Πώς να πεις «αντίο» σε μια πόλη στην οποία έζησες τα περισσότερα σχεδόν χρόνια — και τί χρόνια! — της ζωής σου!

Θα μου λείψει η Grand’Place τα Χριστούγεννα και το Métropole στην προ-χριστουγεννιάτικη σαιζόν. Εκεί τελείωνε πάντα η βόλτα μας με ένα ζεστό τσάι, υπέροχα βουτήματα και ένα Kir Royal στο τέλος για τον αποχαιρετισμό.

Θα μου λείψουν οι νυχτερινές βόλτες με το αυτοκίνητο στις μεγάλες λεωφόρους το χειμώνα. Καθώς τα φύλλα έπεφταν από τα δένδρα άφηναν να φαίνονται τα μεγάλα φωτισμένα παράθυρα των αρχοντικών με τα υπέροχα φωτιστικά τους. Σπάνια να βρεις σπίτι με παντζούρια σ’ αυτή την πόλη.

Θα μου λείψουν οι βόλτες στα πάρκα της πόλης και ιδιαίτερα στο δικό μας, στο Tervuren. Τέτοια εποχή τα δέντρα του συναγωνίζονται στα χρώματα του φθινοπώρου. Νωρίς κάποια πρωινά τύχαινα και τα πριγκιπόπουλα με τα ποδήλατά τους. Σε άλλες εποχές θα ήταν ο κήπος του εξοχικού τους και εγώ –κοινή θνητή – δεν θα είχα θέση στον «βασίλειό» τους.

Θα μου λείψει το «παγκάκι μου», που άκουγε υπομονετικά τον μονόλογό μου. Τα έπαιρνε τα λόγια μου ο αέρας και τα σκόρπιζε στα χωράφια μπροστά μέχρι πέρα στη Δύση που αχνοφαινόταν το Atomium.

Θα μου λείψει η πολυπολιτισμική γειτονιά μου. Βγάζοντας το σκυλάκο μας βόλτα η πρώτη καλημέρα ήταν στα αγγλικά για τους γείτονες στα αριστερά του σπιτιού μας, στα ολλανδέζικα για τους επόμενους, υπόκλιση  στους Ασιάτες στη γωνία, στα ισπανικά στη συνέχεια, στα γαλλικά ή στα γερμανικά στους αμέσως επόμενους, πριν ακούσω από μακριά το buongiorno  της Καταρίνας, της Ιταλίδας φίλης μου, που «τύχαινε» να βγάζει και εκείνη την ίδια ώρα το κατοικίδιό της βόλτα. Τί μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου, οι φίλοι μου εκεί! Καθώς είμασταν όλοι μας μακριά από τις πατρίδες μας δεθήκαμε αλλιώς, με ειλικρίνεια και αγάπη μιας και η ξενιτιά δεν επιτρέπει «φαύλες» καταστάσεις. Έχεις ανάγκη, να ξέρεις πως ο φίλος σου θα σου σταθεί φιλικά με όλη τη σημασία της λέξης, γιατί η οικογένεια είναι μακριά.

Θα μου λείψει επίσης η ζεστασιά της γερμανόφωνης εκκλησίας μου. Τέτοιον καιρό ετοιμάζεται πυρετωδώς για το Advent, την γιορτή της Προσμονής του Ερχόμενου, που αγάπησα όσο καμία άλλη εποχή σ’ αυτά τα βόρεια διαμερίσματα της Ευρώπης.

Θα μου λείψει η «Γιορτή του Φωτός» κάθε χρόνο τον Δεκέμβρη στο σπίτι του Δανού φίλου μας Όλουφ. Η έναρξη ήταν στις 4 το απόγευμα και η λήξη στις 4 το πρωί. Καθισμένοι γύρω από το γιορτινό τραπέζι, 10-15 άτομα την κάθε φορά, απολαμβάναμε, λέγοντας ιστορίες από τις ιδιαίτερες πατρίδες μας ο καθένας, το ίδιο μενού κάθε χρόνο: Σαρδέλες παστές, ψητές στο φούρνο, σαρδέλες με μαγιονέζα, σαρδέλες τουρσί, σαρδέλες σε σάλτσα γλυκόξινη, σαρδέλες με κάρι. Τελευταίο πιάτο χέλι καπνιστό και χοιρινό με ξινό λάχανο. Το επιδόρπιο πάντα το ίδιο, μήλα κομπόστα από τον κήπο του ανακατεμένα με κρέμα γάλακτος και κομματάκια από μπισκότο αμυγδάλου. Skol, Oluf!

Θα μου λείψει ο εργασιακός μου χώρος με συναδέλφους από κάθε γωνιά της Ευρώπης. Οι συναντήσεις μας στα κτήρια των Οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα άκρως ενδιαφέροντα συνέδρια και οι συζητήσεις. Έμαθα την τέχνη του διαλόγου εκεί και γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους διεθνούς βεληνεκούς.

Θα μου λείψουν τα ταξίδια επαγγελματικά ή αναψυχής με την οικογένεια. Δεν έχανα ευκαιρία… «Είναι που σου αρέσουν τα ταξίδια», μου είπε καλόγνωμα μια φίλη που τα βαριέται αυτά, όταν με είδε μια φορά να αδειάζω την βαλίτσα από ένα ταξίδι και να την  γεμίζω στη συνέχεια με χειμωνιάτικα για την Φινλανδία.

Θα μου λείψει το παλιό τραμ, που έπαιρνα για να πάω στην πόλη. Περνούσε μέσα από ένα φανταστικό δάσος και αφηρημένη κάποια φορά να το κοιτάζω βρέθηκα «καθιστή» στο διάδρομο, καθώς σε μια στροφή με τίναξε από το κάθισμά μου βίαια και απότομα η ταχύτητά του.

Θα μου λείψει εκείνο το παράθυρο της κουζίνας που μου άνοιγε τον ουρανό της Φλάνδρας μπροστά μου. Τέτοια εποχή με καλημέριζαν συνήθως οι φασιανοί του απέναντι χωραφιού που έρχονταν να βοσκήσουν τα απομεινάρια της πατάτας, του αρακά ή του καλαμποκιού, ανάλογα με τη σπορά κάθε χρόνο.

Θα μου λείψει ο κήπος, τα ροδόδεντρα και οι αζαλέες – χάρμα οφθαλμών την Άνοιξη – η γιαπωνέζικη κερασιά στο μέσον, η δαμασκηνιά και η κορομηλιά, αλλά και η κουφοξυλιά, που οφείλει να έχει κάθε κήπος, όπως μου τόνιζε η εκ δεξιών γειτόνισσα. Μεγάλωνε και φούντωνε πολύ και ήθελα να την κόψω. Πού θα βρίσκω πλέον τα βατόμουρα, τις άγριες φράουλες και τα φραγκοστάφυλα για τις μαρμελάδες μου;

Συγχωρέστε μου τον νοσταλγικό ειρμό, αλλά το «Αντίο» αυτό είναι δύσκολο! Μπορεί και να ξαναγυρίσω, ως επισκέπτρια πλέον, να περπατήσω στους ίδιους δρόμους, να επισκεφτώ τα ίδια κτήρια, αλλά ποτέ πιά με τους ίδιους ανθρώπους που μαζί ζήσαμε όλα αυτά τα όμορφα και ανεπανάληπτα χρόνια. Τριάντα συναπτά έτη σ’ αυτή την πόλη και ούτε ένα λεπτό δεν ένιωσα ξενιτεμένη, γιατί την αγάπησα από την πρώτη στιγμή! Και τώρα που φεύγω είναι σαν να αποχαιρετώ αγαπημένο άνθρωπο, που μου έδωσε απλόχερα από τα αγαθά του, που στάθηκε δίπλα μου στις καλές και στις λιγότερο καλές μέρες μου, που με βοήθησε να δω διαφορετικά τον κόσμο και μου άνοιξε ορίζοντες.

Ένα μόνο δεν θα μου λείψει, η ασταμάτητη βροχή…

ΥΓ: Η συνέχεια σύντομα από άλλον ιστότοπο!

No tags