Πετάχτηκα χθες πρωί-πρωί από τον ύπνο, με το που άκουσα τους τρεις πυροβολισμούς. Έτρεξα στο παράθυρο και τους είδα τους τέσσερις κυνηγούς με προτεταμένα τα όπλα να «χτενίζουν» το απέναντι χωράφι. Μόλις μια μέρα πριν, στο ίδιο αυτό χωράφι, μια οικογένεια φασιανών, έξι τον αριθμό, σουλατσάριζαν πέρα-δώθε με τις περήφανες ουρές τους ψηλά. Τους χάζευα τις προηγούμενες μέρες, τώρα ποιος ξέρει αν θα γλύτωσαν και πόσοι … Ζωή και θάνατος στο ίδιο πλαίσιο και σε χρονική απόσταση ωρών.

«Καιρός του γεννάσθαι και καιρός του αποθνήσκειν», γράφει ο Εκκλησιαστής (3: 2) «Και ό,τι συνέβη, τούτο πάλιν θέλει συμβή και δεν είναι ουδέν νέον υπό τον ήλιο», συνεχίζει (1: 9). Φθινοπωρινή μελαγχολία;

Και από το μέτωπο της πανδημίας ουδέν νέον και χαρμόσυνο! Χειροτερεύουν μάλλον τα πράγματα με το «γενικό απαγορευτικό» από χθες, παντού. Η αγωνία, ο φόβος και η ανησυχία έχουν χτυπήσει κόκκινο. Είναι φυσιολογικά αυτά τα συναισθήματα, λένε οι ειδικοί και συμβαίνουν σε κάθε υγιές άτομο, μάλιστα στις μέρες της πανδημίας που βιώνουμε. Η συμβουλή τους είναι, όπως διάβαζα πρόσφατα σε ένα επιστημονικό άρθρο, να βρει ο καθένας τρόπους να τα διαχειριστεί αυτά τα αρνητικά συναισθήματα και να τα μειώσει. Προτρέπουν για παράδειγμα να γίνονται πιο συχνές οι τηλεφωνικές επικοινωνίες και οι βίντεο-κλήσεις με αγαπημένα μας πρόσωπα, που πολύ θα θέλαμε να είμασταν κοντά τους αλλά λόγω της πανδημίας δεν είναι δυνατό να τα συναντήσουμε. Θέλει συχνή επικοινωνία η αγάπη και δεν έχει σχέση αν είναι αυτή τηλεφωνική, διαδικτυακή, με γράμματα ή λουλούδια. Να ψάξουμε και να βρούμε δημιουργικούς τρόπους για να διατηρήσουμε ή να οικοδομήσουμε και σχέσεις με άλλα άτομα, διάβαζα πάρα κάτω. Εδώ τους πρoφτάσαμε τους ειδικούς, σκέφτηκα με χαμόγελο. Σχεδόν κάθε Δευτέρα το πρωί στις 11 έχουμε το ραντεβού μας με ένα φιλικό ζευγάρι, στο γειτονικό μας δάσος, για περπάτημα – με απόσταση και μάσκα-, συζήτηση και … ανταλλαγή προϊόντων. Μήλα, κολοκύθες και κυδώνια από τον μεγάλο κήπο τους, που δεν μπορούν να τα καταναλώσουν όλα μόνοι τους μιας και τα παιδιά τους μένουν μακριά και αποφεύγουν τις επισκέψεις στους γονείς.

Το κλειδί, λένε οι ειδικοί, είναι η έγκαιρη προσαρμογή μας στα νέα δεδομένα, τόσο για την επιβίωσή μας όσο και για την καλύτερη αντιμετώπιση της κατάστασης, γιατί κι αυτό θα περάσει, όπως ήρθαν και πέρασαν τόσες πανδημίες και άλλες καταστροφές στο παρελθόν.

Και αν μέσα στα δύσκολα που βιώνουμε και ποιος ξέρει πόσες δύσκολες μέρες μας περιμένουν ακόμα, προσπαθήσουμε να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας και να μη κάνουμε, από φθόνο, πλήξη και βαρεμάρα καμιά φορά, κακό στους γύρω μας, να μη τους φέρνουμε σε απόγνωση και απελπισία με λόγια ή πράξεις μας, ε τότε ίσως βγούμε αλώβητοι από την τρέχουσα κρίση, ανανεώνοντας την εμπιστοσύνη μας στο Θεό και διατηρώντας τουλάχιστον την ηθική ακεραιότητα απέναντι στον εαυτό μας.

Είθε να βγούμε όλοι μας νικητές!

No tags