Ένας μύθος από μόνο του αυτό το ξενοδοχείο των πέντε αστέρων, με τα απαράμιλλα βιτρό Art Nouveau, τους μαρμάρινους τοίχους, τα επιχρυσωμένα ανάγλυφα στο ταβάνι, τους γωνιακούς στρογγυλούς καναπέδες της Belle Époque και τους μοναδικούς χώρους υποδοχής σε στιλ Αναγέννησης. Κόσμημα ιστορικό της πλατείας de Brouckère, στις Βρυξέλλες, από το 1895, που δυο αδέλφια είχαν τότε την ιδέα να ανοίξουν ένα καφέ στο κέντρο της πόλης, για να εξελιχθεί στη συνέχεια σ’ αυτό που είναι μέχρι σήμερα και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας της πόλης.

Με το που μπαίνει κανείς στην είσοδο ξεκινάει το ταξίδι σε χρόνους περασμένους, μυθικούς, περνώντας μπροστά από τη σειρά με τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες στη δεξιά πλευρά του τοίχου, όπου εικονίζονται, μεταξύ άλλων, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, μαζί με την Μαρί Κιουρί και τον Ανρί Πουανκαρέ, τον Μαξ Πλανκ, καθισμένους στο επίσημο τραπέζι συνδιασκέψεων του Ινστιτούτου Solvay. Ο Ερνέστ Solvay, βέλγος χημικός και πλούσιος βιομήχανος, ιδρυτής της εταιρίας Solvay, διοργάνωνε εκεί επιστημονικά συνέδρια, όπου οι μεγαλύτερες φυσιογνωμίες της εποχής στη φυσική και τη χημεία έδιναν ανελλιπώς το παρόν και βιάζονταν να πάρουν σειρά για να ανακοινώσουν διεθνώς τα επιστημονικά τους επιτεύγματα. Η μεγάλη ψηλοτάβανη σάλα, στο βάθος του ξενοδοχείου, με το μαρμάρινο επιβλητικό τζάκι, προσφερόταν θαυμάσια γι’ αυτό και τους φιλοξενούσε από το 1911 και για δεκαετίες μετά. Ίδια και απαράλλαχτη μέχρι σήμερα.

Στις μέρες μας, σαφώς και ήταν ελεύθερος ο καθένας, αφού έπαιρνε το ρόφημά του στο Café του ισογείου, να τα περιδιαβεί όλα αυτά ανενόχλητος και χωρίς να ανήκει στους πελάτες του ξενοδοχείου, γιατί οι ιδιοκτήτες του, στην έβδομη γενιά σήμερα, ήταν από την αρχή πεπεισμένοι ότι το Métropole δεν ήταν απλά ένα ξενοδοχείο πολυτελείας, αλλά ένας μύθος! Ο καθένας μπορούσε να ανέβει για παράδειγμα με το ασανσέρ, σε ξύλινη κατασκευή acajou, από την ίδια εταιρία που λίγα χρόνια πριν είχε κατασκευάσει και το ασανσέρ του Πύργου του Άιφελ στο Παρίσι, και να κατέβει πάλι από τον πρώτο όροφο στο ισόγειο από την άνετη μαρμαρόκτιστη κυκλική σκάλα. Σας εξομολογούμαι ότι το είχα κάνει, χωρίς να δίνω σημασία στα γέλια της παρέας, που το θεώρησε …παιδιάστικο! Με τον ίδιο τρόπο είχα ρίξει μια ματιά, κάποια άλλη φορά, στη σάλα του πρωινού, επειδή με έτρωγε η περιέργεια από το όνομα που ήταν γραμμένο απ’ έξω: «Κήπος των Ινδιών»! Εξωτική διακόσμηση, σε αποικιακό στιλ τα τραπέζια και οι καρέκλες, με ένα σιντριβάνι στο μέσον να κελαρύζει και μια αιθέρια ύπαρξη από κάτω να λούζεται.

Τόπος γνωστός και αγαπημένος το καφέ του, για ένα τσάι, ή για ένα «κιρ ρουαγιάλ», πάντα μετά τη βόλτα στην Grand´Place, παραμονές Χριστουγέννων, όπου και ο στολισμός στην αίθουσα ήταν μοναδικός. Πολιτισμένο και ήσυχο το περιβάλλον για όμορφες συναντήσεις και ατέλειωτες συζητήσεις εκεί με φίλους και αγαπημένα πρόσωπα. Θα μου λείψει …

Γιατί σύντομα κλείνει τις πόρτες του για πάντα, όπως άκουσα με θλίψη στις ειδήσεις την περασμένη Τετάρτη. Θύμα κι αυτό της πανδημίας του κορωνοϊού, είπαν, χτυπημένο από τις παράπλευρες οικονομικές του συνέπειες. «Δεν έχουν άλλη επιλογή», ανέφεραν οι ιδιοκτήτες θλιμμένοι, τόσο για την απόφαση που αναγκάστηκαν να λάβουν, όσο και για τους 129 υπαλλήλους τους που θα μείνουν στο δρόμο.

Θα μου πείτε, τι κάθεσαι και σκέφτεσαι, εδώ ο κόσμος καίγεται, χθες τα θύματα της ημέρας έφτασαν πάλι τα 248 στο Βέλγιο … Αν όμως περάσει κι αυτό και πάρει τέλος η καραντίνα, πριν βεβαίως κλείσει τις πόρτες του το Métropole, θάθελα για μια τελευταία φορά να κάτσω στο γωνιακό τραπεζάκι του καφέ του, στην πίσω εσωτερική έξοδο της αίθουσας και να πω «αντίο» σ΄ έναν μύθο.

ΥΓ. Βίκυ, καλή μου φίλη, λογαριάζαμε να πάμε και πάλι μαζί και μας πρόφτασε ο κορωνοϊός. Βιάσου λοιπόν τώρα και έλα!

No tags