Στη πόλη που ζεις

Θυμήσου να έχεις πάντα

Ένα παγκάκι αγαπημένο

Ένα παγκάκι με θέα

Όπου θα σέρνεις κάθε φορά

Την ψυχή σου μέχρι εκεί

— Γιάννης Ρίτσος

Το διάβασα σε ανάρτηση φίλης και μου άρεσε! Αυτό εδώ είναι το δικό μου παγκάκι και θυμάμαι ακόμα την εικόνα  που αντίκρυσα από εκεί το πρώτο καλοκαιρινό πρωινό που το επισκέφτηκα, πριν πολλά χρόνια. Ένα φρεσκο-αλωνισμένο χωράφι μπροστά μου, με τα δεμάτια το άχυρο δεμένα στη σειρά, πουλιά να βουτούν ανάμεσα και έναν καταγάλανο ουρανό για φόντο στον ορίζοντα.

Έγινε αμέσως το παγκάκι «μου»! Αφηνόμουν στην αγκαλιά του την κάθε φορά ανοίγοντας και τα δυο μου τα χέρια από δω και από κει επάνω στους ώμους του και ρεμβάζοντας τον ορίζοντα μπροστά μου. Άρχισα από την πρώτη στιγμή να του μιλώ σαν σε φίλο αγαπημένο και να απολαμβάνω τη φιλοξενία του. Αν μπορούσε να μιλήσει και τί δεν θα είχε να πει από αυτά που άκουγε. Για κείνη τη μέρα για παράδειγμα, που έφυγε για σπουδές η κόρη  και το σπίτι μού φαινόταν άδειο και έρημο. Στο παγκάκι έτρεξα να πω τον καημό μου σαν μάνα. Το ίδιο έκανα ένα χρόνο αργότερα όταν έφυγε και ο γιός. Αλλά και τις χαρές μου όλες εκεί τις φώναξα. Με περίμενε, θαρρώ, να πάω και δεν έχανα και εγώ ευκαιρία να το επισκεφτώ. Είχαμε μια ξεχωριστή σχέση οι δυο μας μέχρι που ήρθε στη ζωή μας η Κούκη, το σκυλάκι μας, που μόνο βόλτες και παιχνίδια είχε στο μυαλό της. Με το ζόρι την κράτησα την πρώτη φορά που πήγαμε μαζί, ήσυχη δίπλα στο παγκάκι. Μετά βέβαια συνήθισε τόσο που αν τυχόν το παγκάκι «μας» ήταν ήδη κατειλημμένο από άλλον δεν το κουνούσε ρούπι από το πλάι του μέχρις ότου ο «άλλος» καταλάβαινε και σηκωνόταν μόνος του και έφευγε. Είχε βλέπετε και η Κούκη τη θέα της από το παγκάκι στα χωράφια μπροστά. Τους φασιανούς που πηγαινοερχόντουσαν, τα λαγουδάκια που έτρεχαν, τις καρακάξες και τους γλάρους που έφταναν μέχρις εδώ, τους πέντε πελαργούς ένα πρωινό, τα χάζευε και τα παρακολουθούσε. Άπιαστα γι΄αυτή βέβαια, φάτε μάτια ψάρια…

Μετά ήρθε η πανδημία, Covid-19. Κλειστήκαμε όλοι στα σπίτια μας. Ούτε δουλειά, ούτε συναντήσεις, κλειστά τα θέατρα και οι κινηματογράφοι, τα μουσεία και οι γκαλερί για δεύτερη Άνοιξη. Τι θα έκανα, αναρωτιόμουν σήμερα, αν δεν είχα το παγκάκι «μου» … Αγαπημένο όσο οι καλοί φίλοι που είναι όμως απρόσιτοι αυτή τη εποχή, οικείο σαν την οικογένεια που είναι μακριά και δεν μπορεί να ακούσει όλα τα δικά μου.

Δεν ξέρω αν έσερνα την ψυχή μου ως εκεί, όπως λέει ο ποιητής, πάντως την ξαλάφρωνα σίγουρα. Παλιά συνήθεια έξω στη φύση να μιλώ δυνατά στον Ύψιστο, τον Δημιουργό της ομορφιάς που έβλεπα γύρω μου, ευχαριστώντας Τον για όσα ένιωθα, μύριζα, άκουα, αλλά και για πολλά άλλα. Συνήθως δεν υπήρχε ψυχή τριγύρω και το παγκάκι προσφερόταν γι΄αυτό στο έπακρο. Η θέα από κει, απόλαυση των ματιών και γαλήνεμα της ψυχής, σε στιγμές μάλιστα που οι σκέψεις ζητούσαν επιμόνως φωνή και ήθελαν οπωσδήποτε να βγουν από το μυαλό.

Θυμήσου, λοιπόν, να ψάξεις το παγκάκι «σου», αν δεν το έχεις βρει ακόμα! Θα με θυμηθείς!

No tags