Τους συνάντησα μπροστά στην δυτική πύλη του πάρκου, στο Tervuren, τους δυό μικρούς εγγονούς του βασιλιά του Βελγίου, Αλβέρτου. Έπεσαν σχεδόν επάνω μου προσπαθώντας να ισορροπήσουν στα ποδήλατά τους. Δυό άγνωστα μουτράκια μου χαμογέλασαν αμήχανα και εγώ έσκυψα μηχανικά να τους βοηθήσω στην εκκίνηση. Άκουσα την καλημέρα πίσω μου και σήκωσα το κεφάλι και τότε τους είδα, το πριγκιπικό ζευγάρι, και κατάλαβα, ότι είχα να κάνω με δυό μικρούς πρίγκιπες!

Δεν είχε κόσμο στο πάρκο εκείνο το πρωί. Το χιόνι είχε λυώσει αλλά η λίμνη ήταν ακόμη παγωμένη, με εξαίρεση μια μεγάλη τρύπα κάπου στα ρηχά, όπου εκατοντάδες πουλιά συνωστίζονταν για μιά θέση στο νερό!

Ακολουθήσαμε την ίδια διαδρομή. Μπροστά οι δυό  μικροί πρίγκιπες με τα ποδήλατα. Πίσω μου οι γονείς τους, αγκαζέ και σε συζήτηση. Κάπου στο μέσο του πάρκου, εκεί  στη μικρή γέφυρα, που ενώνει την λίμνη με το συντριβάνι, κοντοστάθηκα για να τους δώσω την ευκαιρία να προσπεράσουν. Έμεινα να χαζεύω το κτήριο του αφρικανικού μουσείου. Την ίδια σκέψη, φαίνεται, είχαν και οι μικροί, γιατί γύρισαν, άφησαν τα ποδήλατα δίπλα μου και προσπαθούσαν  να μαντέψουν, τι το περίεργο κοιτάζω. Ίσως είχε πέσει κάτι στο νερό; Οι γονείς προχώρησαν αφοσιωμένοι στη συζήτησή τους. Κοίταζα τον τρούλο του μουσείου, να λαμπιρίζει μετά τη βροχή και τα μεγάλα μπαλκόνια με τις κολόνες, του πάλαι ποτέ θερινού ανακτόρου του βασιλιά Λεοπόλδου Β΄, του προπάππου του παππού τους. Έρριχνα κλεφτές ματιές να δω τι κοιτάζουν εκείνοι, οι μικροί μου πρίγκιπες, που  αν ζούσαμε σε  άλλες εποχές, εκείνοι μεν θα βρίσκονταν σήμερα εδώ στον κήπο τους εγώ όμως δεν θα είχα θέση σ΄ αυτή την ομορφιά. Τι καλά να γίνονται τα βασιλικά ανάκτορα μουσεία και οι κήποι τους δημόσια πάρκα!

Οι μικροί αποφάσισαν κάποια στιγμή, ότι δεν ήταν δα και τίποτα το συνταρακτικό αυτό που κοίταζα και μιλώντας γαλλικά μεταξύ τους συμφώνησαν να προχωρήσουν, μια που εγώ δεν το κουνούσα από τη θέση μου. Το παρελθόν με είχε συναρπάσει…

Άκουσα την πριγκίπισσα μητέρα τους να τους καλεί στα φλαμανδικά κοντά της και εκείνα να της απαντούν και πάλι στα γαλλικά. Άρχισα να σκέφτομαι περί της  μητρικής τους γλώσσας και τα τοιαύτα, αλλά το άφησα. Μέγα χάσμα χωρίζει τις δύο γλωσσικές κοινότητες στο Βέλγιο, την ολλανδόφωνη Φλάνδρα και την γαλλόφωνη  Βαλλονία. Τις ενώνει, λένε, μόνο ο βασιλιάς. Στο παλάτι, άραγε, σε ποιά γλώσσα μιλούν μεταξύ τους;

Θυμήθηκα τον δικό μου γιό, μικρό, κάπου στην ηλικία τους, να με ρωτάει  μια μέρα στο λεωφορείο, σε ποιά γλώσσα να μιλάμε μεταξύ μας, όταν είμαστε έξω. Του απάντησα: Μα, στην δική μας! Εκείνος, τότε, αποφάσισε απλά, πως η «δική του» γλώσσα,  ήταν αυτή, που μάθαινε στο σχολείο και έπαιζε με τους φίλους του στη γειτονιά. Κρατήσαμε την «δική μας» για το σπίτι …

No tags

“Το Διαδίκτυο είναι κάτι παραπάνω από ένα παιχνίδι, είναι η ίδια σου η ζωή!”. Αυτό είναι το σύνθημα για την Ημέρα του Διαδικτύου, που γιορτάζεται κάθε χρόνο, στις 8 Φεβρουαρίου, σε 65 χώρες όλου του κόσμου. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει εντάξει από το 2004, στο πρόγραμμά της, “Ασφαλές Διαδίκτυο“, αυτή την μέρα, ως ημέρα πληροφόρησης για ασφαλή χρήση του Διαδικτύου, από τα παιδιά, τους γονείς και τους δασκάλους. Σε όλα τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης  υπάρχουν Κέντρα Ασφαλούς Διαδικτύου που διοργανώνουν διάφορες εκδηλώσεις με σκοπό να μάθουν τα παιδιά και οι νέοι αλλά και οι μεγαλύτεροι για τις απεριόριστες δυνατότητες μα και για τους κινδύνους που κρύβει αυτή η εικονική ζωή και πώς μπορούν να αναπτύξουν ένα κριτικό πνεύμα απέναντί της.

Σκοπός είναι να συνειδητοποιήσουν τα παιδιά κυρίως και οι νέοι, ότι το σερφάρισμα στο Διαδίκτυο και η παρουσία  τους  στην εικονική αυτή ζωή δεν είναι απλή υπόθεση και «σκότωμα» του χρόνου, αλλά μπορεί  να έχει σοβαρές επιπτώσεις στην πραγματική τους ζωή. Ό,τι κάνουν, ό,τι λένε, ό,τι δείχνουν έχει και τον ανάλογο αντίκτυπο στην προσωπική τους ζωή. Ούτε το ψευδώνυμο ούτε και το περιστασιακό σβύσημο των δεδομένων σώζουν την κατάσταση!

Στην περίπτωση της βρετανίδας Σιμόν Μπακ καταγράφεται μελανή η τραγικότητα της αλήθειας, ότι στο Διαδίκτυο δεν «παίζουμε» παρά μόνο με την ζωή μας! Η είδηση, ότι στις αρχές του περασμένου Γενάρη ανακοίνωσε την αυτοκτονία της μέσω του Διαδικτύου, στους 1048 (!) διαδικτυακούς φίλους της με τους οποίους ζούσε μια εικονική ζωή, συγκλόνισε τον κόσμο. «Πήρα όλα τα χάπια που είχα… Σας χαιρετώ όλους», ήταν η τελευταία της ανάρτηση στον ιστότοπο της κοινωνικής δικτύωσης, που διατηρούσε. Κάποιοι από αυτούς τους  «φίλους» της είδαν την ανάρτηση και προσπέρασαν σερφάροντας, κάποιοι άλλοι την αποκάλεσαν, «δειλή» και «ανίκανη» να κάνει κάτι τέτοιο.  Αλλά εκείνη το έκανε και κανείς μα κανείς δεν βρέθηκε να της πει δυο λέξεις για να την αποτρέψει…Στην εικονική ζωή δεν έχουν θέση τα συναισθήματα. Ο υπολογιστής σου δεν θυμώνει ποτέ, ούτε και πρόκειται ποτέ να σου εκφράσει την συμπάθειά του.

Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες,  η πρωταρχική πηγή ενημέρωσης, ιδιαίτερα για τους νέους είναι σήμερα πλέον το Διαδίκτυο, στο οποίο μπορούν να «μπουν» και από το iPhone τους στο δρόμο, στο σχολείο, στο σπίτι. Η τηλεόραση ανήκει στο παρελθόν και μόνο για τις μεγαλύτερες ηλικιακές ομάδες φαίνεται να παραμένει ακλόνητη, ως πηγή, για την ενημέρωσή τους.

Εφόσον, λοιπόν, δεν γίνεται πιά να βγάλουμε το Διαδίκτυο από την ζωή μας, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να το χρησιμοποιούμε σωστά και προς όφελός μας.

No tags

Γιατί η Ελλάδα; Είναι  ο τίτλος ενός βιβλίου της Jacqueline De Romilly, της μεγάλης γαλλίδας ελληνίστριας, που έφυγε από την ζωή τον περασμένο Δεκέμβρη. Τη γνώρισα από τα βιβλία της, που μου τα προμήθευε στις συναντήσεις μας στις Βρυξέλλες, ο Μαρσέλ, φανατικός ελληνιστής και ο ίδιος. «Από έναν παλιό δάσκαλο των γαλλικών», είναι η αφιέρωση στην πρώτη σελίδα ενός απ΄αυτά  και διαβάζοντάς την προχτές θυμήθηκα όλες τις καλές στιγμές μαζί του. Τότε, που έντεχνα στη συζήτηση μου πετούσε ελληνικές λέξεις, τονίζοντας πως δεν υπάρχουν οι αντίστοιχες στα γαλλικά. Είχαμε φτάσει στο τέλος να μιλάμε γαλλικά με ελληνικές λέξεις!  Κάποια φορά θέλοντας να τονίσω το αδιέξοδό μου για κάποιο θέμα του είπα ότι είμαι μεταξύ «Σκύλλας και Χάρυβδης», τονίζοντας … επί το γαλλικόν, την λήγουσα της κάθε λέξης. Θυμάμαι την καλοκάγαθη αντίδρασή του: « Ά, εδώ δεν αρκεί η γαλλική προφορά, αλλά πρέπει να σκεφτείς και γαλλικά! Ξεκινώντας από την Μασσαλία με κατεύθυνση την Κάτω Ιταλία, πρώτα θα συναντήσεις την Χάρυβδη και μετά την Σκύλλα. Ξέχνα τον Οδυσσέα στα γαλλικά!»

Πολλές φορές από τότε αναρωτήθηκα, που πήγε όλη αυτή η αγάπη των «παλιών» ευρωπαίων για την Ελλάδα του σήμερα. Η De Rοmilly αγάπησε την αρχαία Ελλάδα, γιατί «έτυχε» ένα καλοκαίρι να διαβάσει Θουκυδίδη και της άρεσε και μαζί μ΄αυτόν «περπάτησε» στην Αθήνα του 5^ου π.Χ. αιώνα. Συνάντησε τον Ευρυπίδη και τον Αισχύλο, τον Σωκράτη και τους σοφιστές και έγραψε βιβλία και αμέτρητα άρθρα για όλους αυτούς. Δεν έμεινε, όμως εκεί! Στην πανεπιστημιακή της έδρα, στην πατρίδα της την Γαλλία, δεκαετίες ολόκληρες δίδασκε με θέρμη στους φοιτητές της, ότι όλα αυτά τα έργα των αρχαίων ελλήνων είναι διαχρονικά και ίσως σήμερα πιό επίκαιρα από ποτέ σε δύναμη πνεύματος και συναισθημάτων. Ο επίλογος της ήταν πάντα: « Η Ελλάδα μας άφησε την πρώτη αληθινή λογοτεχνία του δυτικού κόσμου». Αλλά αγαπούσε πολύ και την σημερινή Ελλάδα γι΄αυτό και την επισκεπτόταν συχνά, σε αντίθεση με την ηλικιωμένη κυρία, που συνάντησα μια μέρα στο μετρό των Βρυξελλών. Καθόταν δίπλα μου και είδε πως διάβαζα ελληνικά. Με έκδηλο θαυμασμό με ρώτησε αν είμαι γνήσια ελληνίδα. Πιάσαμε τη συζήτηση, έμαθα πως ήταν καθηγήτρια αρχαίων ελληνικών στο Πανεπιστήμιο και πως αυτό ήταν το σημείο αναφοράς στη ζωή της. Δεν έχασα την ευκαιρία να την καλέσω να βρεθούμε στην Ελλάδα στην επόμενη επίσκεψή της εκεί. Με κάπως απολογητικό ύφος μου απάντησε, ευχαριστώντας για την πρόσκληση, πως δεν έχει πάει ποτέ στην Ελλάδα και ούτε πρόκειται να πάει. Φοβάται, μου είπε, την σύγκριση του χθές με το σήμερα και την τυχόν απογοήτευση …

Η De Romilly ζούσε το χθες στην Ελλάδα του σήμερα. Η Ελλάδα ήταν η αναφορά της, με σεβασμό και δέος για το παρελθόν και απέραντη και αληθινή αγάπη για το παρόν.

Αραιώνουν σιγά-σιγά οι φίλοι σου στην Ευρώπη, Ελλάδα …

No tags

Ή με άλλα λόγια, θυμωμένος Αι-Βασίλης κατά Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου! Συνέβη κι αυτό! Τρία εκατομμύρια μαθητές στην Ευρώπη δεν θα γιορτάσουν Χριστούγεννα το 2011, εκτός αν τους το θυμίσουν οι γονείς τους… Στην σχολική τους ατζέντα πάντως η γιορτή των Χριστουγέννων απουσιάζει.

Η ατζέντα αυτή, που εκδίδεται από το 1995, με χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, είναι δημοφιλέστατη στον μαθητικό κόσμο και τα σχολεία μπορούν να την ζητήσουν με αίτησή τους από τα αρμόδια γραφεία πληροφοριών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Μαζί με τους μήνες και τις ημέρες παρέχει και πολλές χρήσιμες πληροφορίες σχετικά με την Ευρωπαϊκή Ένωση και φυσικά και το εορτολόγιο. Φέτος, λοιπόν, έχουν καταγραφεί στις αντίστοιχες ημερομηνίες της ατζέντας, ονομαστικά οι εβραϊκές, μουσουλμανικές, σιιτικές και ινδουιστικές γιορτές, αλλά όχι οι χριστιανικές. Από την μιά μεριά δεν είναι άσχημο να ξέρουν τα παιδιά, πότε και τι γιορτάζει ο συμμαθητής τους ή ο φίλος τους στη γειτονιά, μιάς και οι «πολυεθνικές» οικογένειες ανάμεσά μας, όλο και πληθαίνουν. Από την άλλη όμως δεν πρέπει να λησμονείται και να παραβλέπεται ο ρόλος του Χριστιανισμού στην διαμόρφωση και στην συνοχή μέχρι σήμερα της Ενωμένης Ευρώπης.

Όποιες κι αν είναι οι αιτίες αυτής της παράλειψης, το λάθος εντοπίστηκε αμέσως, αλλά δυστυχώς όχι από τους εκπροσώπους των μεγάλων χριστιανικών εκκλησιών, που έχουν τα γραφεία τους και τις αντιπροσωπείες τους στις Βρυξέλλες και δικαίως, βέβαια, θεωρούνται φύλακες της ευρωπαϊκής χριστιανικής παράδοσης έναντι των Οργάνων της Ένωσης. Αντίθετα η αναφορά παραπόνων προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (Petition) υπεβλήθη από την γαλλίδα ευρωβουλευτή κ. Christine Boutin, η οποία και ζήτησε να αποσυρθεί η ατζέντα, επειδή έλειπαν οι χριστιανικές γιορτές.

Δεδομένου, ότι η Γαλλία θεωρείται, συνταγματικά, η κατ΄εξοχήν «εκκοσμικευμένη» (laϊque) χώρα της Ευρώπης – έτσι διδάσκονται οι πρωτοετείς φοιτητές της Νομικής – εντύπωση προκαλεί το γεγονός, ότι μιά εκπρόσωπος αυτής της χώρας, στην οποία επικρατεί, τουλάχιστον θεωρητικά, ο απόλυτος χωρισμός Κράτους-Εκκλησίας, διαμαρτυρήθηκε για την απουσία του χριστιανικού εορτολογίου σε ένα καθαρά μη χριστιανικό έντυπο. Μέχρι στιγμής δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου, καμία αντίδραση από τις εκκλησίες ή άλλους χριστιανικούς οργανισμούς, που δραστηριοποιούνται στις Βρυξέλλες.

Ευτυχώς που κάθε πολίτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί, πλέον, επίσημα να εκφράσει την γνώμη του και να συμμετέχει ενεργά στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, υπογράφοντας, στην προκειμένη περίπτωση, την αναφορά της κ. Christine Boutin, προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο: http://www.europadiary.fr/?lang=en

Αν συμφωνείτε, κάντε το και σεις!

No tags

Το καραβάνι του ξεριζωμού δεν έχει τελειωμό! Κάποιοι μιλούν για οργανωμένο σχέδιο διωγμού, άλλοι για δεκαετίες περιθωριοποίησης και διακρίσεων. Γεγονός είναι, ότι πολλοί χριστιανοί στη Μέση Ανατολή παίρνουν και πάλι το δρόμο της εξόδου. Δεν νοιώθουν πιά ασφαλείς  στον τόπο τους, στο μέρος που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Ιστορικές χριστιανικές κοινότητες της περιοχής αποδεκατίζονται ενελέητα, τα τελευταία χρόνια, θύματα της μισαλλοδοξίας και του θρησκευτικού φανατισμού της πλειοψηφίας.

Στα συντάγματα των περισσοτέρων κρατών της περιοχής υπάρχουν σαφείς διακηρύξεις για την προστασία των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως είναι αυτό της θρησκευτικής ελευθερίας. Στην πράξη όμως, αυτές συρρικνώνονται και καταντούν νεκρό γράμμα, γιατί  παράλληλα ισχύουν συνταγματικά και μάλιστα κατισχύουν οι διατάξεις, που αναγάγουν το Κοράνι σε κύρια πηγή του όλου δικαίου, στις χώρες αυτές.

Η διεθνής κοινότητα ανησυχεί σφόδρα με την εξέλιξη αυτή και ψάχνει τρόπους να βοηθήσει. Καταδικάζει τις εγκληματικές ενέργειες, μα δεν εισακούεται! Απαιτεί την προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων, μα δεν μπορεί να την επιβάλλει!

Επίθεση σε κοπτική εκκλησία στην Αλεξάνδρεια την νύχτα της 1 Ιανουαρίου 2011 (φωτό http://news.aol.co.uk/)

O πρώην πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και νυν υπεύθυνος της ομάδας εργασίας, «Μέση Ανατολή», Hans-Gert Pöttering, κάλεσε όλους τους πολιτικούς να υψώσουν φωνή διαμαρτυρίας και να καταδικάσουν το κακό που έπληξε, την νύχτα της Πρωτοχρονιάς, στην Αλεξάνδρεια μιά από τις αρχαιότερες χριστιανικές κοινότητες της Αιγύπτου, τους Κόπτες. Την συντριβή του για την αποτρόπαια πράξη  έκανε γνωστή με γραπτή δήλωσή του και ο πρόεδρος της Διάσκεψης Ευρωπαϊκών Εκκλησιών (CEC), Μητροπολίτης Εμμανουήλ της Γαλλίας, στις Βρυξέλλες.

Καλές βέβαια οι διαμαρτυρίες και ευπρόσδεκτα τα αισθήματα συμπαράστασης, αλλά  αρκούν; Αρκούν να σταματήσουν το ματωμένο ποτάμι του μίσους και της θρησκευτικής αδιαλλαξίας στην περιοχή; Αρκούν να κόψουν το δρόμο της εξόδου στους κατατρεγμένους; Αρκούν να δώσουν το αίσθημα ασφάλειας στον τόπο τους, σ΄αυτούς της γης τους πονεμένους;

Όχι δεν αρκούν, όσο ο καθένας υποστηρίζει και υπερασπίζεται μόνο τους δικούς του! Όσο στο όνομα ενός Θεού που ο καθένας τον «πολιτογραφεί» δικό του, και με αποκλειστικότητα, οπλίζονται χέρια που σπέρνουν τον θάνατο και την φρίκη το κακό δεν θα έχει τελειωμό. Τις προάλλες στη Βαγδάτη χθες στην Αλεξάνδρεια, αύριο αλλού. Ο φανταμενταλισμός δεν έχει σύνορα, μα σε κάθε χτύπημά του, όπου αυτό συμβαίνει και από όποια πλευρά και να έρχεται, ένα ζωτικό κομμάτι από την ανθρωπότητα θα χάνεται για πάντα!

No tags

Σύμφωνα με απόφαση του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), το 2011, που μόλις καλωσορίσαμε, ανακηρύχθηκε, ως «Ευρωπαϊκό Έτος Εθελοντικών Δραστηριοτήτων, που προωθούν την ενεργό συμμετοχή του πολίτη», όπως είναι ο επίσημος τίτλος (http://europa.eu/volunteering).

Τι είναι, όμως, εθελοντισμός και για ποιό λόγο αποκτά τόση επισημότητα αυτή η κατά τα άλλα «αφανής» δραστηριότητα;

Σίγουρα, πάντως, εθελοντισμός δεν είναι η χρησιμοποίηση, αν όχι η εκμετάλλευση κάποιου για προσωπικό όφελος. Ο εθελοντής αντιμετωπίζει τα άτομα στα οποία προσφέρει εθελοντική εργασία, όχι με οίκτο αλλά σαν άτομα ισότιμα τα οποία περνούν δυσκολίες, σε μια δεδομένη στιγμή και στα οποία μπορεί να προσφέρει. Έτσι στη Βικιπαίδεια ως εθελοντισμός ορίζεται, «η ηθελημένη παροχή υπηρεσιών για κάποιον κοινοφελή σκοπό».

Τρεις στους δέκα ευρωπαίους, σύμφωνα με το ευρωβαρόμετρο, δηλώνουν, ότι επιδίδονται σε κάποια εθελοντική εργασία. Ο ένας προσφέρει, για παράδειγμα, τον ελεύθερο χρόνο του επισκεπτόμενος νοσοκομεία και διαβάζοντας σε  ασθενείς, ο δεύτερος προσφέρει την γνώση του για χρήσιμες δράσεις προς όφελος άλλων και χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα και ο τρίτος προσφέρει βοήθεια στο σπίτι, σε ηλικιωμένους ή ανήμπορους. Οι εθελοντές στην προκειμένη περίπτωση εντάσσονται στη λειτουργία των υπηρεσιών και των προγραμμάτων κάποιου οργανισμού, ονομάζονται συνεργάτες και αναλαμβάνουν εξειδικευμένους ρόλους.

Με  αυτή την ευρωπαϊκής εμβέλειας καμπάνια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στοχεύει, αφενός στην ευαισθητοποίηση για την αξία και την σημασία του εθελοντισμού, αφετέρου στην προώθηση των διασυνοριακών ανταλλαγών και συνεργιών ανάμεσα σε εθελοντικές οργανώσεις. Σύμφωνα με το πρόγραμμα αυτό, εθελοντές θα περιοδεύουν τις χώρες της ΕΕ, προβάλλοντας το έργο τους, ενώ 27 εθελοντές δημοσιογράφοι θα παρακολουθούν το έργο εθελοντικών οργανώσεων και θα το αναμεταδίδουν μέσω του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης.

Όλοι σχεδόν οι πολίτες μπορεί να είναι υποψήφιοι εθελοντές γιατί και οι αντίστοιχες κοινωνικές ανάγκες δεν έχουν όρια και δεν εντάσσονται σε πλαίσια, δεν έχουν ηλικία και φύλο, ούτε και εξαρτώνται από τη μόρφωση και την οικονομική κατάσταση. Όλοι έχουμε κατά βάθος την επιθυμία, αλλά και την ικανότητα, να βοηθήσουμε εκείνους που βρίσκονται σε ανάγκη. Μένει να θελήσουμε να ενημερωθούμε!

Αν δεν μπορούμε, ως απλοί πολίτες, να αγωνιστούμε στην ευρωπαϊκή πολιτική αρένα, ας γίνουμε τουλάχιστον ενεργοί πολίτες στον κοινωνικό μας χώρο ο καθένας. Για να αλλάξουν κάποια πράγματα …

No tags

Έτσι είδα τις Βρυξέλλες σήμερα! Χιόνι, χιονάκι, κάτασπρο και πουπουλένιο.

Η γιαπωνέζικη κερασιά στον κήπο μας, πρόωρα φορτωμένη τον ανθό της. Βιάστηκα να την φωτογραφίσω χτες βράδυ, με τις πρώτες νυφάδες, μπας και φυσήξει νοτιάς την νύχτα και το πρωί χαθεί το θαύμα. Αλλά ήταν εκεί σήμερα και με καλημέρισε στα γιορτινά της! Το ίδιο και ο κότσυφας με τον κοκκινολαίμη, που έψαχναν για το καθημερινό τους. Φίλοι παντός καιρού …

Στο τραπέζι, έτοιμα τα μελομακάρονα, μύρισε το σπίτι Χριστούγεννα! Μόνο το χριστουγεννιάτικο δένδρο μας ξέφυγε και είναι τώρα ξαπλωμένο και μόνο του έξω στο χιόνι.

Θέλεις δεν θέλεις ψάχνεις το βάθος μέσα σου. Και σαν να μη έφταναν όλα αυτά, μέρες που είναι, σ’ ένα από τα κανάλια έπαιζε και το ever green, “Όσα παίρνει ο άνεμος”! Βροχή στις Νότιες Πολιτείες και λάσπες, πόλεμος και κανόνια και κρινολίνα, χιόνι και σιωπή εδώ, τίποτα δεν κινείται. Κλεισμένη λοιπόν, αναγκαστικά, στο σπίτι σήμερα, πάκο τα χαρτομάνδηλα στο πλάι και φορμαέλα Παρνασσού με κόκκινο κρασί για ζέσταμα.

“Μη κοιτάς πίσω, Άσλευ!” ψιθυρίζει απελπισμένα η Σκάρλετ Ο΄Χάρα. Αχ, αυτοί οι διαχρονικοί καυμοί … Το φιλμ ατέλειωτο, όπως και το χιόνι σήμερα, νάταν να έμπαιναν οι στιγμές στο αργό!

Μάλλον μη περιμένετε ενημέρωση σήμερα για όσα έγιναν στις Βρυξέλλες την περασμένη εβδομάδα. Τελείωσε η Σύνοδος Κορυφής και όλοι οι αρχηγοί των κρατών μελών και οι επιτελείς τους γύρισαν ευχαριστημένοι στα σπίτια τους, όσο το αεροδρόμιο των Βρυξελλών ήταν ακόμη ανοιχτό.

Η Ελλάδα απέκτησε παρέα στις επίσημες αναφορές, αυτές τις μέρες. Συχωρέστε με, αλλά μουσική στ΄αυτιά μου εκείνο το “Μετά την Ελλάδα και η Ιρλανδία …”.

Αχ Ελλάδα, μια Σκάρλετ Ο΄Χάρα είσαι κι εσύ. Όμορφη και επιθυμητή, απρόβλεπτη στις αποφάσεις σου και ανυπότακτη. Αλλά πάντα μπροστάρισσα!

No tags

Η κρίση διχάζει την Ευρώπη, αλλά όχι πιά σε βορρά και νότο! Στο χορό των «γουρουνιών» (Portugal, Italy, Greece, Spain) μπήκε και η Ιρλανδία, η οποία από 1^ης Δεκεμβρίου λαμβάνει πλέον «πακέτο διάσωσης» ύψους 85 δις Ευρώ από έναν παρόμοιο μηχανισμό που λαμβάνει και η Ελλάδα. Αναπόφευκτη θεωρείται η έξωθεν οικονομική ενίσχυση της Ισπανίας. Έπονται η Ιταλία και το Βέλγιο. Και ο χορός καλά κρατεί …

Η «διεύρυνση» αυτή, ομολογώ, ότι  με προβληματίζει. Tόσο για τις απρόβλεπτες επιπτώσεις στην οικονομία, όσο και για την εμφάνιση φαινομένων επίκλησης στερεοτύπων, τα οποία απαξιώνουν άτομα και λαούς. Αυτό παρατηρείται, ιδιαίτερα βέβαια, σε περιπτώσεις κρίσεων, σαν αυτή που βιώνουμε.

Έτυχε να πέσει στα χέρια μου ένα άρθρο του Ευγένιου Τριβιζά (καθηγητή εγκληματολογίας στην Μ. Βρετανία και συγγραφέα παιδικών βιβλίων) για τόν όρο PIGS. Ιδού η άποψή του:

• « Το αρκτικόλεξο ΄PIGS΄… είναι μια σύγχρονη εκδοχή του ιστορικού φαινομένου της αμφισβήτησης της ανθρώπινης φύσης του συνανθρώπου, της διαδικασίας κατά την οποία μέλη μιας εθνικής ομάδας υποβιβάζουν τα μέλη μιας άλλης στο επίπεδο των ζώων, μεταδίδοντας έμμεσα το μήνυμα ότι είναι άξια να τύχουν παρόμοια με αυτά μεταχείρισης».
• Στη γενοκτονία της Ρουάντας, για παράδειγμα, «είχε προηγηθεί μια κυβερνητικά συντονισμένη εκστρατεία λεκτικής ‘αποκτήνωσης’των θυμάτων, και κατά την διάρκεια του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου, η ιαπωνική προπαγάνδα είχε χρησιμοποιήσει την ίδια μέθοδο εναντίον των Αμερικανών. Η πιό ακραία, βέβαια περίπτωση, ήταν εκείνη του Τρίτου Ράιχ».
• « Είναι όμως απορίας άξιο το ότι πολιτισμένοι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να διαδίδουν μειωτικές εκφράσεις που τόσα δεινά έχουν προκαλέσει κατά το παρελθόν. Όταν δεν αντιμετωπίζουμε τους άλλους ως άτομα, αλλά ως εκπροσώπους στερεοτύπων, όταν μια εθνότητα θεωρείται ότι ενσαρκώνει το έντιμο και ηθικό και ο αντίπαλος το δόλιο και το ανήθικο, τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για κάθε λογής βαρβαρότητα. Ούτε οι Νότιοι είναι «γουρούνια», ούτε οι Έλληνες είναι εκ γενετής απατεώνες, ούτε οι Γερμανοί επιρρεπείς σε γενοκτονίες».
• « Το καλό και το κακό ενυπάρχει στον καθένα και το δεύτερο μπορεί εύκολα να πυροδοτηθεί από λεκτικές κοινωνικές διαδράσεις. Ας ελπίσουμε ότι ο ‘πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως’ (σημείωση του ίδιου: οι ανθρωπολόγοι Montagu  και Matson θεωρούν ότι οι διαδικασίες άρνησης της ανθρώπινης υπόστασης συνανθρώπων είναι ο ‘πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως’) προτού συνεχίσει την νέα του επέλαση, θα σκοντάψει στους βράχους της λογικής και της κοινής μας ανθρωπιάς».

Η άποψη του κυρίου Τριβιζά είναι πέρα για πέρα αποδεκτή και επί πλέον η ενέργειά του αυτή καλοδεχούμενη και άξια προς μίμησιν, όταν σε καιρούς κρίσεων, όπου βάλλεται από παντού η χώρα μας, υψώνονται τέτοιες φωνές διαμαρτυρίας από διαπρεπείς, στον τομέα τους, Έλληνες του εξωτερικού.

Επειδή δεν είμαι θεολόγος θα μπορούσε κάποιος να μας διαφωτίσει, εμένα και τους άλλους αναγνώστες, περί του «πέμπτου καβαλάρη της Αποκάλυψης»;

No tags

Το αρκτικόλεξο “PIGS” (γουρούνια), που χρησιμοποιούν Δυτικοευρωπαίοι και Αγγλοσάξωνες επενδυτές τελευταίως, για τις μεσογειακές χώρες, Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία, σχετικά με τις οικονομίες τους, στιγματίζει λαούς και έθνη απαξιώνοντας ή ακόμη και αμφισβητώντας την ανθρώπινη υπόσταση των πολιτών των χωρών αυτών. Είναι από τα αδιαπραγμάτευτα, που ούτε για αστείο δεν μπορεί και δεν πρέπει κανείς να τα δεχτεί!

Ευτυχώς, που στην Ευρώπη υπάρχουν λογικές φωνές που υψώνονται και προσπαθούν, σε τέτοιες εποχές κρίσης,να οδηγήσουν σε μια άλλη, πιό “ανθρώπινη”, θεώρηση των πραγμάτων.

Διάβαζα, για παράδειγμα, στο τελευταίο τεύχος του γερμανικού περιοδικού, “Der Spiegel” (22.11.2010, www.spiegel.de), σ’ ένα καυστικό άρθρο σχετικά με την γερμανική πολιτική, ότι η πεμπτουσία της λέξης, “ambiente”, προέρχεται από τον μεσογειακό χώρο και έχει να κάνει μ΄αυτό που λέμε “ανέμελη ζωή”, μ΄όλα όσα γεύεται, αισθάνεται και αντικρύζει κανείς γύρω του. Τα ηλιοβασιλέματα που χάζεψε, το άρωμα πορτοκαλιών και λεμονιών που μύρισε, τη θάλασσα των γκριζοπράσινων ελαιώνων που γέμισαν τα μάτια του!

Είναι φυσικό, συνεχίζει ο αρθρογράφος, για κάποιον που μεγάλωσε στην Ανατολική Γερμανία (όπως η καγκελάριος κ. Μέρκελ), όπου δεν υπήρχε ίχνος από αυτό που λέμε ambiente, να μην έχει αναπτύξει αίσθηση γι΄αυτό. Πώς να το κάνουμε, κάθε τόπος έχει και τις “χάρες” του! Και κλείνει υπογραμμίζοντας: ” Ambiente δεν μπορεί κανείς να σπουδάσει, μόνο να βιώσει”!

Ο πρόεδρος του Eurogroup, κ. Γιούνκερ, αναφερόμενος στην αντιευρωπαϊκή στάση της κ. Μέρκελ, δήλωσε την περασμένη εβδομάδα: “Ανησυχώ ότι στην Γερμανία, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση και οι τοπικές αρχές χάνουν σταδιακά την αντίληψη του κοινού ευρωπαϊκού καλού. Κάποια μέρα κάποιοι δεν θα νοιώθουν πια στην Ευρώπη σαν στο σπίτι τους”.

Ο πρώτος Γερμανός πρόεδρος Θεόδωρος Χόις

Έτυχε να βρεθώ πρόσφατα στη Βόννη και επισκέφτηκα εκεί το “Σπίτι Ιστορίας” της Γερμανίας. Θα πρέπει να ομολογήσω, ότι σ΄ολα τα μουσεία του κόσμου, που θα βρεθώ, πάντα ψάχνω να βρω κάτι το ελληνικό, μια ιδέα Ελλάδα τέλος πάντων. Ξέροντας το “χούγι” μου χαμογέλασα ειρωνικά στον εαυτό μου, τι “ελληνικό”, τάχα, θα μπορούσα να βρω σ΄αυτό το καθαρά γερμανικό ιστορικό μουσείο, ανάμεσα στα χαλάσματα του Βερολίνου και στη βομβαρδισμένη Δρέστη! Και να που, αφήνοντας πίσω την αίθουσα με τον πόλεμο και τα ερείπια, βρέθηκα ξαφνικά μπροστά στη φωτογραφία του πρώτου γερμανού Προέδρου (1949-1959), Theodor Heuss, και στο κασελάκι του με τα πινέλα ζωγραφικής, που δεν το αποχωριζόταν ποτέ. Ακριβώς δίπλα ήταν κρεμασμένο ένα από τα έργα του, το μοναδικό στην έκθεση. Μου φάνηκε σαν εκκλησάκι ελληνικό και έσκυψα να διαβάσω τον τίτλο: “Chalkis 14.5.1956”! Την ικανοποίηση για το “εύρημα” διαδέχτηκε η έκπληξη και η χαρά, όταν διάβασα στο ταμπελάκι δίπλα, ότι το ζωγράφισε σε μια εκδρομή στη Χαλκίδα, κατά την πρώτη του επίσημη επίσκεψη, ως πρόεδρος, στο εξωτερικό. Η Ελλάδα δηλαδή ήταν η πρώτη χώρα, που επισκέφτηκε! Τυχαίο; Δεν νομίζω, για την εποχή του …

Μαζί με όλη την σημασία και την σπουδαιότητα που αποδίδεται πάντα στην συμβολική πρώτη επίσκεψη αρχηγού κράτους στο εξωτερικό, μου έγινε ακόμη πιό συμπαθής, ο φιλελεύθερος Theodor Heuss.

Αλλά τότε στην Γερμανία καγκελάριος ήταν ο Konrad Adenauer, αυτός που μαζί με τον γάλλο Charles de Gaulle, παραμέρισαν όσα τους χώριζαν και έριξαν τα θεμέλια για τη σημερινή Ενωμένη Ευρώπη, αποβλέποντας στο “κοινό ευρωπαϊκό καλό” και μόνο!

No tags

Προχτές το βράδυ ο αστυνόμος Κώστας Χαρίτος έκανε την βόλτα του  στις Βρυξέλλες! Τον συνάντησα, – πού αλλού; – σε ένα υπόγειο χαμηλοτάβανο, λίγα μέτρα μακρυά από τον κόμβο Schuman, στην ευρωπαϊκή συνοικία της πόλης. Φτάσαμε με την φίλη μου, Σόφη, στην ώρα μας, αλλά δεν βρήκαμε ψυχή στην απάνω αίθουσα του γνωστού βιβλιοπωλείου. Κοιταχτήκαμε απορημένες, κάναμε πως χαζεύαμε τις πλούσιες εσωτερικές βιτρίνες και στο τέλος το αποφασίσαμε και τραβήξαμε προς το ταμείο. Με «συνωμοτικό» βλέμμα, η ταμίας, μας έγνεψε να πάρουμε δεξιά την σκάλα για το υπόγειο. Κάτω βέβαια το αδιαχώρητο! Αγαπητός στο κοινό του, ο ήρωας του συγγραφέα Πέτρου Μάρκαρη! Ή μήπως ήταν ο τίτλος του τελευταίου του βιβλίου, «Ληξιπρόθεσμα Δάνεια», το πρώτο από την τριλογία της κρίσεως, που τράβηξε τόσο κόσμο; Σε τέτοιους καιρούς που ζούμε …

Απλός και καταδεκτικός ο συγγραφέας, απάντησε στο τέλος της παρουσίασης του βιβλίου, υπομονετικά, σε όλες μας τις ερωτήσεις. Μας είπε για τα παιδικά του χρόνια στην Πόλη, για το Πέραν, αλλά και για την θεία του, την Φωφώ, που γεννήθηκε στη Χάλκη, εκεί όπου τελείωσε κι εκείνος το δημοτικό. «Μιλούσαμε όλοι μόνο ελληνικά, στην Πόλη, ακόμη και έξω στους δρόμους, παρά την απαγόρευση της τουρκικής αστυνομίας», τόνισε για να συμπληρώσει με νόημα «και στην Αθήνα που ήρθαμε, μετά τον διωγμό, μιλούσαμε πάλι μεταξύ μας τουρκικά!». «Για διασφάλιση της μειοψηφίας και αποδοχή της πλειοψηφίας», κατέληξε. Μου άρεσε ο τρόπος που εξηγούσε, έτσι απλά, άλυτα μειονοτικά προβλήματα.

Εγκατεστημένος στην Κυψέλη, με το 60 % των κατοίκων της να είναι αλλοδαποί, κυρίως γαλλόφωνοι αφρικανοί, παρατηρεί και καταγράφει, είπε, εξού και το έντονο μεταναστευτικό στοιχείο στα βιβλία του, τα οποία έχουν μέχρι στιγμής μεταφραστεί σε δεκατέσσερις γλώσσες και κυκλοφορούν σε είκοσι χώρες. Τις προάλλες, μας έλεγε, έξω από το Δημοτικό Σχολείο στην Φωκίωνος Νέγρη (το πάλαι ποτέ ελίτ στέκι για καφέ!), άκουσε μια μικρή αφρικάνα να λέει στη ελληνίδα συμμαθήτριά της, «καλά, εσύ είσαι αλλού, τελείως αλλού», χωρίς ίχνος ξενικής προφοράς και με τον αέρα, που έχει κάποιος μιλώντας στην μητρική του γλώσσα. Είναι φυσικό επακόλουθο, μαθαίνοντας με το στανιό μια γλώσσα, μισείς και την χώρα που ζεις, ενώ αν το κάνεις αβίαστα και απλά, αγαπάς κι όλον τον κόσμο …

Με τη συζήτηση φτάσαμε και στο θέμα της ημέρας: Χρειάζεται η Αθήνα Τζαμί;

Έχουν δίκιο οι χιλιάδες μουσουλμάνοι μετανάστες στην Αθήνα να ζητούν έναν τόπο λατρείας; Έχουν άδικο από την άλλη, να μας κατηγορούν τα ξένα μέσα ενημέρωσης, ότι δεν προστατεύουμε, ως οφείλουμε, την θρησκευτική ελευθερία των άλλων; Γιατί θα πρέπει να στερούνται οι μουσουλμάνοι των Αθηνών από έναν επίσημο τόπο λατρείας και να αναγκάζονται να καταφεύγουν σε εκατοντάδες, αμφιβόλου «ποιότητας», τεμένη, σπαρμένα στις πίσω αυλές εργοστασίων και πολυκατοικιών; Ή μήπως είναι η πλατεία Αττικής λύση;

Ποιός θα μούλεγε, ότι πηγαίνοντας να «συναντήσω» τον αστυνόμο Χαρίτο, στο υπόγειο ενός καταστήματος, θα βρισκόμουν να συζητάω για προσφιλή μου θέματα, περί θρησκευτικής ελευθερίας και περί συνταγματικής κατοχύρωσης του δικαιώματος όλων να μπορούν να τελούν ακώλυτα τα λατρευτικά τους καθήκοντα!

Σα να μου φαίνεται, πως θα ξανα-αρχίσω το αστυνομικό μυθιστόρημα!

No tags