Μέρες τώρα έψαχνα μια καλή αρχή για το νέο μου μπλογκ και να που σήμερα ήρθε από μόνη της …σαν τα χιόνια!

Σε ανάρτηση φίλου διάβασα για τον πρέσβη της Νορβηγίας στην Ελλάδα, που βγήκε και καθάριζε το πεζοδρόμιο μπροστά από την πρεσβευτική του κατοικία στην Αθήνα, από τα χιόνια, που ήταν πολλά αυτές τις μέρες. Όπως έχει μάθει από τους γονείς του, ήταν το σχόλιο κάτω από την φωτογραφία.

Χθες βγήκε πρωί-πρωί ο σύζυγός μου με το φτυάρι και προσπαθούσε να ανοίξει το δρόμο μπροστά από το σπίτι μας, που είχε πιάσει μισό μέτρο χιόνι. Παραθέτω αυτούσια την ανάρτηση του συζύγου μου: «Ανοίγοντας έναν διάδρομο από την είσοδο του σπιτιού μου σήμερα ο γείτονας μού υπενθύμισε το μάταιο της όλης υπόθεσης: ’Μέχρι πού θα καθαρίσεις, αφού δρόμος και πεζοδρόμιο είναι γεμάτοι χιόνια … ’. Και ο σύζυγός μου στο καφεδάκι μας μετά :  «Μακάρι αυτή τη νοοτροπία του Νορβηγού πρέσβη να είχαν και οι Έλληνες της Ελλάδας, δε θα χρειαζόταν να ανακηρύσσονται “αργίες” οι μέρες μετά τη χιονοθύελλα …».

Στις χώρες του εξωτερικού που ζήσαμε οι χειμώνες ήταν χιονοσκέπαστοι και ατέλειωτοι. Με το που άρχιζε να πέφτει όμως το χιόνι, έβγαιναν οι σύζυγοι και τα παιδιά και καθάριζαν συχνά το χιόνι από το πεζοδρόμιο – πανηγύρι σωστό γινόταν! – μετά ρίχναμε και το αλατάκι έτσι που οι πεζοί να μπορούν να κυκλοφορούν με ασφάλεια. Γιατί αλλοίμονο αν κάποιος πεζός γλιστρούσε και τραυματιζόταν μπροστά στο σπίτι σου, στο πεζοδρόμιο που εσύ όφειλες να είχες καθαρίσει. Τα έξοδα νοσηλείας τα πλήρωνες εσύ από την τσέπη σου!

«Χαλάς την πιάτσα…», προειδοποίησε γραπτώς τον σύζυγό μου λίγο αργότερα ένας καλός φίλος. Για να συνεχίσει φιλικά: «Πού είναι το κράτος; Δυστυχώς εάν δεν καταλάβουμε το ρόλο της προσωπικής ευθύνης και αναγκαστικές αργίες και μνημόνια και capital controls και μια ζωή ψωροκώσταινα θα έχουμε!»

Σκεφτόμουν και κάτι σαν την προσωπική ευθύνη των αρμοδίων, αλλά το άφησα για μένα…

Το περιστατικό αυτό μου έδωσε την αφορμή να ξεκινήσω και πάλι να επικοινωνώ μαζί σας μέσω αυτής εδώ της ιστοσελίδας. Στην ουσία συνεχίζω το παλιό μπλογκ, «From Brussels with Love», απλά σκέφτομαι να του αλλάξω λίγο τον τίτλο: «From Brussels to Athens» με την ίδια αγάπη φυσικά. Η Ελλάδα είναι η πατρίδα μου και η Αθήνα η αγαπημένη πόλη, μαζί με την γενέτειρα … Αγάπησα, όμως και όλους τους ξένους τόπους που μας φιλοξένησαν και μας αγκάλιασαν. Λέτε να καταφέρω να βάλλω όλες τις αγάπες μου μαζί στην ίδια σελίδα;

Γυρίσαμε πρόσφατα οικογενειακώς στην Ελλάδα μετά από 42 συναπτά έτη στην ξενιτιά. Άνθρωποι και τόποι έχουν αλλάξει και συλλαμβάνω τον εαυτό μου να κάνει τις συγκρίσεις την κάθε φορά. Φίλοι και γνωστοί μας ρωτούσαν από την πρώτη στιγμή, αν το σκεφτήκαμε καλά, το να γυρίσουμε δηλαδή μετά από τόσα χρόνια. Όμως εμείς πάντα στο μυαλό μας είχαμε την Ελλάδα και ήταν μια ώριμη απόφαση ο γυρισμός.

Οι στίχοι του Σεφέρη δεν έφευγαν από το μυαλό μου από τότε που γυρίσαμε:

Παλιέ μου φίλε τί γυρεύεις;
Χρόνια ξενιτεμένος ήρθες
Με εικόνες που έχεις αναθρέψει
κάτω από ξένους ουρανούς
μακριά απ΄τον τόπο το δικό σου.
…

Γυρεύω το παλιό μου σπίτι …

…

Παλιέ μου φίλε δε μ΄ακούς;
Σιγά-σιγά θα συνηθίσεις
Το σπίτι σου είναι αυτό που βλέπεις
Κι αυτή την πόρτα θα χτυπήσουν
Σε λίγο οι φίλοι και οι δικοί σου
Γλυκά να σε καλωσορίσουν.

Και το ζήσαμε κι αυτό! Δικοί και φίλοι μάς καλωσόρισαν γλυκά …

No tags