Προσπαθούσα ένα ολόκληρο πρωινό να επικοινωνήσω με το ελληνικό προξενείο στην πρωτεύουσα της Ευρώπης. Τα κατάφερα γύρω στις 12.00 το μεσημέρι, γιατί κανείς δεν απαντούσε μέχρι εκείνη τη στιγμή! Ζήτησα από τον υπάλληλο στην άλλη άκρη της γραμμής να με ενημερώσει για τα απαραίτητα που χρειάζονταν για την ανανέωση του διαβατηρίου μου, που έληγε. Μου είπε, ότι η αίτηση για την ανανέωση γίνεται μόνο με αυτοπρόσωπη εμφάνιση του ενδιαφερομένου και μου έκλεισε ραντεβού στις 27 Απριλίου για την κατάθεση της αίτησης! «Έχουμε τριάντα ραντεβού την ημέρα και ο αρμόδιος υπάλληλος δεν είναι υποχρεωμένος να κάνει υπερωρίες», μου απάντησε κοφτά, συμπληρώνοντας, ότι θα πρέπει, τελικά, να βάλει μαγνητόφωνο στο εξής, να τα επαναλαμβάνει συνεχώς για όσους σαν κι εμένα δεν καταλαβαίνουν αυτά τα … απλά πράγματα! Η ερώτησή μου ήταν όντως απλή, αν δηλαδή υπονοούσε, ότι κάπου 700-800 έλληνες των Βρυξελλών περίμεναν κάθε μήνα στην ουρά έξω από το γραφείο του κ. προξένου για ανανέωση του διαβατηρίου τους. «Ποιός μίλησε για πρόξενο;» με αποπήρε, «από τον Ιούλιο δεν υπάρχει πρόξενος εδώ και ο κ. Κ. που τον αντικαθιστά, σας είπα, ότι δεν είναι υποχρεωμένος να δουλεύει παραπάνω». Και ευρωβουλευτές ακόμα περιμένουν στη σειρά τους, με ενημέρωσε … Με όση ηρεμία μου απέμεινε του ζήτησα να με βεβαιώσει, ότι όντως μιλάω με το ελληνικό προξενείο της πρωτεύουσας της Ευρώπης και όχι με το αντίστοιχο της Λιβύης, όπου θα είχα και απέραντη κατανόηση δεδομένης της κατάστασης εκεί. «Καλά δεν βλέπετε ειδήσεις;» με ρώτησε ειρωνικά. Στον ίδιο τόνο του απάντησα, ότι δεν άκουσα τίποτα που να αφορά το διαβατήριο το δικό μου, που ήταν το θέμα μας. «Κυρά μου εδώ η Ελλάδα χάνεται, έχουμε διαλυθεί, δεν το έχετε πάρει χαμπάρι», μου απάντησε φανερά εκνευρισμένος πλέον. Με έστειλε δε στην Ελλάδα για την ανανέωση του διαβατηρίου μου! Άκουσον, άκουσον!

Ειδική περίπτωση, θα μου πείτε και το ακούω συχνά, τελευταίως. Μπορεί! Και θα το δεχόμουν μάλιστα, αν ο «τύπος» δεν μιλούσε στο όνομα του ελληνικού προξενείου των Βρυξελλών, που πώς να το κάνουμε είναι εδώ για να εξυπηρετεί τις ανάγκες των ελλήνων πολιτών στο Βέλγιο, αντιμετωπίζοντάς τους με ευθύνη, αξιοπρέπεια και ευγένεια. Αν δεν προσέβαλε τα πατριωτικά μου αισθήματα εξευτελίζοντας την πατρίδα μου σ΄ αυτόν τον βαθμό, όντας σε δημόσια θέση-βιτρίνα, πληρωμένη με χρήματα των ελλήνων φορολογουμένων. Αν δεν μου έκοβε, τέλος, την ελπίδα, αυθαίρετα και κακόβουλα, ότι υπάρχει μέλλον και ότι αυτή η μία πατρίδα μας, δεν θα βουλιάξει!

Έλεος! Βαρέθηκα πια να ακούω αυτό περί «ειδικών περιπτώσεων», για το κάθε τι που έχει σχέση με την Ελλάδα και τους έλληνες! Ντρέπομαι να με «ανέχονται» απλά οι υπόλοιποι ευρωπαίοι και να με αντιμετωπίζουν με καχυποψία, ενώ οι ίδιοι δεν είναι αθώες περιστερές. «Θρηνώ όμως και οδύρομαι», όταν τα πυρά έρχονται και εκ των έσω!

No tags

Ήταν στην δεκαετία του ’90 και προς το τέλος της, όταν μοιραζόμουν το γραφείο με έναν συνάδελφο, που ήταν εισηγητής για την Τουρκία, σε θέματα του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου. Τελειώναμε ταυτόχρονα, αλλά ξεχωριστά κι ο καθένας από την σκοπιά του, από μια νομικής μορφής δημοσίευση για την Κύπρο. Μια Δευτέρα πρωί μπήκε στο γραφείο κεφάτος και με ύφος δέκα πασάδων με ρώτησε ρητορικά, αν μπορούσα να μαντέψω πού είχε πάει το Σαββατοκύριακο. «Στην Κύπρο», με πρόφτασε και συγκεκριμένα στην «Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου», επί το … επιστημονικότερο, μου χαμογέλασε με νόημα. «Απορείς, έ,», συνέχισε, «αλλά αν μάθεις και ότι με είχε καλέσει ο ίδιος ο ‘πρόεδρος’ Ντενκτάς, τι έχεις να πεις;». Τι μπορούσα να πω, παρά μόνο, ότι αυτό ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθεί σε ένα Σαββατοκύριακο, δεδομένου ότι η επικοινωνία του κατεχόμενου τμήματος της Κύπρου γινόταν, τότε, μόνο μέσω της Τουρκίας και απαιτούσε χρόνο για το ταξίδι. Κατάλαβα, ότι εκεί ήταν το ζουμί της ερώτησής του, από την θριαμβευτική του απάντηση: « Α, αυτό δεν ήταν πρόβλημα, γιατί έστειλε ο ’πρόεδρος’ το ελικόπτερό του και με παρέλαβε για να μπορώ να είμαι την Δευτέρα πίσω στη δουλειά». Μου εξιστόρησε, κομπάζοντας, την περιποίηση που του επεφύλαξε στο «προεδρικό του» ο Ραούφ Ντενκτάς, ο ηγέτης τότε των Τουρκοκυπρίων, ο οποίος ήθελε να μάθει λεπτομέρειες για την δημοσίευση, πριν δημοσιευτεί! Μήπως και για να δώσει κατεύθυνση; Διόλου απίθανο, τώρα που το καλοσκέφτομαι … Εν πάσει περιπτώσει εκείνο το πρωί κατέληξε, στη συζήτησή μας, στην εξής διαπίστωση, που «συναδελφικά» μου την εμπιστεύτηκε: «Όσο ζει ο Ντενκτάς, μη περιμένεις λύση στο πρόβλημα της Κύπρου. Είναι αγύριστο κεφάλι!»

Προχτές, στις 13 του μήνα, μας άφησε χρόνους ο Ραούφ Ντενκτάς. Παρότι τα τελευταία χρόνια δεν είχε πλέον ενεργό μέρος στην πολιτική, ήταν όμως αυτός, που «δούλεψε», όσο κανένας άλλος για την διχοτόμηση της μεγαλονήσου από τότε που νεαρός δικηγόρος, από τη δεκαετία του πενήντα και μετά, έβαλε την ιδέα στο μυαλό του. Όχι, ότι δεν έγιναν λάθη και από την δική μας πλευρά και μάλιστα λάθη τραγικά! Αλλά να, με θλίψη αναλογιζόμουν, διαβάζοντας για τον θάνατό του, πού οδηγεί η αδιαλλαξία, το μίσος, ο εγωισμός και η δίψα για την εξουσία! Και τα πληρώνουν τα σπασμένα των μεγάλων, όπως πάντα αυτοί που δε φταίνε σε τίποτα, ή που τέλος πάντων έχουν περιορισμένη ευθύνη στην καταστροφή και στον όλεθρο. Σήμερα η Κύπρος είναι χώρα ανεξάρτητη, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά μόνο στο ελεύθερο τμήμα της, υπό την ελληνοκυπριακή κυβέρνηση, εφαρμόζεται το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Το άλλο στενάζει ακόμη κάτω από την κατοχή των τουρκικών στρατευμάτων. Λίγοι είναι πλέον και οι Τουρκοκύπριοι, που έχουν μείνει στο νησί, γιατί την θέση τους την έχουν πάρει οι έποικοι από την Ανατολία και οι τούρκοι στρατιώτες. Το πολιτικό αλισβερίσι συνεχίζεται, αλλά λύση δεν φαίνεται ακόμα στον ορίζοντα για το πολύπαθο νησί. Ή λέτε να βγουν αληθινά τα λόγια του συναδέλφου και να δούμε σύντομα ολόκληρη την Κύπρο να ελευθερώνεται μιας και ένας από τους πρωτεργάτες της ιδέας της διχοτόμησης δεν υπάρχει πλέον;

Είθε!

No tags

Τα φώτα της γιορτής δεν έχουν σβήσει ακόμα καλά-καλά και οι πρώτες Κασσάνδρες κάνουν την εμφάνισή τους, μέσα και έξω από την Ελλάδα. «Να τεθεί εκτός Ευρωζώνης, η Ελλάδα», φέρεται να δήλωσε γνωστός γερμανός πολιτικός, για να συνεχίσει τονίζοντας, ότι, «…είναι ωμός ο τρόπος αλλά, ως ύστατη λύση πρέπει να είναι εφικτή». Πριν λίγο καιρό ένας άλλος, επίσης γνωστός γερμανός πολιτικός, δήλωνε, ότι, «Δεν μπορούμε να πετάξουμε στη θάλασσα τον λαθρεπιβάτη, που ανακαλύψαμε  ξαφνικά στο καράβι μας, όντας στην μέση του ωκεανού!». Το αποκορύφωμα βέβαια ήταν τα λόγια του πρώην Καγκελάριου της Γερμανίας, Χέλμουτ  Σμιτ: «Θα τον πάρει και θα τον σηκώσει, όποιον τολμήσει να υπογράψει την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη!».

Από τις Βρυξέλλες το ίδιο ασπρόμαυρο σκηνικό. Οι επίσημες δηλώσεις αποκλείουν ακόμα και την σκέψη για αποπομπή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Μεμονωμένες απόψεις και φωνές τολμούν την κριτική, αλλά βιαστικοί στο δρόμο τους δεν νοιάζονται για τον «ορειβάτη», που κρέμεται από το σκοινί του στον γκρεμό, αφού για να τον σώσουν θα πρέπει να θέσουν οι ίδιοι σε μεγάλο κίνδυνο την ζωή τους. Πού καιρός για αλτρουισμούς …

Την ίδια στιγμή στην Ελλάδα ξεκινάει η αγωνία για την «Τρόικα», που έρχεται, για την δόση του Μαρτίου που μπορεί και να μην έρθει, για το πετρέλαιο θέρμανσης που πολλοί δεν μπορούν πλέον να πληρώσουν. Πολλοί μιλούν για «αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές», θαρρείς όμως και κανείς δεν θέλει να είναι ο πρώτος που θα τις ξεκινήσει!

Αυτό που ακούν και διαβάζουν οι ξένοι δεν έχει καμιά σχέση με την Ελλάδα των περικοπών και της φτώχειας που βιώνουν οι έλληνες αυτή τη στιγμή. Και δεν είναι μόνο τα ξένα μέσα ενημέρωσης και οι ξένοι δημοσιογράφοι που βάλθηκαν να κάνουν κακό στη χώρα. Είναι πρωτίστως οι ίδιοι οι έλληνες και τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης που ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Στην εποχή του Google είναι αστείο να πιστεύουμε, ότι η ελληνική γλώσσα είναι «εξωτική» και κτήμα λίγων Ουμανιστών ξένων, που η αγάπη τους για την αρχαία Ελλάδα ήταν δεδομένη. Ό, τι συμβαίνει στην Ελλάδα και γράφεται στον ελληνικό τύπο διαβάζεται την ίδια στιγμή σε όλες τις γλώσσες, σ΄ ολόκληρο τον πλανήτη! Έτσι απανταχού της γης θα πληροφορηθούν σήμερα, ότι στην Ελλάδα αφέθηκε ελεύθερος, μετά την προσαγωγή του στο αστυνομικό τμήμα και ενώ ίσχυε το αυτόφωρο, οδηγός που παραβίασε τον κόκκινο σηματοδότη και τραυμάτισε αστυνομικό, που προσπάθησε να τον εμποδίσει να διαφύγει από τον τόπο του αδικήματος, επειδή ο ίδιος έτυχε να ήταν υπουργός σε προηγούμενη κυβέρνηση και επομένως «υπεράνω» του νόμου και στο απυρόβλητο, κατά την γνώμη του …

No tags

Η ευτυχία, λένε οι επιστήμονες, είναι δίπλα μας, αρκεί εμείς να την ψάξουμε να τη βρούμε και να την κάνουμε κτήμα μας, αν το θέλουμε. Κάτι δηλαδή σαν το ραδιόφωνο: Θα πρέπει να ψάξουμε το σταθμό που θέλουμε να ακούσουμε, ο οποίος βέβαια εκπέμπει, είτε έχουμε εμείς ανοιχτό το ραδιόφωνο είτε όχι.

Είναι γνωστό, ότι πλούσιες κοινωνίες δεν γίνονται ευτυχέστερες με το να γίνουν ακόμη πιο πλούσιες. Μήπως το ίδιο δεν ισχύει και για τον άνθρωπο; Δεν είναι τα χρήματα λοιπόν μόνο, που φέρνουν την ευτυχία.

Αλλά τι είναι αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους; Τι είναι ευτυχία;

Θυμήθηκα την ιστορία της Άστριντ Λίντγκρεν, της σουηδέζας συγγραφέως παιδικής λογοτεχνίας. «Τα διαβολάκια του μικρού χωριού», έτσι λέγεται και η ομώνυμη ιστορία, θέλησαν να κάνουν, κατ’ εξαίρεση, κάτι καλό. Να κάνουν έναν άνθρωπο ευτυχισμένο, για μια μέρα, όπως τους είχε πει η δασκάλα τους στο σχολείο. Γυρίζοντας λοιπόν στο σπίτι, βρήκαν τον ογδόντα και κάτι παππού τους να κοιμάται στην γωνιά του. Τον ξύπνησαν και τον έντυσαν να τον πάνε βόλτα έξω στον ήλιο και στη χαρά. Τον γύρισαν σε όλο το χωριό, χαιρέτησαν γνωστούς και φίλους, που είχε να δει ο καημένος ο παππούς καιρό και κατά το βραδάκι τον γύρισαν πίσω στο κρεβάτι του. Καθισμένοι στο πλάι του τον ρώτησαν με αγωνία να τους πει, ποια ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της μέρας του. Κι εκείνος παίρνοντας μια βαθειά ανάσα και με την ευδαιμονία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του: «Αχ παιδιά μου, σας ευχαριστώ και καλοσύνη σας να ασχοληθείτε μαζί μου σήμερα, αλλά, αν με ρωτάτε για την πιο ευτυχισμένη στιγμή της μέρας μου, είναι αυτή εδώ στο κρεβατάκι μου με σας στο πλάι μου!». Τόσο απλά!

Για άλλους ευτυχία είναι ένας περίπατος, για άλλους η παρέα με καλούς φίλους και για κάποιους άλλους να κάνουν το καλό στους γύρω τους. Δεν αποκλείεται να υπάρχουν και κάποιοι, που χαρά τους και ευτυχία τους είναι να καθαρίζουν κάθε τόσο το ψυγείο τους! Όλοι οι ερευνητές συμφωνούν, όμως, ότι όποιος, για παράδειγμα, βιώνει μια ζεστή οικογένεια και μπορεί να αφεθεί στα χέρια καλών φίλων και να γελάει συχνά παρέα με όλους αυτούς, έχει τους καλύτερους εξωτερικούς παράγοντες να γίνει ευτυχισμένος. Συμφωνούν επίσης, ότι κάτι θα πρέπει να κάνει και ο ίδιος γι’ αυτό. Η ευτυχία κερδίζεται!

Και μιας και είμαστε στην αρχή του καινούργιου χρόνου, πιάστε χαρτί και μολύβι και αρχίστε να γράφετε και να καταγράφετε, πράγματα που πάντα θέλατε να κάνετε και ποτέ δεν είχατε καιρό. Στόχους, που μέχρι χθες σας φαίνονταν άπιαστοι ή δεν τα καταφέρατε. Η αρχή του νέου χρόνου σας δίνει και πάλι το δικαίωμα για ένα καινούργιο ξεκίνημα. Τολμείστε! Και μη περιμένετε τα συγχαρητήρια από κανέναν, γι’ αυτό που κάνετε. Όλα είναι δική σας υπόθεση, ακόμη και η ευτυχία σας!

«Καθένας με την τρέλα του κι αυτός με την ομπρέλα του», που λέει και το τραγούδι!

No tags

Πολλά γράφτηκαν για τον θάνατο του Κρίστοφερ Χίτσενς, βρετανού συγγραφέα και δημοσιογράφου. Ανάμεσα στα άλλα, ότι ήταν αντισυμβατικός, αντιρρησίας από επιλογή, διανοούμενος, φιλοπόλεμος και άθεος. Να σταθώ σ’ αυτό το τελευταίο: Άθεος!

Στα μπλογκς και στα δίκτυα κοινωνικής ενημέρωσης, «ψάρεψα» τα εξής επ’ αυτού: «Αν με ακούσετε τώρα που είμαι άρρωστος να δηλώνω ότι πιστεύω σε Θεό, να ξέρετε ότι αυτή η δήλωση θα είναι προϊόν της αρρώστιας μου και όχι της ελεύθερης σκέψης μου», δήλωνε ο ίδιος ενώ είχε αρχίσει ήδη την χημειοθεραπεία για την καταπολέμηση της αρρώστιας του. Στο Διαδίκτυο ο Υ.Ch. σχολίαζε: «Είναι φοβερό να φοβάσαι να μη απογοητεύσεις τους θαυμαστές σου περισσότερο από το να φοβάσαι τον Θεό. Η υπερηφάνεια, η ματαιοδοξία, ο μέγιστος εχθρός…».

Πριν μήνες είχα βρεθεί στην εξόδιο ακολουθία ενός γνωστού διεθνολόγου καθηγητή. Ήταν αγνωστικιστής κατά δική του επίσημη διακήρυξη και σε όλους ήταν γνωστό, ότι ο Θεός δεν είχε καμιά θέση στη ζωή του. Ο τελευταίος αποχαιρετισμός, όμως, έγινε στην εκκλησία, προς μεγάλη έκπληξη όλων μας. Και όταν η πάστορας της εκκλησίας μίλησε για τις ώρες που περνούσε κοντά του, στο νοσοκομείο, και τις ατέλειωτες συζητήσεις που είχε μαζί του για τον Θεό και την αιωνιότητα είχαμε όλοι την εντύπωση, ότι μας μιλούσε για έναν άλλον άνθρωπο. Στο τέλος μίλησε ένας από τους πρώτους μαθητές του, σεβάσμιος καθηγητής πλέον και ο ίδιος. Στάθηκε με έμφαση σε μια από τις τελευταίες τους συναντήσεις. Αποχαιρετώντας τον του είπε, ότι θα προσεύχεται για κείνον. Και ο γηραιός καθηγητής με το μυαλό ξυράφι παρά τα 96 χρόνια του, του φώναξε δυνατά να το ακούσουν όλοι: «Κι εγώ προσεύχομαι για σένα!». Προφανώς είχε αναθεωρήσει τη γνώμη του για τον Θεό!

Σήμερα το πρωί στην εκκλησία το κήρυγμα ήταν από την Β΄Επιστολή του Παύλου προς τους Κορινθίους (κεφ. 1, 18-20). Είχαν προβλήματα στην εκκλησία τους οι Κορίνθιοι και είχαν καλέσει τον Παύλο να τους τα λύσει. Εκείνος, όμως, αργούσε να πάει και οι Κορίνθιοι νόμισαν, ότι τους κορόιδεψε στην πρώτη του επιστολή λέγοντάς τους, ότι θα πάει. Έτσι αναγκάστηκε να τους στείλει και μια δεύτερη, τονίζοντας, ότι «ο λόγος ο λαληθείς προς εσάς δεν έγινε ναι και ου… διότι ο Υιός του Θεού Ιησούς Χριστός… δεν έγινε ναι και ου, αλλά ναι έγινε εν αυτώ».

Έτσι είναι. Κάποιες ερωτήσεις δεν σηκώνουν «ήξεις-αφήξεις» απαντήσεις! Ή δέχεσαι την ύπαρξη του Θεού ή μένεις στην αναζήτηση και στην άρνηση. Ή λες ένα καθαρό «Ναι» στην πρόσκλησή Του και Τον ακολουθείς, ή τραβάς το δρόμο σου αδιάφορα μέχρι τέλους. Έχεις την ελευθερία να το κάνεις αυτό και η ευθύνη είναι προσωπική, όπως και το κόστος και οι συνέπειες. Η ερώτηση, πάντως, θα επαναλαμβάνεται, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μέχρι να δοθεί απάντηση από τον καθένα προσωπικά.

Στ’ αυτιά μου γυρίζει η μουσική από το όργανο και τα λόγια του ύμνου σήμερα το πρωί: Χαρείτε όλοι, γιατί ο Χριστός γεννήθηκε! Χαρείτε γιατί ο Θεός μας επισκέφτηκε στη γη! Πήρε μορφή ανθρώπου και δεν έμεινε στην αοριστία και στο άγνωστο …

Καλά Χριστούγεννα!

No tags

Μετά από 541 μέρες χωρίς κυβέρνηση στο Βέλγιο, ο καλός Saint Nicolas των Βαλόνων σε αγαστή συνεργασία με τον Sint Niklaas των Φλαμανδών έφερε μια καινούργια στον βαρύ του σάκο, αυτή τη νύχτα, ανήμερα στη γιορτή του, που μοίραζε στα παιδιά τα δώρα τους. Την ακούμπησε στα χέρια του Έλιο ντι Ρούπο και τον έχρησε Πρωθυπουργό. Εκείνος έτρεξε αμέσως στον Βασιλιά της χώρας, ο οποίος με τη σειρά του και μη κρύβοντας τη χαρά του τον διέταξε επιτόπου να διαλέξει τους υπουργούς του. Όχι πάνω από 19, πάντως! Η κορώνα στο κεφάλι του Βασιλιά μπήκε και πάλι στη θέση της και το μεταξένιο παπιγιόν του νέου Πρωθυπουργού άρχισε να κάνει τους γύρους του. Είναι το οικόσημό του, τρόπος του λέγειν, μιας και ο ανθρακωρύχος πατέρας του, ιταλός μετανάστης στα σκληρά χρόνια του ΄50, πέθανε όταν ο Έλιο ήταν σε προσχολική ηλικία και η μητέρα του είχε να θρέψει 9 παιδιά στο σύνολο. Όλοι είναι ευχαριστημένοι πλέον που η χώρα ξέφυγε από το μάτι της κρίσης. Τι μπορεί να καταφέρει ο συμπαθέστατος Άγιος που στη χώρα που με φιλοξενεί «παίζει» τον ρόλο του δικού μας Άη Βασίλη! Θα σας έλεγα ψέματα, αν μέσα μου δεν έκανα αθέλητα τις συγκρίσεις με την δίκη μου πατρίδα, που υποφέρει και βασανίζεται αυτόν τον καιρό … Με το χέρι στην καρδιά, όμως, θα δεχόταν η ελληνική κοινωνία, αυτή τη στιγμή, γιό μετανάστη για πρωθυπουργό; Και οι 49 υπουργοί μας;

Δεν είχαμε πάρει και χαμπάρι βέβαια οι περισσότεροι, ότι δεν είχαμε τόσο καιρό κυβέρνηση στο Βέλγιο, γιατί απλούστατα, όλα δούλευαν ρολόι. Μόνο όταν άκουσα στο ραδιόφωνο, ότι καλούνται όλοι να βοηθήσουν τη χώρα τους, η οποία κινδύνευε να πέσει στα νύχια των διεθνών οίκων αξιολόγησης, αγοράζοντας κρατικά ομόλογα, ανησύχησα κάπως. Εντυπωσιάστηκα όμως, όταν λίγο αργότερα άκουσα, ότι σε χρόνο μηδέν συγκεντρώθηκαν γύρω στα 300 εκ. ευρώ από τους ίδιους του βέλγους προκειμένου να σωθεί η χώρα τους! Με την οικονομική κρίση ante portas ξεχνιούνται και παλιές έχθρες και τα μίση. Γιατί είναι γνωστή η αντιπαλότητα μεταξύ των γαλλόφωνων  Βαλόνων του Νότου και των ολλανδόφωνων Φλαμανδών του Βορρά για τη κυριαρχία της γλώσσας και όχι μόνο!

Την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, Κυριακή απόγευμα, η πάλαι ποτέ «δι’ αλληλογραφίας» φίλη μου, Ίνγκε κι εγώ μετά των συζύγων βεβαίως, περιδιαβαίνουμε τους χώρους της έκθεσης για τους Indios, τους πρώτους κατοίκους της Βραζιλίας, που λαμβάνει χώρα στο μουσείο στο Cinquantennaire, στις Βρυξέλλες. Η Ινγκε έχει γεννηθεί και ζει στον φλαμανδικό Βορρά με την οικογένειά της, αλλά όταν, μαθήτριες και οι δυο, ξεκινήσαμε την αλληλογραφία μας στα γαλλικά, ούτε εγώ ήξερα τα τοπικά προβλήματα, αλλά ούτε κι εκείνη ότι κάποια μέρα θα έρθω να ζήσω στη χώρα της. Έψαξα και την βρήκα και οι μαθητικοί μας προβληματισμοί έδωσαν τη θέση τους σε άλλα, πιο κοντά στην ηλικία μας. Τα σχέδια στο χαρτί με μολύβι, που μου έστελνε στα γράμματά της τότε, έδωσαν και αυτά την θέση τους σε πίνακες, που κρέμονται σε γνωστές γκαλερί. Ακόμα και η γλώσσα μας μεταλλάχτηκε. Δεν μας πήγαινε, εκ μέρους μας, να συνομιλούμε μαζί τους στα γαλλικά, που είναι, καλώς ή κακώς, κόκκινο πανί για τους Φλαμανδούς. Έμαθα να λέω την μητέρα του καλού μας Πιτ, του άνδρα της Ινγκε, «Μούκε», όπως εκείνος τη φωνάζει και κατά τα άλλα, μιας και μόνο παθητικά καταλαβαίνουμε τα φλαμανδικά, σε όποια άλλη γλώσσα ήθελε προκύψει. Πάντως συνεννοούμαστε θαυμάσια! Το ηλεκτρονικό μήνυμα της Ινγκε χθες, για να επιβεβαιώσει τη σημερινή συνάντηση, το ξεκίνησε πάντως με „Nos chers amis“…

Παλιές συνήθειες δεν ξεχνιούνται!

No tags

Πιασμένες αγκαζέ και με γοργό βήμα μπήκαμε στην Grande Place των Βρυξελλών με την φίλη μου την Σόφη, προχτές την Παρασκευή. Επιμένω να την λέω την πιο όμορφη πλατεία του κόσμου! Mε το πελώριο χριστουγεννιάτικο δένδρο στη μέση, είναι σίγουρα και η πιο όμορφη χριστουγεννιάτικη. «Χαρές του Χειμώνα», ονομάζεται το γιορτινό πρόγραμμα της πόλης για τις βδομάδες μέχρι την Πρωτοχρονιά. Και μαντέψτε, ποια είναι η τιμώμενη χώρα φέτος: Ναι σωστά, η Ελλάδα! Και αυτό σημαίνει, ένα μήνα διαρκή και έντονη διαφήμιση της χώρας μας και προβολή της στην καρδιά της Ευρώπης. Ένα μήνα με την ελληνική σημαία να δίνει το στίγμα των γιορτών εδώ! Μέρες και νύχτες με ελληνικές εκδηλώσεις σε δρόμους, πλατείες και σχολεία. Μη το χάσετε Έλληνες του Βελγίου και των περι-χώρων! Βάλσαμο στην ελληνική ψυχή! Την περασμένη Κυριακή το βράδυ, την πρώτη από τις τέσσερις γιορτινές Κυριακές πριν από τα Χριστούγεννα ήταν «δάκτυλος ελληνικός» που πίεσε τον διακόπτη για να ανάψουν τα λαμπιόνια του χριστουγεννιάτικου δένδρου στις Βρυξέλλες. Είναι και αυτό μέρος της τιμητικής!

Συνεχίσαμε τον δρόμο δεξιά που οδηγεί στο Χρηματιστήριο και στα διάφορα χριστουγεννιάτικα περίπτερα, γύρω απ΄ αυτό. Mυρουδιές από καβουρντισμένο αμύγδαλο και μυρωδάτο ζεστό κρασί, μας έσπασαν τη μύτη, αλλά προσπεράσαμε. Κάπου στη γωνία αριστερά πήρε το μάτι μας μια ελληνική σημαία και είδαμε κρεμασμένα στο περίπτερο σφουγγάρια και άλλα της θάλασσας. Ο καιρός βοηθούσε και τραβήξαμε με τα πόδια, προς τα κάτω, για την εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης, στην πλατεία της οποίας, σύμφωνα με το επίσημο πρόγραμμα, χτυπούσε η καρδιά των εκδηλώσεων. Είδαμε από μακριά τις ελληνικές σημαίες και η καρδιά μου γέμισε περηφάνια για την χώρα μου, που την τιμούσε φέτος η πόλη που διαμένω. Δεν το ξανάχα ζήσει αυτό!

Οκτώ ελληνικά περίπτερα, όσες και οι ελληνικές «Καλλικράτειες Περιοχές», όπως έλεγε το χαρτί που κρατούσα στο χέρι μου, αντιπροσώπευαν με ελληνικά προϊόντα την Ελλάδα και έδιναν, κυριολεκτικά, γεύση ελληνική στις Βρυξέλλες. Όσο κι αν έψαξα, όμως, δεν βρήκα την Ρούμελη! Αλλά, ας είναι, δεν θέλω να αρχίσω τα παράπονα … Αγοράσαμε μέλι, «Σίθων» από την Χαλκιδική, όχι μόνο γιατί το συγκεκριμένο μέλι απέσπασε το πρώτο βραβείο διεθνώς, αλλά και γιατί ο ευγενέστατος αντιπρόσωπος του «Greek-deli», προτρέποντάς μας να το δοκιμάσουμε μας έπεισε γι΄ αυτό. Αρχίζω και πάλι, τα παράπονα, αλλά εις μάτην αναζήτησα μια ταμπελίτσα στο πλάι για αυτή τη σπουδαία διάκριση! Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, που λέει ο λόγος, θα το είχαν κάνει σημαία τους και με μεγάλα γράμματα μάλιστα για να το διαφημίσουν δεόντως … Εμείς το μάθαμε στη συζήτηση, που ανοίξαμε, ρωτώντας για το προϊόν. Δεν μπορώ να μην αναφέρω το πανέμορφο και πλούσιο περίπτερο της αγαπημένης μου Κρήτης και τα νέα και χαμογελαστά παιδιά που την αντιπροσώπευαν εκείνο το απόγευμα, ούτε και την περήφανη νησιωτική Ελλάδα. Πολλά θα μπορούσαν, βέβαια, να παρουσιαστούν καλύτερα, αλλά τι να σου κάνουν και οι δύο δημόσιοι υπάλληλοι, που κλεισμένοι στο γραφειάκι τους σ΄ έναν όροφο του κτηρίου της ΠΑΣΕΓΕΣ, στην Αθήνα, όπως με πληροφόρησαν, προσπαθούν να προβάλλουν μέσα και από τέτοιες εκδηλώσεις, το ελληνικό λάδι και τα άλλα προϊόντα στο εξωτερικό! Δεν παράγουμε ποσότητες, ως χώρα, αλλά είναι μέρος του κεφαλαίου μας, ο θησαυρός μας σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς. Λίγα τα φιστίκια Αιγίνης, αλλά μοναδικά στον κόσμο, λίγο το λάδι μας, αλλά «Έξτρα Παρθένο»! Και μιας και η συζήτηση περί λαδιού, είναι αυτό, που τονίζεται στην επίσημη ιστοσελίδα της πόλης των Βρυξελλών, τιμώντας την Ελλάδα και τα προϊόντα της. Αντιγράφω, μεταφράζοντας την πρόταση: «Το λάδι (το ελληνικό), που λαμπυρίζει σαν ήλιος για να ζεστάνει την καρδιά του χειμώνα μας…»!

Είχε αρχίσει να νυχτώνει, όταν γυρίσαμε και πάλι στην Grande Place. Πιάσαμε ένα τραπεζάκι στο πατάρι του Roy Cafe και παραγγείλαμε από μια Kriek, τη γνωστή βελγική μπύρα με γεύση κερασιού. Τα φωτάκια στο δένδρο άναψαν και αρχίσαμε να λέμε τα δικά μας. Θέλω να το πιστέψετε αυτό, νοιώθαμε και οι ίδιες τιμώμενα πρόσωπα, στο σαλόνι της πόλης που μας φιλοξενεί!

No tags

Από τα λατινικά „adventus“, το οποίο είναι μετάφραση από το ελληνικό «παρουσία», που με την σειρά του χρησιμοποιείται για να δηλώσει την Δευτέρα Παρουσία του Ιησού Χριστού. Για τους χριστιανούς είναι μια υπενθύμιση ότι ο Χριστός θα ξανάρθει!

Στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη ξεκινάει από σήμερα και για τις τέσσερες Κυριακές μέχρι τα Χριστούγεννα, μια όμορφη παράδοση. Οι τέσσερις Κυριακές συμβολίζουν τις τέσσερεις εποχές του χρόνου ενώ κατ’ άλλους τους τέσσερις αιώνες αναμονής, που μεσολάβησαν από τον προφήτη Μαλαχία μέχρι την γέννηση του Χριστού. Σε κάθε τραπέζι θα στηθούν τέσσερα κεράκια, ένα για κάθε Κυριακή. Σήμερα άναψε κιόλας το πρώτο. Συνήθως στηρίζονται επάνω σε ένα στεφάνι καμωμένο από κλαδιά έλατου. Το πράσινο συμβολίζει την ελπίδα και το στεφάνι την αιωνιότητα και το έλεος του Θεού, που δεν έχει αρχή ούτε τέλος. Στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία η προετοιμασία για τα Χριστούγεννα ξεκινάει με το Σαρανταήμερο, την Νηστεία των Χριστουγέννων.

Αυτές οι βδομάδες είναι βδομάδες προετοιμασίας αλλά και σμίξιμο των μελών της οικογένειας και των φίλων, εν αναμονή των Χριστουγέννων. Κάτι αντίστοιχο του «Thanksgiving» των αμερικανών, μόνο που διαρκεί κάτι παραπάνω! Στα σπίτια φτιάχνουν μικρά γλυκίσματα με τα παιδιά μαζί, για να καταναλωθούν τάχιστα με ζεστό κακάο στη λάμψη των κεριών. Στις εκκλησίες γίνεται η ανάλογη διδασκαλία με πολλή μουσική: «Ο come O come Emmanuel»,θα τον έχετε ακούσει σίγουρα αυτόν τον υπέροχο ύμνο. Όπως και την παραβολή των Δέκα Παρθένων, όπως αναφέρεται στην Αγία Γραφή, στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου, 25,1-13. Και οι δέκα περίμεναν μέσα στην νύχτα με τα φαναράκια τους αναμμένα, τον Νυμφίο, ο οποίος αργούσε. Οι πέντε είχαν προνοήσει και είχαν πάρει μαζί τους, εφεδρικά, λάδι στην περίπτωση που δεν θα αρκούσε αυτό που είχαν ήδη όλες στα φαναράκια τους. Και όταν μέσα στο σκοτάδι της νύχτας ακούστηκε ότι ο Νυμφίος έρχεται, οι πέντε έβλεπαν με τρόμο τα φαναράκια τους να σβήνουν και ζήτησαν λίγο λάδι από τις άλλες! Εκείνες, όμως, φοβούμενες, ότι δεν θα είχαν αρκετό και για τις ίδιες τις έστειλαν «προς τους πωλούντες» για να αγοράσουν. Εν τω μεταξύ κατέφτασε ο Νυμφίος, οι πέντε, που είχαν προνοήσει και ήταν αναμμένα τα φαναράκια τους, μπήκαν στο σπίτι και η πόρτα έκλεισε … Το Φως ήλθε στον κόσμο, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, που είναι το Α και το Ω, η Αρχή και το Τέλος.

Νάναι που νυχτώνει από τις τέσσερις εδώ στον βορρά, αυτή την εποχή, νάναι που απέκτησα φίλες, φανατικές αυτών των γλυκισμάτων; Δεν ξέρω! Υιοθέτησα πάντως από την πρώτη στιγμή αυτή την παράδοση του τόπου εδώ, που φέρνει κοντά και γύρω από το φως των κεριών οικογένειες και φίλους. Τι συζητήσεις και τι μουσικές βραδιές στα σπίτια, να πρωτοθυμηθώ, ενώ έξω η παγωνιά και το σκοτάδι! Είναι από τις στιγμές, που φουντώνει η ελπίδα μέσα σου και θες να φτιάξεις τον κόσμο γύρω σου από την αρχή και καλύτερο. Βλέπεις δυνατότητες εκεί που η παρούσα κατάσταση δεν σου επιτρέπει να δεις.

Κι όλα αυτά στο βάθος της φλόγας ενός κεριού, περιμένοντας …

No tags

Ή αλλιώς, το όνειρο για την πατρίδα! Εκατό Έλληνες του Βελγίου, κλείνουν τα μάτια και ονειρεύονται την Ελλάδα, στο Λεύκωμα „Daydreaming“ (εκδόσεις Fata Morgana) του φωτογράφου και συγγραφέα Σπύρου Παλούκη (γεν. 1980). Παρουσιάστηκε τον περασμένο μήνα στην αίθουσα Yehudi Menuhin του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες με την παρουσία της «ιστορικής» κοινότητας του Βελγίου, που «άπλωσε ρίζες από την δεκαετία του ΄50», όπως χαρακτηριστικά αναφέρθηκε. Ήταν η εποχή που το Βέλγιο χρειαζόταν ανθρακωρύχους και η Ελλάδα δεν μπορούσε να θρέψει τα παιδιά της. Πολλοί έπαιρναν τον δρόμο της ξενιτιάς. Κάπου 35.000 συμπατριώτες μας απαρτίζουν τις οκτώ ή εννέα ελληνικές κοινότητες στο Βέλγιο σήμερα. Είναι ενεργά μέλη της κοινωνίας και μάλιστα έχουμε και ελληνικής καταγωγής υπουργό σε βελγική κυβέρνηση, ο οποίος και παραβρέθηκε στην εκδήλωση. Όπως παραβρέθηκε και ο κ. Γεώργιος Κεστεκίδης, που το όνομα μπορεί να μη σας λέει και πολλά πράγματα, αλλά για όσους ζουν στο Βέλγιο τους παραπέμπει στο «Κεστεκίδειο», το ελληνικό σχολείο που ίδρυσε τον περασμένο αιώνα ο ευπατρίδης, Λεωνίδας Κεστεκίδης, στις Βρυξέλλες για τις ανάγκες των συμπατριωτών του τότε. Αλλά και για όλα τα ελληνόπουλα που ζουν στις Βρυξέλλες σήμερα! Σίγουρα, όμως θα έχετε κλείσει κι εσείς κάποια στιγμή τα μάτια σας, γυρίζοντας απολαυστικά στον ουρανίσκο σας ένα άλλο «επίτευγμα» του Λεωνίδα Κεστεκίδη, ένα από τα σοκολατάκια Leonidas, από το 1913 παρακαλώ!

«Ονειρεύομαι το χώμα το ελληνικό», λέει ο Γ.Χ., εργάτης στο Βέλγιο. «Ονειρεύομαι να εφαρμόσω στην Ελλάδα τις γνώσεις που απέκτησα στο εξωτερικό», συνεχίζει ο Κ. Α., γιατρός. «Ονειρεύομαι η πατρίδα μου να κατορθώνει να ανακάμπτει πάντοτε από τις κατά καιρούς κρίσεις που περνά, γιατί όταν η Ελλάδα είναι καλά είμαστε κι εμείς καλά εδώ στην ξενιτιά», τονίζει ο Γ. Σ. παλιός ανθρακωρύχος. «Ονειρεύομαι τον ήλιο, που λείπει από δω και μας κάνει πιο χαρούμενους», λέει ο Τ. Μ. μπροστά στο λεωφορείο του, «που θα στεγνώσει την υγρασία του Βελγίου από το σώμα μου», συνεχίζει η Α. Π. ιδιοκτήτρια παντοπωλείου. «Ονειρεύομαι να πετύχω τον στόχο για τον οποίον ήρθα στο Βέλγιο δηλαδή την άνετη-καλύτερη ζωή και την επιστροφή μαζί με την οικογένειά μου πίσω στην πατρίδα, υγειής και αβλαβής, Γ. Μ. αρτοποιός. «Ονειρεύομαι να γυρίσω στην Ελλάδα, στον Άγιο Γεώργιο Γρεβενών», Γ. Μ., γουναράς. «Να πάω πίσω στην πατρίδα μου την Μάνη και να θαφτώ στη σκιά του Ταϋγέτου», Ε. Μ.-Δ., εκδότρια της Ομογενειακής Εφημερίδας. «Να κάθομαι με τα παιδιά και τα εγγόνια μου στο μπαλκόνι μας στην Κρήτη και να βλέπουμε τη θάλασσα και το νησάκι των Αγίων Θεοδώρων», Ε. Μ. ιδιοκτήτρια καντίνας με τηγανητές πατάτες. «Όταν κλείνω τα μάτια φοβάμαι να τα ξανανοίξω …», Θ. Κ. η Κυρία «χρυσή ζύμη» των Βρυξελλών. «Ονειρεύομαι τον ήλιο στην Ελλάδα, το παιχνίδι στη θάλασσα, τον παππού και τη γιαγιά», Α. Σ., μαθητής. «Ονειρεύομαι να ξαναβρεί η Ελλάδα τη δόξα της και τη θέση που της αξίζει στον κόσμο», Μ. Σ., Πρώην Πρόεδρος Ένωσης Γυναικών Ευρώπης. «Ονειρεύομαι να πάψει η πατρίδα μου να με πληγώνει», Γ. Δ., Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. «Ονειρεύομαι η θεατρική έκφραση και δημιουργία από τον Θέσπι και τον Αισχύλο μέχρι τον Αριστοφάνη … να τρέφει διαρκώς όλα τα κοινωνικά στρώματα», Α. Λ., Ευρωπαϊκή Επιτροπή και θεατρικός σκηνοθέτης. «Ονειρεύομαι, όταν γυρνάω στην Ελλάδα, να μην ακούω να λένε, ήρθε ο ξένος!», Δ. Ντ., βιομηχανικός εργάτης. «Ξέμεινα στο Βέλγιο… Εύχομαι τα παιδιά των παιδιών μου να γίνουν καλοί χριστιανοί και να βοηθούν με την ψυχή τους, όσους το χρειάζονται», Σ. Π, νεοκόρος. «Ονειρεύομαι τη θάλασσα με χταποδάκι, ούζο και φυσικά μπακλαβά», Θ.Φ., διευθυντής επιχείρησης ζαχαροπλαστικής.

Κάθε φωτογραφία κι ένα όνειρο, μαζί κι ένας κρυφός καημός! Άλλοτε τα πορτραίτα ήταν προνόμιο των λίγων. Η φωτογραφία είναι η ισονομία στο όνειρο!

No tags

Άσπρος καπνός, επιτέλους! Μετά το πολυήμερο παζάρι των πολιτικών μέχρι να καταλήξουν στο πρόσωπο του προσωρινού πρωθυπουργού της Ελλάδος, την περασμένη Τετάρτη, ήταν η πρώτη, καλή είδηση σε όλα τα ξένα μέσα ενημέρωσης! Θα μου πείτε, γιατί τo διεθνές ενδιαφέρον; Προς τι η τόση σπουδή; Το Βέλγιο έχει να δει, όχι μόνο εκλεγμένο πρωθυπουργό αλλά και ολόκληρη κυβέρνηση πάνω από ένα χρόνο τώρα, γιατί δεν πιέζουν και προς τα δω; Είμαστε όντως τόσο ξεχωριστοί και ιδιαίτεροι, οι Έλληνες;

Μιλούσα με τον καλό φίλο, τον έλληνα Θανάση Αποστόλου, ο οποίος ζει στην Ολλανδία και από το 1989 μέχρι το 2002 είχε εκλεχθεί σε τρείς κατά σειρά περιόδους βουλευτής στο Εθνικό Κοινοβούλιο των Κάτω Χωρών με το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (PvdA)

Με την άδειά του αντιγράφω κάποιες σκέψεις από μια συνέντευξή του, σχετικά με το πολιτικό σύστημα εκεί: «Η οργάνωση της χώρας στηρίζεται στους λεγόμενους κοινωνικούς πυλώνες, τις χριστιανικές ομολογίες (Ρωμαιοκαθολικοί, Διαμαρτυρόμενοι), τα κινήματα των ανθρωπιστών φιλελευθέρων, και των σοσιαλδημοκρατών. Αυτοί είναι οι τρείς βασικοί κοινωνικοί πυλώνες. Με το εκλογικό σύστημα της απόλυτης απλής αναλογικής, κανένας απ’ αυτούς τους πυλώνες δεν έχει την απόλυτη πλειοψηφία στο Εθνικό Κοινοβούλιο και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Αναγκαστικά τα κόμματα πρέπει να συνεργασθούν και να κάνουν συμβιβασμούς για να μπορεί να κυβερνηθεί η χώρα. Αυτό απαιτεί αλληλοσεβασμό των αρχών της κάθε παράταξης, ανοιχτό διάλογο και στάση αλληλοκατανόησης για να καταλήξει κανείς σε συμφωνία. Αυτό το πνεύμα της συνεργασίας έχει καλλιεργηθεί από τις αρχές του 16ου αιώνα και είναι μέρος της Ολλανδικής νοοτροπίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι η λήψη αποφάσεων γίνεται εύκολα. Χρειάζονται σκληρές και χρονοβόρες διαδικασίες για να συμφωνηθεί ένα κοινό κυβερνητικό πρόγραμμα και να σχηματισθεί κυβέρνηση. Υπάρχει επίσης μια σχετική αστάθεια όσον αφορά τη συνοχή της κυβέρνησης. Γι’ αυτό γίνονται συχνά πρόωρες εκλογές. Σ΄ αυτό το περιβάλλον της στήριξης στους κοινωνικούς πυλώνες, την νοοτροπία του ανοιχτού διαλόγου και του συμβιβασμού πρέπει να λειτουργήσει ο βουλευτής του Ολλανδικού κοινοβουλίου».

Βουλευτές που γίνονται υπουργοί παραιτούνται από το βουλευτικό τους αξίωμα. Αυτό διευκολύνει τον έλεγχο του κυβερνητικού έργου από το κοινοβούλιο. Η δημοκρατία μέσα στο κόμμα είναι βασικό στοιχείο λειτουργίας του πολιτικού συστήματος. Η λίστα των υποψηφίων, η καμπάνια του κόμματος και όχι η προσωπική καμπάνια του υποψηφίου απαλλάσσει τον υποψήφιο βουλευτή από οικονομικά βάρη για την εκλογή του. Σ’ αυτό το σύστημα είναι εύλογο να μην υπάρχουν οικονομικά κίνητρα για την άσκηση του βουλευτικού αξιώματος. Ο Ολλανδός βουλευτής αμείβεται με τη βουλευτική αποζημίωση που είναι ίση με το μισθό του προϊσταμένου μιας διεύθυνσης τμήματος υπουργείου. Δεν υπάρχει βουλευτική ασυλία, ο βουλευτής ή ο υπουργός έχει την ίδια μεταχείριση από το νόμο όπως όλοι οι πολίτες».

Χωρίς σχόλια!

No tags