειωτες συζητήσεις μαζί τους. Για την κρίση και για κάποιες χαμένες αξίες. Προσπερνούσαμε όσους άρχιζαν να μοιρολατρούν και σφίγγαμε το χέρι σε όσους δεν το έβαζαν κάτω. Και είναι πολλοί αυτοί που έχουν ακόμη όραμα και στόχους και θέλουν να συμβάλουν για το καλό του τόπου μας παρά τις δυσμενείς συνθήκες της στιγμής. Εγώ τουλάχιστον αυτό αποκόμισα και χάρηκα. Χάρηκα γιατί οι λίγοι δεν απόκαμαν από το να έχουν στόχους και οι πολλοί αρχίζουν επιτέλους να συνειδητοποιούν ότι το καραβάκι θα πέσει σε ξέρα, αν δεν βάλουμε όλοι μαζί ένα χεράκι, αλλά προς τη σωστή κατεύθυνση.

Παίρνω μαζί μου ένα άγουρο ακόμα λεμόνι και ένα ρόδι που κρέμονταν και τα δυο προκλητικά από ένα περιβόλι στο δρόμο και περνώντας ασυνείδητα τα έκοψα! Λίγα βότσαλα από τις θάλασσες που γύρισα και ένα κλαδί ελιάς από την γενέθλια γη. Α, και ένα βαζάκι μαρμελάδα σύκο, από αυτά που μάζεψα σήμερα το πρωί. Για να θυμάμαι και να ευχαριστώ!

No tags

Τελευταία πράξη σήμερα στο λονδρέζικο ολυμπιακό θέαμα. Πάνω από δυο βδομάδες παλμό, κίνηση και φώτα, στη βορινή πρωτεύουσα. Πολλά γράφτηκαν, πολλά ειπώθηκαν – πικρόχολα και εξ αγνοίας! – πολλά έκαναν τον γύρο του κόσμου. Υπολογίζεται ότι κάπου 4 δις άνθρωποι ήταν κολλημένοι στην τηλεόραση σε κάποιες φάσεις του. Όταν το 1908 πρωτοέγιναν στο Λονδίνο οι μοντέρνοι Ολυμπιακοί Αγώνες, ούτε τηλεόραση υπήρχε, ούτε διαδίκτυο. Είχαν προηγηθεί βέβαια οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες το 1896 στην Αθήνα και η μεγάλη επιτυχία τους συνέχιζε παγκόσμια να ακτινοβολεί. Πίσω στην Μεγάλη Βρετανία, όμως, και στην εγγλέζικη αριστοκρατία, η οποία και ασχολείτο με τα αθλήματα εκείνον τον καιρό και δεν είχε ανάγκη τη διαφήμιση, ούτε την καταξίωση! Ήταν εσωτερική υπόθεση κατά κάποιον τρόπο των «εκλεκτών», αλλά εκλεκτών στο πνεύμα του Γάλλου βαρόνου Coubertin, που αγωνίστηκε να αποκτήσει η επιδίωξή του ένα ισχυρό έρεισμα κοινωνικής προοπτικής, αλλά όχι να μείνει υπόθεση μιας «ελίτ» που θα ταυτιζόταν και μόνο στην κοινωνική προέλευση.

Πώς άλλαξαν οι καιροί! Τα παγκόσμια ρεκόρ του Λονδίνου θα φάνταζαν «όνειρα θερινής νυκτός» για τους πρώτους αθλητές και σίγουρα θα τρίζουν τα κόκκαλα του Γάλλου βαρόνου, «βλέποντας» τους φτεροπόδαρους του σήμερα να βγάζουν τα παπούτσια τους μετά τον αγώνα και να τα κρατούν επιδεκτικά μπροστά στο στήθος τους, στην κάμερα που έτρεχε να τους αποθανατίσει, για να φανεί το όνομα του σπόνσορα!

Άξιζε, όμως, να δει κανείς την επιβλητική Tower Brigde της βρετανικής πρωτεύουσας φωτισμένη την νύχτα πολύχρωμα και με τους πέντε ολυμπιακούς κύκλους να κρέμονται στον αέρα. Αν είχε την τύχη να την δει και να ανοίγει για να περάσει ένα από τα πολλά τρικάταρτα ιστιοφόρα που περιέπλεαν τον Τάμεση εκείνες τις μέρες, μιλάμε για θέαμα. Άξιζε το πανηγύρι στους δρόμους. Άξιζε η παρακολούθηση των αγωνισμάτων στο κατάμεστο στάδιο και μάλιστα με παρέα που γνώριζε το αντικείμενο και σχολίαζε ανάλογα. Τι να σας πω, αρχίζω να αδημονώ για τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο …

Κρατάω με συγκίνηση τη στιγμή, Κυριακή πρωί, στον Μαραθώνιο των Γυναικών και υπό βροχή. Στημένη με την παρέα μου από νωρίς το πρωί κάπου κοντά στην γνωστή γέφυρα. Περιμέναμε με αγωνία την μοναδική ελληνίδα αθλήτρια. Βλέποντάς την από μακριά να έρχεται, αρχίσαμε, εν χορώ, μαζί με τα χειροκροτήματα να την ενθαρρύνουμε φωνάζοντας, «Ελλάδα, Ελλάδα». Εκείνη κοιτάζοντας πάντα μπροστά σήκωσε τον αντίχειρα και μας απάντησε, συνεχίζοντας την προσπάθειά της.

Με την λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων στο Λονδίνο συμπίπτει και η Παγκόσμια Ημέρα της Νεολαίας που γιορτάζεται σήμερα. Στον απόηχο των Ολυμπιακών, λοιπόν, η ευχή στους νέους μας για όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο δυνατά. Όταν το 1844 ιδρύθηκε στο Λονδίνο από τον George Williams, η Χριστιανική Ένωση Νέων (YMCA), μια κοινωνική οργάνωση δομημένη σε προτεσταντική εκκλησιαστική βάση, ο Coubertin σαγηνεύτηκε από το αντικείμενο των δραστηριοτήτων αυτής της κίνησης που ήταν εκτός των άλλων και η διάδοση του μοντέρνου αθλητισμού και την είδε, ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να προετοιμαστούν οι κοινωνίες ανά τον κόσμο ούτως ώστε πιο εύκολα να ενστερνισθούν το ολυμπιακό κίνημα και τις τόσο πολύτιμες για την ειρηνική συνύπαρξη των λαών, ολυμπιακές και ηθικές αξίες. Στην πορεία πολλά άλλαξαν στον τομέα των ολυμπιακών θεσμών και όχι μόνο και οι εξελίξεις υπήρξαν θυελλώδεις. Ο πυρήνας, όμως, δηλαδή η συμμετοχή κυρίως του ολυμπιακού αθλητή στον «ευγενή» αθλητικό ολυμπιακό αγώνα, έμεινε ο ίδιος. Πρόκειται για ένα δείγμα ανώτερης συμπεριφοράς, η οποία μπορεί να θεωρηθεί, ως αριστοκρατική, στη βάση ηθικών κριτηρίων, για την Ειρήνη και την Δημοκρατία, στη βάση της πολιτισμικής ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

ΥΓ. Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από το βιβλίο, «Το Ολυμπιακό Φαινόμενο», του Νικολάου Πατσαντάρα, Εκδόσεις Νομική Βιβλιοθήκη, 2007

No tags