Και στις Βρυξέλλες; Με έπεισε τελικά η Ιρλανδέζα γειτόνισσά μου να δηλώσω και εγώ συμμετοχή στο ετήσιο παζάρι της κοινότητας των Βρυξελλών που ζω και που λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο στα τέλη του Μάη στην πλατεία του χωριού μας. Φέτος, λόγω της πανδημίας Covid-19, θα μεταφερόταν όλο αυτό το πανηγύρι στο δρόμο μπροστά από τις εισόδους των σπιτιών, όσων ήθελαν και είχαν το κουράγιο να ανοίξουν παλιές κασέλες και να ψάξουν στα υπόγεια για  πράγματα άχρηστα στους ίδιους, αλλά χρήσιμα σε άλλους. «Αν δηλώσεις και σύ», μου είπε, «θα έρχονται περισσότεροι, μιας και τα σπίτια μας είναι δίπλα-δίπλα». Μπορούσα να της χαλάσω το χατίρι; Τριάντα χρόνια γειτόνισσες …

Επιπλέον την βρήκα καλή την ιδέα, γιατί όλο και έλεγα να «ξεφορτωθώ» κάποια παιδικά, που λόγω ηλικίας των δικών μου παιδιών ήταν πλέον στα αζήτητα από χρόνια. Ανέβηκα στη σοφίτα του σπιτιού και με το κινητό έδειχνα στην κόρη τις ανοιχτές κασέλες με την … παιδική τoυς ηλικία μέσα, εκείνης και του αδελφού της. Ξεκίνησα από τα λούτρινα.

– Καλέ, τον παπαγάλο  θα δώσεις που μας έλεγε «καλημέρα» κάθε πρωί;

– Ε, όχι και την Λάουρα, μαμά! Ο λόγος για την μικρή άσπρη φώκια με τα θλιμμένα μεγάλα μαύρα μάτια, που έκανε παρέα στον «Τζάκι» την άλλη φώκια, που ήταν και το φαβορί της κόρης, μαζί με ένα παπί που δεν το αποχωριζόταν ποτέ.

– Και κράτα, σε παρακαλώ και τον ιπποπόταμο και τα σκατζοχοιράκια και…

Τελικά τα ξανάβαλα πάλι όλα μέσα στην κασέλα και έβγαλα προς πώληση τις Μπάρμπι, που ελάχιστη σημασία τους είχε δώσει τότε, τα επιτραπέζια παιχνίδια, τα τόσα playmobil και τα ξύλινα τρενάκια, μαζί με τρεις κούτες παιδικά βιβλία και κόμικς. Όλα σε τιμές γύρω στο ένα ευρώ.

Και η έκπληξη: Ούτε τα άγγιξαν τα περαστικά παιδάκια με τους γονείς τους! Έριχναν μια γρήγορη ματιά και έφευγαν για αλλού. Τί ακριβώς έψαχναν ντρεπόμουν να ρωτήσω και έτσι δεν έμαθα ποτέ …

Έμαθα όμως πολλά άλλα γιατί τελικά μπορεί να μην έφυγε το «εμπόρευμα», αλλά οι συζητήσεις με τους περαστικούς ήταν όλα τα λεφτά!

Κερνούσαμε και λουκουμάκι, τονίζοντας πως είναι ελληνικό και έτσι καταλήγαμε να συζητάμε με όλους κυρίως για την Ελλάδα και τις ομορφιές της. Πόση νοσταλγία είχαν όλοι τους για τις όμορφες διακοπές που είχαν περάσει στη χώρα μας τα περασμένα χρόνια! Ένας από τους περαστικούς σήκωσε ψηλά μια γλαστρούλα και προσπαθούσε να μαντέψει το φυτό. Είναι ελιά ελληνική του είπα  και το πρόσωπό του φωτίστηκε στο άκουσμα και άρχισε – χείμαρρος! – να βγαίνει η ιστορία του. Για τον αδελφό του που μένει στην Κω και έχει παντρευτεί Ελληνίδα, για την καλή καρδιά των Ελλήνων -προφανώς και της νύφης του! – και για τα όμορφα καλοκαίρια που έχει περάσει κοντά τους. Έχει βγάλει ήδη εισιτήριο για το καλοκαίρι μου είπε.

Και άλλες απίθανες ιστορίες που με κάνουν ακόμα να γελάω καθώς τις φέρνω στο νου μου. Είχαν ανάγκη να μιλήσουν οι άνθρωποι και εγώ άλλο που δεν ήθελα από το να τους ακούω. Ένα χρόνο κλεισμένοι στα σπίτια μας ο καθένας μπουχτίσαμε το διαδίκτυο. Ήταν ιδιαίτερη η χαρά μας να δούμε και τους Έλληνες φίλους μας, που πέρασαν ομαδικά να μας δούνε και να τα πούμε, στο πεζοδρόμιο φυσικά! Άλλο το συναίσθημα να επικοινωνείς, εν μέσω «πολυγλώσσων», με τη γλώσσα σου την μητρική!

Νάναι καλά ο Δήμαρχος του χωριού μας εδώ για την ιδέα που είχε να μεταφέρει αυτό το πανηγύρι έξω από την πόρτα μας. Αποβραδίς μας είχε στείλει και μήνυμα με ευχαριστίες για την προθυμία μας να βγούμε στο δρόμο με την πραμάτεια μας, μαζί με τον λογότυπο της εκδήλωσης προς εκτύπωση για την είσοδο. Το θεωρεί, μας έγραφε, ένδειξη αλληλεγγύης και αγάπης για τον τόπο που μένουμε, αλλά και ευκαιρία να γνωριστούμε οι κάτοικοι μεταξύ μας.

Δεν είχε και άδικο! Από προχθές όλο και κάποιο χέρι βλέπω να σηκώνεται για χαιρετισμό από περαστικούς, αν τύχει να είμαι στον κήπο. Με τους γειτόνους μας δε, κλείσαμε ήδη τραπέζι στο ελληνικό εστιατόριο – πού αλλού! – του χωριού μας για να ξοδέψουμε γειτονικά και ρεφενέ τις «εισπράξεις» της ημέρας.

Νομίζω θα το νοσταλγήσω αυτό το γιουσουρούμ, όταν θα έρθει ο καιρός να φύγουμε από δω …

No tags