«Αχ, γράψε κάτι ελαφρύ, έχουμε πανικοβληθεί, δεν αντέχεται η μοναξιά και με βαριές τις ειδήσεις από πάνω…», μου έλεγε η καλή μου φίλη στο τηλέφωνο. Κλείσαμε και έπεσα σε περισυλλογή, γιατί αυτά που συζητούσαμε κάθε άλλο παρά ελαφρά ήταν. Η σοβαρότητα της κατάστασης, με τον κορωνοϊό να παρελαύνει ακάθεκτος σε κάθε γωνιά της γης, μας έχει απομονώσει στο σπίτι και ο καθένας την παλεύει την καθημερινότητα με τον τρόπο του.

Ένας καλός φίλος μού έστειλε διαδικτυακά τα «κορονο-κούλουρα», με μπόλικο σουσάμι από πάνω, που ήταν έτοιμος να τα φουρνίσει στον φούρνο της κουζίνας τους. Μια άλλη φίλη έστειλε φωτογραφία με το φρεσκο-ψημένο καρβελάκι ψωμί, προτείνοντας να φαγωθεί αμέσως με βούτυρο και σπιτική μαρμελάδα βερίκοκο! Αχ καλή μου, και είναι από τις αγαπημένες μου! Μια τρίτη αγαπημένη είχε φτιάξει λαχταριστά τσουρέκια, τόσο λαχταριστά που θα ευχόσουν να ήταν το Πάσχα …αύριο κιόλας! Γενικά, φαίνεται, περνάμε πολλές δημιουργικές ώρες στις κουζίνες μας τις τελευταίες μέρες…

Και εγώ στην κουζίνα μου είμαι, στο παράθυρο. Παράθυρο στον κόσμο το έλεγα πάντα, όσοι το ξέρουν πιστεύω ότι θα συμφωνήσουν. Μπροστά απλώνονται χωράφια, που ανάλογα με την εποχή τα οργώνουν, τα σπέρνουν και τα θερίζουν οι χωρικοί της περιοχής. Ένα γήπεδο γκολφ ξεκινάει αμέσως μετά και λίγο προς τα αριστερά. Χάζευα μέχρι πρότινος καθημερινά τους παίκτες με τα μπαστουνάκια τους στον ώμο να προχωρούν ανά δύο-τρεις στα καταπράσινα βουναλάκια. Τώρα είναι έρημο. Στο βάθος, ακριβώς μπροστά, λαμπυρίζουν οι τρεις πιο ψηλές σφαίρες του Atomium, σήμα κατατεθέν των Βρυξελλών. Αυτό το βλέπω μόνο αυτή την εποχή που τα δένδρα είναι γυμνά και με αφήνουν να δω μέσα από τα κλαδιά τους, με τα κιάλια κατά προτίμηση. Οι προσγειώσεις των αεροπλάνων στο κοντινό αεροδρόμιο έχουν σχεδόν σταματήσει, αγαπημένη καθημερινή περιπλάνηση των οφθαλμών, καθώς τα έβλεπα να «κυλούν» αργά πάνω από τις κορυφές των δένδρων και να χάνονται στο διάδρομο προσγείωσης, χωρίς να τα ακούω…

Ένα πρωί την περασμένη εβδομάδα κοιτάζοντας από αυτό το παράθυρο είδα με έκπληξη τρεις «μπαλίτσες» καφετιές να κινούνται στο απέναντι με κριθάρι σπαρμένο χωράφι. Για περιστέρια δεν τα έκανα, γιατί αυτά έχουν χρώμα γκρι στην περιοχή μας. Έφτιαξα το τσάι μου και περίμενα περίεργη με τα κιάλια στο άλλο χέρι. Σε λίγο έκαναν την εμφάνισή τους δυο μικρές καρακάξες, που ξεσήκωναν το σύμπαν με τις φωνές τους, πηδώντας πέρα δώθε με την πλούσια μακριά ουρά τους να ανεμίζει. Οι καφέ «μπαλίτσες» ακινητοποιήθηκαν στη στιγμή και μόλις που φαίνονταν τώρα. Δυο μαύρα κοράκια ήλθαν να προστεθούν στο θίασο. Φοβήθηκα στην αρχή ότι είχαν έρθει για τις «μπαλίτσες», όμως αυτά περνούσαν ανάμεσά τους καμαρωτά και χωρίς να τους δίνουν σημασία. Ο αληθινός κίνδυνος έφτασε κατόπιν και ήταν το ζευγάρι τα γεράκια, που έχουν χρόνια τη φωλιά τους στη συστάδα των ψηλών δένδρων λίγο μακρύτερα. Τα έβλεπα να κάνουν μικρούς κύκλους από πάνω, να ζυγίζουν τα φτερά τους για λίγο, να απομακρύνονται και να ξανάρχονται. Για μια στιγμή πίστεψα, έτσι που είδα και τα γεράκια να φεύγουν, πως είχα κάνει λάθος και πως ήταν ξεραμένα χόρτα οι καφέ «μπαλίτσες», που η φαντασία μου τις έβαλε να κινούνται κιόλας. Τα γεράκια πέταξαν πάλι στη φωλιά τους, ίσως δεν ήθελαν να τα βάλουν και με τους κόρακες του χωραφιού κι εγώ γύρισα στη δουλειά μου.

Το απογευματάκι ρίχνοντας πάλι μια ματιά από το παράθυρο νάτες πάλι οι «μπαλίτσες» σε κίνηση. Τρία μικρά λαγουδάκια ήταν, που είχαν ξεθαρρέψει πάλι και αλώνιζαν το χωράφι. Άθελά μου έβαλα τα γέλια, όταν είδα την «μαμά» τους, που έτρεχε να τα μαζέψει στη φωλιά τους για την νύχτα. Όλη τη βδομάδα συνεχίστηκε αυτό το πανηγύρι, το χωράφι είχε γίνει το νηπιαγωγείο για όλα τα παιχνιδιάρικα νεογέννητα της περιοχής κι εγώ ένιωθα κάτι σαν …τον Νώε στην κιβωτό, με όλα αυτά τα ζωάκια μπροστά στα μάτια μου!

Χθες το πρωί άκουσα έναν πυροβολισμό. Έτρεξα στο παράθυρο και είδα ένα τζιπ σταματημένο στον χωματόδρομο απέναντι. Από τη θέση του οδηγού κατέβηκε ένας με στολή κυνηγού. Με αργά βήματα κατευθύνθηκε προς την άλλη άκρη του χωραφιού και σήκωσε κάτι από το έδαφος. Αυτόματα γύρισα το βλέμμα μου, ψάχνοντας τις καφέ «μπαλίτσες» στο χωράφι. Είδα το λαγουδάκι της φωτογραφίας να κοιτάζει με «απορία» προς το μέρος του κυνηγού, όρθιο αυτή τη φορά. Ήθελα να τρέξω έξω, να κάνω θόρυβο να φύγει πριν γίνει αντιληπτό, αλλά τελικά έφυγε ο κυνηγός. Το λαγουδάκι εξαφανίστηκε σε λίγο κι αυτό, σίγουρα φοβισμένο. Την άλλη μέρα το πρωί, από τα τρία λαγουδάκια, μόνο τα δύο έκαναν την εμφάνισή τους στο χωράφι, μαζί με τις μικρές καρακάξες, λίγα περιστέρια, το ζευγάρι των φασιανών που ξεθάρρεψε κι αυτό και τα δύο κοράκια. Το απόγευμα όμως  ανακάλυψα με ανακούφιση και το τρίτο, το πιο παιχνιδιάρικο. Μου φάνηκε ότι ξαφνικά μεγάλωσαν και τα τρία, δεν τα έκρυβε πλέον το σπαρτό στο χωράφι.

Σήμερα εις μάτην τα αναζητώ. Δεν ξαναφάνηκαν. Αλλά ούτε και οι πυροβολισμοί ξανακούστηκαν. Την γλύτωσαν μου φαίνεται και πέρασαν έτσι στην «εφηβεία», κάπως απότομα βέβαια και με την εμπειρία αυτή θα πρέπει τα ίδια τώρα να φροντίσουν τον εαυτό τους, το καθένα από μόνο του. Τέρμα η ανεμελιά του χωραφιού!

Ανάληψη ευθυνών το λέμε αυτό εμείς οι άνθρωποι, που οι περιστάσεις το φέρνουν και έρχονται αναπάντεχα καμιά φορά για να μας βγάλουν από την κανονικότητα της ήρεμης ζωής μας. Απρόβλεπτα γεγονότα  απαιτούν γρήγορες κινήσεις αλλά και τις σωστές αποφάσεις. Η ζωή, με όλες τις καλές και τις κακές της στιγμές, συνεχίζεται αλλά πολλά δεν είναι πιά δεδομένα. Πάντως προχθές ο ήλιος συνάντησε τον Ισημερινό, στην εαρινή του επίσκεψη. Οι μέρες αρχίζουν και πάλι να μεγαλώνουν!

No tags

Ο κατ΄οίκον περιορισμός έχει και τα καλά του. Εκτός του ότι είναι μέχρι στιγμής ένα από τα ισχυρότερα μέτρα προστασίας για την αναχαίτηση της εξάπλωσης του κορωνοϊού γίνεται αφορμή και για πολλά άλλα, που σε συνθήκες κανονικότητας ίσως θα τα προσπερνούσαμε ή δεν θα τους δίναμε σημασία. Φίλη μου έλεγε για παράδειγμα ότι μετά από μια έντονη συζήτηση που είχε με συγγενικό της πρόσωπο, η σκέψη ότι το πρόσωπο αυτό ήταν επίσης μόνο και περιορισμένο στο σπίτι του, όπως και η ίδια άλλωστε, την έκανε να σηκώσει και πάλι το τηλέφωνο και να προτείνει, μέρες κορωνοϊού που είναι, να τα ξεχάσουν όλα και να ξεκινήσουν και πάλι απ΄την αρχή!

Και στις Βρυξέλλες είμαστε όλοι κλεισμένοι πλέον στα σπίτια μας. Μέσα από τα παράθυρα επικοινωνούμε με τους γειτόνους, ότι είμαστε καλά και χαμογελάμε πλατιά  για να το επιβεβαιώσουμε. Σχολεία, πανεπιστήμια, καταστήματα, εκκλησίες όλα κλειστά. Μόνο οι τηγανιτές πατάτες, το εθνικό έδεσμα της χώρα, την γλύτωσαν! Πωλούνται υπαίθρια σε κάθε γωνιά του Βελγίου μέσα στα τυπικά χάρτινα χωνάκια, με τον «Αntoine» της Place Jourdan, μοναδικό στο είδος του. Οι επιδημίες όμως απαιτούν κοινή λογική και κριτική σκέψη, όχι μόνο για προσωπική ασφάλεια αλλά και σαν πράξη προσφοράς προς το κοινωνικό περιβάλλον. Μένουμε σπίτι!

Ξετρύπωσα και τον Καμύ από τα πίσω ράφια της βιβλιοθήκης, να ξαναθυμηθώ τον καιρό της «Πανούκλας», λόγω επικαιρότητας: «…και θα ερχόταν ίσως μια μέρα που η πανούκλα για να τυραννήσει ή για να σωφρονίσει τους ανθρώπους, θα αφύπνιζε και πάλι τα ποντίκια της στέλνοντάς τα να ψοφήσουν μέσα σε μια ευτυχισμένη πολιτεία».

Με μια κούπα τσάι του βουνού στο χέρι αναλογίζομαι όρθια μπροστά στο παράθυρο τις «χθεσινές» μικρές στιγμές ευτυχίας. Δεν είναι πολλές οι μέρες που γύρισα – και ευτυχώς που πρόφτασα! – από οικογενειακή επίσκεψη στην Καλιφόρνια. Η κατανάλωση της μπύρας «Corona» σχεδόν αυτονόητη στις παρέες εκεί λόγω και της γειτνίασης με το Μεξικό. Κανείς δεν έκανε τον συσχετισμό με τον συνονόματο ιό, ήταν ακόμη νωρίς και εξάλλου αυτός δρούσε εκείνη την εποχή αποκλειστικά στην Κίνα, στην άλλη άκρη της γης. Στη συνέχεια του ταξιδιού μου προς τον Βορρά, στο Σιάτλ, χωρίς να το σκεφτώ ζήτησα και εκεί την ίδια μπύρα, ίσως για να φέρω στο νου μου τις όμορφες μέρες που πέρασα στο Σαν Ντιέγκο. Μπορείτε να φανταστείτε την τρομάρα του σερβιτόρου στο άκουσμα και μόνο του ονόματος της μπύρας. Αθέλητα αλλά πολύ ενεργητικά και φοβισμένα έκανε μάλιστα και δυο βήματα πίσω, λέγοντας πως δεν την έχουν στον κατάλογο. Ο κορωνοϊός είχε φτάσει μέσα σε μια βδομάδα και στο Σιάτλ.

Το περασμένο Σάββατο βρεθήκαμε με φίλους, στο Τρίερ της Γερμανίας και γυρίζαμε ανέμελοι στους Καθεδρικούς Ναούς και τα μουσεία της πόλης, ευτυχισμένοι που ξαναβλεπόμασταν μετά από σχεδόν ένα χρόνο. Μικρές χαρούμενες στιγμές, χωρίς την απειλή του κορωνοϊού. Την Κυριακή το βράδυ ήλθαν άλλοι καλοί μας φίλοι στο σπίτι για να γιορτάσουμε ένα κάπως ασυνήθιστο αλλά επίσης χαρούμενο γεγονός. Τίποτα δεν προμήνυε, ότι θα ήταν η τελευταία μας προς το παρόν συνάντηση με φίλους και ότι από αυτό το σαββατοκύριακο κιόλας θα είμασταν κλεισμένοι ο καθένας στο σπίτι του και θα επικοινωνούσαμε πλέον τηλεφωνικά μεταξύ μας. Να ήταν ο Καμύ προφήτης;

Πάλι από την αρχή λοιπόν και με αίσθημα ατομικής ευθύνης για το σύνολο, που το είχαμε λιγάκι παραμελήσει, κοιτώντας ο καθένας μας τα δικά του και το δικό του προσωπικό συμφέρον. Πάλι από την αρχή στη φροντίδα και στην έγνοια μας για τους δικούς μας ανθρώπους, που τους «βγάζαμε»  με ένα τηλεφωνηματάκι, χωμένο κάπου ανάμεσα στα καθημερινά μας τρεχάματα. Οι ραγδαίες εξελίξεις παγκοσμίως, με τις απρόβλεπτες συνέπειες δεν επιτρέπουν πλέον τέτοιες τυπικότητες. Οι στιγμές μετράνε…

Νάρθουν κοντά οι καρδιές, έστω και εξ’ ανάγκης, αυτό έχει σημασία και οι άνθρωποι να αρχίσουν και πάλι όχι μόνο να αγαπούν ο ένας τον άλλον αλλά και να νοιάζονται για τον άλλον. Δεν είμαστε ξεχωριστό μοναχικό νησί ο καθένας μας για τον εαυτό του, αλλά κομμάτι της ίδιας στεριάς και η «καμπάνα χτυπά για όλους μας», όταν ένα κομματάκι αποκολλιέται και «φεύγει», για να θυμηθώ και τον Χέμινγουεϊ!

No tags