«Χάθηκε. Ακούει στο όνομα Ντάφι. 1.000 € αμοιβή», διάβασα στο χαρτί που ήταν καρφιτσωμένο στην κολώνα της γειτονιάς μου, χθες το πρωί.

Μα αυτός είναι ο Ντάφι, φώναξα άθελά μου, κάνοντας τους λιγοστούς πρωινούς διαβάτες να γυρίσουν προς το μέρος μου παραξενευμένοι. Και φυσικά ήταν ο Ντάφι, το καλόγνωμο άσπρο σκυλάκι που μόλις μας έβλεπε έκανε τόσες χαρές. Σηκωνόταν στα πισινά του πόδια και με τα μπροστινά έκανε τέτοιες αστείες κινήσεις χαράς που με έπαιρναν τα γέλια. Την πρώτη φορά γέλασα τόσο αυθόρμητα και δυνατά που η κυρία του με πλησίασε ευγενικά και αρχίσαμε αμέσως τη συζήτηση. Η δική μου, η Κούκη, άρχισε τις διαμαρτυρίες θυμίζοντάς μου πως βγήκαμε για περίπατο και όχι για κουβεντολόι. Γαύγισε θυμωμένη στον Ντάφι, τραβούσε το λουρί να φύγουμε και έδειχνε με κάθε τρόπο τη δυσαρέσκειά της. Μετά συνήθισε τόσο που κουνούσε χαρούμενη και την ουρά της μόλις τον έβλεπε. Έτσι και εγώ ρύθμισα όσο μπορούσα τις ώρες περιπάτου της με αυτές του Ντάφι. Ίσως και γιατί μου άρεσε να ανταλλάζω δυο κουβέντες με την ευγενέστατη κυρία του. Καλύτερη ευκαιρία δεν θα έβρισκα για να γνωρίσω τους ανθρώπους της γειτονιάς, από το να συναντιόμαστε στα δρομάκια και στα κοντινά πάρκα στις καθημερινές μας βόλτες με τα σκυλάκια. Η καλύτερη και ειλικρινέστερη προσέγγιση αγνώστων μεταξύ τους ανθρώπων, μακράν …

Πολύ με λύπησε ότι χάθηκε έτσι ξαφνικά και δεν θέλω να σκέφτομαι την οδύνη της «κυρίας» του. Το έβλεπες ότι τον αγαπούσε πολύ τον σκυλάκο της, ίσως και να ήταν η μόνη ζεστή παρουσία στο πλευρό της. Ποτέ δεν ξέρεις τί κρύβουν πίσω τους κάποιες τέτοιες σχέσεις ανθρώπων με τα κατοικίδιά τους.

Θυμήθηκα το τρυφερό και συγκινητικό ποίημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου, «Του σκύλου η ουρά»:

Έχω ακούσει χίλια λόγια

Χαρωπά, λυπητερά,

μα ποτέ καμιά φορά

δε μιλήσανε τα λόγια

σαν του σκύλου την ουρά.

Ανταμώθηκαν ανθρώποι,

κι έχουν κλάψει από χαρά,

μα κανείς καμιά φορά

«Καλωσόρισες δεν είπε,

σαν του σκύλου την ουρά.

Και σε φίλους και σε ξένους

έχω δώσει τη χαρά.

Με ξεχάσαν μια φορά…

Μα πιστός μου μένει ο σκύλος

και σαλεύει την ουρά.

«Ντάφι, σημαίνει ελπίδα, στα γιαπωνέζικα», μου είχε πει στην πρώτη μας συνάντηση και η ελπίδα, λένε, πεθαίνει τελευταία. Μακάρι να βρεθεί ο Ντάφι!

No tags