Στους δύσκολους αυτούς καιρούς του εγκλεισμού στα σπίτια μας κάθε νέο και απρόβλεπτο μας ξεσηκώνει και μας βγάζει λίγο από την καθημερινή ρουτίνα. Ένα τέτοιο ήταν το τηλεφώνημα που δέχτηκα προχθές το πρωί. Μια άγνωστη φωνή μού συστήθηκε ως η γραμματέας Τάδε και με ζήτησε μάλιστα με το όνομά μου στα ελληνικά.

Λίγοι στο εξωτερικό με προσφωνούν έτσι, ανάμεσα σ΄αυτούς και o παλιός δάσκαλος των Γερμανικών της κόρης μου στο Ευρωπαϊκό Σχολείο Βρυξελλών κ. S., όσο ήταν στην ενεργό υπηρεσία, γιατί μετά την συνταξιοδότησή του έφυγε με την οικογένειά του από τις Βρυξέλλες για την πατρίδα του. Έτσι μεγάλη ήταν η έκπληξή μου, όταν η εν λόγω Γραμματέας μού είπε ότι μόλις είχε πάρει ένα μήνυμα από τον κ. S., ο οποίος είχε χάσει τα στοιχεία μου μετά την μετακόμισή τους, αλλά ζητούσε επειγόντως να επικοινωνήσει μαζί μου. Είχε στα χέρια του το βιβλίο μου και ήθελε να μιλήσει μαζί μου. Καλοσύνη του, της απάντησα μαζί με ένα βαθύ νοσταλγικό: αχ, ο υπέροχος κύριος S.! Το έπιασε και άρχισε τις ερωτήσεις για τον κ. S. που η ίδια δεν γνώριζε. Η συζήτηση που ακολούθησε με πήγε δεκαετίες πίσω.

Μόλις είχαμε μετακομίσει στις Βρυξέλλες και τα παιδιά μας θα πήγαιναν για πρώτη μέρα στο σχολείο. Η αγωνία μου ήταν μεγάλη όσο και η διαφορά από το προηγούμενο σχολείο τους των 100-120 μαθητών. Το νέο σχολείο είχε 3.000 μαθητές! Έπρεπε μόνα τους να τα βγάλουν πέρα καθώς για λόγους ασφαλείας δεν επιτρεπόταν στους γονείς να τα συνοδέψουν μέσα έστω και γι΄αυτή την πρώτη μέρα.

Όταν όμως γύρισαν στο σπίτι το μεσημέρι, όρμησε η κόρη μέσα φωνάζοντας ότι είχε κάτι εκπληκτικό να μου πει: ο Γερμανός δάσκαλός της μιλούσε ελληνικά και μάλιστα ενθουσιάστηκε τόσο που θα είχε μια Ελληνίδα μαθήτρια, που πέρασε την πρώτη ώρα μιλώντας στην τάξη για την Ελλάδα και τον πολιτισμό της. Εδώ θα πρέπει να πω, ότι στο προηγούμενο σχολείο τους ένιωθαν κάπως άβολα τα παιδιά μας  που στο σπίτι μας μιλούσαμε κατά κανόνα την μητρική μας γλώσσα, δηλαδή ελληνικά, μια γλώσσα που δεν καταλάβαιναν οι φίλοι τους όταν μας επισκέπτονταν.

Φυσικά στην πρώτη ευκαιρία πήγα στο σχολείο για να τον γνωρίσω αυτόν τον φιλέλληνα δάσκαλο και να τον ευχαριστήσω που στον ενθουσιασμό του για τη χώρα μου παρέσυρε και την κόρη μου να αγαπήσει το νέο σχολείο από την πρώτη κιόλας μέρα. Ευκόλυνε για όλους μας πολύ τα πράγματα στην ξένη χώρα. Γίναμε στη συνέχεια οικογενειακοί φίλοι και βλεπόμασταν συχνά μέχρι που μετακόμισαν.

«Τί μαθαίνει κανείς σε ένα κατά τα άλλα τυπικό τηλεφώνημα!», άκουσα την Γραμματέα να μου λέει συγκινημένη.

«Ε, έχει και η καραντίνα τα καλά της», της αποκρίθηκα για να διακρίνω ένα ελαφρύ γελάκι στην άκρη της άλλης γραμμής. Δικαιολογήθηκε αλλά ήταν η σειρά μου να πιάσω τα … «συμφραζόμενα»!

«Αχ, η καραντίνα!» ξεκίνησε. «Δεν ξέρετε τί έπαθε ένας ανεψιός μου την παραμονή του γάμου του και ενώ όλα ήταν προγραμματισμένα. Τα 30 άτομα που θα μπορούσαμε, σύμφωνα με τις υποδείξεις, να λάβουμε μέρος στην τελετή στην εκκλησία, βρεθήκαμε να την παρακολουθούμε μέσω ZOOM από το σπίτι του ο καθένας, γιατί με νέα ανακοίνωση την τελευταία στιγμή μόνο τέσσερα άτομα επιτρεπόταν να είναι παρόντα στην εκκλησία. Και καλά η εκκλησία, αλλά το εστιατόριο μετά, αφήστε…»

«Τί έγινε μετά;» επέμενα.

«Οι άνθρωποι εκεί είχαν κάνει τις προετοιμασίες τους για το γαμήλιο δείπνο και είχαν έτοιμο ήδη το μενού. Να μας βλέπατε μια-μια οικογένεια έξω από το εστιατόριο, μετά από ραντεβού, να περιμένουμε για να πάρουμε τα πακέτα με τα φαγητά και το κομμάτι από την γαμήλια τούρτα και μετά γρήγορα στο σπίτι του ο καθένας και μέσω ZOOM και πάλι να τρώμε, τρόπος του λέγειν όλοι μαζί παρέα με τον γαμπρό και τη νύφη, που ήταν μόνοι τους στο σπίτι τους τέτοια μέρα! Τα κακόμοιρα τα παιδιά… Αλλά είχαμε και την πλάκα μας! Πρωτόγνωρες καταστάσεις και γι΄αυτό γέλασα που αναφέρατε την καραντίνα…».

Είπαμε πολλά ακόμα και γελάσαμε πολύ! Δεν με έχει δει ποτέ ούτε και εγώ την ξέρω, αλλά αρπάξαμε και οι δυο την ευκαιρία από τα μαλλιά να πούμε δυο κουβέντες, σαν παλιές φιλενάδες, που λόγω καραντίνας δουλεύουν  από το σπίτι ξεκλέβοντας λίγο χρόνο για κάτι τέτοιες μικρές απρόβλεπτες στιγμές που καταφέρνουν όμως να μας θυμίζουν ανάλαφρα ότι η ζωή συνεχίζεται και είναι όμορφο να ζει κανείς!

No tags