Στην Στοά του Βασιλιά (Galerie du Roi) στις Βρυξέλλες, στο Μουσείο των Γραμμάτων και Χειρογράφων πραγματοποιείται από την περασμένη εβδομάδα μια έκτακτη έκθεση, που προβάλλει το άλλο πρόσωπο της πόλης των Βρυξελλών. Το κοινό έχει την ευκαιρία να δει σπάνια χειρόγραφα και άλλα ενδιαφέροντα ντοκουμέντα γνωστών προσωπικοτήτων που για ένα διάστημα και για διάφορους λόγους βρέθηκαν στις Βρυξέλλες. Αφετηρία της έκθεσης είναι ο 19^ος αιώνας, όπου στην πόλη κυριαρχούσε ένα πνεύμα ελεύθερο, ατίθασο θα έλεγα και επαναστατικό συνάμα όσον αφορά κυρίως τα γράμματα και τις τέχνες. Το 1852 καταφθάνει ο Βίκτωρ Ουγκώ στις Βρυξέλλες, αυτοεξόριστος, μη αντέχοντας τους Ναπολέοντες (τον Μικρό και τον 3^ο) στη Γαλλία. Μια ταμπελίτσα σ΄ ένα από τα κεντρικά σημεία της Grand-Place δείχνει και σήμερα το σπίτι που έμενε. Ένας μεγάλος αριθμός από καλοδιατηρημένα γράμματα και άλλα έγγραφα, που εκτίθενται στο Μουσείο, καταγράφουν το ζωηρό ενδιαφέρον του μεγάλου γάλλου συγγραφέα για τα τεκταινόμενα στη γειτονιά που έμενε, καθότι στην διπλανή Στοά των Πριγκίπων είχε το βιβλιοπωλείο της η μεγάλη κυρία των γραμμάτων και στενή φίλη του και ηγερία, Ιουλιέττα Ντρουέ. Στα μεγάλα σαλόνια της εποχής οι φιλολογικές συζητήσεις έδιναν και έπαιρναν. Στην παρέα προστέθηκαν αργότερα ο Αλέξανδρος Δουμάς, ο Μποντλαίρ και ο γάλλος ποιητής Απολλιναίρ και όλοι αυτοί τα βράδια μαζευόντουσαν και συζητούσαν με πάθος ενώ περνούσαν τη μέρα τους στέλνοντας σημειώματα – λογοτεχνικά αριστουργήματα – ο ένας στον άλλον! Στην ίδια αυτή Στοά του Βασιλιά ήλθε το 1890 για να πουλήσει την πραμάτεια του και ο βαν Γκογκ, την σειρά με τα ηλιοτρόπια και άλλες παράξενες για την εποχή εκείνη ζωγραφιές. Ο βέλγος φίλος του Ευγένιος Μποχ, επίσης ζωγράφος, τον βοήθησε να ετοιμάσει την έκθεση. Και η αδελφή του φίλου του, Άννα, αγόρασε τον πίνακα, La Vigne Rouge (Το κόκκινο αμπέλι), το μοναδικό έργο που κατάφερε να πουλήσει, εν ζωή, ο μεγάλος ολλανδός ζωγράφος. Λίγους μήνες αργότερα αυτοκτόνησε. Κάπου στα 1895 κατέφτασαν και οι αδελφοί Lumières στις Βρυξέλλες, λίγες εβδομάδες μετά τον θρίαμβό τους στο Παρίσι και έκαναν στέκι τους τις βασιλικές στοές. Είναι οι γάλλοι εφευρέτες και δημιουργοί του κινηματογράφου, της μηχανής λήψης, εκτύπωσης και προβολής του φιλμ.

Η έκθεση περιλαμβάνει και χειρόγραφα του σουρεαλιστή ζωγράφου Magritte, γέννημα θρέμμα των Βρυξελλών και την τακτική αλληλογραφία του με τον «Πάπα» του σουρεαλισμού στην Γαλλία, Αντρέ Μπρετόν. Γράμματα και ντοκουμέντα μιας εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί, αλλά που μεταφέρουν τον προσεκτικό επισκέπτη της έκθεσης νοερά πίσω κάνοντάς τον, για διάφορους λόγους, να την νοσταλγεί … Για βροχερές μέρες, ό,τι πρέπει!

Τα Μουσεία σε μια πόλη είναι η διαχρονική της ταυτότητα, η ψυχή της και το σημείο αναφοράς της για πολλούς. Αλλά και σανίδα σωτηρίας σε κάποιες δύσκολες στιγμές. Όπως μου συμβαίνει τελευταίως, όταν, για παράδειγμα, φίλοι και γνωστοί σε συζητήσεις αρχίζουν να με ρωτούν για την κατάσταση στην Ελλάδα και την αμφίβολη πορεία των μεταρρυθμίσεων. Στα δύσκολα τους «πετάω» απλοϊκά την ερώτηση, αν έχουν επισκεφτεί το νέο Μουσείο της Ακρόπολης στην Αθήνα. Η συζήτηση παίρνει αμέσως άλλη τροπή και το βλέπω στα μάτια τους και στον θαυμασμό που διακρίνω μέσα σ΄ αυτά, όχι μόνο για την αρχαία Αθήνα, αλλά και για τα τόσα υπέροχα και μοναδικά που έχει να προσφέρει στον επισκέπτη σήμερα. Λίγοι, ευτυχώς, πληροφορήθηκαν την κλοπή του πίνακα του Πικάσο από την Εθνική Πινακοθήκη στην Αθήνα, τον περασμένο Ιανουάριο. Διάβαζα στην έκθεση του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, Λ. Ρακιντζή, που δημοσιεύτηκε μέσα στην βδομάδα που μας πέρασε, ότι η κλοπή οφείλεται στην έλλειψη μέτρων ασφαλείας! Στην έκθεση αναφέρεται, ότι το προσωπικό της Πινακοθήκης, 11 τον αριθμό, αποδείχτηκε ανεκπαίδευτο και ότι οι περισσότεροι «υπηρετούσαν» στην γκαρνταρόμπα! Οι δε μπαταρίες του συναγερμού είχαν λήξει προ πολλού και κανείς δεν είχε σκεφτεί να τις αντικαταστήσει με καινούργιες!

Να αρχίσω να τρέμω για τον Παρθενώνα; Είναι και μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και η Διεθνής Κοινότητα θα μας ζητήσει και τα ρέστα από πάνω σε τυχόν εξαφάνισή του …

No tags

Από την αρχή θα πρέπει να τονιστεί, ότι τα Ευρωπαϊκά Θεσμικά Όργανα, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ή το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, δεν παρεμβαίνουν στα των θρησκειών και εκκλησιών των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εξίσου όμως θα πρέπει να τονιστεί, ότι τα ίδια τα Θεσμικά Όργανα με κάθε μέσο που διαθέτουν απαγορεύουν τις διακρίσεις λόγω θρησκείας ή δόγματος και σέβονται απεριόριστα την ελευθερία της σκέψης και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις κάθε ευρωπαίου πολίτη. Σε ανώτατο επίπεδο κάθε φορά και με τον επιπλέον αέρα στα πανιά τους που τους δίνουν οι συγκεκριμένες διατάξεις της Συνθήκης της Λισαβόνας επί του θέματος δεν αφήνουν ευκαιρία να πάει χαμένη προκειμένου να βάζουν κάθε φορά τα πράγματα στη σωστή τους θέση. Μια τέτοια ευκαιρία ήταν και η ημερίδα για την Θρησκευτική Ελευθερία, που έλαβε χώρα, τελευταίως, σε αίθουσα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στις Βρυξέλλες.

Όπου το θεμελιώδες δικαίωμα της Θρησκευτικής Ελευθερίας παραβιάζεται, δεν υποφέρουν μόνο συγκεκριμένα άτομα ή ομάδες – τα θύματα – , αλλά και ολόκληρη η γύρω κοινωνία καταδικάζεται στον φόβο, στον σκοταδισμό και στη μισαλλοδοξία. Και δυστυχώς υπάρχουν και σήμερα πολλά παραδείγματα γύρω μας.

Πόσο τα πράγματα ήταν διαφορετικά στην Αρχαία Ελλάδα και μάλιστα στην Ελλάδα των Δώδεκα Θεών και του πλήθους των Ημιθέων! Τον καιρό που ο Απόστολος Παύλος επισκέφτηκε την Αθήνα, γύρω στο 50 μ.Χ, είναι γνωστό ότι είχε ανοιχτή και δημόσια θρησκευτική συζήτηση στην Αγορά, στο πιο περίβλεπτο δηλαδή μέρος της πόλης: «Διελέγετο εν τη αγορά κατά πάσαν ημέραν προς τους παρατυγχάνοντας» (Πράξεις των Αποστόλων 17, 17). Πλήρες πνεύμα θρησκευτικής ελευθερίας δηλαδή! Μπορεί το ακροατήριό του να είχε τις αντιρρήσεις του, άλλοι δηλαδή να τον έλεγαν σπερμολόγο, άλλοι να τον νόμιζαν απλά απόστολο μιας νέας θρησκείας, αλλά κανείς δεν διανοήθηκε να του απαγορεύσει να μιλάει για τον Θεό του, τον Ένα και μοναδικό, που πίστευε και ακολουθούσε. Επικούριοι και Στωϊκοί είχαν ανοίξει ειλικρινή διάλογο μαζί του, καθημερινά, γιατί ήθελαν πραγματικά να μάθουν το καινούργιο που ο Απόστολος Παύλος κόμιζε στην πόλη τους. Τον παρακάλεσαν μάλιστα να φύγουν από την Αγορά και τον θόρυβο και από τους τυχόν αργόσχολους και μνησίκακους και να πάνε κάπου πιο ήσυχα, στον Άρειο Πάγο, γιατί η θέληση αυτών των κατ΄ επάγγελμα φιλοσόφων να γνωρίσουν το καινούργιο, ήταν πάνω από τις θρησκευτικές παραδόσεις της πόλης και πάνω από κάθε τυχόν φόβο κατακραυγής και τιμωρίας των αρχόντων της.

Αποτέλεσμα της ομιλίας εκείνης του Αποστόλου Παύλου στον Άρειο Πάγο ήταν η ίδρυση της πρώτης χριστιανικής εκκλησίας των Αθηνών, με μέλη της τον Αρεοπαγίτη, Διονύσιο, την Δάμαρη, μια αριστοκράτισσα της πόλης και άλλους αθηναίους πολίτες, οι οποίοι δεν δίστασαν ούτε στιγμή να εγκαταλείψουν τους «πατρογονικούς» τους θεούς και να ακολουθήσουν τον Ένα Θεό, που τους πρωτοκήρυξε ο Απόστολος Παύλος.

Και να σκεφτεί κανείς, ότι η ίδια αυτή πόλη είχε καταδικάσει τον Σωκράτη, αιώνες πριν, γιατί δεν πίστευε ότι είναι θεοί, αυτοί που οι υπόλοιποι αθηναίοι πολίτες πίστευαν ότι είναι!

Από παλιά το θεμελιώδες αυτό δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας, το να έχει δηλαδή κανείς την ελευθερία να πιστεύει ό,τι θέλει και να το ακολουθεί πιστά χωρίς η εκάστοτε πολιτεία να τον τιμωρεί για τις τυχόν διαφορετικές του απόψεις από την πλειοψηφία, κόστιζε ακριβά!

Μπορεί σήμερα τα Ευρωπαϊκά Θεσμικά Όργανα να μην έχουν το δικαίωμα παρέμβασης στα εσωτερικά των κρατών μελών στα θέματα θρησκείας, καταδικάζουν όμως και τιμωρούν, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Νομοθεσία, κάθε παραβίαση του θεμελιώδους δικαιώματος της Θρησκευτικής Ελευθερίας του ατόμου, είτε αυτή η παραβίαση προέρχεται από το ίδιο το κράτος είτε από άλλες θεσμικές αρχές και εξουσίες.

No tags

Είχα αποφασίσει, με βαριά καρδιά βέβαια, να τους προσπεράσω. Εννοώ τους αφοριστικούς μύδρους του μητροπολίτη Πειραιώς, κ. Σεραφείμ, ανήμερα την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Δύο λόγοι, όμως, με ανάγκασαν να αλλάξω γνώμη. Αλλά πρώτα το συμβάν! Στην κατάμεστη, ως είθισται αυτή τη μέρα, εκκλησία του Πειραιά και εν μέσω της λειτουργίας ακούστηκαν από τον μητροπολίτη τα εξής:

«Τω κανονικώς ανυποστάτω και εκπεσόντι αιρεσιάρχη Πάπα και Πατριάρχη Παλαιάς Ρώμης Βενεδίκτω τω 16ω και τοις αυτώ κοινωνούσι, Ανάθεμα, Ανάθεμα, Ανάθεμα».

«Τοις Μαρτίνω Λουθήρω, Ιωάννη Καλβίνω, Ουλρίχω Σβιγλίω και Ερρίκω τω 8ω δυσσεβή βασιλεί και τοις συν αυτοίς συγκροτήσασι τας αιρετικάς παραφυάδας της Διαμαρτυρήσεως, Ανάθεμα, Ανάθεμα, Ανάθεμα».

«Τοις κηρύσσουσι και διδάσκουσι την παναίρεσιν του Διαχριστιανικού και Διαθρησκευτικού Συγκρητιστικού Οικουμενισμού, Ανάθεμα, Ανάθεμα, Ανάθεμα».

Τον βασιλιά Ερρίκο τον 8^ο δεν κατάλαβα βέβαια γιατί τον συμπεριέλαβε στους Μεγάλους της Θρησκευτικής Μεταρρύθμισης, αλλά από ποιόν να πάρεις απάντηση! Ο πρώτος λόγος, λοιπόν, που με έκανε να το ξανασκεφτώ ήταν  η τελευταία μας συνάντηση της Ομάδας Εργασίας, «Ευρωπαϊκή Νομοθεσία», όπου χρειάστηκε να απαντήσω στην ερώτηση των υπολοίπων μελών από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, ποιά ήταν η επίσημη τοποθέτηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδας, σ΄ αυτούς τους αφορισμούς, που θεολογικά και σύμφωνα με το ορθόδοξο δόγμα έχουν μέγιστη βαρύτητα, όπως με πληροφόρησαν και δεν μπορεί να εκφέρονται δημόσια έτσι στο άσχετο! Η απάντησή μου ήταν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας δεν αποδοκίμασε τις δημόσιες θέσεις μισαλλοδοξίας του μητροπολίτη Πειραιώς, μέχρι εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον και ότι μόνο ο Αρχιεπίσκοπος της Καθολικής Εκκλησίας  Αθηνών, Νικόλαος, έστειλε, από ότι είχα πληροφορηθεί, επιστολή διαμαρτυρίας προς τον Αρχιεπίσκοπο, κ. Ιερώνυμο. Αυτά τους ανέφερα και σας διαβεβαιώ, ότι η θέση μου δεν ήταν καθόλου ευχάριστη γιατί οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή…

Σε παρένθεση να πω, ότι η Ομάδα Εργασίας, «Ευρωπαϊκή Νομοθεσία», είναι θεσμικό όργανο του Συμβουλίου Ευρωπαϊκών Εκκλησιών (καμιά σχέση με το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών!), όπου τόσο η Ελληνική Ορθόδοξος Εκκλησία, όσο και η Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία είναι μέλη, μαζί με άλλες 120 ορθόδοξες, προτεσταντικές και παλαιοκαθολικές εκκλησίες και θρησκευτικές κοινότητες από όλα τα ευρωπαϊκά κράτη. Ο διεκκλησιαστικός διάλογος σε καίρια θέματα, που αφορούν όλους τους ευρωπαίους πολίτες είναι το αντικείμενο τακτικών συναντήσεων και συνεδρίων στις Βρυξέλλες και αλλού. Η συνεργασία μεταξύ των δύο ελληνικών εκκλησιών, τουλάχιστον στο διεθνές αυτό φόρουμ ήταν πάντα άριστη. Μετά τον ακατανόητο δημόσιο αφορισμό, της «παναίρεσης» τέτοιων διεκκλησιαστικών συναντήσεων εργασίας, και τον αφορισμό των «αιρετικών παραφυάδων της Διαμαρτύρησης», δηλαδή εν προκειμένω και της Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας, δεν ξέρω αν θα συνεχίσει να είναι… Ειρήσθω εν παρόδω, ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία της Ελλάδας και όλες οι υπόλοιπες ανεξάρτητες ορθόδοξες εκκλησίες στον ευρωπαϊκό χώρο είναι ενεργά μέλη τέτοιων διεκκλησιαστικών και διαδογματικών οργανισμών και έχουν συνυπογράψει το καταστατικό μαζί με όλα τα υπόλοιπα συμβαλλόμενα μέλη, ελευθέρως και αυτοβούλως. Έτσι δεν εξηγείται και δεν δικαιολογείται από την πλευρά της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδας η σιγή ιχθύος επί του θέματος! Αυτή η σιωπή είναι που φοβίζει! Ανοχή; Συνενοχή; Αδιαφορία; Σε τέτοιους περίεργους καιρούς η δυσπιστία και η μισαλλοδοξία είναι κακοί σύμβουλοι και σε βάρος του λαού!

Ο δεύτερος λόγος και ο πιο σημαντικός είναι, ότι έπεσε στην αντίληψή μου, τέλος της εβδομάδας, η επιστολή του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου προς τον Αρχιεπίσκοπο της Ελλάδας, κ. Ιερώνυμο επί του θέματος. Μια επιστολή-καταπέλτης! Καλεί την Εκκλησία της Ελλάδας, συνοδικώς παρακαλώ, να απορρίψει και να καταδικάσει δημοσίως τα λεγόμενα από τον μητροπολίτη κ. Σεραφείμ. Επισημαίνει έντονα τον σοβαρό κίνδυνο από τις συνέπειες τέτοιων δημοσίων δηλώσεων. Επικρίνει την μη επίσημη τοποθέτηση της Εκκλησίας της Ελλάδας, τονίζοντας, ότι η ανοχή τέτοιων ενεργειών από την ηγεσία των Εκκλησιών, υπερβαίνει τα τυπικά όρια ενός μονοσήμαντος ζητήματος και αξιολογείται πλέον, ως πολυσήμαντο ουσιαστικό ζήτημα! Υπογραμμίζει τέλος έντονα την ευθύνη και το χρέος όλων «των ταχθέντων υπό της Θείας Πρόνοιας ποιμένων και ταγών»!

Την επιστολή του Οικουμενικού Πατριάρχη, κ. Βαρθολομαίου, αξίζει το δίχως άλλο να την διαβάσετε ολόκληρη! Έβαλε, ευτυχώς, κάποια πράγματα και πάλι στη θέση τους! Το ερώτημα είναι, αν θα απαντήσει ο Αρχιεπίσκοπος, κ. Ιερώνυμος και τι;

No tags

Το μουσείο του Λούβρου απέχει σχεδόν μιάμιση ώρα με το τρένο από τις Βρυξέλλες αλλά ποτέ δεν έτυχε να έχω στη διάθεσή μου μια ολόκληρη μέρα στο Παρίσι για να το γυρίσω. Αυτό το επιβλητικό συγκρότημα κτηρίων στις όχθες του Σηκουάνα, πάλαι ποτέ κατοικία βασιλιάδων και αυτοκρατόρων στεγάζει σήμερα τους θησαυρούς του κόσμου. Για να τους δει κανείς και να τους απολαύσει θα πρέπει να αφιερώσει χρόνο. Η ευκαιρία δόθηκε με την συμμετοχή της αδελφής μου σ΄ ένα διεθνές συνέδριο που άρχιζε την περασμένη Δευτέρα. Με κάλεσε να περάσουμε το Σαββατοκύριακο μαζί και να πραγματοποιήσουμε αυτό που από καιρό σχεδιάζαμε και οι δυό: Μια μέρα στον Λούβρο! Με τον οδηγό του μουσείου στο χέρι λοιπόν, προσπεράσαμε βιαστικά την Αίγυπτο, την Ρώμη, τους αγαπημένους μου σκοτεινούς φλαμανδούς ζωγράφους και την πτέρυγα Ρισελιέ με τα πολυτελέστατα διαμερίσματα του Ναπολέοντα.

Στις μαρμάρινες σκάλες για την πτέρυγα Σιλί με τις ελληνικές αρχαιότητες πέσαμε σε κόσμο, που κοιτούσε ψηλά χωρίς να κουνιέται σχεδόν από τη θέση του. Μιλάμε για το αδιαχώρητο! Σηκώσαμε κι εμείς τα μάτια μας και την είδαμε, την Νίκη της Σαμοθράκης. Συγκλονιστική! Στην κορυφή της μεγαλόπρεπης σκάλας, επάνω σ΄ ένα βάθρο, που έχει το σχήμα πλώρης καραβιού θαρρείς και είναι έτοιμη να πετάξει. Απαράμιλλο δείγμα ικανότητας να αποδοθεί η κίνηση. Βρέθηκε στη Σαμοθράκη το 1863, αλλά χρονολογείται στο 190 π.Χ. Το πώς βρέθηκε η χάρη της στον Λούβρο, αυτό είναι μια άλλη πικρή ιστορία… Στην επιγραφή δίπλα έγραφε: «οι Έλληνες είχαν την θαυμάσια και ξεχωριστή ιδέα να συμβολίσουν την Νίκη με την μορφή γυναίκας με απλωμένα φτερά»! Φαντάσου ιδέες οι έλληνες… Συγκινηθήκαμε… Φτάνοντας κοντά της, δείξαμε κατανόηση για όλους αυτούς που ώρα τώρα δεν το κουνούσαν από την θέση τους και την απαιτήσαμε και για λόγου μας! Αυτό το αιθέριο πλάσμα, από παριανό μάρμαρο, πετούσε στο χώρο, τόσο αισθησιακές ήταν οι κινήσεις που έδειχναν οι πτυχές στο ένδυμά της. Ένα ανάλαφρο ανάγλυφο πέπλο άφηνε να φαίνονται λεπτομέρειες σε σημεία του κορμιού της, καθώς ο άνεμος το έπαιζε. Μοναδικό!

Στην αίθουσα με την Αφροδίτη της Μήλου το ίδιο αδιαχώρητο. Είμαι σίγουρη, ότι οι «τύποι» που την έκαναν εξώφυλλο, πρόσφατα, σε γερμανικό περιοδικό, θέλοντας να «εξευτελίσουν» τους έλληνες, δεν είχαν περάσει προφανώς ούτε έξω από τον Λούβρο! Η χάρη, ο αισθησιασμός αλλά και η αξιοπρέπεια σκλαβώνουν το μάτι. Μπαίνοντας μέσα από δεξιά και κοιτάζοντας το πρόσωπο αυτής της κλασσικής ομορφιάς σε συνεπαίρνει η γλυκιά και ήρεμη έκφρασή του. Από την αριστερή πλευρά η έκφραση του προσώπου γίνεται σοβαρή, μπορώ να πω αυστηρή. Τι τέχνη! Γυρίζαμε πάλι και πάλι τριγύρω της. Μια ολόκληρη αίθουσα του Λούβρου δική της!

Είχαμε αφιερώσει όλη τη μέρα μας στην Αρχαία Ελλάδα και μόνο. Δεν νομίζω να μας ξέφυγε κάτι… Είδαμε σε πολλές επιγραφές δίπλα σε μοναδικά ευρήματα της κλασσικής Ελλάδας να αναγράφεται, ως τόπος «καταγωγής» τους σκέτο, «Τουρκία», ενώ σε άλλες, ίσως νεώτερες επιγραφές, να επισημαίνεται, το σωστότερο, «σημερινή Τουρκία». Λεπτομέρεια, θα μου πείτε, εμάς όμως μας ενόχλησε και θα θέλαμε να δούμε στην επόμενη επίσκεψή μας την δίκαιη και αυτονόητη διόρθωση. Ποιος να έχει τάχα την ευθύνη της αναφοράς;

Αλλά με αποζημίωσε, κατά τι, ο υπάλληλος του ταχυδρομείου της πλατείας του Χρηματιστηρίου στην καρδιά του Παρισιού, όταν την Δευτέρα το πρωί πήγα να ταχυδρομήσω τις κάρτες για τους αγαπημένους στην Ελλάδα. Μετρούσε Νίκες και Αφροδίτες και επικολλούσε γραμματόσημα χωρίς τέλος! Δεν έχασε την ευκαιρία να μου πει, μ΄ ένα πλατύ χαμόγελο: «Ξαναγυρίζουν στην πατρίδα τους, ε! Μα τι όμορφη χώρα που έχετε!». Ήταν ένας απλός υπάλληλος στο ταμείο του ταχυδρομείου και στις δυο φράσεις του έκλεισε όλη την μεγάλη ιστορία μας ενώνοντάς την με το σήμερα… Τρελή ιδέα, το ομολογώ, αλλά σκεφτείτε να γινόταν, σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς που βιώνει η χώρα, κι όλα αυτά τα ξενιτεμένα αριστουργήματα να ξαναγύριζαν στον τόπο τους, όχι βέβαια ως καρτ-ποστάλ και όχι μόνο τα μάρμαρα του Παρθενώνα! Θα άδειαζαν τα μουσεία του κόσμου και θα βούλιαζε η Ελλάδα! Από χάρη, ομορφιά και κόσμο από τα πέρατα της γης…

Εύχομαι να μη πρόφτασε να δει, ο καλόγνωμος υπάλληλος, το αυτάρεσκο χαμόγελο στο πρόσωπό μου, που με τόση απλότητα και εντελώς αυτονόητα με καλοτύχισε κι εμένα γι΄ αυτή την ίδια διαχρονική πατρίδα!

No tags

Είναι το αποκορύφωμα της Τριλογίας του βελγικού εκπαιδευτικού συστήματος, που ξεκινάει με την Τάξη του Δάσους (διανυκτέρευση σε δάσος), συνεχίζει με την Τάξη της Θάλασσας (μια βδομάδα αθλοπαιδιών στη θάλασσα) και για τους δωδεκάχρονους πλέον μαθητές όλων των σχολείων στο Βέλγιο ολοκληρώνεται με την Τάξη του Χιονιού, 10 ολόκληρες μέρες στα χιόνια, στις γαλλικές Άλπεις. Θυμάμαι τις δικές μας προετοιμασίες κάθε φορά, όταν τα παιδιά ήταν ακόμη στο σχολείο. Τις μέρες στο κοντινό δάσος και την εβδομάδα στη θάλασσα, τις περάσαμε ανώδυνα και χωρίς ιδιαίτερα «δράματα». Την Τάξη του Χιονιού, όμως, την αντιμετωπίσαμε από την αρχή αλλιώς και όσο πλησίαζε ο καιρός, θυμάμαι, των γονέων σφιγγόταν η καρδιά, των δε παιδιών, αντίθετα, πετούσε! Τόσες μέρες χωρίς σχολείο, στα χιόνια και μεσούσης της σχολικής χρονιάς, μακριά από το μάτι των μαμάδων και με όλους τους φίλους και συμμαθητές γύρω τους, έ, δεν θέλει και πολύ για να καταλάβει κανείς τον ενθουσιασμό των παιδιών. Οι γονείς απαγορευόταν σ΄ αυτό το διάστημα να έχουν επικοινωνία με τα παιδιά! Τέλεια απομόνωση δηλαδή!

Αναμνήσεις… Το έπαθλο Χιονιού είναι ακόμη καρφιτσωμένο στον τοίχο μας. Θυμήθηκα την μέρα που θα γύριζαν από τα χιόνια και την ανακούφιση όλων μας, όταν είδαμε πρωί-πρωί τα πούλμαν να μπαίνουν στο προαύλιο του σχολείου. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί έπρεπε να ταξιδεύουν νύχτα! Όλοι γεροί πίσω, ανακοίνωσε ο δάσκαλος και οι γονείς χειροκροτήσαμε, βάζοντας τη σακούλα με τα κρουασάν της υποδοχής κάτω από την μασχάλη μας.

Την περασμένη Τετάρτη, όμως ένα από αυτά τα πούλμαν της Τάξης του Χιονιού δεν γύρισε στο Βέλγιο και ολόκληρη η χώρα βυθίστηκε στο πένθος για τα 22 αγγελούδια που χάθηκαν μαζί με τους 6 μεγάλους που ήταν στο ίδιο πούλμαν και τα 4 ακόμη που χαροπαλεύουν σε νοσοκομεία. Σ΄ ένα τούνελ της Ελβετίας σταμάτησε η ζωούλα τους καθώς το πούλμαν προσέκρουσε στο μπετόν της σήραγγας… Έσπευσαν στον τόπο της τραγωδίας ο βέλγος Πρωθυπουργός και άλλοι αξιωματούχοι. Ο Βασιλιάς και η Βασίλισσα έτρεξαν στα σχολεία, συντετριμμένοι και άφωνοι. Έβλεπα τις εικόνες στην τηλεόραση και η καρδιά μου ράγιζε με το σφιχταγκάλιασμα των παππούδων και των γιαγιάδων μεταξύ τους, που είχαν πάει να περιμένουν τα παιδιά στο προαύλιο του σχολείου. Δεν υπάρχει χειρότερο, ψιθύρισε ένας παππούς, από το να χάνεις το παιδί του παιδιού σου, τη χαρά των γηρατειών σου! Τους έβλεπα όλους μαζί αγκαλιασμένους σαν μια σφιχτή μπάλα να κλαίνε με αναφιλητά. Δεν μας άφηναν 10 μέρες τώρα να μιλήσουμε με τα παιδιά, είπε μια γιαγιά. Είναι κι αυτό μέρος της εκπαίδευσης! Θυμήθηκα τα δικά μας παρακάλια τότε, να ενημερώνεται έστω ένας γονέας κάθε βράδυ για το πώς πέρασαν την μέρα τους. Χιόνια ήταν αυτά, παιδιά επάνω στην τρέλα τους και χωρίς επίγνωση των κινδύνων, αραδιάζαμε τα επιχειρήματά μας οι μαμάδες έχοντας να αντιμετωπίσουμε και την ειρωνεία των μπαμπάδων που ήθελαν να φαίνονται υπεράνω. Φαντάσου να φεύγανε και για τον πόλεμο τα παιδιά, λέγαν τότε μεταξύ τους κοιτάζοντας προς το μέρος εμάς των μαμάδων. Αυτό θυμήθηκα ακούγοντας τη βελγίδα γιαγιά σήμερα να λέει με κατακόκκινα από το κλάμα μάτια, «πρώτη φορά που δεν του ευχήθηκα καλό ταξίδι, δεν το επέτρεπαν»! Είναι γνωστός ο σύνδεσμος της βελγικής οικογένειας μεταξύ τους και καλά που είναι έτσι, γιατί μια τέτοια τραγωδία δεν περνάει μοναχικά, ο καθένας στον πόνο του. Δίπλα-δίπλα τα χαροκαμένα σπίτια, στο σχολείο του χωριού θα λείπει μια ολόκληρη τάξη πλέον, αυτή του Χιονιού! Μεσίστιες οι σημαίες σ΄ όλη τη χώρα, σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες και σ΄ όλες τις ξένες πρεσβείες στις Βρυξέλλες. Την Παρασκευή στις 11 το πρωί άρχισαν να χτυπούν πένθιμα όλες οι καμπάνες των εκκλησιών μαζί, πρώτη φορά το βίωνα αυτό στο Βέλγιο. Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στα σχολεία και σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή. Μια αγκαλιά συμπαράστασης όλη η χώρα.

Σκέφτομαι τους γονείς, τις οικογένειες που θα υποφέρουν για ολόκληρη τη ζωή τους… Ήταν όλα ακόμη παιδιά, το μέλλον της χώρας…

Είναι σκληρό, δεν βρίσκει κανείς λόγια να περιγράψει αυτόν τον πόνο! Ο Θεός, ο Μόνος που μπορεί να παρηγορεί, ας στηρίζει τις οικογένειες…

No tags

Το PSI ολοκληρώθηκε με επιτυχία την περασμένη εβδομάδα. Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, κ. Σουλτς (και ναι, συνεχίζει να μας συμπαθεί!), υπογράμμισε, ότι αυτό που χρειάζεται τώρα η Ελλάδα είναι αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, που θα δώσουν ελπίδα στους πολίτες, που έχουν χάσει τη δουλειά τους και έχουν βυθισθεί στη φτώχια. Κι εγώ, ως ελληνίδα πολίτις δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να χαρώ διαβάζοντας στον ξένο τύπο, πρώτη είδηση, ότι η Ελλάδα έτυχε του μεγαλύτερου «κουρέματος» όλων των εποχών!

Αλλά και η ανάγνωση του εγχώριου τύπου δεν μου ανεβάζει το ηθικό… Λες και βάλθηκαν όλοι τους να καταστρέψουν την χώρα μου. Διαβάζω για υπάλληλο του ΙΚΑ που έχτιζε εκκλησάκι στην αυλή της πολυτελούς κατοικίας της, ενώ στο σπίτι της μετά από έρευνα των αστυνομικών βρέθηκαν πάνω από 900.000 ευρώ, ψηλά για τα τρέχοντα έξοδα στον μπακάλη… Είμαστε και θεοσεβούμενος λαός, πώς να το κάνουμε, με προτίμηση, όμως, σ΄ έναν Θεό της αυλής μας για να Τον ορίζουμε! Αδικαιολόγητα υψηλές καταθέσεις σε λογαριασμούς τελωνειακών υπαλλήλων, διαβάζω, ότι ανακάλυψαν τα αρμόδια ελεγκτικά όργανα και ζήτησαν την παραπομπή των επίορκων υπαλλήλων πρώτα στο αρμόδιο πειθαρχικό συμβούλιο, όπως ορίζει ο νόμος. Σταχυολογώ μια ενδεικτική ποινή, που επέβαλε ένα τέτοιο πειθαρχικό σε «εκατομμυριούχο» υπάλληλο : «Πρόστιμο δέκα ημερών για το παράπτωμα της αναξιοπρεπούς για υπάλληλο διαγωγής»! Σύμφωνα με πρόσφατες διεθνείς έρευνες, το δημόσιο έλλειμμα στην Ελλάδα αυξάνεται κατά 4% ετησίως, λόγω της διαφθοράς στη Δημόσια Διοίκηση. Κι αυτό συμβαίνει διότι αυξάνεται η φοροδιαφυγή, ενισχύεται η παραοικονομία και αποτρέπονται οι επενδύσεις στη χώρα! Κύριε Σουλτς, ποιές αναπτυξιακές πρωτοβουλίες προτείνετε, στην προκειμένη περίπτωση;

Και μετά ήρθαν τα γιαουρτώματα και ευτυχώς που τα θύματα δεν ήταν κατά Πιερία μεριά, γιατί εκεί θα «έτρωγαν», πατάτα στο κεφάλι, όπως επεσήμανε η φίλη Σούζυ Χ. από την Κατερίνη. Κι αυτή πονάει, αν πετύχει τον στόχο της…

Και η Δικαιοσύνη; Ε, αυτή πια πάει, τυφλώθηκε εντελώς από τον πολύ ήλιο στην πατρίδα μας… Όχι μόνο δεν κάνει διακρίσεις στη δουλειά της αλλά στέκει στην άκρη, μεγαλόπρεπη και καλοθρεμμένη, «… δειλή, μοιραία και άβουλη αντάμα προσμένοντας, ίσως, κάποιο θάμα», και ας μου συγχωρέσει ο Βάρναλης την κακοποίηση των στίχων του!

Αυτό με την Δικαιοσύνη με φοβίζει περισσότερο γιατί από κει ξεκινάνε όλα. Όταν βλέπουμε να μπαινοβγαίνουν στις φυλακές καταχραστές του Δημοσίου με την ευκολία «περιπάτου στο Ζάππειο» και με νομικά τερτίπια να αφήνονται ευθύς αμέσως ελεύθεροι χωρίς να επέλθει έστω τυπική αναγγελία κατάσχεσης των «κλοπιμαίων» τους, πώς να ικανοποιηθεί «το κοινό περί δικαίου αίσθημα»; Ούτε και με το γιαούρτωμα ικανοποιείται βέβαια πλήρως, αλλά προς στιγμή έχει ο δράστης το αίσθημα, ότι «πήρε το δίκιο με το χέρι του», εκεί που οι «αρμόδιοι» πάτωσαν! Ύψωσε, τουλάχιστον, φωνή διαμαρτυρίας στη θέση όλων εκείνων, πρώην και νυν κρατικοδίαιτων  αρμοδίων, που ενώ μπορούσαν να κάνουν κάτι για να αποτρέψουν το κακό και την αδικία αμέλησαν ή το χείριστο, δεν θέλησαν!

Αλλά, σας λέω, είναι κατάντια για μια χώρα, που θέλει να ονομάζεται «λίκνο της Δημοκρατίας» όταν η Αυτοδικία σούρνεται στη θέση της Δικαιοσύνης και κανείς δεν το αντιλαμβάνεται ή το προσπερνάει, μονολογώντας, «μόδα είναι θα περάσει…»!

No tags

Νισάφι πια μα έτσι καταντήσαμε στο τραπέζι των διεθνών διαπραγματεύσεων. Έδωσαν το πράσινο φως οι Βρυξέλλες πρόσφατα για το τρίτο πακέτο διάσωσης, καλή μπαλιά! Ανάσα για τη χώρα η οποία απάντησε πάραυτα δίνοντας στη δημοσιότητα το όνομα του βουλευτή, που δεν ήταν τελικά βουλευτής, αλλά σύζυγος πρωτοκλασάτης βουλευτού, για την νόμιμη πλην μη ηθική εξαγωγή ενός εκατομμυρίου δολαρίων από την Ελλάδα της κρίσης, χαμένη μπαλιά! Επίσκεψη του νέου προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, του γερμανού κ. Σούλτς, στην Αθήνα, εξαιρετική μπαλιά, μιας και μας συμπαθεί κι από πάνω. Εμείς απαντήσαμε με τα γενόσημα και το λόμπι του φαρμάκου εκείνες τις μέρες. Τι μαθαίνει κανείς …

Μας έριξαν το μπαλάκι της Σαντορίνης, ως τον πιο όμορφο προορισμό του πλανήτη, πιο όμορφο νησί και από αυτό το Μάουι της εξωτικής Χαβάης! Ήλθε ο σεισμός στα ανοιχτά του Αιγαίου, αμέσως μετά και δεν το χαρήκαμε … Δεν φταίμε εμείς γι αυτό! Το CNN, όμως δεν το έβαλε κάτω και θέλοντας να βοηθήσει προφανώς στο παιχνίδι, μας «πέταξε» τον θερινό κινηματογράφο, «Θησείον», ως το ωραιότερο σινεμά του κόσμου. Το υπογράφω αβίαστα! Και το έργο που παίζεται να μη σ΄ ενδιαφέρει, απολαμβάνεις την σπιτική βυσσινάδα σου υπό την σκιά της Ακρόπολης, με μοναδική θέα στον Παρθενώνα και στην αυλή τη μεθυστική μυρωδιά του γιασεμιού και της γαζίας να σε τυλίγει. Η δική μας μπαλιά; Αφήσαμε να καεί, το «Αττικόν», στο κέντρο της Αθήνας! Όσοι είδαν με τα μάτια τους την καταστροφή του υπέροχου αυτού κτηρίου στη Σταδίου, με τις ζωγραφιστές οροφές, θα καταλάβουν. Δεν ξέρω καμιά άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, που έχει αφήσει τα τελευταία χρόνια να καταστραφεί η πολιτιστική της κληρονομιά σε τέτοιο βαθμό και το κυριότερο, χωρίς πόλεμο.

Σιγά τις διακρίσεις είπαν κάποιοι, που θέλουν πιο χοντρό παιχνίδι, να κάτι σαν το άνοιγμα των λογαριασμών ελλήνων πολιτών στην Ελβετία. Εκεί είναι τα λεφτά! Αλλά οι Βρυξέλλες δεν χαμπαριάζουν από τέτοια πυροτεχνήματα της στιγμής. Δεν μπορεί, σου λέει, η κάθε χώρα να συνάπτει διμερείς συμβάσεις με την Ελβετία, στο κυνήγι του χαμένου θησαυρού. Η Γερμανία πρόφτασε και το έκανε, η Ελλάδα μπορεί και να μη θέλει. Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει …

Μα τι ζητάτε επιτέλους, με κατσάδιασε ο γείτονάς μου, τις προάλλες. Έχετε και απολαμβάνετε πράγματα, που εμείς όσα χρήματα και να διαθέσουμε δεν τα έχουμε στις βόρειες πατρίδες μας. Περιμένοντας την καλή μπαλιά χάνετε την παρτίδα!

Μια κάποια ζήλια στα λεγόμενά του, τι να σας πω, δεν την αποκλείω …

No tags

National Archive / Getty Images

Αυτή θα ήταν η σωστή απάντηση από την Ελλάδα στη μεγάλη χθεσινή πανευρωπαϊκή κινητοποίηση αλληλεγγύης των ξένων για τα δεινά των ελλήνων. Και μέσα σ΄ αυτή τη λέξη, θα έκλεινα εκείνους τους έλληνες (πόσους;) φοροφυγάδες και χαραμοφάηδες του κάθε συστήματος, απατεώνες και απατεωνίσκους, ψεύτες και κλέφτες της πολιτισμικής μας κληρονομιάς και τον εξυπνάκια της διπλανής πόρτας! Προσωπικά δεν μου αρκεί και δεν συνυπογράφω όλα αυτά τα ελληνικά «Thanks», ως απάντηση στο κίνημα, «Je suis grec» (είμαι Έλληνας!), που ξεκίνησε το περασμένο φθινόπωρο από την νότια Γαλλία. Όχι από αγνωμοσύνη, κάθε άλλο! Ίσα-ίσα είναι η πρώτη καλή είδηση, που διαβάζω τελευταίως στον διεθνή τύπο για την Ελλάδα και με κάνει να ελπίζω, ότι δε χάθηκαν όλα! Δεν συνυπογράφω όμως, γιατί μου φαίνονται όλα αυτά λειψά και γιατί είναι σα να αποδέχομαι την φτώχεια μου και την κρατική ένδεια, δεχόμενη τον οβολό της ελεημοσύνης τους. Δεν στοιχίζει και τίποτα να πας στο κέντρο των Βρυξελλών ή στην Πλατεία Ομονοίας στο Παρίσι και να πεις ότι είσαι και συ έλληνας. Δεν έχεις απέναντί σου τον «εχθρό». Το πρωτόπε ο Τζών Φ. Κέννεντυ, στο αποκομμένο Βερολίνο, τον Ιούνιο του 1963 για συμπαράσταση στον πληγωμένο τότε γερμανικό λαό (κοίτα πώς αλλάζουν τα πράγματα …): «Ich bin ein Berliner!» (Είμαι Βερολινέζος!), έχοντας απέναντί του και σε απόσταση αναπνοής τους ρώσους στρατιώτες με τα οπλοπολυβόλα τους, από την άλλη πλευρά του Τείχους που χώριζε τότε τη Γερμανία στα δυο.

Μπράβο, όμως παρ΄ όλα αυτά, σε όσους ήταν χθες στους δρόμους και στις πλατείες της Ευρώπης και μπράβο σ΄ αυτούς που το σκέφτηκαν. Τουλάχιστον αυτοί θα μπορούν μεθαύριο να κοιτάξουν τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους στα μάτια και να τους πουν, ε, όχι, εμείς δεν μείναμε με τα χέρια σταυρωμένα, δεν πήραμε μέρος στην διεθνή απαξίωση και στον εξευτελισμό μιας χώρας που θέλουμε να την ονομάζουμε κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού μας, δεν καταθέσαμε αμαχητί τα όπλα!

Η συμπόνια είναι το τελευταίο που χρειαζόμαστε οι έλληνες αυτή τη στιγμή! Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να επανακτήσουμε την χαμένη μας αξιοπρέπεια και να πείσουμε τους φίλους μας εταίρους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ότι αξίζει να μας εμπιστευτούν και πάλι γιατί εμείς οι ίδιοι αποφασίσαμε να αλλάξουμε και θα το κάνουμε ξεκινώντας αμέσως. Από τα συντρίμμια της πληγωμένης εθνικής μας περηφάνιας να αφήσουμε έτσι να βγει το καινούργιο και να ενώσουμε όλοι τις δυνάμεις μας γι αυτό. Το έχουμε αποδείξει και στο παρελθόν, ότι το μπορούμε!

Άντε, χρειαζόμαστε και λίγη κατανόηση … Από το φίλο σου δεν περιμένεις κεραυνούς, όταν τρέχεις να του πεις, πόσο θάλασσα τα έκανες! Άπειρες φορές θα σου ανοίξει την αγκαλιά του, θα σου συμπαρασταθεί και, αν είναι αληθινός και σωστός φίλος, θα σου δώσει τις συμβουλές του για να μη σου ξανασυμβεί. Το πρόβλημα όμως σιγά-σιγά θα αρχίσεις να γίνεσαι εσύ και η πέρα από κάθε λογική συμπεριφορά σου, αν εσύ συνεχίζεις το βιολί σου …

No tags

Ο αστυνόμος Χαρίτος «χτύπησε» και πάλι στις Βρυξέλλες, σε αίθουσα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου αυτή τη φορά. Επί τάπητος, η περαίωση! Αρχές και εξουσίες ήταν παρούσες, εκτός όσων, λόγω κρίσης, αδυνατούσαν, ή δεν ασκούσαν τα καθήκοντά τους πλέον! Κόσμος πολύς τέλος πάντων.

«Ο ΄τύπος΄ σκοτώνει τους φοροφυγάδες, είναι προφανές», απεφάνθη ο επί του αστυνομικού δελτίου, Πέτρος Μάρκαρης. «Δηλαδή τους … περαιώνει τελεσίδικα και αμετάκλητα», ακούστηκε πίσω από τους όρθιους. Ο αστυνόμος Χαρίτος, γνωστός για την αγάπη του για τα λεξικά και ιδιαίτερα αυτό του Δημητράκου, του 1953, ήταν προβληματισμένος. Σκυφτός και αμίλητος προσπαθούσε να λύσει τον γρίφο. Ήταν που δεν έβρισκε και τα λήμματα, «φοροφυγάς» και «φοροδιαφυγή», στο αγαπημένο του λεξικό. Μόνο το «φορομπήχτης», έβρισκε, αλλά αυτό αναφερόταν σε νόμους! Μπλεκόταν έτσι η κατάσταση απροσδόκητα, καθότι αυτή η απουσία, του στερούσε την … επιστημονική βάση για την εξιχνίαση του εγκλήματος. Τι στο καλό, σκεφτόταν, δεν υπήρχαν φοροφυγάδες τότε; Για να του είχε ξεφύγει του Δημητράκου βέβαια, ούτε λόγος!

Στο σπίτι που το έψαξα, μετά, ο δικός μου, ο Μπαμπινιώτης του 1998, τον αναλύει τον όρο διεξοδικά: «Αυτοί που φοροδιαφεύγουν συστηματικά με αποτέλεσμα να μεταφέρονται τα φορολογικά βάρη εκείνων, στους συμπολίτες τους». Μόνο στο λήμμα, «περαίωση» βρήκα γραμμένο δίπλα σε παρένθεση, (μτγν.), όπερ σημαίνει, ότι προ δεκαπενταετίας, που ο σοφός καθηγητής έγραφε το λεξικό του, η λέξη μόλις και έκανε την εμφάνισή της. Για τους μεταγενέστερους, λοιπόν! Να γράψω στον αστυνόμο Χαρίτο, να αλλάξει λεξικό, μάλλον άσκοπο και όχι της στιγμής! Ας ευχηθώ, τουλάχιστον, να τελειώσει γρήγορα η κρίση. Δεν είναι για τίμιους ανθρώπους και ανθρώπους του καθήκοντος, σαν τον Χαρίτο, αυτές οι εποχές!

«Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, της Διασποράς;» ακούστηκε πίσω από τους όρθιους και πάλι. «Μας λοιδορούν οι συνάδελφοί μας και φτιάχνουν ανέκδοτα εις βάρος μας», «δεν μας εμπιστεύονται πλέον και χάνουμε τις δουλειές μας», πετάχτηκε κάποιος από δίπλα. «Να βάλουμε πλάτη όλοι. Να βρούμε τον φταίχτη. Δεν μπορεί, κάπου εδώ θα κρύβεται ο δολοφόνος», ανατρίχιασα, που το άκουσα. Ο λαλίστατος επί του Τύπου, κ. Μάρκαρης, έδειξε συμπάθεια για τους προβληματισμούς και τους φόβους της Ομογένειας, αλλά ήταν κάθετος στην απάντησή του: «Δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα. Τουλάχιστον, ως οργανωμένη αντίδραση από το εξωτερικό, πρέπει να το ξεχάσετε. Ο κόσμος έχει αλλάξει από τον Καποδίστρια και μετά. Ο καθένας ζει χωριστά και πρέπει να βρει δικούς του τρόπους αντίδρασης και … προφύλαξης», συμπλήρωσε με πονηρό χαμόγελο.

Δεν είχε κι άδικο! Κλεισμένοι στην αίθουσα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στον πέμπτο όροφο, κοιταχτήκαμε με την φίλη μου και κουνήσαμε τα κεφάλια μας με συγκατάβαση. Είχαμε μπροστά μας το ‘θύμα’ και οι υποθέσεις, όπως και οι καλές προθέσεις, ήταν πλέον περιττές. Άλλωστε και όπως έδειχναν τα πράγματα, κανείς από τους παραβρισκόμενους δεν είχε προφτάσει να διαβάσει το δεύτερο βιβλίο της Τριλογίας μέχρι τέλους. Για συμπεράσματα ήταν, έτσι, νωρίς ακόμα. Ο ίδιος ο αστυνόμος Χαρίτος συνέχιζε να δείχνει προβληματισμένος, αλλά δεν το έβαζε κάτω. Δεν του είχε ξεφύγει ένοχος μέχρι εκείνη τη στιγμή. «Θα τα καταφέρουμε, που θα πάει …», μουρμούρισε στον βοηθό του. «Έστω και στο παραπέντε, όπως η Ελλάδα!», του απάντησε ο άλλος, αλλά ο αστυνόμος δεν τον άκουσε. Μας κοίταζε έναν-έναν προσεκτικά. Όλοι είμασταν στα μάτια του ύποπτοι. Δεν απέκλειε ακόμα και να κυκλοφορούσε ανάμεσά μας, ο δολοφόνος …

No tags

Τυχαία, ανοίγοντας το ραδιόφωνο σε ελληνικό σταθμό, άκουσα τις προάλλες, το εξής τραγούδι:

«Κάπου υπάρχει ένα νησί που δεν υπάρχουνε κακοί – μην αμφιβάλλεις
Δε λέω λόγια της στιγμής κι αυτά που λεν – της παραζάλης …»

Δεν μπόρεσα να ακούσω, ούτε ποιος έγραψε τα λόγια, ούτε και ποιος το τραγουδούσε. Μου κόλλησε, όμως!

Βλέπω το χιόνι να έχει παγώσει κάθε ίχνος ζωής έξω. Περιμένω τον κοκκινολαίμη που καταφθάνει κάθε τόσο και λιγάκι για την τροφή του στο σπιτάκι. Ανήσυχος κοιτάει δεξιά και αριστερά και με μια γρήγορη κίνηση αρπάζει ένα σπυράκι στάρι στο ράμφος του και τρέχει στη φωλίτσα του, να το απολαύσει με την ησυχία του. Γιατί η «κακιά» κάργα και ο «κακός» κότσυφας παραμονεύουν για να τον κυνηγήσουν, παρότι και οι δυο τελευταίοι έχουν την δική τους τροφή. Δεν τους στερεί τίποτα δικό τους, ο φτωχός κοκκινολαίμης. Απλά εκείνοι τον ταλαιπωρούν με την δική του τροφή, χωρίς να κερδίζουν οι ίδιοι κάτι παραπάνω από αυτό που έχουν ήδη!

Ένα πρωί ανακάλυψα μια μεγάλη γρατζουνιά από κλειδί στο λακ του αυτοκινήτου μου. Δεν εμπόδιζε κανέναν, ούτε ήταν σε λάθος θέση παρκαρισμένο. Κάποιος πέρασε δίπλα και με το κλειδί του, προχωρώντας, άφηνε το χέρι του να γλιστράει με δύναμη πάνω στο λακ. Δεν κέρδισε τίποτα ο ίδιος, μόνο που έμεινε η γρατζουνιά στο δικό μου το αυτοκίνητο…

Δεν γίνεται να λείψουν οι «κακοί»! Δεν μπορεί, όμως, κάπου θα είναι το «νησί»! Ίσως πολύ πιο κοντά, απ΄ ότι φανταζόμαστε. Κλείνοντας τα μάτια, ίσως και να το δούμε. Μέσα μας …

No tags