Φωτό dapd, Der Spiegel

… παρά το όνομα! Η ρετσινιά κόλλησε και αφορά όλους τους έλληνες συλλογικά: Είναι τεμπέληδες και απατεώνες! Ό,τι μέχρι σήμερα ακουγόταν στο περιθώριο και στα κρυφά τώρα πλέον το βροντοφωνάζουν όλοι, μικροί και μεγάλοι, στο παζάρι της Ευρώπης. Στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς έχω την εντύπωση, ότι παρακολουθούν την κάθε μου κίνηση. Διστάζω να δείξω την ελληνική μου ταυτότητα, όπου χρειαστεί να το κάνω και σε ξένες φίλες που με καλούν για καφέ προφασίζομαι φόρτο εργασίας.

Είναι δύσκολο να ζεις στην Ελλάδα αυτή την εποχή, όταν όλα καταρρέουν γύρω σου, αλλά θαρρεί κανείς, πως είναι εύκολο να ζεις, ως έλληνας, στην Ευρώπη; Τουλάχιστον δυο χρόνια τώρα με το που ανοίγεις ν’ ακούσεις ειδήσεις σε ξένα κανάλια, το πρώτο που ακούς είναι, «Greece …, Griechenland …, La Grèce …», με όλο και καινούργια προβλήματα! Ανοίγεις μια εφημερίδα να ενημερωθείς και το μάτι σου μένει καρφωμένο στην πρώτη σελίδα και στους ίδιους απαξιωτικούς για την χώρα σου τίτλους. Συναντάς μόνο τον οίκτο στο βλέμμα γνωστών και φίλων και κάπου διακρίνεις και την καχυποψία, γιατί κι εσύ είσαι έλληνας, φτιαγμένος από την ίδια πάστα! Να ξέρατε πόσοι συμπατριώτες μας στο εξωτερικό έχουν χάσει την δουλειά τους, εξ αιτίας αυτού, τα τελευταία δυο χρόνια!

Και σε πιάνει μια απελπισία γιατί ξέρεις ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, τουλάχιστον για την στιγμή. Δεν υπάρχει το ανάστημα, που θα θέσει ένα τέρμα σ΄ αυτό το θέατρο του παραλόγου.

Ο λογαριασμός, φυσικά, πάει στο λαό, ο οποίος δεν έχει άλλο όπλο από το να ξεχυθεί ανεξέλεγκτα στους δρόμους και να εκφράσει την αγανάκτησή του. Ήμουν επιφυλακτική για την απόδοση αυτής της τακτικής, μέχρι το πρόσφατο ταξίδι μου στην πατρίδα. Άλλαξα γνώμη και είμαι σίγουρη, ότι και οι γαληνότατοι των ευρωπαίων, οι Ελβετοί, θα έβγαιναν σε μια παρόμοια κατάσταση με τα κουδούνια τους στους δρόμους.

Δεν είναι ότι μας έβαλαν στο μάτι οι «ξένοι»! Βαρέθηκαν όμως να πληρώνουν τα σπασμένα τα δικά μας! Τόλμησαν πρώτοι οι Σλοβάκοι να αντισταθούν και για να πω την αλήθεια μου είχε κακοφανεί πολύ. Έρχονται τώρα οι Αυστριακοί και με ένα 49% απαιτούν επίσημα την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, ενώ το 62% είναι απόλυτα πεπεισμένο, ότι η Ελλάδα θα πρέπει να κηρύξει στάση πληρωμών. Δεν θάθελα να σας χαλάσω την διάθεση με τις ακριβείς δημοσκοπήσεις στην Γερμανία για τα ίδια ερωτήματα …

Οι G-20 άρχισαν ήδη να σκέφτονται, να λογαριάζουν και να αναλύουν τις συνέπειες  στη περίπτωση μιας αναγκαστικής  αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Στις Ευρωπαϊκές Συνθήκες δεν υπάρχει, μέχρι στιγμής, ρύθμιση για την έξοδο μιας χώρας από την Ευρωζώνη. Αν, όμως εγκαταλείψει η χώρα την Ευρωπαϊκή Ένωση, τότε το πράγμα γίνεται εύκολο … Και αυτό ρυθμίζεται, χωρίς περιστροφές, στο άρθρο 50 της Συνθήκης της Λισαβόνας!

Όσο για την συλλογική ρετσινιά, σε βλέπω να αγανακτείς γιατί δεν έκλεψες, ούτε απάτησες, ταγμένος, όπως ήσουν σε έναν άλλον κώδικα αξιών και ηθικής. Μένει, όμως να αντιδράσεις και  να το φωνάξεις! Σε τελική ανάλυση όλα είναι ζήτημα προσωπικών αντωνυμιών: «Εσύ», τι έκανες: «Εγώ» τι κάνω;

No tags

Κατηφόρισα προς τον ελαιώνα του χωριού μου με καλή παρέα, χθες το πρωί. Δρομάκια γεμάτα αναμνήσεις και τόποι αγαπημένοι, η καρδιά μου φτεροκοπούσε. Στη λησμονιά τα ξυλιασμένα χεράκια μας, όταν στις διακοπές έπρεπε να βοηθάμε κι εμείς τα παιδιά στο μάζεμα της ελιάς γιατί από αυτό ζούσαμε όλοι τότε. Είδα τα νέα λιόδεντρα γεμάτα καρπό και στάθηκα με ευλάβεια στα αιωνόβια. Η ελιά είναι το μόνο δένδρο που δεν γερνάει! Ο κορμός της είναι ηφαίστειο που ακόμη και μετά από 300-400 χρόνια μπορεί να πετάξει νέα βλαστάρια! Θέλει μόνο το σωστό κλάδεμα για να δώσει τον καρπό της.

Σήμερα ήταν μέρα Γιορτής Ελιάς  στο χωριό μου, την Αράχωβα. Η πρώτη και με πολύ μεράκι διοργανωμένη. «Στη σφίξη βγαίνει το λάδι», μου έλεγε η γιαγιά μου, όταν με προέτρεπε να κουραστώ για κάτι που άξιζε. Ίσως έπρεπε να έλθει η οικονομική κρίση για να έρθουμε κι εμείς πάλι στα σωστά μας, τιμώντας τις ρίζες μας και το ντόπιο προϊόν, που μας έθρεψε και μας βοήθησε οικονομικά να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας. Βουνίσια η περιοχή δεν άφηνε και πολλές επιλογές, από παλιά. Ο τουρισμός ήλθε μετά και ο ελαιώνας ερήμωσε…

Με την συμπαράσταση της νέας Δημοτικής Αρχής, του Αγροτικού Συνεταιρισμού, του Συλλόγου Γυναικών και με σύσσωμο το χωριό, αφιερώσαμε ένα διήμερο στη θύμηση, στο παλιό Δημοτικό Σχολείο, που από τις τάξεις του όλοι περάσαμε. Επάνω στον ομορφοστολισμένο πάγκο τοποθετημένα με περίσσιο γούστο και φροντίδα του Αβραάμ και του Ισαάκ τα αγαθά. Γευτήκαμε γλυκά και αρμυρά με λάδι, που μόνο σαν παιδί τα θυμάμαι στο τραπέζι μας. Λιόψωμα και τηγανίτες, σβίγγοι και σουσαμάτα, ας σταματήσω, όμως, εδώ…

Ο γεωπόνος, γέννημα θρέμμα του χωριού, φύσηξε αέρα στα πανιά μας, με την ανακοίνωσή του, ότι το λάδι μας ήταν και παραμένει πάντα, «Έξτρα Παρθένο Ελαιόλαδο», το χαρακτήρησε δε διαμάντι με χρώμα κεχριμπάρι. Για φαντάσου να έχουμε τέτοιον θησαυρό ανεκμετάλλευτο!

Η παιδίατρος, επίσης γέννημα θρέμμα του χωριού, μας μύησε στις θεραπευτικές ιδιότητες του λαδιού και στα μυστικά της Μεσογειακής Διατροφής, που η βάση της είναι το ελαιόλαδο. Έρευνες του 2011 πιστοποιούν την αντιφλεγμονώδη δράση του λαδιού. «Δυο κουταλιές σούπας λάδι, έχει την ίδια επίδραση που θα είχαν και τα αντιφλεγμονώδη σε ρευματοπάθειες, χωρίς όμως τις παρενέργειες», τόνισε. Σαφώς και δεν αμφισβητείται πλέον η προληπτική του αλλά και η θεραπευτική του επίδραση σε πολλές και δύσκολες ασθένειες που ταλανίζουν την ανθρωπότητα σήμερα.

Την εκδήλωση έκλεισαν μουσικά αγγελικές φωνές και όργανα, που στα δάχτυλα συγχωριανών μας πετούσαν και μαζί τους μας ταξίδεψαν κι εμάς…

Μας προσγείωσε και εύχομαι να μας προβλημάτισε πολύ η είδηση του υπεύθυνου της Περιφέρειας σε θέματα αγροτικών προϊόντων. Ούτε λίγο ούτε πολύ, μας είπε, ότι σχεδόν κάθε μέρα φεύγουν από την περιοχή 5-6 βυτιοφόρα με αυτό το πολύτιμο αγαθό με προορισμό την Ιταλία. Εκεί συσκευάζεται το προϊόν σε μπουκαλάκια, τα οποία διοχετεύονται στην αγορά, με τιμή σχεδόν δεκαπλάσια της τιμής που εισέπραξε ο παραγωγός, και το χειρότερο, με την βάπτιση του προϊόντος, μιας και δεν έχει κατοχυρωθεί η προέλευσή του, ως ιταλικό! Σε άλλες περιπτώσεις νοθεύεται με άλλα λάδια, κατώτερης ποιότητας, από την Ισπανία ή την Γαλλία και πωλείται, ως ελληνικό προϊόν, στην ευρωπαϊκή αγορά, δυσφημίζοντας έτσι την χώρα μας! Κοιταχτήκαμε όλοι σιωπηλά και κάτι σαν «ομερτά» μας διαπέρασε όλους, τουλάχιστον τους πιο ευαίσθητους. Όχι αυτό δεν θα περάσει, όχι αυτό θα πρέπει να σταματήσει!

Νοιώθω, προσωπικά, ότι η ελιά, που μας έθρεψε όλους, το λάδι που μας βοήθησε κάποιους να κάνουμε πραγματικότητα τα όνειρά μας, το ίδιο αυτό θα θεραπεύσει τις πληγές που αρχίζει να προξενεί ήδη η οικονομική κρίση στην περιοχή. Είδα τους ανθρώπους που εκλέχθηκαν από την τοπική κοινωνία για να διαχειριστούν τα προβλήματα αυτού του τόπου να αναθαρρεύουν και χάρηκα!

«Φύτεψε ελιά για το παιδί σου και συκιά για την ζωή σου», ακούστηκε, επίσης. Οι πρόγονοί μας το έκαναν και εμείς δεν έχουμε το δικαίωμα να κηρύξουμε πτώχευση στα όνειρά μας με τέτοιες παρακαταθήκες.

No tags

Είναι λίγοι. Γιατί χάνονται στο πλήθος των άλλων, των πολλών, που έχουν βαφτίσει την διαφθορά, εξυπνάδα και το φακελάκι, εξυπηρέτηση. Των πολλών που μετρούν τις αξίες στη ζωή τους με την μάρκα του αυτοκινήτου τους και με την πισίνα του εξοχικού τους δίπλα στη θάλασσα! Των πολλών που ακόμη φεύγουν για «σπουδές» έξω με έναν σκοπό: να επιστρέψουν για τις αμέσως επόμενες εκλογές με το «χαρτί» που θα τους «βολέψει», στην πιο ακριβοπληρωμένη θέση στον κρατικό μηχανισμό.

Οι άλλοι, οι λίγοι, είναι αυτοί οι κάποιοι που «επέλεξαν να δώσουν τον δικό τους αγώνα μέσα», όπως μου θύμισε η αγαπητή φίλη Γ. Κ. την οποία και ευχαριστώ για την επισήμανση. Είναι οι λίγοι δημόσιοι υπάλληλοι, δάσκαλοι, καθηγητές, πανεπιστημιακοί, γιατροί και δικηγόροι, που ενώ είχαν την δυνατότητα να ζήσουν, όπως οι πολλοί, συνειδητά επέλεξαν, τον άλλον δρόμο. Σ΄εκείνον που το ρουσφέτι δεν έχει θέση και το ψέμα μαζί με την αδελφή του την απάτη δεν είναι κακά συναπαντήματα. Δεν ξέρω πολλούς τέτοιους, αλλά στον κύκλο γνωστών και φίλων, μπορώ από κάθε κλάδο να μετρήσω στα δάχτυλα του ενός χεριού μου κάποιους. Είναι αυτοί οι κάποιοι, που έμειναν πιστοί να φυλάνε τις «Θερμοπύλες» των χαμένων ηθικών και πνευματικών αξιών. Απαιτεί ηρωισμό και δεν είναι εύκολο σε μια κοινωνία, όπως την ελληνική που τα τελευταία χρόνια «ευημερούσε» με τις κάθε λογής κομπίνες, να λες, «όχι, ευχαριστώ δεν θα πάρω!». Στο κάτω-κάτω όλοι το ίδιο έκαναν, το είπε και ο αντιπρόεδρος της ελληνικής Κυβέρνησης κάποια στιγμή, με το ανεπανάληπτο, «μαζί τα φάγαμε»!

Ε, δεν είναι έτσι! Αυτοί οι κάποιοι λίγοι αρχίζουν, επιτέλους να αντιδρούν! Να μη δέχονται, ότι το «νόμιμο» είναι πάντα και «ηθικό»! Κάποιοι πάνε και παραπέρα και βλέπουν στην παρούσα κατάσταση «το Έλεος του Θεού» για την πολύπαθη αυτή χώρα. Βλέπουν την κρίση, ως «μια ευλογία εν μεταμφιέσει, που θα ταρακουνήσει τους συμπατριώτες μας, ώστε να επανεξετάσουν τις θέσεις τους απέναντι στη ζωή», μου έγραφε η άλλη φίλη Π. Μπ. και δεν έχει άδικο! Είναι κάποιοι λίγοι, που δεν βάζουν το «εγώ» στο κέντρο της ζωής τους και δεν συμβιβάζονται με τα εύκολα «εύγε» του Δήμου. Διαβάζουν τον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή και προσπαθούν να συντάξουν την ζωή τους σύμφωνα με αυτόν. Άλλοι θα τους πουν θρησκευόμενους, εγώ θα τους έλεγα, συνειδητούς χριστιανούς, στην προκειμένη περίπτωση. Πέρα από εκκλησίες και δόγματα και μακράν κάθε «ιεραρχικής» καθοδήγησης, παρακολουθούν στενά τα γεγονότα και αρχίζουν, με τον τρόπο τους να αντιδρούν. Είναι και πρέπει να μείνουν το «φύραμα», που θα κάνει, στον καιρό της, τη ζύμη και πάλι να φουσκώσει …

Στις Βρυξέλλες παίρνονται σήμερα, στην Σύνοδο Κορυφής, οριακές αποφάσεις για το μέλλον της Ευρώπης και της χώρας μας κατά συνέπεια. Ζούμε σε δύσκολους καιρούς και αυτό κανείς δεν το αμφισβητεί, πιστεύω. Σαφώς και εκ των πραγμάτων, άλλοι κινούν τα νήματα, ας μην ψάχνουμε όμως πάντα τον «Μέττερνιχ» για την κατάντια μας! Εκείνον τον ευρωπαίο διπλωμάτη, που κινούσε τα νήματα της ιστορίας στην Ευρώπη στον καιρό της Ελληνικής Επανάστασης και που το προσωπικό του σύμβολο ήταν η «αράχνη, παραμονεύουσα το θύμα της». Είχε περάσει και ένα φεγγάρι από τις Βρυξέλλες το 1849. Και η Ελληνική Επανάσταση πέτυχε τότε στην ώρα της, αλλά και στην Ευρώπη έχουν άλλες σκοτούρες και έγνοιες αυτή τη στιγμή από του να διαβουλεύονται, πώς να εξαφανίσουν την Ελλάδα. Αυτό το … μπορούμε και μόνοι μας!

No tags

Είναι πολλοί! Ζουν και διαπρέπουν σε κάθε γωνιά της γης, τιμώντας συγχρόνως τη χώρα που τους γέννησε. Εκ των πραγμάτων, μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα δεν μπορεί να δώσει τις ευκαιρίες σε κάποιον, που έχει τις δυνατότητες μυαλού και θέλησης, να ξεχωρίσει, να γίνει μπροστάρης στον τομέα του και να κάνει να μιλούν διεθνώς για «τον Έλληνα»! Να, όπως ο Γεώργιος Παπανικολάου, ο οποίος αφού τελείωσε την Ιατρική στην Αθήνα, τον περασμένο αιώνα, το ανήσυχο πνεύμα του τον οδήγησε στις ΗΠΑ, όπου εκμεταλλεύτηκε όλες τις ευκαιρίες, που του δόθηκαν, με γνώμονα, όπως λέγεται, πάντα και το καλό της κοινωνίας. Το αποτέλεσμα ήταν να δώσει το όνομά του σε ένα ιατρικό τέστ, που είναι παγκόσμια γνωστό, ως «Τέστ Παπανικολάου» και έχει σώσει από τότε εκατομμύρια γυναίκες σε όλον τον κόσμο. Στις τόσες δεκαετίες που ζω και εργάζομαι εκτός Ελλάδος, έχω γνωρίσει πάμπολλους τέτοιους, λίγο-πολύ, «Παπανικολάου», που ξεπερνώντας τον εαυτό τους και τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, συνετέλεσαν ώστε «έξω» και εξ αιτίας τους να μιλούν θετικά και με ενθουσιασμό για την Ελλάδα. Έτσι με βεβαιότητα μπορώ να πω, πως αν κάποιος πραγματικά το θέλει, θα αγωνιστεί και θα ψάξει την ευκαιρία που θα τον βοηθήσει να ξεχωρίσει από την μετριότητα. Επιτρέψτε μου, όμως να πω επίσης, ότι το τίμημα για κάτι τέτοιο είναι συνήθως, πολύ μεγάλο και δεν μπορούν όλοι να το αντέξουν, ιδιαίτερα στον ξένο και αφιλόξενο τόπο, αν δεν το «λέει η καρδιά τους»! Γιατί «έξω» θα πρέπει να στηριχθεί κάποιος κατά κανόνα στα δικά του πόδια, να προχωρήσει «με την αξία του» και να την αποδείξει επίσης. Η αξιοκρατία λογίζεται πάνω απ΄όλα, κάτι που στην Ελλάδα λείπει …

Στη Γενεύη της Ελβετίας είναι σε λειτουργία ο μεγαλύτερος επιταχυντής στον κόσμο, γνωστός με το όνομα CERN. Τα πειράματα, που διεξάγονται εκεί, μέσα σε μια σήραγγα είκοσι επτά περίπου χιλιομέτρων, κάτω από βουνά και σύνορα, απειλούν, όπως λέγεται, να «τορπιλίσουν τον Άινσταϊν και την θεωρία του περί σχετικότητας».

Βρέθηκα πρόσφατα  εκεί, ως συνοδός, μέλους της οικογένειας που ασχολείται μ΄αυτά. Παρά τα ιδιαίτερα μαθήματα καθ΄οδόν, λίγα συγκράτησα από την παράξενη συμπεριφορά των νετρινίων και των φωτονίων στην ιλιγγιώδη πορεία τους!

Φτάσαμε πολύ αργά το βράδυ και τα μάτια μας κλείναν από τη κούραση. Μετά τον εξονυχιστικό έλεγχο στην εξωτερική πύλη του Ερευνητικού Κέντρου, μας έδειξαν το δρόμο προς τον Ξενώνα για την διανυκτέρευση. Ο πλατύς δρόμος που ξεκινούσε από την πύλη είχε το όνομα «Άινσταϊν», άλλος ένας που διέπρεψε εκτός πατρίδας, για άλλους όμως λόγους! Το όνομα του πρώτου κάθετου δρόμου δεξιά, έκανε την καρδιά μου να χοροπηδήσει: «Δημόκριτος»! Νάτος, «ο «Έλληνας»! Θα πρέπει εδώ να σας εξομολογηθώ την «διαστροφή» μου, όπου βρεθώ και σταθώ να ψάχνω αυτό το κάτι «ελληνικό» και να μην ησυχάζω μέχρι να το βρω! Έτσι κοιμήθηκα ήσυχα εκείνο το βράδυ, παρά την γνώση, ότι κάτω από το κρεβάτι μου έκαναν αγώνα δρόμου τα νετρίνια στην ξέφρενη πορεία τους.

Ο αρμόδιος στον Ξενώνα, μας πληροφόρησε ευγενικά ότι το εστιατόριο ήταν ανοιχτό, αν θέλαμε κάτι. Κοιτάξαμε τα ρολόγια μας, κόντευαν μεσάνυχτα. Δύσπιστοι αλλά και περίεργοι πήραμε τον δρόμο για κει. Δεν είμασταν μόνοι! Πολλοί νέοι, φοιτητές, από όλο τον κόσμο, γιατί τα προγράμματα εκεί συν-χρηματοδοτούνται από πολλές χώρες του κόσμου, αλλά και μεγαλύτεροι, προφανώς καθηγητές, συζητούσαν τρώγοντας σε παρέες. Ένας «τρελός» μικρόκοσμος, που εκτός από το «σπάσιμο» της ταχύτητας, «σπάει» και το παραδοσιακό ωράριο εργασίας, προφανώς και αυτό της βάρδιας. Δεν τους βλέπαμε να πολυνοιάζονται για το πιάτο μπροστά τους. Ήταν ολοφάνερα, αλλού! Είμαι σίγουρη, ότι το τράβηξαν μέχρι τα ξημερώματα, παρέα με τα νετρίνια – πολύ όμορφη λέξη παρεμπιπτόντως!

Την άλλη μέρα το πρωί, ο ίδιος κόσμος, σε διαφορετική όμως σύνθεση, απολάμβαναν το πρωινό τους με θέα την επιβλητική οροσειρά του Mont Blanc, στο βάθος. Η συζήτηση κυριαρχούσε πάλι και όλο και κάποιες σημειώσεις έβγαιναν από τα απαραίτητα σακίδια στο πλάι τους. Έμαθα, ότι εκεί πάνε λίγοι αλλά οι καλύτεροι στον τομέα τους! Τους χάζευα, τους χαιρόμουν και … τους ζήλευα! Σίγουρα και οι ίδιοι θα θεωρούσαν τον εαυτό τους «τυχερό». Την ευκαιρία, που τους παρουσιάστηκε, στον δύσκολο δρόμο της έρευνας,«την έπιασαν από τα μαλλιά»! Η θεά, που οι Αρχαίοι Έλληνες την είχαν ονομάσει Ευκαιρία είχε μια τούφα μαλλιά μόνο μπροστά στο κούτελό της. Αν σου παρουσιαζόταν και την άφηνες να σε προσπεράσει, πάει την έχανες, γιατί ήταν άπιαστη πια για σένα … Μου το έλεγε ένας ξένος δάσκαλός μου, εκτός Ελλάδος, που είχε «λόξα», με την Ελλάδα και την αρχαία ιστορία της.

Φεύγοντας από το CERN την άλλη μέρα, πήρα μαζί μου την είδηση, ότι σ΄αυτό το φιλόδοξο ερευνητικό πρόγραμμα συμμετέχουν ενεργά – και με πρωτοποριακές ιδέες – και τέσσερις Έλληνες Φυσικοί, καταξιωμένοι καθηγητές ήδη από δεκαετίες, σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Νάτο πάλι, το ελληνικό στοιχείο!

Στο δρόμο της επιστροφής σκεφτόμουν όλα τα νέα παιδιά που κυριολεκτικά τα διώχνει η Ελλάδα από τον τόπο τους, στην συγκεκριμένη σκληρή για όλους συγκυρία. Αλλά για κάποιους, όσοι το θέλουν πραγματικά, και θα μοχθήσουν γι΄αυτό, ίσως είναι η ευκαιρία να ξεχωρίσουν ακόμα στον τομέα τους, στο κατάλληλο περιβάλλον που τυχόν θα βρεθούν. Η ιστορία, πάντως, αυτό δείχνει. Αρκεί να υπάρχουν οι στόχοι που κάνουν να ξεπερνιούνται τα προσωπικά και τα της στιγμής για την βόλεψη. Τότε κερδίζουν οι ίδιοι, και μαζί τους σίγουρα η Κοινωνία. Αλλά όλο και κάτι επιστρέφει και στην Ελλάδα!

No tags

Το άκουσα και μου άρεσε πολύ ο συσχετισμός! Μιλώντας ο επικεφαλής του συνδέσμου γερμανών βιομηχάνων, κ. Χανς Πέτερ Κάιτελ, την περασμένη Τρίτη στην γερμανική τηλεόραση αναφέρθηκε στον μυθικό ήρωα, Θησέα, και στην επιτυχία του να εξοντώσει τον Μινώταυρο, που έτρωγε τα νιάτα της πατρίδας του, της Αθήνας. Δεν κήρυξε τον πόλεμο τόνισε, που άλλωστε είχε αποδειχθεί μάταιος, ούτε και το έπαιξε «πανούργος Οδυσσέας». Πόνταρε πρωτίστως και απλά σ΄αυτά που είχε και μπορούσε μόνος του να διαθέσει. Έδωσε τον αγώνα του και πέτυχε παρά τις αντικειμενικές αντιξοότητες και δυσκολίες. Θυμάστε την ιστορία; Νέο παιδί, όμορφο προφανώς, γενναίο με καρδιά και βασιλόπουλο συν τοις άλλοις. Είχε τους στόχους του και ξεκίνησε με την πανοπλία του από την Αθήνα, με έναν και μόνο σκοπό, να σκοτώσει τον Μινώταυρο. Ήθελε να σώσει την πατρίδα του, με ό,τι μέσον εκείνος διέθετε Καθ΄οδόν, βέβαια του προέκυψε και η Αριάδνη, η όμορφη βασιλοπούλα, η οποία τον ερωτεύτηκε, πίστεψε στους στόχους του και του ορκίστηκε, πως θα τον ακολουθούσε στον τόπο του και θα έμεναν για πάντα μαζί. Έβαλε, λοιπόν το γυναικείο μυαλό της να δουλέψει, για να εξασφαλίσει αυτό το «μαζί». Τα υπόλοιπα είναι λίγο – πολύ γνωστά. Του έδωσε ένα κουβάρι το οποίο ξετυλίγοντάς το θα έβρισκε τον δρόμο για την έξοδο από τον Λαβύρινθο και για την αγκαλιά της. Τα εντός του Λαβυρίνθου δεν ήταν δική της δουλειά, αλλά του Θησέα … Η επιχείρηση είχε αίσιο τέλος τουλάχιστον, ως προς τον στόχο του Θησέα να εξουδετερώσει το τέρας και να ελευθερώσει την πατρίδα του από το δυσβάστακτο χαράτσι.

Στο ίδιο δελτίο ειδήσεων, που έδειχνε αποσπάσματα από την επίσκεψη του έλληνα Πρωθυπουργού στο Βερολίνο, τη βδομάδα που μας πέρασε, άκουσα την γερμανίδα Καγκελάριο να μιλάει με πάθος για «απόλυτο σεβασμό και εκτίμηση» στις θυσίες που κάνουν οι έλληνες, για κάθε δυνατή συμπαράσταση και την διαβεβαίωση «για κάθε, μα για κάθε βοήθεια που θα επιθυμούσαν οι έλληνες από την Γερμανία».

Να πω την αλήθεια, ξαφνιάστηκα, γιατί μέχρι προχθές η γερμανίδα Καγκελάριος ήταν της γνώμης «άσε τους νεκρούς να θάψουν τους εαυτούς τους», όταν αναφερόταν στην οικονομική κρίση και συγκεκριμένα στην ελληνική. Αμέσως μετά τη δήλωσή της, το γερμανικό δελτίο ειδήσεων γέμισε Ελλάδα! Μέσα από ένα ρεπορτάζ παρέλασαν μαγευτικές ακρογιαλιές, απάνεμα λιμανάκια και όμορφοι άνθρωποι, γερμανοί κυρίως, που εξηγούσαν, γιατί έχουν κάνει την Ελλάδα δεύτερη πατρίδα τους. Μα τι όμορφη χώρα που έχουμε!

Νάναι ο τουρισμός ο μίτος της Αριάδνης που θα μας βοηθήσει να βγούμε από την τωρινή οικονομική κρίση; Δεν ξέρω αν αρκεί αυτό να ανατρέψει τους συλλογισμούς των οικονομολόγων περί «πρωτογενούς πλεονάσματος» κλπ. Αλλά και πάλι, τι άλλο καλύτερο δικό μας και με προοπτική έχουμε να προσφέρουμε;

Τα καλά νέα δεν σταματούν όμως εδώ. Λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα η γερμανική Βουλή ψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία την επέκταση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοοικονομικής Σταθερότητας, ένα θέμα που αφορούσε άμεσα την Ελλάδα. Ενδογερμανικά ήταν κάπως και ψήφος εμπιστοσύνης προς την γερμανική κυβέρνηση, που την υποστήριξε σθεναρά και η αντιπολίτευση. Όχι γιατί ξαφνικά, ως άλλες Αριάδνες, ερωτεύτηκαν οι ευρωπαίοι πολιτικοί την Ελλάδα, αλλά γιατί, όπως τονίστηκε χαρακτηριστικά, αυτό επιτάσσει την δεδομένη αυτή στιγμή, το συμφέρον και της δικής τους πατρίδας καθώς και της Ευρώπης γενικότερα. Περιμένουμε, λοιπόν, όλα αυτά τα λόγια να γίνουν σύντομα και πράξεις. Εύχομαι μόνο να μη κλείσουμε εμείς οι ίδιοι τον δρόμο προς την έξοδο, όπως πολλές φορές έχει συμβεί στο παρελθόν.

Και το τελευταίο: ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, κ. Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, στην οριακή ομιλία του στο Στρασβούργο προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, την περασμένη Πέμπτη, εξέφρασε την απόλυτη αισιοδοξία του για το κοινό μέλλον και την ανάγκη όλοι μαζί ενωμένοι, «από το Παρίσι μέχρι το Βερολίνο και από την Αθήνα, ως την Λισαβόνα και το Δουβλίνο», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, να βοηθήσουμε να ξεπεραστεί η κρίση.

Κλείνοντας την βαρυσήμαντη για την ΕΕ, όπως χαρακτηρίστηκε στα ξένα μέσα ενημέρωσης, ομιλία του, ο κ. Μπαρόζο αναφέρθηκε στον Νέλσον Μαντέλα και στην προτροπή του: «Κάτι μας φαντάζει αδύνατο, ως την στιγμή που το βλέπουμε με τα ίδια μας τα μάτια να πραγματοποιείται. Ας το κάνουμε, λοιπόν!». Για την Ευρώπη, για μας, συμπλήρωσε την σκέψη του ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Πολλά τα καλά μαζεμένα, τα εκτός Ελλάδος εννοώ. Τρίβω τα μάτια μου, για την βδομάδα που πέρασε!

Τι θα κάνει ο Θησέας, όμως, είναι το ζητούμενο …

No tags

Βραδάκι, πήραμε το δρόμο για τα χωράφια. Έξω από ένα εγκαταλελειμμένο αγροτόσπιτο συναντήσαμε μια ομάδα κυνηγών με τα σκυλιά τους να είναι σε κίνηση. Τους χαζέψαμε στα κλεφτά, κάναμε τα ανάλογα σχόλια και συνεχίσαμε βιαστικά τον περίπατό μας. Πυροβολισμοί, μετά από λίγο, μας κοκκάλωσαν κυριολεκτικά, ενώ δυο-τρεις γέρανοι τρομαγμένοι άφηναν το χωράφι που έβοσκαν και με γρήγορες κινήσεις χάθηκαν από μπροστά μας. Ο θόρυβος από πέταγμα πουλιών έκανε να σηκώσουμε τα μάτια μας ψηλά και τις είδαμε, τις αγριόπαπιες, σε σχήμα ανοιχτού τριγώνου να πετάνε από πάνω μας. Αυτές λοιπόν περίμεναν οι κυνηγοί. Γνώριζαν το φθινοπωρινό πέρασμά τους για τον νότο!

Δεύτεροι πυροβολισμοί και αυτή τη φορά για δυο μοναχικές πάπιες, που είχαν ξεμείνει. Πέτυχαν τη μία. Την είδαμε να πέφτει με τα φτερά στα πλάγια ενώ η άλλη συνέχισε το δρόμο της σαστισμένη. Τα σκυλιά χώθηκαν στους θάμνους για το θήραμα κι εμείς όπου φύγει-φύγει. Προφτάσαμε μόνο να δούμε την πάπια που γλύτωσε να ξαναγυρίζει και να κάνει κύκλους επάνω από εκεί που έχασε τον/την σύντροφο… Δάκρυσε η ψυχή μας. Πόνος και σάστισμα να φεύγει ξαφνικά ο ένας από τους δύο…

Νωρίς το απόγευμα την επόμενη μέρα, χτύπησε το τηλέφωνο για να φέρει το θλιβερό νέο, ότι ένας καλός μας φίλος  μόλις είχε φύγει από την ζωή. «Σαν πουλάκι πέταξε η ψυχούλα του», άκουσα την κοινή μας φίλη να λέει και θυμήθηκα το πέταγμα της αγριόπαπιας το προηγούμενο βράδυ. Φίλοι και γείτονες τρέξαμε αμέσως. Όταν σε τέτοιες ώρες θλίψης είναι μακριά η οικογένεια, ο αδελφός, η αδελφή βιώνεις το άλλο, το σκληρό πρόσωπο των Βρυξελλών και ο φίλος γίνεται στενότερος του αδελφού.

Ήταν από τους ανθρώπους που αγαπούσαν πολύ την Ελλάδα και τους έλληνες, ο Ούντο. Αγαπούσε το καλό και βαρύ φαγητό επίσης. Συχνά μας μάζευε στο σπίτι του και μας μαγείρευε εξωτικές συνταγές με ένα σωρό παράξενα καρυκεύματα. Μόνο τους γιατρούς δεν αγαπούσε και όλο ανέβαλε για «αύριο» εκείνη την καρδιολογική εξέταση που του είχαν συστήσει επειγόντως να κάνει.

Τις προάλλες, που μιλήσαμε για τελευταία φορά, ήταν για την Σαντορίνη. Θέλανε με την γυναίκα του να γιορτάσουν τα 30 και τόσα χρόνια του γάμου τους σε ένα ελληνικό νησί. Είχαν διαλέξει την Σαντορίνη και είχα αναλάβει να τους βρω τις σχετικές πληροφορίες. Του έλεγα για τα λιαστά ντοματάκια, το καλό σαντορινιό κρασί και τον έβλεπα να ενθουσιάζεται και να μη βλέπει την ώρα να πάνε. Όταν του ανέφερα για το ηφαίστειο και την μυρωδιά από θειάφι στην Καμένη σοβάρεψε και με ρώτησε: «Εϊ, μας αγαπάς πράγματι, που θέλεις να μας στείλεις σε ηφαίστεια και να μη μας ξαναδείς, αν συμβεί κάτι εκεί κάτω;». Τρεις μέρες αργότερα, στο γραφείο του, εν ώρα εργασίας, έγειρε απλά στη καρέκλα και «πέταξε»!

Τι είναι η ζωή μας; «Όνειρο της αυγής, χόρτος, όστις παρέρχεται. Το πρωί ανθεί και παρακμάζει, το εσπέρας κόπτεται και ξηραίνεται … Αι ημέραι της ζωής ημών παρέρχονται και ημείς πετώμεν», Ψαλμός 90.

Για τον Ούντο δεν πρόφτασε να έλθει καλά-καλά το εσπέρας, ούτε να μπει σε «επικίνδυνες αποστολές», με ηφαίστεια, που τα φοβόταν και τα παρόμοια …

Για μένα, αίτημα ταπεινό, σήμερα, τα λόγια του Ψαλμωδού στη συνέχεια: «Δίδαξον ημάς να μετρώμεν ούτω τας ημέρας ημών, ώστε να προσκολλώμεν τας καρδίας ημών εις την σοφίαν».

Αντίο, Ούντο …

No tags

Ή αλλιώς, ο αγώνας του ατομικού δικαιώματος για αναγνώριση στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου. Το Δίστομο είναι ένα μικρό χωριό στον νομό Βοιωτίας, όπου τον Ιούνιο του 1944 τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής, σκότωσαν με απάνθρωπο τρόπο 218 άμαχους εκ των οποίων 57 ήσαν παιδιά. Ήταν, ισχυρίστηκαν, αντίποινα σε προηγούμενη επίθεση ανταρτών κατά ενός γερμανικού αγήματος, που διερχόταν από την περιοχή.

Η Χάγη, πρωτεύουσα των Κάτω Χωρών, είναι η έδρα, του Διεθνούς Δικαστηρίου, Οργάνου των Ηνωμένων Εθνών για υποθέσεις Διεθνούς Δικαίου.

Από το Δίστομο στη Χάγη, ο δρόμος ήταν πολύ μακρύς καθώς η υπόθεση πέρασε ενδιαμέσως και από την Ιταλία. Γιατί η Ιταλία πρώτα; Αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο της ελληνικής πολιτικής, που ήθελε την ελληνική κυβέρνηση να αρνείται επανειλημμένως να εκτελέσει τις αντίστοιχες θετικές αποφάσεις που είχαν εκδώσει τα ελληνικά δικαστήρια, ακόμη και ο Άρειος Πάγος. Έτσι η υπόθεση έφτασε ενώπιον των ιταλικών δικαστηρίων τα οποία με βάση έναν ευρωπαϊκό κανονισμό επέτρεψαν την αναγνώριση εκτέλεσης αποφάσεων ενός κράτους μέλους, δηλαδή της Ελλάδας, στο έδαφος άλλου, δηλαδή της Ιταλίας. Να το ακούν όσοι τελευταίως θέλουν επιτακτικά την Ελλάδα εκτός της Ενωμένης Ευρώπης!

Η Γερμανία έφερε την υπόθεση στο Διεθνές Δικαστήριο επικαλούμενη το προνόμιο της ετεροδικίας για να παρεμποδίσει νομικά την εκτέλεση δικαστικών αποφάσεων ελληνικών και ιταλικών δικαστηρίων που δικαίωσαν τα θύματα ναζιστικών εγκλημάτων πολέμου, στην Ελλάδα και Ιταλία, μεταξύ αυτών και τους κατοίκους του Διστόμου. Επικαλούμενη η Γερμανία το προνόμιο της ετεροδικίας, δηλαδή τη θεμελιώδη αρχή του Διεθνούς Δικαίου με την οποία ένα κράτος δεν μπορεί να δικαστεί στα δικαστήρια ενός άλλου κράτους, ισχυρίστηκε ότι η Ιταλία παραβίασε τις διεθνείς της υποχρεώσεις. Στην υπόθεση η Ελλάδα είχε το ρόλο του παρατηρητή.

Η συγκυρία το έφερε να είμαι στην αίθουσα του Διεθνούς Δικαστηρίου, στο επιβλητικό Παλάτι της Ειρήνης, την περασμένη εβδομάδα, όπου ακούστηκαν από στόματα, καταξιωμένων καθηγητών του Διεθνούς Δικαίου πράγματα που έκαναν τους σεβαστούς δικαστές να βγαίνουν κάθε τόσο και λιγάκι από την παροιμιώδη «απάθειά τους». Την μια φορά, όταν ο ομότιμος γερμανός καθηγητής κ. Tomuschat μαζί με το επιτελείο του, έναν ιταλό και έναν ελβετό καθηγητή, ισχυρίστηκε αλαζονικά, ότι «εκ προθέσεως» οι ιταλοί δικαστές αποφάσισαν, ότι η Γερμανία δεν μπορεί να διεκδικήσει το προνόμιο της ετεροδικίας και ότι την «κερκόπορτα» που άνοιξαν τα ελληνικά και τα ιταλικά δικαστήρια οφείλει να την κλείσει η Χάγη, αν δεν θέλουμε να οδηγηθεί η διεθνής κοινότητα στο χάος! Μειδίασαν άπαντες οι δικαστές …

Αλλά κούνησαν καταφατικά το κεφάλι τους οι περισσότεροι, όταν η ελληνική αντιπροσωπεία, με τους καθηγητές κ. Σ. Περράκη, κ. Α. Μπρεδήμα και κα M. Μαρούδα, στην παρέμβασή της χαρακτήρισε τουλάχιστον «υποκριτικό» το γερμανικό επιχείρημα, αφού πρόκειται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως στην συγκεκριμένη υπόθεση, τα οποία και επιβάλλουν την εξαίρεση από τον κανόνα. Ούτε μπορούν να λυθούν τέτοιες διαφορές με διακρατικές συμφωνίες, όπως προσπάθησε η γερμανική πλευρά να περάσει.

Εν αναμονή της απόφασης του Δικαστηρίου της Χάγης δεν φεύγει από το μυαλό μου η ρήση σεβαστού καθηγητού μου στο πρώτο έτος της Νομικής: Στο δικαστήριο εφαρμόζονται οι νόμοι και κάπου – κάπου αποδίδεται και Δικαιοσύνη!

No tags

Δεν είναι που αφήσαμε το καλοκαίρι πίσω μας, ούτε η βροχή που πέφτει ασταμάτητα από την στιγμή που πατήσαμε και πάλι το πόδι μας στις Βρυξέλλες. Δεν είναι τα νοσταλγικά πισωγυρίσματα σε αγαπημένα πρόσωπα και αξέχαστες στιγμές. Αυτά όλα τα βιώναμε χρόνια τώρα και τα ξεπερνούσαμε, χωρίς φθινοπωρινά τραύματα!
Είναι που η θλίψη μας, φέτος, είναι αφάνταστη. Στον απολογισμό του καλοκαιριού υπερτερούν τα μείον. Να θες να ξαναζήσεις νοερά τις στιγμές ξεκούρασης σε μια από τις πιο όμορφες παραλίες της πατρίδας μας και ο νους να κολλάει, για παράδειγμα, στις «πλαστικές» μαρμελάδες, που μας έβαζαν μπροστά μας για το πρωινό. Το ίδιο μας παραπονέθηκαν και φίλοι από το εξωτερικό. Στη χώρα, που «ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα» και η κάθε ξενοδοχειακή μονάδα θα έπρεπε να έχει τις δικές της τοπικές!
Να θες να ξανακάνεις με τον νου τη βόλτα γύρω στην Ακρόπολη το σούρουπο και ο δρόμος να σε φέρνει σε κεντρική Εφορία και στην στριφνή υπάλληλο, που έβγαλε πάνω σου όλη της την σκασίλα, που είχε μείνει μόνη στο τμήμα, ενώ οι άλλοι έκαναν διακοπές. «Από το 2004, που χωρίσατε, αλλάξατε εφορία χωρίς να μας ειδοποιήσετε. Που θα μου πάτε, όμως, θα ψάξω και θα ξεσκεπάσω τα παιχνιδάκια σας με την εφορία, έστω κι αν χρειαστεί να ξενυχτίσω. Έχω τον αριθμό του φορολογικού σας μητρώου», φώναξε θριαμβευτικά. Την άκουγα και δεν πίστευα τα αυτιά μου. Έσκυψα στον πάγκο προς το μέρος της για να μη μας ακούει όλη η αίθουσα και την ρώτησα, από πού συμπεραίνει τα του «χωρισμού»… Έπρεπε να επέμβει η ευγενέστατη Έφορος του πέμπτου ορόφου για να πειστεί η υπάλληλος του πρώτου, ότι αλλάζοντας αντίκλητο, ως κάτοικος εξωτερικού, παίρνεις «διαζύγιο» μόνο από την παλιά σου Εφορία και αυτό συμβαίνει, αν ο καινούργιος αντίκλητος ανήκει σε άλλη.
Και ένα σωρό άλλα τέτοια, που φρόντιζαν να κάνουν την κάθε μας επαφή με δημόσιες υπηρεσίες, επώδυνη. Να φταίει ο Αύγουστος;
Φτάνοντας στις Βρυξέλλες, μας πρόφτασε η είδηση, ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει ήδη αρχίσει να βολιδοσκοπεί υπαλλήλους της, που θα θελήσουν να πάρουν μετάταξη για την Ελλάδα, προκειμένου να βοηθήσουν στο δημόσιο τομέα της χώρας. Είμαι σίγουρη ότι η τεχνογνωσία μεταφέρεται, το ήθος όμως;
Μια νότα αισιοδοξίας οφείλω, πάντως, να σημειώσω: τα πρώτα τηλεφωνήματα από ξένους φίλους, αμετανόητους λάτρεις της χώρας μας, που ζητούσαν πληροφορίες για τις επόμενες διακοπές τους, αφήνοντας κατά μέρος άλλους, ασυναγώνιστους προορισμούς και με σκοπό να ενισχύσουν τον ελληνικό τουρισμό. Παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται … Η χώρα χρειάζεται, επειγόντως, το άνοιγμα, αλλά και αλλαγή νοοτροπίας! Δεν μας φταίνε οι «έξω», αν εμείς σκάβουμε μόνοι μας τον λάκκο μας.
Από χθες, επίσης, μας έκανε τη χάρη για λίγο κι ο ήλιος! Σπεύσαμε στην πρόσκληση φίλου να βοηθήσουμε στην συγκομιδή των σταφυλιών του «αμπελώνα» στον κήπο του. Ναι, σωστά διαβάσατε και στις Βρυξέλλες έχουν τρύγο αυτή την εποχή!

No tags

Στις 22 Ιουλίου, ημέρα που το εορτολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας αναφέρεται στη μνήμη της Μαρίας της Μαγδαληνής, στο τόπο μου την γιορτάζουν σε ένα μικρό εξωκκλήσι, στην ανατολική πλαγιά του Παρνασσού. «Φιλοξενείται» στον Άη Νικόλα, που τέτοια μέρα κάθε χρόνο, έχει την τιμητική του. Πού να πατήσει πόδι τον Δεκέμβρη εκεί πάνω στην δική του γιορτή …
Η πρόσκληση ήλθε αργά το προηγούμενο βράδυ και ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για μια βόλτα σ΄εκείνα τα μέρη, που σε άλλες εποχές του χρόνου, μόνο με οργανωμένη ομάδα αναρρίχησης μπορούσες να το επιχειρήσεις. Το εκκλησάκι, σφηνωμένο στα ριζά ενός βράχου, για προστασία από τον «Κατεβατό», τον βόρειο άνεμο του Παρνασσού, λιτό και απέριττο. Μοναδικό στολίδι του, η θέα που απλώνεται μπροστά του. Όλος ο Κορινθιακός Κόλπος ανάγλυφος στα πόδια μας, με όλα τα γύρω βουνά, ως την Πελοπόννησο, σε απόσταση αναπνοής. Τύχαμε και τη μέρα! Να μη χορταίνει το μάτι ουρανό, βουνά και θάλασσα!
Ήταν Παρασκευή φέτος, εργάσιμη μέρα και δεν είχε κόσμο. Οι τσοπάνηδες του Παρνασσού με τις οικογένειές τους –όσοι έχουν απομείνει – ήταν, όμως, όλοι παρόντες. Καλόγνωμοι άνθρωποι, λιχνοί και ηλιοκαμένοι, ντυμένοι με τα καλά τους, παρακολουθούσαν ευλαβικά την λειτουργία. «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθείσσονται παντός αγαθού», ακούστηκε γλυκιά η φωνή του Δεσπότη ευλογώντας τους άρτους για την αρτοκλασία. Μια οι γκρεμνοί γύρω μου, μια οι ευλαβικοί ξωτάρηδες, μια η κατάνυξη τη στιγμής, ένοιωθα ωσάν να βρίσκομαι σε διήγημα του Παπαδιαμάντη! Στο τέλος ο Δεσπότης αναφέρθηκε και στο τιμώμενο πρόσωπο της ημέρας, την Μαρία Μαγδαληνή. Κάναμε κύκλο γύρω του κρεμασμένοι όλοι από τα χείλη του. Είπε για την μεγαλειώδη εκείνη στιγμή, που έπεσε στα πόδια του Χριστού, σπάζοντας το αλάβαστρο «μύρου, νάρδου καθαράς πολυτίμου» (Ευαγγέλιο Μάρκου, κεφ. ιδ΄, 3-9) με το πανάκριβο άρωμα και μυρώνοντάς Τον μ΄αυτό για να σκουπίσει μετά τα πόδια Του με τα ίδια της τα μαλλιά. Οι μαθητές του Χριστού σκανδαλίστηκαν μ΄αυτή της την «… σπατάλη»! Οργίστηκαν μαζί της, γιατί θα μπορούσε να πωληθεί και το αντίτιμο να δοθεί στους φτωχούς, έλεγαν. Για κείνη, όμως, ήταν ξεχείλισμα αγάπης γιατί πολλά της είχαν συγχωρηθεί και έτσι το δέχτηκε και ο Χριστός. «Ό,τι ηδύνατο αύτη έπραξε», ήταν η απάντησή Του, προς τους έκπληκτους μαθητές. Τον ακολούθησε κατόπιν και στο Σταυρό, μαζί με τις άλλες γυναίκες, όταν οι μαθητές Του κρυβόντουσαν και δεν είχαν το θάρρος να βγουν μπροστά. Αλλά και σ΄αυτή πρώτα, μια γυναίκα, εμφανίστηκε ο Αναστημένος Κύριος. Τι τιμή, για λίγη αγάπη παραπάνω, μα από καρδιάς, για λίγο άρωμα χυμένο στα πόδια Του! Αυτά τα λόγια έλεγε ο Δεσπότης και είδα χέρια να σηκώνονται και μαντήλια να σφουγγίζουν κρυφά ένα δάκρυ. Οι άνδρες έσκυψαν ταπεινά το κεφάλι. Ο καθείς σκυμμένος στα κατάβαθά του. Να μην τέλειωνε αυτή η στιγμή! Αν είχαμε το αλάβαστρο, αν Εκείνος ήταν μπροστά μας … Τόσες Μαγδαληνές, όσοι και οι παριστάμενοι στο προαύλιο στο ξωκκλήσι … Η καρδιά μας είναι το αλάβαστρο, πρόφτασε ο Δεσπότης την σκέψη μου και αυτή ζητάει ο Χριστός. Να σπάσει να ξεχυθεί το άρωμα να ανέβει η ψυχή σε συνάντηση με τον Δημιουργό της. Νάρθει η σωτήρια λύτρωση.
Δεν θυμάμαι άλλη πιο κατανυκτική στιγμή από αυτή στο ξωκκλήσι του Άη Νικόλα στα ριζά του βράχου, στον Παρνασσό!

No tags

Φεύγοντας από τις Βρυξέλλες, είχα μια συζήτηση με έναν καλό φίλο για την κατάσταση στην Ελλάδα. Θυμάμαι ακόμα τα λόγια του: «Αν δεν αλλάξει η νοοτροπία του έλληνα και το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, μη περιμένεις πρόοδο». Για το ιδανικό πολιτικό σύστημα θα μπορούσα να σας παραπέμψω, για όποιον ενδιαφέρεται επιστημονικά, σε διαπρεπείς έλληνες και ξένους πολιτικούς επιστήμονες. Στην πράξη, μου έλεγαν κάποιοι άλλοι φίλοι, δεν μπορεί να αλλάξει το υπάρχον στην Ελλάδα – τουλάχιστον όχι τόσο σύντομα – γιατί λείπει η περίφημη … πολιτική βούληση! Μήπως τότε ν΄αρχίσουμε από την νοοτροπία του έλληνα;
Έκανα τις φιλότιμες προσπάθειές μου, όσο καιρό τώρα βρίσκομαι στην Ελλάδα και ομολογώ, ότι έβγαζα «λαβράκι» την κάθε φορά!
Έβλεπα, για παράδειγμα, να τρέχει για μέρες η βρύση συγχωριανού, με το πολύτιμο κοινό αγαθό να χάνεται στο δρόμο χωρίς να νοιάζεται κανείς! Πήρα το θάρρος κάποια στιγμή και του χτύπησα την πόρτα … μήπως και δεν το είχε αντιληφθεί! «Κι εσένα τι σε νοιάζει; Σάμπως εσύ πληρώνεις τον λογαριασμό;» ήταν η μισο-έκπληκτη, μισο-θυμωμένη απάντησή του!
Στη λαϊκή αγορά το επόμενο περιστατικό. Xάζευα τους πάγκους με χύμα τα βερίκοκα, τα ροδάκινα, τα πεπόνια και όλα τα άλλα «χρυσά» φρούτα της εποχής. Δεν χόρταινε το μάτι χρώμα! Κι εκεί ανάμεσα είδα τη μαύρη σκιά, που γλιστρούσε από πάγκο σε πάγκο, άπλωνε το χέρι και έπιανε στον αέρα το δίευρο που πετούσε ο κάθε ιδιοκτήτης. Τον παρακολουθούσα ώρα τον «τύπο» να κάνει αυτό το πράγμα και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί; Στο τέλος ρώτησα μια μανάβισσα γιατί του έδωσε τα χρήματα κι εκείνη μου απάντησε αδιάφορα, ότι είναι κάποιος από το συνδικάτο για την ασφάλεια της λαϊκής. Στην αντίδρασή μου, ότι την ασφάλεια του χώρου, ως δημοσίου, την έχει αναλάβει εξ ορισμού άλλος δημόσιος φορέας, μου πέταξε έκπληκτη αυτή τη φορά: «Μα πώς κάνεις έτσι για δύο ευρώ, που πήρε ο άνθρωπος;». Βέβαια «ο άνθρωπος» πήρε 100 Ευρώ σε μισή ώρα από τους 50 πάγκους της λαϊκής, που μέτρησα, αλλά η μανάβισσα, ατομικά, του έδωσε «μόνο» δύο, γι΄αυτό και η «αρχοντική» απάντησή της! Έμαθα, ότι αυτό γίνεται καθημερινά σε όλες τις λαϊκές της περιοχής, όπως έμαθα επίσης, ότι ο «τύπος» δεν ανήκει σε κανένα συνδικάτο, απλά το παίζει «ιππότης», φροντίζοντας, όμως, αποκλειστικά για την δική του «πάρτη», με την ανοχή όλων, υπεύθυνων και ανεύθυνων και σε βάρος όλων. Θες από φόβο, μήπως τους βλάψει, αν του αρνηθούν, θες από την θεώρηση, τι ψυχή έχουν δύο ευρώ, κανείς δεν το ψάχνει και ίσως κανείς δεν θέλει και να ανακατευτεί στην προκειμένη περίπτωση.
Τέτοιους «μοναχικούς καβαλάρηδες» και «αρχόντισσες» των δύο ευρώ, βρίσκουμε πολλούς στη γωνιά της καθημερινότητάς μας και δεν χρειάζεται να ψάξουμε πολύ. Το ατομικό Εγώ σε βάρος του Όλου, που πάει περίπατο!
Μα, θα μου πείτε, αυτό σε χάλασε, δεν κοιτάς τι γίνεται πιο πάνω, εκεί που παίζονται εκατομμύρια και δισεκατομμύρια ευρώ. Που μεταφέρονται σε βαλίτσες και αλλάζουν σε δευτερόλεπτα κάτοχο, χωρίς να το πάρει είδηση κανένας αρμόδιος ή στην χειρότερη περίπτωση με την ανοχή και σύμπραξη των επίορκων αρμοδίων …
Φίλοι μου, οι μεγάλες θάλασσες είναι για τα μεγάλα ψάρια και τους αντίστοιχους ψαράδες, αλλά στην λιμνούλα της γειτονιάς μας είμαστε εμείς κύριοι και υπεύθυνοι για να διαφυλάξουμε την χαμένη τιμή του τάχα ελληνικού φιλότιμου και της κοινωνικής μας ευθύνης.

No tags