«Παίρναμε το πρωινό μας με τον άνδρα μου ένα Σάββατο πρωί. Στην τηλεόραση έτρεχαν οι τελευταίες ειδήσεις και όπως κάθε μέρα τα τελευταία δύο χρόνια ακούγαμε για την κατάσταση στην Ελλάδα. Δεν είμαστε οικονομολόγοι και δεν καταλαβαίναμε και πολλά από αυτά που λέγανε. Ξέραμε μόνο ότι η Ελλάδα είναι ένας παράδεισος και εδώ μιλούσαν για καταστροφή. Αλλά τι μπορούσαμε να κάνουμε εμείς, μια ηθοποιός εγώ και ένας παραγωγός κινηματογράφου ο άνδρας μου; Σκεφτήκαμε λοιπόν …». Μ΄ αυτά τα λόγια, η αυστριακή ηθοποιός Katharina Stemberger και ο άνδρας της, Fabian Eder, άνοιξαν την βραδιά, στις Βρυξέλλες, που ήταν αφιερωμένη στην Ελλάδα.

Αυτό που οι δυο τους σκέφτηκαν εκείνο το χειμωνιάτικο πρωινό στη Βιέννη εμείς το βλέπαμε στην οθόνη μιας αίθουσας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, σε μια από τις τελευταίες εκδηλώσεις του πριν τις καλοκαιρινές διακοπές. Διοργανωτές ήταν αυστριακοί ευρωβουλευτές, με την παρουσία του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ελλήνων ευρωβουλευτών και πλήθος θεατών, κυρίως ξένων. Η μικρή ταινία-ντοκιμαντέρ “Greece in Bloom” μας ξεναγούσε σε μια άλλη Ελλάδα, στην Ελλάδα της καθημερινότητας και των μικρών πραγμάτων, μακριά από το κέντρο. Αλλά και στην Ελλάδα της καρδιάς, της γεύσης και της ανείπωτης ομορφιάς. Το ιστιοφόρο έσκιζε καθάρια γαλαζοπράσινα νερά, δελφίνια το συνόδευαν στο ταξίδι του στην νοτιοδυτική Ελλάδα και σε κάθε σταθμό του, κατά προτίμηση σε μικρά και απόμερα νησάκια, περίμενε το στρωμένο τραπέζι. Με ό,τι προσέφερε ο κήπος της κάθε καλοκυράς και η ελληνική θάλασσα. Χόρταινε το μάτι! Μαυροντυμένες κυρούλες άνοιγαν το σπίτι τους και σε κάτασπρες αυλές ξεδίπλωναν την ελληνική φιλοξενία σε όλο της το μεγαλείο, με την ίδια ευκολία που άνοιγαν μπροστά στο φακό το φύλλο για την χειροποίητη χορτόπιτα. Σκέτο μαρτύριο για όσους ξέρουν και τα νοσταλγούν όλα αυτά …

Έβλεπα τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, κ. Σούλτς, να έχει γείρει στο πλάι το κεφάλι του και να απολαμβάνει. Αλλά και πρώτος να σηκώνει τα χέρια και να χειροκροτεί, όταν ακούστηκε από νέους ανθρώπους, κάπου στην Κρήτη, αν θυμάμαι καλά, ότι θέλουν να μείνουν στον τόπο τους και να παλέψουν, αλλά χρειάζονται την συμπαράσταση της Ευρώπης και την αλληλεγγύη στον αγώνα τους. «Να τους το πείτε, να το ακούσουν στην Ευρώπη», φώναζαν με παλμό. Ακούστηκαν και άλλες πολλές φωνές, κυρίως από νέους ανθρώπους, φωνές αγωνίας για το μέλλον, φωνές απόγνωσης αλλά και αισιοδοξίας για κάτι καλύτερο, που κανείς δεν μπορούσε ακριβώς να το προσδιορίσει, αλλά όλοι το ευχόντουσαν να έρθει γρήγορα.

Αν σκοπός της ταινίας ήταν να ανάψει και πάλι την αγάπη των Ευρωπαίων για μια χώρα, που θέλουν να την προσονομάζουν «Κοιτίδα του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού», το πέτυχε στο ακέραιο! Αν, μαζί μ΄ αυτό καταφέρει να σβήσει και κάθε ίχνος προκατάληψης από το μυαλό του κάθε «κακού» μέσου ευρωπαίου για την ίδια αυτή χώρα που βιώνει μια αναπάντεχη και πολύπτυχη κρίση αυτή τη στιγμή, θα ήταν η αποκορύφωση.

Πάντως έτσι και γινόταν πρόσκληση στο τέλος της βραδιάς να μπούμε σ΄ ένα ιστιοφόρο για μια βόλτα στην Ελλάδα κανείς δεν θα το αρνιόταν, θαρρώ. Είναι και η βροχή, που δεν λέει να κρατήσει σ΄ αυτόν εδώ τον τόπο κι ας κοντεύει να βγει ο Ιούλιος. Το καλοκαίρι μας φέτος είναι, βλέπετε, σε διακοπές …

No tags

Είναι, κάποια από αυτά, κλεισμένα στις φυλακές ανηλίκων Αυλώνα! Πολλά άρχισαν στα δέκα-δώδεκα να χτυπούν, έτσι για πλάκα, έναν συμμαθητή τους στο σχολείο. Βλέποντας ότι οι υπόλοιποι της παρέας το διασκέδαζαν συνέχισαν «την πλάκα» βασανίζοντας σκληρά πολλές φορές το θύμα τους. Το παγίδευαν για παράδειγμα στην τουαλέτα του σχολείου αναγκάζοντάς το να κάνει πράγματα, για τα οποία θα ντρεπόταν, αν γίνονταν πάρα έξω γνωστά. Πολλές φορές κατέγραφαν τις σκηνές στο κινητό τους. Έτσι άρχιζε συνήθως το δράμα, με πρωταγωνιστή ένα αθώο θύμα, που δεν προκάλεσε σε τίποτα και ίσως από την φύση του ήταν χαμηλών τόνων και με έμφυτη ευγένεια. Ο θύτης σ΄ αυτές τις περιπτώσεις  ανήκει στους επιθετικούς τύπους ανθρώπων, που τους αρέσει να επιβάλλονται και να αντιμετωπίζουν τους άλλους με εμπάθεια. Κομπάρσοι στο έργο οι παρατρεχάμενοι του «αρχηγού», που τον «εμψυχώνουν» στην «πλάκα», αλλά και κάποιοι παρατηρητές από μακριά, αυτοί δηλαδή που λένε, «τί δουλειά έχω εγώ να ανακατευτώ». Έτσι ξεκινάει ένας φαύλος κύκλος, μια ομερτά, όπου κανείς δεν είδε και δεν άκουσε τίποτα, αλλά, παραδόξως, όλοι είναι ενήμεροι και μάλιστα το καλαμπουρίζουν το πράγμα. Οι επιπτώσεις είναι άμεσες βαριές και ασήκωτες. Για μεν τα θύματα ξεκινάει ένας ανήφορος απομόνωσης και κατάθλιψης, που πολλές φορές οδηγεί στην αυτοκτονία, για δε τους θύτες, ο κατήφορος της εγκληματικότητας, της βίας και η φυλακή.

Στην ημερίδα που διοργανώθηκε την περασμένη Δευτέρα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με πρωτοβουλία του έλληνα ευρωβουλευτή κ. Γ. Κουμουτσάκου, ήταν καλεσμένος, ως κύριος ομιλητής, ο διεθνούς φήμης καθηγητής ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του Bergen της Νορβηγίας και ειδικός επί του θέματος, κ. Olweus, ο οποίος και έδωσε τον ορισμό αυτού του φαινομένου που κάθε άλλο παρά νέο είναι. Εκφοβισμός (bullying), είπε, είναι η εσκεμμένη επαναλαμβανόμενη βίαιη συμπεριφορά προς ένα άτομο το οποίο δεν μπορεί να υπερασπίσει τον εαυτό του. Διακρίνεται δε σε σωματική βία, λεκτική, σεξουαλική, διαδικτυακή και πάει λέγοντας. Στην Νορβηγία, ανέφερε, η εκστρατεία κατά του εκφοβισμού και της βίας στα σχολεία ξεκίνησε επίσημα, όταν τρία αγόρια οκτώ ετών αυτοκτόνησαν, πριν από χρόνια, μη αντέχοντας τα μαρτύρια που υφίσταντο από τους συμμαθητές τους στο σχολείο. Η κυβέρνηση της Νορβηγίας, το έθεσε αμέσως, ως πρώτο θέμα στην πολιτική ατζέντα της με τα ανάλογα θετικά αποτελέσματα μέχρι σήμερα.

Ο σοφός καθηγητής ανέφερε επίσης ότι με ένα σωστό πρόγραμμα πρόληψης και βέβαια σωστή εφαρμογή του προγράμματος στα σχολεία, επιτυγχάνεται μείωση του φαινομένου κατά 50% μέσα σε 8 μήνες. Μίλησε επίσης για την ανάγκη ανοιχτής συζήτησης μέσα στην τάξη και με την συμβολή των εκπαιδευτικών. Να λένε και να κουβεντιάζουν, είπε, μεταξύ τους για όσα συμβαίνουν γύρω τους. Οι γονείς λίγα πράγματα μπορούν να καταφέρουν από μόνοι τους σ΄ αυτή τη φάση, γιατί είναι ελάχιστα τα παιδιά που τολμούν να αναφέρουν στο σπίτι, τι υφίστανται καθημερινά στο σχολείο!

Στη συζήτηση που ακολούθησε πήραν μέρος μαθητές και μαθήτριες από ελληνικά σχολεία, τα οποία βραβεύτηκαν φέτος στο διαγωνισμό για τις καλύτερες σχολικές εφημερίδες, που διοργανώνει κάθε χρόνο η εφημερίδα «Τα Νέα». Το ταξίδι στις Βρυξέλλες ήταν μέρος του βραβείου. Παραβρέθηκαν και άλλοι πολλοί. Ο Πρόεδρος από το «Χαμόγελο του Παιδιού» αναφέρθηκε στην ειδική τηλεφωνική γραμμή, 1056, που ισχύει για όλη την Ελλάδα και προσφέρει άμεση βοήθεια σε περίπτωση εκφοβισμού και βίας. Ακόμη και ελικόπτερο είναι διαθέσιμο από εθελοντές, είπε, σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Η χώρα μας κατέχει και εδώ, δυστυχώς, υψηλή θέση στη λίστα κρατών με το πρόβλημα. Ήταν και ο Διευθυντής του σχολείου των φυλακών ανηλίκων Αυλώνα, ο οποίος, μίλησε με αγάπη και ενδιαφέρον για τα παιδιά του σχολείου του, που ως κοινωνία δεν τα προλάβαμε, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά. Φαντάζομαι, ότι θα είναι ο μόνος διευθυντής που θα ευχόταν να κλείσει το σχολείο του …

Στην ημερίδα αποφασίστηκε να κατατεθεί ένα σχετικό ψήφισμα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στην προσπάθεια να τεθεί το μεγάλο αυτό πρόβλημα της σχολικής βίας στην ευρωπαϊκή ατζέντα. Θα χρειαστούν γι΄ αυτό οι υπογραφές 365 ευρωβουλευτών από τους 750 που έχει το Ευρωκοινοβούλιο αυτή τη στιγμή. Ευτυχώς, όμως, που η πλειοψηφία εκεί δεν έχει μόνο την ιδιότητα του ευρωβουλευτή, αλλά επίσης και αυτή του μπαμπά και της μαμάς. Το ψήφισμα θα αφορά όλους τους Αργύρηδες και τους Σπύρους, τις Μορφούλες και τις Λάουρες απανταχού στην Ευρώπη, τόνισε με ζωηρό ενδιαφέρον ο έλληνας ευρωβουλευτής.

Κι έτσι πρέπει να γίνει! Δεν μπορεί η Ευρώπη να κλείσει τα μάτια σ΄ αυτόν τον εφιάλτη που βιώνουν καθημερινά χιλιάδες οικογένειες. Δεν μπορεί να αγνοήσει το δράμα που παίζεται σε βάρος νέων και απροστάτευτων παιδιών σε όλα τα σχολεία, χωρίς διάκριση. Και βέβαια ακόμα και σε καιρούς κρίσης, όπως αυτούς που βιώνουμε, μπορεί να δώσει λύσεις! Γιατί η παρούσα κρίση δεν είναι μόνο οικονομική και γιατί αυτά τα παιδιά θα είναι οι αυριανοί πολίτες της.

No tags

Ακούστηκε, ότι το βράδυ της Πέμπτης, στη Σύνοδο Κορυφής που ελάμβανε χώρα στις Βρυξέλλες, μετά το κλείσιμο ενός κεφαλαίου και λόγω και του προχωρημένου της ώρας, ο Πρόεδρος του Συμβουλίου Χέρμαν βαν Ρομπάι, σηκώθηκε για να ενημερώσει τον Τύπο, ως είθισται, κλείνοντας έτσι και την συνεδρίαση. Δεν είχε προφτάσει να πάει ως την πόρτα, όταν τον σταμάτησε η αυστηρή φωνή του Ιταλού Πρωθυπουργού, Μάριο Μόντι. Τον ρώτησε, για πού το έβαλε, εφόσον δεν είχαν τελειώσει ακόμα! Ο Πρόεδρος βαν Ρομπάι ξανακάθισε μουδιασμένος στη θέση του και η συνεδρίαση ξεκίνησε, ουσιαστικά αυτή τη φορά, για να λήξει στις 6 το πρωί με σημαντικότατες αποφάσεις που αφορούν όλους μας ξεχωριστά και την Ευρώπη πάνω απ΄ όλα!

Ο Ιταλός Πρωθυπουργός, μη εκλεγμένος από τον λαό, αλλά εντεταλμένος να σώσει τη χώρα του στην κρίσιμη αυτή στιγμή, εκτός από τεχνοκράτης υπήρξε και ένας, κατά γενική ομολογία,  επιτυχημένος από τους καλύτερους μάλιστα Ευρωπαίος Επίτροπος κατά την περίοδο 1995-2005. Και το απέδειξε για μια ακόμη φορά προχθές στη Σύνοδο Κορυφής. Εφόσον ο Πρόεδρος σήμανε λήξη της συνεδρίασης καθώς σηκώθηκε να φύγει, ποιος θα τολμούσε να του πει, «πού πας;». Το σπίτι του ιταλού πρωθυπουργού όμως κινδύνευε να καεί και μαζί μ΄ αυτό τα διπλανά και τα πάρα δίπλα. Δεν ήταν στιγμές για να ακολουθήσει αυστηρά το πρωτόκολλο. Ούτε και να ρίξει το βάρος, αν τελικά το σπίτι του το άρπαζαν οι φλόγες, αποκλειστικά στην πυροσβεστική που αργούσε να έρθει. Τόλμησε το αυτονόητο, προχώρησε, διεκδίκησε και κάποιοι άλλοι τον ακολούθησαν. Το πύρινο μέτωπο έσπασε!

Αξίζει να ρίξει μια ματιά κανείς στο βιογραφικό του ανδρός. Γεννημένος στην Λομβαρδία εκεί που η λέξη ambiente βρίσκει το νόημά της, σπουδαγμένος στα καλύτερα πανεπιστήμια της χώρας του και του εξωτερικού και με ευρωπαϊκό αέρα στα πανιά του. Είναι δε από τους λίγους ευρωπαίους επιτρόπους, που δίπλα στο όνομά τους υπάρχει η ένδειξη, «χωρίς κομματική ταυτότητα». Αυτό, νομίζω, τα λέει όλα!

Και με πιάνει μια θλίψη για τους δικούς μας πολιτικούς, που από προχθές μέλημά τους είναι τα ψίχουλα, που τυχόν θα πέσουν από το πλούσιο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Λες και οι ίδιοι δεν είναι συνδαιτυμόνες! Με πυξίδα την κομματική τους γραμμή και κινούμενοι, ακόμη και σήμερα, στο πλαίσιο ενός στενού πελατειακού συστήματος, που τους ανέδειξε, αρμενίζουν μεσοπέλαγα, αγνοώντας τους κανόνες πλοήγησης στα ευρωπαϊκά νερά.

Η τελευταία Σύνοδος Κορυφής στις Βρυξέλλες απέδειξε, πως μόνο με επίθεση πρόσω γράφονται επιτεύγματα και πως με τις κατάλληλες συμμαχίες επιτυγχάνονται οι στόχοι. Αρκεί να μιλάει η καρδιά και να υπάρχει το κοινό όραμα, όταν το διακύβευμα είναι όλα ή τίποτα!

Δεν παίζει κανείς με την φωτιά και τουλάχιστον φροντίζει να έχει κάψει τα αγριόχορτα στον κήπο του και να έχει και μερικούς κουβάδες νερό στο πλάι πριν βγει στους δρόμους παραπονούμενος, ότι οι άλλοι δεν τον βοήθησαν. Για να έχει το δικαίωμα να ρωτήσει και τον πάσα διερχόμενο, «εσύ πού πας;»!

No tags

«Ήρθα στη χώρα πριν 15 χρόνια γιατί ο σύζυγός μου ζούσε εδώ. Δεν βγήκα ούτε μια φορά από το σπίτι. Δεν έχω χαρτιά και δεν γνωρίζω τη γλώσσα ούτε και κανέναν άνθρωπο εδώ. Όλα αυτά τα χρόνια ζούσα παράνομα στη χώρα γιατί ο σύζυγός μου δεν με είχε δηλώσει και οι αρχές ποτέ δεν τον υποχρέωσαν, παρότι γνώριζαν την κατάσταση. Κάθε μέρα και χωρίς λόγο με κτυπούσε βάναυσα ακόμη και μπροστά στα παιδιά. Με απειλούσε, ότι αν μιλούσα θα είχα πρόβλημα γιατί ήμουν γυναίκα και χωρίς χαρτιά. Και ήξερα, ότι στη χώρα από την οποία προέρχομαι, όταν μια γυναίκα ανοίξει το στόμα της για να καταγγείλει τη βία εναντίον της, οι αρχές τιμωρούν την ίδια και όχι τον άνδρα. Μέχρις ότου η κόρη μου ανέφερε στην τάξη της στο σχολείο το τι συνέβαινε στο σπίτι».

«Ήρθα παράνομα στη χώρα ψάχνοντας ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μου και για μένα. Μου είχαν υποσχεθεί δουλειά σε σπίτια, οικιακή βοηθός. Δεν είχα χαρτιά και έτσι ήμουν ανύπαρκτη, ένα τίποτα. Ο άνθρωπος που με έφερε με ανάγκασε στη συνέχεια και με τη βία να πουλώ τον εαυτό μου και να του δίνω τα χρήματα».

Αυτές είναι δύο από τις πλέον ήπιες γραπτές αναφορές που ακούστηκαν στην ημερίδα που διοργανώθηκε σε αίθουσα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου την περασμένη εβδομάδα, με θέμα τις γυναίκες, που ζουν σε ευρωπαϊκές χώρες παρακαλώ, χωρίς χαρτιά. Να είσαι γυναίκα σε μια ξένη χώρα, να μη καταλαβαίνεις τη γλώσσα του τόπου και να μην έχεις επαφή με τον έξω κόσμο είναι ήδη η πρώτη τιμωρία σου. Χωρίς επίσημα χαρτιά επί πλέον δεν είσαι τίποτα και  δεν απέχει πολύ από το να γίνει η ζωή σου αβίωτη. Πολλές φορές μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, γιατί η βία έχει πολλά πρόσωπα και «ευδοκιμεί» παντού!

Το Συμβούλιο της Ευρώπης είχε την πρωτοβουλία να δημιουργήσει τον πρώτο, διεθνώς, μηχανισμό για την πρόληψη και την καταπολέμησης της βίας κατά των γυναικών και της οικογενειακής βίας, με την ομώνυμη Σύμβαση, που παρουσιάστηκε στην Κωνσταντινούπολη τον Μάιο του 2011 και έχει υπογραφεί μέχρι σήμερα σχεδόν από όλα τα Μέρη. Για την έναρξη της ισχύος απαιτείται και η επικύρωσή της.

Είναι κι αυτό μια κάποια αρχή γιατί ποτέ μέχρι σήμερα θέματα, όπως αυτό της βίας εις βάρος των γυναικών, δεν γράφτηκαν στην πολιτική ατζέντα των Ευρωπαϊκών Οργάνων. Με τη νέα αυτή σύμβαση, όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης μαζί με αυτές βέβαια που είναι επίσης μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης, υποχρεούνται με την έναρξη της ισχύος να λάβουν όλα τα απαραίτητα νομοθετικά και άλλα μέτρα για την διασφάλιση και την πρακτική εφαρμογή της αρχής της ισότητας. Αυτό ξεκινάει για παράδειγμα και με την σωστή ενημέρωση και την ευρεία διάδοση στο κοινό, όπως και με εκπαιδευτικά προγράμματα σε όλα τα επίπεδα εκπαίδευσης. Ανεξάρτητα απ΄ αυτό, οι Εκκλησίες έχουν το δικό τους μερίδιο στην ευθύνη, εφαρμόζοντας το βιβλικό, «ουκ ένι άρσεν ή θήλυ» και ο ρόλος ιδιωτικών πρωτοβουλιών από διάφορες ομάδες και οργανισμούς είναι αναντίρρητα μεγάλος. Όλα όμως ξεκινούν από το σπίτι και από όσα διδάσκεται κανείς στο στενό του περιβάλλον και τον βαθμό ευαισθησίας, που αποκτά για τέτοια οριακά ζητήματα. Σε διεθνές επίπεδο, η νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο έχει θέσει μέχρι σήμερα σημαντικά πρότυπα στον τομέα της βίας κατά των γυναικών. Γιατί αυτού του είδους η βία μπορεί να αποτελεί απόδειξη των ιστορικά άνισων σχέσεων ισχύος ανάμεσα στις γυναίκες και στους άνδρες που οδήγησαν στην κυριαρχία έναντι και στην διάκριση κατά των γυναικών δεν παύει όμως να είναι σήμερα πρωτίστως βάναυση παραβίαση Θεμελιωδών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και δεν αμφισβητείται, φαντάζομαι, από κανέναν, ότι όλοι έχουν το δικαίωμα να μπουν κάτω από την ομπρέλα προστασίας τους.

Και όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι και ΟΛΕΣ!

No tags

Και καλά θα κάνουμε να βάλουμε πλέον, όλοι μαζί, ένα χεράκι για να ξαναφτιάξουμε την εικόνα της χώρας μας προς τα έξω. Να προσπαθήσουμε να ξανακερδίσουμε την εκτίμηση του κόσμου. Οι διεθνείς μας παίκτες έκαναν το μέρος τους, το περασμένο Σάββατο το βράδυ, μια μόλις μέρα πριν τις κρίσιμες βουλευτικές εκλογές. Χάρισαν στην Ελλάδα τη νίκη σ΄ έναν δύσκολο αγώνα με την Ρωσία και μ΄ αυτή, την πρόκριση στα προημιτελικά. Ο Ότο Ρεχάγκελ, ο παλιός προπονητής της Εθνικής μας, δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη και με άμεση δήλωσή του στην γερμανική Bild, την εφημερίδα που μόνο για κρίση, χρέη και διαφθορά γράφει όταν αναφέρεται στην Ελλάδα, βροντοφώναξε: «Μην υποτιμήσετε τους Έλληνές ΜΟΥ»! Το γράφω με ιδιαίτερη συγκίνηση γι΄ αυτή τη μικρούλα κτητική λεξούλα, το «ΜΟΥ», που κάνει τη διαφορά! Εκείνος, γερμανός, ήρθε στην Ελλάδα, μας έζησε, μας πίστεψε, μας αγάπησε και από αουντσάιντερ μας έκανε πρωταθλητές Ευρώπης και μας χάρισε ονειρεμένες στιγμές εκείνο το μακρινό, αλλά αξέχαστο 2004. Όλη η Ευρώπη, τότε, μας θαύμαζε και μας ζητωκραύγαζε.

Περιδιαβάζοντας τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, το σαββατοκύριακο των εκλογών, γιατί δεν ψηφίζαμε εμείς μόνο, τα έβλεπα μονίμως «καρφωμένα» στην Ελλάδα. Και στην Γαλλία είχαν βουλευτικές εκλογές, στο δεύτερο γύρο, αλλά κανείς δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα ούτε και οι ίδιοι οι γάλλοι! Στην Αίγυπτο είχαν προεδρικές επίσης στο δεύτερο γύρο και το διακύβευμα εκεί ήταν πολύ μεγάλο. Τα επίσημα αποτελέσματα θα γίνουν γνωστά σε λίγες μέρες, αλλά ήδη και τα δύο κόμματα ισχυρίζονται ότι είναι οι νικητές! Χαμένη είναι σαφώς η περίφημη «Αραβική ΄Ανοιξη», που δεν φαίνεται πια να περνάει στο καλοκαίρι! Την βραδιά των εκλογών, από την Κυριακή προς την Δευτέρα, άλλαξαν οι στρατιωτικοί που έχουν αναλάβει τα ηνία μετά την πτώση του Μουμπάρακ, τις αρμοδιότητες του προέδρου! Το δε κόμμα των «Αδελφών Μουσουλμάνων» προτείνουν, λες και έχουν λυθεί όλα τα άλλα προβλήματα, να γίνει η Ιερουσαλήμ η νέα πρωτεύουσα της Αιγύπτου! Λίγες μέρες πριν είχε διαλυθεί η αιγυπτιακή Βουλή με απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας. Για όσους σκέφτονται νομικά, σημεία και τέρατα δηλαδή στη χώρα του Νείλου…

Αλλά τα ξένα μέσα ενημέρωσης είχαν μάτια κι αυτιά μόνο για την Ελλάδα αυτή την Κυριακή των εκλογών! Και μάλιστα με θετικά σχόλια για την Ελλάδα και ειλικρινή λόγια παραίνεσης για την περαιτέρω πορεία! Προσωπικά διέκρινα και μια διάθεση απ΄ όλους να δοθεί στην Ελλάδα ακόμη μια ευκαιρία. Γιατί, πώς να ερμηνεύσω αλλιώς τις επίσημες δηλώσεις ευρωπαίων αξιωματούχων, στις Βρυξέλλες και αλλού, μόλις λίγα λεπτά από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, περί πιθανής επαναδιαπραγμάτευσης των όρων του πακέτου βοήθειας, με ό,τι και να σημαίνει αυτό; Όλα αυτά, όταν στην Ελλάδα η αποχή από τις κάλπες έφτασε το 38-39% ενώ όλα γύρω βούλιαζαν! Αυτό αδυνατώ να το σχολιάσω…

Θα ήταν τραγικό, όμως, να αναλώσουμε τη νέα δυναμική που αρχίζει να διαφαίνεται σε μικροκομματικές συζητήσεις και πρόσωπα. Η κάλπη έκλεισε και το αποτέλεσμα είναι στο τραπέζι, είτε μας αρέσει είτε όχι. Για να ορθοποδήσουμε και να μπορέσουμε, ως χώρα, να προχωρήσουμε είναι απαραίτητη, αυτή τη στιγμή, η βοήθεια απ΄ έξω κι εκεί πρέπει να δοθεί η προσοχή τώρα. Και βέβαια δεν εννοώ την οικονομική και μόνο! Η Ευρώπη είναι το φυσικό μας πλαίσιο. Οι όροι και οι προϋποθέσεις του περιβόητου «μνημονίου» δεν έχουν γραφτεί σε γρανίτη κι αυτό προσπαθούν κάποιοι απ΄ έξω να διαμηνύσουν στη χώρα από καιρό. Απ΄ την άλλη όμως, ας κάνουμε κι εμείς το μέρος μας! Δεν δαγκώνει κανείς το χέρι που του απλώνεται για βοήθεια, όταν μάλιστα ο ίδιος είναι, όχι απλά στο χείλος του γκρεμνού, αλλά κατρακυλάει ήδη …

No tags

Βρέθηκα για λίγες μέρες στο ορεινό χωριό μου, στην Αράχωβα. Είπα, θα ψάχνω κάθε μέρα την ομορφιά γύρω μου και όλα τα καλά στοιχεία στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Η φύση με αντάμειψε, δεν μπορείτε να φανταστείτε, με πόσα δώρα! Ως και την Αφροδίτη στην αγκαλιά του Ήλιου είδα στο πέρασμά της από τα μέρη μας. Αυτό το σπάνιο αστρονομικό φαινόμενο της περασμένης Τετάρτης, κατάφερε να μας βγάλει από τους ρυθμούς μας στο πατρικό, σε σημείο που η ανύποπτη Μητέρα μου να αναρωτιέται, τι πάθαμε όλοι και της ζητάμε κερί και σπίρτα πρωί-πρωί, μ΄ ένα κομμάτι γυαλί στο χέρι ο καθένας! Από όλον τον ευρωπαϊκό χώρο μόνο στην Ελλάδα μπορούσες να το δεις αυτό, γιατί μόνο εδώ ο ουρανός ήταν καθαρός εκείνη τη μέρα! Το φως και ο ήλιος, τα χρώματα ακόμα και τα σύννεφα, πιστέψτε με, είναι διαφορετικά στη χώρα μας!

Έχω γυρίσει και έχω δει πολλές όμορφες χώρες, αλλά σαν την Ελλάδα καμιά! Κι αλλού τα ηλιοβασιλέματα με έκαναν να ονειροπολώ αλλά όχι έτσι σαν αυτό του Σουνίου. Είδα τον ήλιο ν΄ ανατέλλει σε πολλά μέρη της γης, αλλά αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μου μέσα από ένα παραθυράκι της Καστροπολιτείας στην Μονεμβασιά ήταν αξεπέραστο! Χθες, στην Κωπαΐδα, ο ίδιος αυτός πελώριος και κατακόκκινος ήλιος, μας καλημέρισε μεγαλόπρεπα, έτσι που πρόβαλε μπροστά μας στον δρόμο για την Αθήνα. Όταν ζεις καθημερινά σ έναν τέτοιο «παράδεισο» σου ξεφεύγουν κάτι λεπτομέρειες σαν κι αυτές! Ξέρω, η κρίση είναι υπαρκτή και δεν αστειεύεται, αλλά ούτε και επιβιώνει επί μακρόν σε παράδεισους …

Φίλοι και συγχωριανοί θέλαν να μάθουν για την «κατάσταση», όπως έλεγαν, για το πώς μας βλέπουν έξω. Η βόλτα στο φούρνο του χωριού κατέληγε έτσι σε ενημέρωση εκατέρωθεν, εγώ μάθαινα τα νέα του χωριού, όσο απουσίαζα και εκείνοι για την Ευρώπη με κίνδυνο να μη φτάνει πολλές φορές το ψωμί στην ώρα του για το στρωμένο μεσημεριανό τραπέζι …

Τα ανοιχτά σπίτια, το υποχρεωτικό «φίλεμα», έστω και στο κεφαλόσκαλο, το χαμόγελο στα μάτια και στην καρδιά, το δυνατό σφίξιμο του χεριού, τι να σας πώ, δεν τα έχω βρει αλλού, σε άλλες χώρες. Όσο και αν τα πράγματα γίνονται για τους πολλούς, όλο και πιο δύσκολα και όσο κι αν η οργή πληθαίνει για τους κακούς πολιτικούς μας που μας έφεραν σ΄ αυτό το χάλι, η φιλοξενία δεν θα πάψει να προσφέρεται από το ελληνικό σπίτι. Και είναι, ευτυχώς, λίγοι αυτοί, γύρω μας, που πνίγονται στην ίδια τους τη μιζέρια και την κακομοιριά. Στο χέρι του καθενός μας είναι, λίγο-πολύ, να αλλάξουμε τα πράγματα…

Ήταν, όμως, και βδομάδα Μνήμης για τα «θύματα της ναζιστικής παραφροσύνης» όπως χαρακτηριστικά έγραψε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος στην επιστολή που έστειλε προς τον δήμαρχο της μαρτυρικής όμορης πόλης του Διστόμου, του καλλικράτειου Δήμου μας, ενόψει της επετείου για την σφαγή από τους Γερμανούς 218 κατοίκων του χωριού, τον Ιούνιο του 1944. Ο απόηχος της απόφασης του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, στις αρχές του χρόνου, ήταν παντού αισθητός. Το αίτημα της Ελλάδας για αποζημιώσεις εκ μέρους της Γερμανίας, για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως αυτό του Διστόμου, απορρίφθηκε. Οι διεθνείς δικαστές άφησαν μόνο ένα «παραθυράκι», κάτι σαν πολιτική «πράξη καλής θέλησης», αν ποτέ η Ελλάδα θελήσει να διεκδικήσει κάτι από την Γερμανία για το Δίστομο.

Οι συγκυρίες, όμως, δεν ευνοούν και η θλίψη μάραινε τα πρόσωπα όλων. Η ομάδα των γερμανών νομικών, που επισκέπτονται κάθε χρόνο αυτή την εποχή το Δίστομο, δεν ήθελαν να παραδεχτούν, ότι όλα χάνονται. Εδώ και δέκα χρόνια προσπαθούν να αντιστρέψουν την εικόνα της πατρίδας μας στη χώρα τους. Τα τελευταία δύο χρόνια όλο και πιο έντονα. Αλλά, ως γνωστόν, στα κράτη μεταξύ τους υπάρχουν συμφέροντα και όχι φιλίες. Φίλοι γίνονται οι άνθρωποι, και μένουν τέτοιοι όσα κακά δημοσιεύματα και αν διαβάζουν στη χώρα τους. Μετά το πέρας των επίσημων συζητήσεων «στρογγυλής τραπέζης», που είχαμε για την απόφαση της Χάγης στην αίθουσα του Μουσείου, στο κλείσιμο της βραδιάς με κάλεσαν για ένα «αναψυκτικό»  στο καφενείο του χωριού. Παρήγγειλαν κόκα-κόλα και σπράιτ. Την ακύρωσα την παραγγελία και είπα στο παιδί του καφενείου να φέρει βυσσινάδα «Λουξ» για όλους μας. Τα άλλα τα αναψυκτικά τα πίνουν παντού σε όλον τον κόσμο, τους δικαιολογήθηκα. Βυσσινάδα, και μάλιστα Λουξ, μόνο εδώ στην Ελλάδα. Παιδικές αναμνήσεις, συμπλήρωσα, δικαιολογώντας την αυθαιρεσία εκ μέρους μου.

Στο τέλος έβγαλαν όλοι χαρτί και μολύβι να γράψουν ακριβώς, πώς λέγεται αυτό το μοναδικό στη γεύση ελληνικό αναψυκτικό, που δεν το είχαν – και κακώς!- τόσο καιρό δοκιμάσει …

Αυτή είναι η μοναδικότητα της Ελλάδας! Ακόμη και μια βυσσινάδα κάνει τη διαφορά!

No tags

Ήταν μια ευχάριστη νότα στο σύνηθες «στρες» των Βρυξελλών και συγχρόνως το «θεατρικό» γεγονός της χρονιάς. Το περασμένο και τελευταίο Σαββατοκύριακο του Μάη, στο μικρό αλλά άκρως συμπαθητικό θεaτράκι, Comédie Claude Volter, παίχτηκε το κλασσικό έργο του Friedrich Dürrenmatt (Ελβετία 1956, 1980), «Η επίσκεψη της Γηραιάς Κυρίας» (Der Besuch der alten Dame) σε σκηνοθεσία Αριστείδη Λαυρέντζου, ο οποίος είχε και τον πρωταγωνιστικό ρόλο και σκηνικά της φίλης, Άντας Σωτηροπούλου. Ο ελληνικός ερασιτεχνικός θίασος Βρυξελλών, «Θέσπις», ήδη στο δέκατο χρόνο ύπαρξής του, έδωσε τον καλύτερο εαυτό του!

Η πλοκή του έργου με τα λόγια του σκηνοθέτη: «Στο μικρό σιδηροδρομικό σταθμό μιας ευρωπαϊκής κωμόπολης σε ένδεια, οι κάτοικοι πλαισιωμένοι από τις Αρχές (Δήμαρχος, Αστυνόμος, Λυκειάρχης, Εφημέριος…) περιμένουν ως σανίδα σωτηρίας την πάμπλουτη “Κυρία απ’ τα παλιά” που είχε ζήσει εκεί μέχρι την εφηβεία της. Εκείνη όμως έρχεται κυρίως για ένα προσωπικό λόγο: ζει ακόμα εκεί ο πρώτος της εραστής, που της είχε φερθεί παλιά με το χειρότερο τρόπο, αρνούμενος την πατρότητα του παιδιού που προήλθε από τη σχέση τους και αναγκάζοντάς την έμμεσα να γίνει πόρνη σε μια μεγάλη πόλη-λιμάνι. Εκεί γνώρισε τον πρώτο της σύζυγο, ιδιοκτήτη πετρελαιοφόρων, και οι αλλεπάλληλοι γάμοι της την έχουν ανεβάσει σε ιλιγγιώδη ύψη πλούτου και παγκόσμιας φήμης. Όμως η πληγή της εφηβικής αγάπης της παραμένει ακόμα πολύ βαθιά. Και επειδή ο έρως ήταν πάντοτε πολύ κοντά στο θάνατο, προτείνει στη γενέτειρα πόλη τη θανάτωση του εραστή της με αντίτιμο ένα δισεκατομμύριο. Παρά την αρχική ομαδική άρνηση, ο πειρασμός δεν αργεί ν’ ανάψει φωτιές στους πάμφτωχους κατοίκους. Όταν πάρουν όλοι τα όπλα – ακόμα κι ο Εφημέριος – και βγουν στους δρόμους, θα είναι άραγε για να κυνηγήσουν τον λυτό μαύρο πάνθηρα της εκκεντρικής Κυρίας απ’ τα παλιά ή μήπως για να θανατώσουν τον παλιό της εραστή Ιλλ, που τον φώναζε στα νιάτα της επίσης “μαύρο πάνθηρα” – και να εισπράξουν την αμοιβή; Ποιός θα είναι ο ρόλος της πνευματικής ηγεσίας σ’ αυτή τη σιγανή υποχώρηση των συνειδήσεων»;

Το έργο ποιοτικό, με καυτό περιεχόμενο και μέσα στην επικαιρότητα (αχ, αυτοί οι παραλληλισμοί με την Ελλάδα του σήμερα που ούτε έναν Dürrenmatt δεν με αφήνουν να χαρώ…)! Οι συντελεστές κατάφεραν, όμως, να διώξουν την στιφάδα και να ξαλαφρώσουν κάπως την σκέψη με πολύ γέλιο.

Μπήκα στον πειρασμό, το ομολογώ! Τα τηλεφωνήματα από την Ελλάδα πληθαίνουν τον τελευταίο καιρό και η απόγνωση γνωστών και φίλων θύμιζε τόσο την κατάσταση των κατοίκων στο έργο του Dürrenmatt, που έβλεπαν και την τελευταία τους ελπίδα για ανάκαμψη να εξανεμίζεται. Δεν θα άντεχαν για πολύ ακόμα. Επιχειρήσεις έκλειναν, όπως και τώρα, άνθρωποι έχαναν τα λογικά τους.

Η συνέχεια: Νωρίς το άλλο πρωί, η Γηραιά Κυρία ήταν ήδη στο δρόμο για το Κάπρι, για τις διακοπές της. Σκοπός εξετελέσθη!

Πίσω στο χωριό, οι κάτοικοι σε μια συλλογική παράκρουση, με πρόσωπα ξαναμμένα, χέρια ακόμα τεντωμένα, ανασηκώνονταν, έτσι όπως είχαν καταπέσει σαν σαρδέλες ο ένας πάνω στον άλλον, για να φανεί από κάτω μια άμορφη μάζα. Ο παντοπώλης Ιλλ κείτονταν στη μέση του δρόμου νεκρός! Οι κάτοικοι του Güllen, της όμορφης τουριστικής κωμόπολης, σε αλλοπρόσαλλη κατάσταση μεν, ανέμιζαν άσπρα μαντήλια και … για το φονικό κανείς δεν έκανε κουβέντα! Ο γιατρός απεφάνθη, καρδιακή προσβολή! Η δικαστική αρχή ένευσε καταφατικά! Ο δήμαρχος τους έδειχνε με καμάρι την επιταγή! Ανοιγόταν μια νέα εποχή μπροστά τους, αλλά τίποτα δεν ήταν, όπως πρώτα. Εξασφάλισαν καινούργιο καμπαναριό, κανείς δεν εμπιστευόταν όμως πλέον τον εφημέριο για την εξομολόγησή του! Το καινούργιο σχολείο ήταν ήδη στα σκαριά, αλλά παιδιά δεν υπήρχαν  γιατί κανένας γονέας δεν ήθελε να στείλει τα παιδιά του σ΄ ένα τέτοιο σχολειό και με τέτοιους δασκάλους! Το τίμημα άρχισε να δείχνει βαρύ!

Η Γηραιά Κυρία έφυγε, όπως ήλθε, χωρίς να την πάρει είδηση κανείς και πίσω έμεινε η καχυποψία για τον γείτονα, η έλλειψη εμπιστοσύνης στις αρχές και εξουσίες και ένα κοπάδι άπραγων και ανήσυχων ανθρώπων που δεν ήξεραν πια ποιόν και τι να ακολουθήσουν. Πού να ακουμπήσουν… Αρχές και αξίες άρχισαν να υποχωρούν! Βίωναν μια άλλη κόλαση…

Ποιός ποτέ πίστεψε, ότι οι «Γηραιές Κυρίες» δεν έχουν στο νου τους τίποτα άλλο παρά μόνο αγαθοεργίες; Ποιος ποτέ πίστεψε ότι δεν υπάρχει αντάλλαγμα, όροι και προϋποθέσεις στο κάθε τι;

Και ένα τελευταίο: Κάθε αναγωγή σε πρόσωπα ή καταστάσεις του σήμερα δεν μπορεί παρά να είναι τυχαία…

No tags

Είναι από τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου που δεν επιδέχονται εξαίρεση: οι συνθήκες πρέπει να τηρούνται! Τα συμβαλλόμενα μέρη έχουν κάθε δικαίωμα και όλα τα δίκια του κόσμου να μελετήσουν προηγουμένως καλά το θέμα, να καταθέσουν τις προτάσεις τους, να αντικρούσουν τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς και προς όφελός τους, να ζητήσουν επί πλέον πληροφορίες από ειδήμονες, να χρησιμοποιήσουν, κοντολογίς, κάθε νόμιμο και προσήκον μέσο, που θα τους επέτρεπε ακόμη και να κερδίσουν απλά χρόνο πριν βάλλουν την υπογραφή τους κάτω από το τελικό κείμενο. Από την στιγμή, όμως, που υπογράψουν, ξεκινούν, για να το πούμε με απλά λόγια, τα αποτελέσματα και οι ανάλογες συνέπειες των όσων υπέγραψαν! Σ΄αυτή τη βάση λειτουργεί και το υπόλοιπο ευρωπαϊκό δικαιικό σύστημα.

Στην ομιλία του στη διάρκεια της άτυπης Συνόδου Κορυφής, στις Βρυξέλλες (23 Μαίου 2012), ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, το είπε ξεκάθαρα: Η ελληνική κυβέρνηση υπέγραψε με την τρόικα μια συμφωνία: μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα με το ανάλογο πρόγραμμα λιτότητας έναντι οικονομικής βοήθειας απ’ έξω προς την χώρα προκειμένου να ορθοποδήσει. Αν, τόνισε, η επόμενη ελληνική κυβέρνηση καταγγείλει μονομερώς αυτή τη συμφωνία, τότε και οι άλλες κυβερνήσεις-μέλη της συμφωνίας δεν θα είναι πλέον υποχρεωμένες να τηρήσουν το δικό τους μέρος, δηλ. θα σταματήσουν την οικονομική βοήθεια. Τόσο απλά είναι τα πράγματα!

Ούτε συνωμοσίες, ούτε κακοί λύκοι και αρκούδες που περιμένουν με το στόμα ανοιχτό να κατασπαράξουν, στην πρώτη ευκαιρία, την μικρή και φτωχή χώρα του ευρωπαϊκού νότου.

Σαφώς και πονάει, όταν τελευταίως κάποιοι άλλοι εκπρόσωποι των εταίρων μας στη συμφωνία που, καλώς ή κακώς, υπογράψαμε, προβαίνουν σε δηλώσεις που προσβάλουν τη χώρα μας και χτυπάνε κατάκαρδα τον έντιμο έλληνα πολίτη. Απ’ την άλλη όμως, εμείς τους στρώσαμε τις περισσότερες φορές το χαλί να πατήσουν,  όταν μέλη της τότε ελληνικής κυβέρνησης, που υπέγραψε την δανειακή σύμβαση, δήλωναν επίσημα, δημόσια  και ανερυθρίαστα, ότι υπέγραψαν, χωρίς να έχουν διαβάσει προηγουμένως την συμφωνία! Όταν είναι τοις πάσι γνωστό, ότι χιλιάδες έλληνες φοροφυγάδες συνεχίζουν ελεύθερα και χωρίς τιμωρία μέχρι σήμερα το προσφιλές τους αυτό σπορ! Όταν τα δημόσια ταμεία συρρικνώνονται καθημερινά από κάθε είδους παράνομες παροχές προς μη νόμιμους, καμιά φορά και «μακαρίτες» αποδέκτες. Όταν ακόμη και σήμερα εκατομμύρια ευρώ από την Ελλάδα παίρνουν τον δρόμο του «ξενιτεμού» προς Ελβετία. Όταν ο λαϊκισμός βαφτίζεται πατριωτισμός! Όταν η νοοτροπία δεν λέει να αλλάξει!

Η Ευρώπη στηρίζει και θα στηρίξει την Ελλάδα γιατί είναι μέρος των υποχρεώσεών της που ανέλαβε υπογράφοντας την συμφωνία μαζί της. Τουλάχιστον αυτό ειπώθηκε από τα πλέον επίσημα και αρμόδια χείλη, την τελευταία εβδομάδα στις Βρυξέλλες, κατά την διάρκεια της άτυπης Συνόδου Κορυφής.

Η ελπίδα είναι έτσι ακόμα ζωντανή! Και θα μείνει, αν η ίδια η Ελλάδα με τον «τσαμπουκά» της δεν αποφασίσει, ότι αυτά που υπέγραψε, χωρίς να τα έχει διαβάσει δυστυχώς, δεν την δεσμεύουν πλέον. Αν θελήσει να τραβήξει περήφανη αλλά μόνη τον δρόμο της ψευδαίσθησης. Αν ακολουθήσει, όσους της γαργαλούν το αυτί με λάγνες υποσχέσεις, που δεν είναι δυνατό, στην συγκεκριμένη συγκυρία, να τηρηθούν. Τότε θα πει, πως τίποτα δεν έμαθε από τα παθήματα του παρελθόντος. Τότε εκτός από μικρή και φτωχή χώρα του νότου θα αποδειχτεί και άσοφη.

Ο Θεός να μας λυπηθεί, τους Έλληνες…

No tags

Τα καταφέραμε και πάλι να βρεθούμε στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος! Να μην έχει άλλη έγνοια ο κόσμος από το αν θα σχηματιστεί κυβέρνηση στην Ελλάδα και πότε. Μποναμάς αυτό στον απερχόμενο γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, που βλέπει να μη πολυασχολείται κανείς πλέον με το δράμα του. Άλλα είναι στην ημερησία διάταξη της παγκόσμιας ατζέντας και όσο τα χρηματιστήρια του κόσμου ασκούνται στα μακροβούτια ποιός νοιάζεται για πληγωμένους εγωισμούς και συναισθήματα … Ακόμη και η μεγαλύτερη γαλλική εφημερίδα, Le Monde, άφησε στην άκρη τα του οίκου της και διαβάστε τι έγραφε για την Ελλάδα, στις 11 του Μάη και σε πρωτοσέλιδο παρακαλώ: «Ανίκανη να σχηματίσει κυβέρνηση, η χώρα αυτή που είναι της κατηγορίας φτερού για την ευρωζώνη, βυθίζει και πάλι την Ένωση στην κρίση», ενώ στις εσωτερικές της σελίδες με εκτενή αρθρογραφία και πίνακες, μιλάει για «το άρρωστο μέλος μιας εύθραυστης ευρωζώνης».

«Το ελληνικό δηλητήριο παραλύει την Ευρώπη», έγραφε ο συντάκτης της υπογραμμίζοντας ότι «η εξέγερση των ψηφοφόρων εναντίον της λιτότητας, υποθηκεύει το ευρωπαϊκό σχέδιο βοήθειας, ενώ επανέρχεται στη σκηνή το θέμα εξόδου της Ελλάδας από τη Ευρωζώνη». Σημειωτέον ότι η συγκεκριμένη γαλλική εφημερίδα τείνει πολιτικά προς την κεντροαριστερά.

Κι ενώ αυτά και άλλα πολλά γράφονται και λέγονται για την χώρα μας, η Ελλάδα επιμένει να «κοιμάται εις τον αφρόν της θάλασσας» και κατά το τραγουδάκι, «παρακαλώ σας κύματα μη μου την εξυπνάτε»! Οι ψευδαισθήσεις εναλλάσσονται με τις υποσχέσεις για εσωτερική κατανάλωση! Κάπου βέβαια φωλιάζει και ο τρόμος για την επόμενη μέρα, που απλά μετατέθηκε για ένα μήνα ακόμα, μετά την τελευταία αποτυχημένη προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης. Θαρρείς και δεν λαμβάνεται, όμως, υπόψη από τους πολλούς η τραγικότητα της κατάστασης. Φταίνε και πάλι οι ξένοι που έχουν βάλει στο μάτι την Ελλάδα, ακούγεται. Η πολιτική νιρβάνα, εν τω μεταξύ, συνεχίζεται. Για εσωτερική κατανάλωση και μόνο. Για μια πρωθυπουργική καρέκλα!

Ένας καλός φίλος έγραφε τις προάλλες, ότι ο ελληνισμός ήταν πάντα δυνατός, όταν είχε εξωστρέφεια και αδύνατος στην αντίθετη περίπτωση! Μια ματιά πάνω από το φράχτη μας δεν θα έβλαφτε! Πολλά κοσμογονικά συμβαίνουν γύρω μας τα τελευταία χρόνια. Ο πολιτικός χάρτης στο σύνολό του εναλλάσσεται και τίποτα δεν μένει απλά και μόνο για την παράδοση. Ο ευρωπαϊκός χώρος είναι το πλαίσιο ανάπτυξής μας. Εμείς του δώσαμε αυτό που λένε, ψυχή. Το νοιώθεις, το ζεις, το χαίρεσαι! Τα μηνύματα που του δώσαμε, τότε, τα έκανε πράξη με αποτέλεσμα την ευημερία, ναι την ευημερία εκατομμυρίων ευρωπαίων πολιτών. Δεν είναι αφιλόξενος χώρος και ούτε έχει κάποια μυστικά σχέδια καταστροφής της χώρας μας. Έχει μόνο τους κανόνες του και απαιτεί σύμπνοια, αλληλεγγύη και κοινή λογική από τα μέλη του, που αυτοβούλως και ελεύθερα έχουν βάλει την υπογραφή τους κάτω από το χαρτί πορείας πλεύσης. Και αλλοίμονο σε κείνο το μέλος, που σε καιρούς φουρτουνιασμένους, σαν αυτούς που διάγουμε, αρμενίζει στα κουτουρού …

No tags

Την έβλεπα να αγωνίζεται και να μη χάνει τη μαχητικότητά της ακόμη και σε στιγμές που όλα φαίνονταν χαμένα. Την έβλεπα πεσμένη και τραυματισμένη να παλεύει με πάθος για ό,τι της απέμεινε. Φαινόταν ξεκάθαρα ότι είχε στόχο! Ο κλοιός γύρω της γινόταν όλο και πιο ασφυκτικός και βοήθεια δεν φαινόταν από πουθενά στον ορίζοντα. Χωρίς αρχηγό και με έναν αντίπαλο δυνατό και αποφασισμένο να διατηρήσει τα ευρωπαϊκά «πρωτοτόκια». Η υπεροχή οφθαλμοφανής και το αντιλαμβανόταν και η ίδια! Δεν κιότεψε παρ’ όλα αυτά. Μάζεψε τις τελευταίες δυνάμεις της και έκανε προσπάθεια να μην αφήσει να φαίνονται τα μειονεκτήματα που της έφερε η απρόβλεπτη κατάσταση. Κάποια στιγμή άλλαξε τακτική και ενώ το τέλος πλησίαζε με μία θεαματική κίνηση, έγραψε ιστορία!

Μιλάω για την Τσέλσι! Ποιά είναι η Τσέλσι; Η λονδρέζικη ομάδα ποδοσφαίρου που προκρίθηκε την περασμένη Τετάρτη στον τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, καταφέρνοντας να αποσπάσει ισοπαλία 2-2 από την πρωταθλήτρια Ευρώπης και παίζοντας με 10 μόνο παίκτες. Ο αρχηγός της στην αρχή ήδη του αγώνα χτύπησε με το γόνατό του έναν παίκτη της αντίπαλης ομάδας, εκτός φάσης βέβαια, αλλά που δεν ξέφυγε από το άγρυπνο μάτι των διαιτητών. Έτσι αποβλήθηκε από το γήπεδο και δικαίως. Κάθε παιχνίδι έχει και τους κανόνες του! Ο προκαθορισμένος χρόνος του αγώνα τελείωνε με ήττα της Τσέλσι και όταν φάνηκαν στην οθόνη οι καθυστερήσεις, τρία λεπτά δηλαδή όλα κι όλα, ο Τόρες σε αντεπίθεση κατάφερε να διαμορφώσει τον τελικό 2-2, που σήμαινε και νίκη της ομάδας του.

Παρακολούθησα τον αγώνα στις Βρυξέλλες και για χάρη κάποιου «φαν» της Τσέλσι, αλλά μπροστά στα μάτια μου, δεν ξέρω πώς συνέβαινε αυτό, έτρεχε η Ελλάδα στον άνισο αγώνα που διεξάγει αυτή τη στιγμή. Οι παραλληλισμοί ερχόντουσαν κι αυτοί αβίαστα και αναπόφευκτα! Τραυματισμένη εσωτερικά και αδύναμη αυτή τη στιγμή η χώρα μας παλεύει κυριολεκτικά να μη χαθεί. Λοιδορούμενη από εχθρούς και φίλους και έχοντας χάσει προ πολλού την αξιοπιστία της προς τα έξω. Οι καταστάσεις γύρω ίσως και να μη την ευνόησαν, όπως θα περίμενε. Αλλά και η ίδια δεν στάθηκε άμοιρη ευθυνών. Να κάπως σαν την Τσέλσι και τον αρχηγό της, που από σφάλμα δικό του αποβλήθηκε από τον αγώνα, αφήνοντας την ομάδα του ακέφαλη. Οι «κουτόφραγκοι» της Ευρώπης δεν θα ήταν σε θέση να αντιληφθούν τα «ανδραγαθήματα» των δικών της εκάστοτε αρχηγών, πίστευε! Αλλά, είπαμε, κάθε παιχνίδι έχει και τους κανόνες του.

Και φτάσαμε έτσι στις «καθυστερήσεις»! Μένουν αυτά τα «τρία λεπτά», που μπορεί και να κρίνουν τον αγώνα. Η Ελλάδα πολεμά αυτή τη στιγμή με «νύχια και με δόντια» όχι για την πρόκρισή της σε μια ευρωπαϊκή «λίγκα», αλλά για την ίδια την υπόστασή της και την αποκατάστασή της στα μάτια των ίδιων των «παικτών» της πρώτα και των «οπαδών» της, εντός και εκτός συνόρων. Οι απαιτήσεις του κάθε αγώνα είναι διαφορετικές, το ίδιο οφείλουν να είναι και οι τακτικές. Αν δεν γίνεται, συνεχώς, προσαρμογή στα νέα δεδομένα, ας μη περιμένει κανείς και θεαματικά αποτελέσματα! Δεν είναι εποχές για «περασμένα μεγαλεία και διηγόντας τα να κλαις»!

Η Ελλάδα έχει προοπτική και μέλλον, αν επενδύσει στο νέο υγιές δυναμικό, που της χαρίζουν οι συγκυρίες στο «τρίλεπτο των καθυστερήσεων», αφήνοντας στην άκρη το παλιό, κουρασμένο και σάπιο παρελθόν της. Στόχους έχει, καρδιά έχει, της μένει μόνο να αλλάξει τακτική και νοοτροπία.

Θα το τολμήσει;

No tags