Το θεώρησα, στην αρχή, κακόγουστο αστείο από την πλευρά της γαλλόφωνης Βαλονίας αυτή τη φορά. Στη στάση του λεωφορείου, σήμερα το πρωί, μια μεγάλη κόκκινη ταμπέλα προειδοποιούσε, ότι δεν θα κυκλοφορούσε τίποτα στο δρόμο, για λίγες ώρες, λόγω του «Γύρου της Γαλλίας». Απίστευτο! Ακριβώς έξω από το σπίτι μου, δηλαδή στην φλαμανδόφωνη περιφέρεια των Βρυξελλών, ο «Γύρος της Γαλλίας»! Κάτι γνήσιο «γαλλικό» εισχωρούσε ύπουλα σε φλαμανδόφωνη περιοχή, κλείνοντας μάλιστα και τους δρόμους! Οι ολλανδόφωνοι Φλαμανδοί το επιχειρούν βέβαια κάθε χρόνο, για μια μέρα. Καβαλούν κι αυτοί τα ποδήλατά τους και κάνουν τον «Γύρο των (τυπικά ουδέτερων, αλλά ουσιαστικά γαλλόφωνων) Βρυξελλών», Επίδειξη ισχύος και παρουσίας, λέγεται … Τους κάνω χάζι κάθε χρόνο από το παράθυρο του σπιτιού μου και τους ζηλεύω συγχρόνως έτσι όπως τους βλέπω να περνούν σε οικογενειακή παράταξη. Μπρός τα παιδιά, πίσω οι γονείς και παραπίσω οι παππούδες και οι γιαγιάδες και πάλι από την αρχή!

Είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς το μέγα γλωσσικό χάσμα που χωρίζει τις δύο κοινότητες και φτάνει στο σημείο να μη επιτρέπει, βδομάδες τώρα, να σχηματιστεί κυβέρνηση, μετά τις εκλογές του Ιουνίου. Νικητής στην Βαλονία αναδείχτηκε ο Elio Di Rupo, το πάλαι ποτέ σύμβολο της γαλλόφωνης αλαζονείας. Στη Φλάνδρα ο  Bart De Wever, ο «επικίνδυνος σχισματικός», όπως τον αποκαλούσε ο γαλλόφωνος τύπος.

Ας γυρίσω, όμως, στην πρώτη είδηση, στον «Γύρο της Γαλλίας», που ξεκίνησε από το Ρότερνταμ της Ολλανδίας αυτή τη φορά! Είναι, ως γνωστόν, αθλητικός αγώνας ταχύτητας, που διεξάγεται με αγωνιστικά ποδήλατα και, συχνά, «πατεί επί πτωμάτων», όπως με ενημερώνουν οι σημερινές εφημερίδες! Πάνω από είκοσι νέοι άνθρωποι, ποδηλατοδρόμοι, έχασαν την ζωή τους τα τελευταία εφτά χρόνια, οι περισσότεροι από αιφνίδιο θάνατο, καθώς κοιμόντουσαν. Δεν ξαναξύπνησαν, δηλαδή!

Το ερώτημα είναι γιατί; Αποτέλεσμα της χρήσης αναβολικών; Μη διεγνωσμένα προβλήματα μυοκαρδίου; Κάποιο άλλο νόσημα; Οι ειδικοί δεν έχουν καταλήξει ακόμα σε ένα συμπέρασμα. Όπως και να έχει το πράγμα γίνεται ολοένα και πιο σαφές, ότι κάτι δεν πάει καλά. Κάτι έχει στραβώσει στο δρόμο, γιατί πώς να εξηγήσει κανείς όλα αυτά τα περιστατικά του αιφνίδιου θανάτου, νέων αθλητών! Στον αγώνα για την διάκριση έχει πάψει προ πολλού, φαίνεται, να γίνεται  διαχωρισμός των θεμιτών από τα αθέμιτα μέσα.

Αξίζει, άραγε, μια τέτοια πρωτιά, όταν θα την πληρώσεις, ίσως, με την ζωή σου;

No tags

Η αρχή του καλοκαιριού των παιδικών μου χρόνων! Ξενοιασιά, παιχνίδι και ελεύθερο κάμπινγκ στον Αϊ-Γιάννη με όλη την γειτονιά. Ούτε που ξέραμε κατά πού πέφτει η  Μύκονος και η Σαντορίνη, βουνίσιοι όντες!

Τη Σαντορίνη διάλεξε φέτος η Μπιγιονσέ, διάβαζα, για την καμπάνια των ρούχων House of Dereon και οι φωτογραφίες «τρέχουν» στα μεγαλύτερα περιοδικά του κόσμου. Μια μοναδική τονωτική ένεση στον τουρισμό της Ελλάδας! Μόλις δε κυκλοφόρησε στο εξωτερικό ένα νέο λεύκωμα με ξενοδοχεία και resorts, κατάλληλο για τους λάτρεις της πολυτέλειας. Περιλαμβάνει έξι προορισμούς, ανάμεσά τους και την Έλλάδα.

Στη Μύκονο, πάλι, συμπληρώνουν το σκηνικό του shopping για φέτος οι ολοκαίνουργιες μπουτίκ Hermès  και Juicy Couture.

Όπως και να το κάνουμε η Ελλάδα έχει παραλίες για όλα τα πορτοφόλια και τα πολύ γεμάτα βέβαια. Έχει επίσης ανάγκη όλους τους τουρίστες, μιας και ο τουρισμός είναι από  τα ατού της. Και αυτοί από τα resorts και οι άλλοι του «ξυλάκι παγωτό» θα δοκιμάσουν σ΄ένα ταβερνάκι την υπέροχη καλοκαιρινή ελληνική κουζίνα και θα χαζέψουν ψωνίζοντας και στα μικρομάγαζα.

Μύκονο και Σαντορίνη με μια βδομάδα Μήλο, διάλεξε για φέτος και ο συνάδελφος ενός φίλου, θέλοντας να ξεφύγει για τρεις βδομάδες από τον μουντό  καιρό των «Βρεξελλών», διατεθιμένος να ξοδέψει για να περάσει καλά, όπως τόνισε. Από καιρό το προετοίμαζε το ταξίδι, γιατί οι «ξένοι» δεν πάνε πουθενά στην τύχη!

Προχτές, λίγο πριν την αναχώρηση, του τηλεφώνησε ο ταξιδιωτικός του πράκτορας για να του ανακοινώσει, ότι λόγω των απεργιών στην Ελλάδα δεν μπορεί να του εγγυηθεί τις μετακινήσεις του προς τα νησιά! Για εναλλακτική λύση του πρότεινε ανάλογους προορισμούς στην Τουρκία και στην Ιταλία. Εκείνος, όμως, ήθελε Ελλάδα και τηλεφώνησε στον φίλο μας και συνάδελφό του για να τον παρακαλέσει να επικοινωνήσει στην Ελλάδα, μήπως και βρισκόταν λύση. Όντως ο φίλος μας «σκοτώθηκε» να βρει τα τηλέφωνα του Λιμεναρχείου στον Πειραιά, όπου και τηλεφώνησε για να ακούσει τον βαριεστημένο υπάλληλο να του λέει: «Είπαμε, κύριε, δεν κουνιέται τίποτα!». Χθες που μιλούσαμε και πάλι έψαχνε για να του βρει αεροπορικά εισιτήρια, αυτή τη φορά. Το έχει πάρει πατριωτικά, όπως και οι περισσότεροι Έλληνες του εξωτερικού, που γνωρίζω. Σα να είμασταν όλοι μιλημένοι, κάναμε την δική μας «καμπάνια» φέτος για την Ελλάδα, προτρέποντας φίλους, γνωστούς και συναδέλφους να επισκεφτούν την Ελλάδα. Δεν χρειαζόταν και ιδιαίτερη προσπάθεια για να τους πείσουμε, μιάς και η Ελλάδα είναι μαγνήτης από μόνη της. Δεν υπολογήσαμε, όμως τις απεργίες!

Δεν έχω λύσεις να προτείνω. Θα χαιρόμουν αν εσείς με φωτίζατε …

No tags

“Από την πατρίδα με αγάπη” είναι το σημερινό σημείωμα. Λόγοι προσωπικοί και επαγγελματικοί με έφεραν, εν μέσω καύσωνος, στα πάτρια εδάφη

Αφήνω εκτός σχολίων τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων για τους “επίορκους εφοριακούς”, για το ειδικό σώμα “Ράμπο” στο κυνήγι των πλουσίων, για τις προωθούμενες αλλαγές στο ασφαλιστικό και τις εργασιακές σχέσεις και για τον πολιτικό λαβύρινθο των σκανδάλων. Ούτε θα συζητήσω το κύμα απεργιών, σε σιδηροδρόμους, μετρό, βαθμολογητές γραπτών σε πανελλήνιες εξετάσεις, άκουσον άκουσον

Για όλα αυτά και πολλά άλλα ταιριάζει γάντι η διαφήμιση (με άλλο νόημα βάβαια) που τυχαία είδα κάπου: “Μπορούμε. Είμαστε Έλληνες”. Και βέβαια μπορούμε, το αποδείξαμε και στο … μουντιάλ, με την ιστορική νίκη, όπως έγραφαν οι εφημερίδες, της Ελλάδας επί της Νιγηρίας. Άρχισε η χώρα να χαμογελά! Ξεχάστηκαν οι ξένοι ελεγκτές, που βρέθηκαν αυτές τις ημέρες στην Αθήνα και ούτε λόγος πιά, τουλάχιστον στις παρέες, περί “πτώχευσης”. Καθώς τα σχολεία έκλεισαν, ξεχύθηκε ο κόσμος στις παραλίες. Ελλάδα σαν τον ήλιο σου, ήλιος αλλού δεν λάμπει, το τονίζω κι εγώ από καρδιάς μαζί με τον ποιητή. Το χαίρομαι και το απολαμβάνω μαζί με τα ανηψάκια μου!

Όταν έκλεινα το εισιτήριό μου για Αθήνα είχε λήξει αισίως η απεργία των υπαλλήλων στα Γραφεία Εξυπηρέτησης του Κοινού (ΚΕΠ). Είχα κάνει αίτηση για ένα πιστοποιητικό από τις αρχές  Απριλίου και ήμουν σίγουρη ότι μέσα Ιουνίου θα ήταν έτοιμο, αν και η υπάλληλος μου είχε τονίσει τότε, ότι σε δυο-τρείς μέρες θα ήταν στο γραφείο της. Όταν πήγα να το αναζητήσω η ευγενέστατη υπάλληλος του ΚΕΠ μου είπε, ότι θα είναι έτοιμο σε λίγες μέρες, γιατί είχε …αρρωστήσει η υπάλληλος του πρωτοδικείου και προφανώς είχε πάρει τις αιτήσεις στο σπίτι της! Αναγκάστηκαν από το ΚΕΠ να στείλουν εκ νέου  την αίτησή μου σε φωτοαντίγραφο. Μου ζήτησε να έχω κατανόηση για την “μικροκαθυστέρηση”!

Έκανα προσπάθεια για να παρακολουθήσω την προσπάθειά της να μου εξηγήσει, ότι “αυτά συμβαίνουν”! Το ίδιο δεν ισχυρίστηκε άλλωστε πρόσφατα και η πρώην διευθύντρια του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, όταν την ρώτησε ο ανακριτής γιατί είχε πάρει και κρατούσε τους φακέλους με απόρρητα στοιχεία του υπουργείου στο σπίτι της;  Η τελευταία περίπτωση αφορούσε στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου, μια σαφώς μεγαλύτερου βεληνεκούς υπόθεση, αλλά η ουσία είναι ότι στο σκεπτικό δεν διαφέρουν και πολύ!

Δεν θέλω κάτω από τον ήλιο της Ελλάδος να είμαι μίζερη … Χαμογελώ με την Ελλάδα που χαμογελά και χαίρομαι για κάθε βήμα της χώρας προς τα μπρος. Αλλά, επιεικώς, απογοητεύομαι συνδιαλεγόμενη με όλους αυτούς, που αντιμετωπίζουν την Ελλάδα, ως τσιφλίκι τους, που έχουν αναγάγει την φοροδιαφυγή σε εθνικό σπορ, που είναι της άποψης, “εγώ να περνάω καλά”, που τους συναντώ αναγκαστικά στο δρόμο μου και σε τελική ανάλυση προσπαθούν να με πείσουν ότι εγώ “στραβά αρμενίζω”!

Είναι ίσως λίγοι, αλλά αρκούντως ικανοί, να κάνουν “το μύρον του μυρεψού να βρωμεί και να αναβράζει”, όπως αναφέρεται και στον Εκκλησιαστή (10/1).

No tags

Δεν ξέρω αν έτυχε ποτέ να συναντήσετε στο δρόμο μια από αυτές τις μαυροντυμένες φιγούρες, τυλιγμένες σ΄ ένα μαύρο αδιαφανές πέπλο που ξεκινάει από την κορυφή της κεφαλής τους και καλύπτει όλο το σώμα, αφήνοντας μόνο μια σχισμή στο ύψος των ματιών, που και αυτή καλύπτεται συνήθως από ένα δίχτυ. Είναι γυναίκες μουσουλμάνες στη σαρκοφάγο τους, που τη λένε μπούρκα (burqa). Ανθρώπινα όντα, χωρίς πρόσωπο και επομένως χωρίς προσωπικότητα. Δεν αναφέρομαι βέβαια σε δρόμους του Αφγανιστάν ή της Σαουδικής Αραβίας αλλά της Ευρώπης!

Ευθύς εξαρχής θάθελα να ξεκαθαρίσω, ότι η μπούρκα δεν είναι θρησκευτικό σύμβολο, που όλες οι μουσουλμάνες  θα όφειλαν να το σεβαστούν και συνεπώς δεν προστατεύεται από το θεμελειώδες δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας. Είναι αναμφισβήτητα ένα κατάλοιπο κάποιων πατριαρχικών κοινωνιών, όπου κυριαρχούν ακόμα οι άνδρες και ο δημόσιος βίος ορίζεται από τους κανόνες που αυτοί θέτουν, εν ονόματι της θρησκείας.

Για κάποιους οικονομικούς κυρίως μετανάστες, που ζουν σήμερα σε ευρωπαϊκές χώρες  πασχίζοντας για ένα καλύτερο μέλλον για τους ίδιους και για τα παιδιά τους, το σήμερα έχει μείνει στο χθες! Οι γυναίκες τους και οι κόρες τους δεν έχουν πρόσωπο, δεν έχουν δικαιώματα, δεν έχουν φωνή. Οι άνδρες και οι πατεράδες τους, εν ονόματι μιας θρησκείας που οι ίδιοι την έχουν κόψει και ράψει στα μέτρα τους (π.χ. πολυγαμία), τους στερούν το αναφαίρετο δικαίωμα να είναι ανθρώπινα όντα! Όποια τολμά να αντισταθεί ή να ξεφύγει από την παράδοση υφίσταται τις συνέπειες, όχι του νόμου, αλλά του παραλογισμού των ανδρών συγγενών της.

Στην Ευρώπη πληθαίνουν οι φωνές διαμαρτυρίας γι΄αυτή την απαράδεκτη κατάσταση. Πολλά κράτη έχουν ήδη απαγορεύσει, με νόμο, να κυκλοφορούν σε δημόσιους χώρους άτομα, που δεν μπορεί κανείς εύκολα να τα προσδιορίσει, όπως οι φιγούρες με μπούρκα. Ποιός εγγυάται, ότι κάτω από αυτή την ενδυμασία δεν κρύβεται ένα πρόσωπο, που έχει λόγους να μη θέλει να γίνει γνωστή η ταυτότητά του!

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στις Βρυξέλλες, έχει ασχοληθεί επισταμένως με το θέμα, διοργανώνοντας ημερίδες και βήματα για δημόσιο διάλογο. Την περασμένη εβδομάδα παρακολούθησα μια τέτοια δημόσια συζήτηση, γιατί με έσπρωξε η περιέργεια να γνωρίσω από κοντά, τον διευθυντή, Flemming Rose, της δανέζικης εφημερίδας, Jyllands-Posten, εκείνης που πριν κάμποσο καιρό είχε δημοσιεύσει τις καρικατούρες για τον Μωάμεθ, ανοίγοντας έτσι τον ασκό του Αιόλου για μια άνευ προηγουμένου αντιπαράθεση σε διακρατικό επίπεδο. Είπε, ότι από την στιγμή εκείνη και μετά, η Ευρώπη άφησε το προσωπείο της εσκεμμένης άγνοιας του προβλήματος και της ουδετερότητας και προχώρησε στον διάλογο και στην υγιή αντιπαράθεση. Με το όποιο κόστος βέβαια …

Δεν πρόκειται εδώ για την κλασσική αντιπαράθεση των δύο φύλων, ούτε έχει να κάνει με τον ξεπερασμένο πια φενιμισμό. Η ευρωπαία γυναίκα έχει κερδίσει αξίως την θέση της στη δημόσια και επαγγελματική ζωή στις περισσότερες χώρες. Σε μια δημοκρατική κοινωνία, όπως είναι η ευρωπαϊκή, ισχύουν (τουλάχιστον στα χαρτιά) άλλοι κανόνες, όπως η άνευ όρων προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων για όλους. Για κάποιους και ιδιαίτερα για κάποιες γυναίκες όμως δεν επαρκούν!

Άραγε  οι χριστιανικές εκκλησίες, σε αντίθεση με το Ισλάμ, επιφυλάσσουν καλύτερη αντιμετώπιση των γυναικών στη δημόσια και εκκλησιαστική ζωή; Είναι βέβαια σαφέστατη η διακήρυξη του θεμελιώδους «ουκ ένι άρσεν ή θήλυ» που τόσο ο ίδιος ο Χριστός με το παράδειγμά του, όσο και ο απόστολος Παύλος με τις πρωτοποριακές δηλώσεις του μας άφησαν.

No tags

Αυτός ήταν και ο τίτλος συνεδρίου, που έλαβε χώρα σήμερα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στις Βρυξέλλες (βλέπε και το προηγούμενο blog). Ο υπότιτλος, «τα όρια της αλληλεγγύης – ο εσωτερικός και εξωτερικός αντίκτυπος της κρίσης στην Ευρωζώνη», όρισε και το φάσμα της συζήτησης, που ακολούθησε.

Δεν θα προβώ σε ανάλυση των συμπερασμάτων, ίσως αυτά δημοσιευτούν προσεχώς από το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ) που από κοινού με το Γραφείο στις Βρυξέλλες του  Ιδρύματος Επιστήμης και Πολιτικής, Γερμανικού Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων και Ασφάλειας, διοργάνωσε την εκδήλωση. Ίσως βέβαια και οι φίλοι οικονομολόγοι, που παραβρέθηκαν στην εκδήλωση να θελήσουν να κάνουν τις παρατηρήσεις τους …

Θα σταθώ σε κάποιες σκέψεις των ομιλητών, αρχίζοντας από τον οικοδεσπότη, γερμανό Ευρωβουλευτή Γιώργο Χατζημαρκάκη, «έλληνα πατριώτη», όπως ο ίδιος συστήθηκε, με γερμανική και ελληνική υπηκοότητα. Η γυναίκα του, είπε, τον συμβούλευε να μη πολυφαίνεται έλληνας στους γερμανούς και στους έλληνες να αποφεύγει τις επαφές, στους δύσκολους αυτούς καιρούς. Όντως δίκοπο μαχαίρι η διπλή υπηκοότητα σε καιρούς κρίσης!

Δεν είναι εύκολο, τόνισε, ν΄αλλάξεις  στον γερμανό την εικόνα, ότι οι έλληνες ζουν μια όμορφη ζωή εις βάρος του και κανένας πολιτικός δεν μπορεί να αγνοήσει τον τύπο στη χώρα του, ούτε τον κίτρινο! Έθεσε όμως το θέμα στη σωστή διάσταση: Δεν ήταν η Ελλάδα το πρόβλημα, αλλά, όπως  φάνηκε και στη  συνέχεια, ολόκληρη η Ευρώπη!

Εύλογο το ερώτημα, λοιπόν, γιατί  η Γερμανία συμπεριφέρθηκε τελευταίως, όπως συμπεριφέρθηκε;  Η απάντηση δόθηκε στη συζήτηση και ήταν κατά την γνώμη μου ικανοποιητική στο στενό πλαίσιο του συνεδρίου. Δεν έγιναν ξαφνικά οι έλληνες στόχος εξόντωσης των γερμανών ούτε οι γερμανοί ορκισμένοι εχθροί των ελλήνων. Απλά τόσο οι έλληνες όσο και οι γερμανοί βλέπουν την ίδια κατάσταση, μόνο από διαφορετική γωνία ο καθένας τους!

Ο Γιώργος Γλυνός (ΕΛΙΑΜΕΠ) ανέδειξε μια άλλη πτυχή του προβλήματος, τονίζοντας ότι η κρίση έχει και την ιστορική της διάσταση και σαν τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίσουμε. Αν σήμερα κατηγορείται ο Ευρωπαϊκός Νότος για την αποσταθεροποίηση του ευρώ, ποιά θα είναι η εικόνα της Ευρώπης, αν φύγουν η Ελλάδα, η Ισπανία και η Πορτογαλία; Ασφαλώς θα έχουμε μια άλλη Ευρώπη!

Μπαίνω στον πειρασμό να μεταδώσω και την εικόνα που χρησιμοποίησε κάποιος από τους ομιλητές, παρομοιάζοντας την Ευρώπη, ως μια μικρή πισίνα, χωρίς μεγάλους κροκόδειλους!

Ναι, υπάρχει ασφάλεια στην Ευρώπη και ελευθερία, όσο σε κανένα άλλο σημείο του πλανήτη, τολμώ να πώ. Αυτό που λείπει είναι το αίσθημα, ότι είμαστε μια ευρωπαϊκή οικογένεια, ότι κάποια θέματα δεν είναι μόνο εθνικά, αλλά μας αφορούν όλους. Ίσως η οικονομική κρίση, που όπως αποδείχτηκε στην πορεία της δεν είναι μόνο οικονομική, ούτε αμιγώς ελληνική, μας ανοίξει τα μάτια.

No tags

Πριν λίγες μέρες βρεθήκαμε ένα βράδι με ένα φιλικό ζευγάρι γερμανών για φαγητό. Πρότειναν να πάμε στον «έλληνα της γειτονιάς», που είναι και το αγαπημένο τους στέκι. Ευχάριστο το περιβάλλον, με φιλόξενους και εξυπηρετικούς ιδιοκτήτες και κυρίως χωρίς το κιτς (αρχαίες κολόνες και αγάλματα σε όλο τους το μεγαλείο, περιτυλιγμένα με πλαστικό κισσό και μπόλικη σκόνη!), που συναντά κανείς σε άλλα παρόμοια ελληνικά μαγαζιά στο εξωτερικό.

Πριν ακόμη έλθουν τα ορεκτικά είχαμε μπει ήδη για καλά στη συζήτηση για την κατάσταση στην Ελλάδα. Ο Γκέρχαρτ, πολιτικό πρόσωπο ο ίδιος με καριέρα στα ευρωπαϊκά όργανα, ήταν βέβαια πολύ καλά ενημερωμένος για όλες τις τελευταίες εξελίξεις στην χώρα μας. Μια χώρα, που την έχει επισκεφτεί και επίσημα λόγω της ιδιότητάς του, αλλά και ως καλεσμένος μας. Και που την αγαπάει! Γιατί την πρωτογνώρισε, ως μαθητής σε Ουμανιστικό Γυμνάσιο στη Γερμανία και τον γοήτευσε ο πολιτισμός της, όπως μας τόνισε. Κάπου ο τόνος στην φωνή του ήταν απολογητικός για την αρχική στάση της Γερμανίας απέναντι στο πρόβλημα. Ζήτησε συγγνώμη για την απαράδεκτη στάση των γερμανικών μέσων ενημέρωσης και των ηγετών της χώρας του. Δεν νοείται Ευρώπη, χωρίς Ελλάδα, έλεγε.

Κλείνοντας την βραδιά, στο σφίξιμο των χεριών μας, έννοιωσα όλη την συμπαράστασή τους για τις κρίσιμες στιγμές που περνάει ο τόπος μας, αλλά και περηφάνεια για την πατρίδα μου, μέσα από τα λόγια τους εκείνο το βράδι. Danke, Γκέρχαρτ, Ιρένε!

Και η αλληλεγγύη συνεχίζεται! Αυτή τη φορά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με την διοργάνωση ημερίδας, την Τρίτη, 8 Ιουνίου. Θα συζητηθεί μεταξύ άλλων και κατά πόσον η αρχή της αλληλεγγύης είναι εφαρμόσιμη στην ΕΕ των 27. Διοργανωτές θα είναι από κοινού επιστημονικοί φορείς από την Ελλάδα (ΕΛΙΑΜΕΠ) και την Γερμανία. Περισσότερα περί αυτού, όμως, την Τρίτη.

No tags

Η χώρα που μας φιλοξενεί ζει σε έντονους ρυθμούς εθνικών εκλογών. Θα είναι το Βέλγιο, μετά τις εκλογές της ερχόμενης Κυριακής, 13 Ιουνίου, ένα ομοσπονδιακό κράτος ή θα συντελεστεί η μετάλλαξή του σε συνομοσπονδιακό; Θα μείνουν ενωμένες η Φλάνδρα και η Βαλλονία; Οι πολιτικοί παίζουν με τις λέξεις και κάποιοι έφτασαν να λένε, ότι το ζητούμενο είναι η ουσία, όχι οι έννοιες. Εν τούτοις, οι δάσκαλοι μου της Νομικής, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ήταν άλλης γνώμης, δηλαδή αυτά τα δύο, ομοσπονδία-συνομοσπονδία, ποτέ δεν ήταν ένα και το αυτό πράγμα! Σε μεγάλες περιπέτειες έβαλε, λοιπόν, την χώρα του, με την παραίτησή του, για όποιους λόγους και αν το έκανε, πριν ένα μήνα περίπου, ο βέλγος πρωθυπουργός, Yves Leterme.

Και στην γειτονική Γερμανία άλλη παραίτηση κι εκεί: ο Πρόεδρος της χώρας, Horst Köhler, παραιτήθηκε, χθες ξαφνικά από το αξίωμά του, λέγοντας, όπως μετέδιδαν όλα τα μέσα ενημέρωσης, ότι θεωρεί τιμή του, που υπηρέτησε την πατρίδα του από το πόστο αυτό, αλλά η κριτική που του ασκήθηκε τις τελευταίες μέρες για κάποιες παρεξηγημένες (το σωστό θα ήταν ατυχέστατες!) εκφράσεις του σε μια δημόσια ομιλία του, δεν του επιτρέπει να συνεχίσει αλώβητος να είναι ο αρχηγός του Κράτους. Πρώτη φορά συμβαίνει αυτό στην μεταπολεμική Γερμανία να παραιτείται ο Πρώτος Πολίτης της χώρας, σε μια κρίση προσωπικής του προσβολής. Πολλοί μιλούσαν για «παιδαριώδες» φέρσιμο και άλλοι για υπερβολική ευαισθησία. Γεγονός είναι ότι η χώρα μπήκε σε μια άνευ προηγουμένου και χωρίς σοβαρό πολιτικό λόγο περιπέτεια, εν μέσω μάλιστα οικονομικής κρίσης.

Προσπάθησα να φέρω στην μνήμη μου έστω και μια περίπτωση, τελευταίως, που στην Ελλάδα ένα δημόσιο πρόσωπο παραιτήθηκε από το πόστο του οικειοθελώς, αυθόρμητα και για λόγους ευθιξίας και δεν τα κατάφερα! Μοιάζει να είναι από τα σπάνια χαρίσματα, που ευδοκιμούν ίσως περισσότερο στα βόρεια διαμερίσματα της Ευρώπης. Γιατί πώς να εξηγήσω αλλιώς, αυτόν τον εσωτερικό διασυρμό της χώρας και την κυνικότητα με την οποία αντιμετωπίζονται τα θέματα διαφθοράς και αδιαφάνειας, που έρχονται καθημερινά στη δημοσιότητα; Άκρα του τάφου σιωπή …

Κάποιοι βέβαια, και δεν είναι μόνο ο ένας βουλευτής που το τόλμησε δημόσια και χωρίς αιδώ, προσπαθούν με κηρύγματα περί «ηθικού» και «νομίμου» να δώσουν την δική τους λογική στην κριτική που τους ασκείται. Μένοντας όμως σφικτά γαντζωμένοι στον όποιο θώκο τους. Αληθινή κατάντια!

Βέλγιο · παραιτήσεις ηγετών

Δεν είμαι οικονομολόγος και προσπαθώ εδώ και καιρό να ταξινομήσω στο λεξιλόγιό μου τις καινούργιες λέξεις, που με βομβαρδίζουν. Εμπέδωσα πια την έννοια των «spreads», χωρίς να πάθω ίλιγγο από το ανεβοκατέβασμά τους και παρακολούθησα όλον αυτόν τον καιρό, όσο πιό καλά μπορούσα,  τις ασχολίες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, του Eurogroup και του Ecofin και τις αλλεπάλληλες συνεδριάσεις των στις Βρυξέλλες και αλλού. Παρεπιμπτόντως διαπιστώνω, ότι  κάθε πρωτάκουστη λέξη για μένα ξεσηκώνει έναν μικρό πανικό στην Ευρώπη. Η τελευταία  ήταν περί απαγόρευσης του «naked short-selling», που ούτε η μετάφρασή του στα ελληνικά, ως «ακάλυπτες ανοικτές πωλήσεις» με φώτισε!

Αύριο, Παρασκευή, συνεδριάζουν και πάλι οι Υπουργοί Οικονομικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις Βρυξέλλες. Γίνεται λόγος για «δημοσιονομική πειθαρχία», για «αγορές εκτός ελέγχου», γιά «βαθειά κρίση» και για ανάγκη «συνεργασίας των κρατών μελών».

Η Ελλάδα όμως δεν βγήκε και πάλι από τα πρωτοσέλιδα παρότι καταβλήθηκε ήδη η πρώτη δόση των ευρωπαϊκών δανείων προς την χώρα, ύψους 14,5 δισεκατομμυρίων ευρώ για να μπορέσει  να ανταπεξέλθει έτσι στις άμεσες προθεσμίες αποπληρωμής των χρεών της.

Ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα New Europe σε ένα από τα τελευταία της τεύχη (No. 884, σελ. 8), έπεσα πάνω στο άρθρο της Άλια Παπαγεωργίου, παιδί μεταναστών από την Αυστραλία, εργαζόμενη στις Βρυξέλλες αυτόν τον καιρό, που έγραφε για την Ελλάδα και τον «πρωταγωνιστικό» της ρόλο τελευταίως στον οικονομικό κόσμο. Κάπου ανέφερε την γνωστή φράση, «όπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει» για να συμπληρώσει λίγο πιό κάτω η ίδια: « Μόνο όταν αγαπάς κάτι μπορεί να σε πληγώσει ή τέλος πάντων να μη σε αφήσει αδιάφορο κατά έναν τρόπο».

Υπερθεματίζω …

No tags

“Η χώρα μας έφτασε στο χείλος της αβύσσου”, ήταν η κραυγή του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, κ. Παπούλια, σε προχθεσινή του δήλωση. “Όλες οι σκέψεις των Ευρωπαίων είναι σήμερα στραμμένες στα θύματα της Αθήνας”, απάντησε ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, κ. Χέρμαν βαν Ρομπάι, αμέσως μετά τις βιαιότητες οι οποίες ακολούθησαν την πορεία διαμαρτυρίας χιλιάδων πολιτών για τα οικονομικά μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης και οδήγησαν στον τραγικό θάνατο τριών ατόμων και ενός αγέννητου μωρού, στο κέντρο της Αθήνας. Ήταν μια στυγερή δολοφονική επίθεση, που άφησε άναυδη την ελληνική κοινωνία. Η οργή, η αγανάκτηση, η απόγνωση, η θλίψη και η οδύνη έβγαιναν αβίαστα μέσα απ΄ όλα τα δημοσιεύματα του τύπου αμέσως μετά το αποκρουστικό συμβάν. Η χώρα έδειχνε πράγματι να βρίσκεται γερμένη στο κενό!

Η Ευρώπη δεν την άφησε, όμως ούτε στιγμή από τα μάτια της, ίσως γιατί παιζόταν και παίζεται ακόμη αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές και το δικό της μέλλον… Το γαλλικό κοινοβούλιο ομοφώνως και από τα πρώτα ψήφισε την βοήθεια στήριξης προς την Ελλάδα, ενώ στην Γερμανία το αρνητικό κλίμα των προηγούμενων ημερών άλλαξε άρδην και η γερμανίδα καγκελάριος κ. Μέρκελ δήλωσε την ημέρα των γεγονότων στην Αθήνα,αποφασισμένη να αναλάβει τις ευθύνες της. Μόλις λίγα εικοσιτετράωρα πριν από τις κρίσιμες εκλογές-κλειδί στο πιό πολυάνθρωπο κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, με πάθος, αν και τραγικά καθυστερημένα, υπερασπίστηκε το νομοσχέδιο για την πίστωση της βοήθειας προς την Ελλάδα, που τελικά και ψηφίστηκε, το ίδιο βράδυ από την γερμανική Βουλή.

Παρεπιμπτόντως, εμείς οι έλληνες της διασποράς, εκούσιας ή ακούσιας, περάσαμε αυτό το διάστημα μέσα από “χίλια κύματα”, στην προσπάθειά μας, όταν οι συζητήσεις δεν μπορούσαν να αποφευχθούν, να αποδείζουμε ότι οι έλληνες δεν είναι όλοι στο σύνολό τους, απατεώνες, φοροφυγάδες και ό,τι άλλο μας στόλιζαν, μήνες τώρα, ως λαό. Προσωπικά είδα στα μάτια συναδέλφων όλη την απαξίωση που μπορεί να δείξει κάποιος για τους απογόνους ενός λαού, ένδοξου στον πολιτισμό και στην ιστορία αλλά που σήμερα, “προτιμούν να ζουν εις βάρος άλλων”, όπως τόνιζαν. Σε κάποιους του συναφιού τόνιζα, ότι σαφώς και δεν αποτελούσε ποτέ η δημόσια διοίκηση το ισχυρότερο χαρτί της Ελλάδος. Σε άλλους θύμιζα την ζεστασιά και την φιλοξενία, το χαμόγελο και την ανιδιοτελή αγάπη που εισέπραξαν και που δεν τα βρίσκεις σε άλλη χώρα, όταν, κατά δική τους ομολογία, επισκέφτηκαν την Ελλάδα. Οφείλω, όμως να ομολογήσω, ότι οι εκδηλώσεις συμπαράστασης ήταν απείρως περισσότερες και αυτές ήταν που με προβλημάτιζαν όλο αυτό το διάστημα. Γιατί γνώριζα από πρώτο χέρι τα τρωτά σημεία και πόσο είχαν δίκιο σε κάποια θέματα οι επικριτές. Έτσι χάρηκα για την στροφή του “Spiegel“, ενός από τα μεγαλύτερα γερμανικά περιοδικά, που προέτρεπε τους αναγνώστες του να επισκεφτούν το καλοκαίρι την Ελλάδα, γιατί έτσι θα συνέβαλαν στην οικονομική αναδιάρθρωση της χώρας μας, μιάς και ο τουρισμός είναι μαζί με την ναυτιλία τα δυό καλά χαρτιά μας. Το χαμόγελο, όμως πάγωσε στα χείλη μου, όταν ανοίγοντας τις ελληνικές εφημερίδες, διάβασα για κλειστά αεροδρόμια, τρένα στο σταθμό, πλοία δεμένα στα λιμάνια, τουρίστες να μη μπορούν να μπουν στα ξενοδοχεία τους. Δεν συνάδει με το ξεκίνημα αυτής της ενότητας αλλά παρακαλώ ας μη εκληφθεί, ως βεβήλωση στο κλίμα οδύνης των ημερών, το γράμμα αναγνώστη από τον Βόλο, σε κυριακάτικη εφημερίδα, το οποίο και αντιγράφω, χωρίς σχόλια δικά μου: “Μια και όλοι επιμένουν ότι η σημερινή κρίση μας δίνει και ευκαιρίες, προτείνω την δημιουργία στον Πειραιά κάτι αντίστοιχου με αυτό που γίνεται στην Παμπλόνα της Ισπανίας. Εκεί όπου αμολάνε ταύρους που κυνηγάνε μέσα στην πόλη τους αναρίθμητους τουρίστες που συρρέουν για το γεγονός αυτό. Μόνο που εδώ αντί για ταύρους θα στέλνουμε συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ”.

Στις Βρυξέλλες σήμερα, η Σύνοδος των Αρχηγών της Ευρωζώνης, γράφει τον επίλογο σ΄ένα θέμα, που μήνες τώρα ήταν η πρώτη είδηση στα διεθνή μέσα ενημέρωσης και όχι πάντα με ευμενή σχόλια για την χώρα μας. Έστω και με αντάλλαγμα ”δρακόντειες περικοπές”, η βοήθεια στην Ελλάδα από την μεριά της Ευρώπης θα δοθεί.

Αρχίζω να ονειρεύομαι την δυνατή Ελλάδα, που θα προκύψει από την κρίση, γιατί αλλοίμονο, αν σ΄αυτή την συγκυρία πρυτανεύσει το μικροπολιτικό και ιδιωτικό συμφέρον. Αλλοίμονο αν η κρίση δεν σταθεί η αφετηρία για την ευρωπαϊκή Ελλάδα, με όλη την σημασία του όρου.

No tags

Στις 14 Απριλίου 2010 πραγματοποιήθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σεμινάριο με θέμα: «Θρησκευτικές ελευθερίες και θρησκευτικοί χώροι λατρείας στη Δημοκρατία της Κύπρου» (Religious Freedom and Holy Sites in the  Republic of Cyprus), το οποίο συνδιοργάνωσαν η Αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Κύπρου στην ΕΕ και η Επιτροπή «Εκκλησία και Κοινωνία» της Διάσκεψης Ευρωπαϊκών Εκκλησιών (CEC). Το Σεμινάριο τελούσε υπό την αιγίδα του πρώην Προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κ. Hans-Gert Pöttering.

Στόχος της συνάντησης ήταν η ενημέρωση γύρω από θέματα που αφορούν στην συνεχιζόμενη πολιτιστική και θρησκευτική καταστροφή των θρησκευτικών μνημείων της Κύπρου, καθώς και στη συνεχιζόμενη στέρηση των θρησκευτικών ελευθεριών όσων Ελληνοκυπρίων συνεχίζουν να ζουν στα υπό τον τουρκικό στρατό κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου.

Στην παρέμβασή του ο κ. Hans-Gert Pöttering αναφέρθηκε στη θρησκευτική ελευθερία, ως θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα και συγκεκριμένα τόνισε, ότι η Κύπρος αποτελεί μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ανήκει πλέον στην μεγάλη οικογένεια της Ευρώπης. Ως εκ τούτου οι θρησκευτικές διαμάχες, τυχόν συγκρούσεις και διαφορές, πρέπει να επιλυθούν στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Η συνεχιζόμενη βεβήλωση και καταστροφή των θρησκευτικών μνημείων στις κατεχόμενες περιοχές αποτελεί πληγή στο σώμα του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Οι διαφάνειες, που προβάλονταν στον τοίχο, έδειχναν μισογκρεμισμένες εκκλησίες με ζώα να βόσκουν μέσα στους χώρους αυτούς με εμφανή τα σημάδια της εσκεμμένης ερήμωσης και καταστροφής. Έβλεπες ολοφάνερη την πρόθεση προσβολής των συγκεκριμένων θρησκευτικών μνημείων, που δεν παύουν όμως να ανήκουν στην παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά.

Γιατί να μην έχουν οι χριστιανοί εκεί, όσοι λίγοι έχουν απομείνει μετά την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων και την κατάληψη του βόρειου τμήματος του νησιού, τα ίδια δικαιώματα στα θέματα αυτά της λατρείας, που έχουν γιά παράδειγμα οι μουσουλμάνοι στην υπόλοιπη Ευρώπη;

No tags