«Αχ, γράψε κάτι ελαφρύ, έχουμε πανικοβληθεί, δεν αντέχεται η μοναξιά και με βαριές τις ειδήσεις από πάνω…», μου έλεγε η καλή μου φίλη στο τηλέφωνο. Κλείσαμε και έπεσα σε περισυλλογή, γιατί αυτά που συζητούσαμε κάθε άλλο παρά ελαφρά ήταν. Η σοβαρότητα της κατάστασης, με τον κορωνοϊό να παρελαύνει ακάθεκτος σε κάθε γωνιά της γης, μας έχει απομονώσει στο σπίτι και ο καθένας την παλεύει την καθημερινότητα με τον τρόπο του.

Ένας καλός φίλος μού έστειλε διαδικτυακά τα «κορονο-κούλουρα», με μπόλικο σουσάμι από πάνω, που ήταν έτοιμος να τα φουρνίσει στον φούρνο της κουζίνας τους. Μια άλλη φίλη έστειλε φωτογραφία με το φρεσκο-ψημένο καρβελάκι ψωμί, προτείνοντας να φαγωθεί αμέσως με βούτυρο και σπιτική μαρμελάδα βερίκοκο! Αχ καλή μου, και είναι από τις αγαπημένες μου! Μια τρίτη αγαπημένη είχε φτιάξει λαχταριστά τσουρέκια, τόσο λαχταριστά που θα ευχόσουν να ήταν το Πάσχα …αύριο κιόλας! Γενικά, φαίνεται, περνάμε πολλές δημιουργικές ώρες στις κουζίνες μας τις τελευταίες μέρες…

Και εγώ στην κουζίνα μου είμαι, στο παράθυρο. Παράθυρο στον κόσμο το έλεγα πάντα, όσοι το ξέρουν πιστεύω ότι θα συμφωνήσουν. Μπροστά απλώνονται χωράφια, που ανάλογα με την εποχή τα οργώνουν, τα σπέρνουν και τα θερίζουν οι χωρικοί της περιοχής. Ένα γήπεδο γκολφ ξεκινάει αμέσως μετά και λίγο προς τα αριστερά. Χάζευα μέχρι πρότινος καθημερινά τους παίκτες με τα μπαστουνάκια τους στον ώμο να προχωρούν ανά δύο-τρεις στα καταπράσινα βουναλάκια. Τώρα είναι έρημο. Στο βάθος, ακριβώς μπροστά, λαμπυρίζουν οι τρεις πιο ψηλές σφαίρες του Atomium, σήμα κατατεθέν των Βρυξελλών. Αυτό το βλέπω μόνο αυτή την εποχή που τα δένδρα είναι γυμνά και με αφήνουν να δω μέσα από τα κλαδιά τους, με τα κιάλια κατά προτίμηση. Οι προσγειώσεις των αεροπλάνων στο κοντινό αεροδρόμιο έχουν σχεδόν σταματήσει, αγαπημένη καθημερινή περιπλάνηση των οφθαλμών, καθώς τα έβλεπα να «κυλούν» αργά πάνω από τις κορυφές των δένδρων και να χάνονται στο διάδρομο προσγείωσης, χωρίς να τα ακούω…

Ένα πρωί την περασμένη εβδομάδα κοιτάζοντας από αυτό το παράθυρο είδα με έκπληξη τρεις «μπαλίτσες» καφετιές να κινούνται στο απέναντι με κριθάρι σπαρμένο χωράφι. Για περιστέρια δεν τα έκανα, γιατί αυτά έχουν χρώμα γκρι στην περιοχή μας. Έφτιαξα το τσάι μου και περίμενα περίεργη με τα κιάλια στο άλλο χέρι. Σε λίγο έκαναν την εμφάνισή τους δυο μικρές καρακάξες, που ξεσήκωναν το σύμπαν με τις φωνές τους, πηδώντας πέρα δώθε με την πλούσια μακριά ουρά τους να ανεμίζει. Οι καφέ «μπαλίτσες» ακινητοποιήθηκαν στη στιγμή και μόλις που φαίνονταν τώρα. Δυο μαύρα κοράκια ήλθαν να προστεθούν στο θίασο. Φοβήθηκα στην αρχή ότι είχαν έρθει για τις «μπαλίτσες», όμως αυτά περνούσαν ανάμεσά τους καμαρωτά και χωρίς να τους δίνουν σημασία. Ο αληθινός κίνδυνος έφτασε κατόπιν και ήταν το ζευγάρι τα γεράκια, που έχουν χρόνια τη φωλιά τους στη συστάδα των ψηλών δένδρων λίγο μακρύτερα. Τα έβλεπα να κάνουν μικρούς κύκλους από πάνω, να ζυγίζουν τα φτερά τους για λίγο, να απομακρύνονται και να ξανάρχονται. Για μια στιγμή πίστεψα, έτσι που είδα και τα γεράκια να φεύγουν, πως είχα κάνει λάθος και πως ήταν ξεραμένα χόρτα οι καφέ «μπαλίτσες», που η φαντασία μου τις έβαλε να κινούνται κιόλας. Τα γεράκια πέταξαν πάλι στη φωλιά τους, ίσως δεν ήθελαν να τα βάλουν και με τους κόρακες του χωραφιού κι εγώ γύρισα στη δουλειά μου.

Το απογευματάκι ρίχνοντας πάλι μια ματιά από το παράθυρο νάτες πάλι οι «μπαλίτσες» σε κίνηση. Τρία μικρά λαγουδάκια ήταν, που είχαν ξεθαρρέψει πάλι και αλώνιζαν το χωράφι. Άθελά μου έβαλα τα γέλια, όταν είδα την «μαμά» τους, που έτρεχε να τα μαζέψει στη φωλιά τους για την νύχτα. Όλη τη βδομάδα συνεχίστηκε αυτό το πανηγύρι, το χωράφι είχε γίνει το νηπιαγωγείο για όλα τα παιχνιδιάρικα νεογέννητα της περιοχής κι εγώ ένιωθα κάτι σαν …τον Νώε στην κιβωτό, με όλα αυτά τα ζωάκια μπροστά στα μάτια μου!

Χθες το πρωί άκουσα έναν πυροβολισμό. Έτρεξα στο παράθυρο και είδα ένα τζιπ σταματημένο στον χωματόδρομο απέναντι. Από τη θέση του οδηγού κατέβηκε ένας με στολή κυνηγού. Με αργά βήματα κατευθύνθηκε προς την άλλη άκρη του χωραφιού και σήκωσε κάτι από το έδαφος. Αυτόματα γύρισα το βλέμμα μου, ψάχνοντας τις καφέ «μπαλίτσες» στο χωράφι. Είδα το λαγουδάκι της φωτογραφίας να κοιτάζει με «απορία» προς το μέρος του κυνηγού, όρθιο αυτή τη φορά. Ήθελα να τρέξω έξω, να κάνω θόρυβο να φύγει πριν γίνει αντιληπτό, αλλά τελικά έφυγε ο κυνηγός. Το λαγουδάκι εξαφανίστηκε σε λίγο κι αυτό, σίγουρα φοβισμένο. Την άλλη μέρα το πρωί, από τα τρία λαγουδάκια, μόνο τα δύο έκαναν την εμφάνισή τους στο χωράφι, μαζί με τις μικρές καρακάξες, λίγα περιστέρια, το ζευγάρι των φασιανών που ξεθάρρεψε κι αυτό και τα δύο κοράκια. Το απόγευμα όμως  ανακάλυψα με ανακούφιση και το τρίτο, το πιο παιχνιδιάρικο. Μου φάνηκε ότι ξαφνικά μεγάλωσαν και τα τρία, δεν τα έκρυβε πλέον το σπαρτό στο χωράφι.

Σήμερα εις μάτην τα αναζητώ. Δεν ξαναφάνηκαν. Αλλά ούτε και οι πυροβολισμοί ξανακούστηκαν. Την γλύτωσαν μου φαίνεται και πέρασαν έτσι στην «εφηβεία», κάπως απότομα βέβαια και με την εμπειρία αυτή θα πρέπει τα ίδια τώρα να φροντίσουν τον εαυτό τους, το καθένα από μόνο του. Τέρμα η ανεμελιά του χωραφιού!

Ανάληψη ευθυνών το λέμε αυτό εμείς οι άνθρωποι, που οι περιστάσεις το φέρνουν και έρχονται αναπάντεχα καμιά φορά για να μας βγάλουν από την κανονικότητα της ήρεμης ζωής μας. Απρόβλεπτα γεγονότα  απαιτούν γρήγορες κινήσεις αλλά και τις σωστές αποφάσεις. Η ζωή, με όλες τις καλές και τις κακές της στιγμές, συνεχίζεται αλλά πολλά δεν είναι πιά δεδομένα. Πάντως προχθές ο ήλιος συνάντησε τον Ισημερινό, στην εαρινή του επίσκεψη. Οι μέρες αρχίζουν και πάλι να μεγαλώνουν!

No tags